ΒΟΜΒΑ: ΠΡΩΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ – «ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ Η ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ, «ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑ» ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ» ΤΟΝΙΖΕΙ Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΡΙΖΟΣ

Μετά από τον σάλο που προκάλεσε η ωμή παρέμβαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη στη δικαιοσύνη, με τις αλλεπάλληλες ρυθμίσεις που έφερε στη Βουλή για το «μπλόκο» στο κόμμα Κασιδιάρη.

Με άρθρο καταπέλτη, ένας από τους πιο έντιμους δικαστικούς που πέρασαν από τη χώρα, ο πρώην πρόεδρος του ΣτΕ, Σωτήρης Ρίζος κάνει λόγο για αντισυνταγματική παρέμβαση, σημειώνοντας σε εφημερίδα:

«Είναι πρόδηλο ότι το «σύστημα», που κατεβλήθη προσπάθεια να δομηθεί εντός του εκλογικού νόμου, είναι αντίθετο προς τη συνταγματική τάξη» αναφέρει και ξεκαθαρίζει ότι η απαγόρευση στο κόμμα του Κασιδιάρη δεν εμπίπτει στη δικαιοδοσία της εκάστοτε Βουλής, αλλά μόνο μιας αναθεωρητικής Βουλής που αποστολή έχει την αναθεώρηση του Συντάγματος:

«Το σύνολο των νομοθετικών νεωτερισμών είναι έργο αναθεωρητικού νομοθέτη, εξ ου και η τυχόν δικαστική τους νομιμοποίηση θα δημιουργήσει μία διαρκή ρευστότητα στη λειτουργία της δημοκρατικής αρχής και δη στη σπουδαιότερη πρακτική της εκδήλωση: στο δικαίωμα των πολιτών να προσδιορίζουν κατά το δοκούν τη σύνθεση της Βουλής» σημειώνει ο πρώην πρόεδρος του ΣτΕ.

Ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Ρίζου:

«Υπάρχουν δύο κατηγορίες εννόμων τάξεων, δύο στάσεις έναντι του ζητήματος απαγορεύσεως ή διαλύσεως πολιτικών κομμάτων. Η μία, γνωστή στους πολιτικούς και τους νομικούς, η γερμανική.

Ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου με αρμοδιότητα διαλύσεως. Λύση σχετιζόμενη αμέσως με το Γ΄ Ράιχ και υιοθετηθείσα εξαρχής με το Σύνταγμα του 1949 (άρθρο 21). Το Δικαστήριο αποφασίζει τη διάλυση, εφόσον διαπιστώσει, με την τήρηση σχολαστικών δικονομικών εγγυήσεων και μετά μακρές αποδείξεις, ότι το κόμμα επιδιώκει με τους σκοπούς του ή με τις δράσεις των μελών του να καταλύσει τη φιλελεύθερη δημοκρατική τάξη και επιπλέον έχει το βάρος να επιτύχει δυνάμει τους σκοπούς αυτούς.

Την αρμοδιότητά του αυτή άσκησε το Δικαστήριο με μεγάλη φειδώ: μια φορά το 1952 (διάλυση του «Σοσιαλιστικού Κόμματος του Ράιχ») και μία δεύτερη το 1956 (διάλυση του «Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας»). 

Προσφάτως απέρριψε ένδικο μέσο της δεύτερης Ομοσπονδιακής Βουλής για τη διάλυση του «Εθνικο-Δημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας» με την αιτιολογία ότι, ναι μεν αποδεικνυόταν ότι αποσκοπούσε στην ανατροπή του πολιτεύματος, αλλά δεν είχε το απαιτούμενο βάρος να θέσει πράγματι, έστω και αφηρημένως, σε κίνδυνο το δημοκρατικό πολίτευμα. 

Η απόφαση, εκτεινόμενη σε 263 σελίδες, εκδόθηκε το 2017, έπειτα από μια δίκη τριών ετών.

Λύση δεύτερη, η ελληνική: Άρνηση δημιουργίας Συνταγματικού Δικαστηρίου, καμία οργάνωση απαγορεύσεως ή διαλύσεως σε επίπεδο Συντάγματος. 

Το Σύνταγμα του 1975 δεν αδιαφορεί, λαμβάνει θέση, δεν καταλείπει τίποτα στον κοινό νομοθέτη, πλην του καθορισμού των εγκλημάτων που οδηγούν στην απώλεια του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι (παρ. 3 άρθρ. 51 και άρθρ. 55). Τ

Τα κρίσιμα εν προκειμένω άρθρα του Συντάγματος (29, 51 και 55) αποτελούν το θεμέλιο της δημοκρατικής αρχής του πολιτεύματος. Το δικαίωμα του εκλέγειν και το δικαίωμα του εκλέγεσθαι συναρτώνται στενά. Οι προϋποθέσεις του εκλέγεσθαι ταυτίζονται προς αυτές του εκλέγειν, με διαφοροποίηση μόνο της ηλικίας. Στέρηση του δικαιώματος του εκλέγειν –επομένως και του εκλέγεσθαι– επάγεται μόνο η αμετάκλητη καταδίκη για ορισμένα αδικήματα, τα οποία προσδιορίζει ο νομοθέτης, με φειδώ.

Το άρθρο 29 ορίζει: «Ελληνες πολίται, έχοντες το δικαίωμα του εκλέγειν, δύνανται να ιδρύουν ελευθέρως και να μετέχουν εις πολιτικά κόμματα, η οργάνωσις και η δράσις των οποίων οφείλει να υπηρετή την ελευθέραν λειτουργίαν του δημοκρατικού πολιτεύματος». 

Η κατευθυντήρια αυτή διάταξη προέρχεται από το λεγόμενο «κυβερνητικό σχέδιο» συντάγματος, το οποίο υπέβαλε στην Αναθεωρητική Βουλή η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή. 

Το άρθρο αυτό περιείχε, όμως, δύο επιπλέον παραγράφους: «2. Νόμος ορίζει τα της οργανώσεως και λειτουργίας των κομμάτων εντός δημοκρατικών πλαισίων. 3. Κόμματα, των οποίων η δράσις τείνει εις ανατροπήν του ελευθέρου δημοκρατικού πολιτεύματος ή εκθέτει εις κίνδυνον την εδαφικήν ακεραιότητα της χώρας, τίθενται εκτός νόμου δι’ αποφάσεως του κατά το άρθρον 100 του παρόντος Συντάγματος Δικαστηρίου». 

Ετσι εμποδίστηκε η δημιουργία δικαστικού θεσμού («Συνταγματικού Δικαστηρίου»), ο οποίος θα αναλάμβανε το δυσχερές και επικίνδυνο έργο της «θέσεως εκτός νόμου» πολιτικών κομμάτων. Οι αποφάσεις της Αναθεωρητικής Βουλής υπήρξαν αποτέλεσμα συναινέσεως, αποδοχής από την κυβέρνηση της Ν.Δ. των αντιθέτων απόψεων των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως, ιδίως δε της Αριστεράς – φοβουμένων καταχρηστική άσκηση των κυρώσεων. 

Χαρακτηριστική η αγόρευση Η. Ηλιού: «Είναι το τρομερόν άρθρον 12 με συμπλήρωσιν το άρθρον 100 περί Συνταγματικού Δικαστηρίου διά την διάλυσιν των κομμάτων. 

Νομίζω ότι αρχή της Δημοκρατίας είναι ότι δεν υπάρχει εις τον κόσμον αυθεντία, δεν υπάρχει ορθοδοξία, η οποία να ισχύη διά πάντα, η οποία να υποχρεώνη όλους τους πολίτας να έχουν τας αυτάς αντιλήψεις και τα αυτά φρονήματα… Εάν λοιπόν μία αντίθεσις, βασική έστω, ριζοσπαστική έστω, εναντίον μιας δεδομένης καταστάσεως, με την μαρτυρίαν και επί τη βάσει φακέλων που έχει καταρτίσει η Αστυνομική Αρχή, διότι άλλο τι δεν είναι δυνατόν να προκύψη, τεθή εκτός νόμου, πάλι καταλύεται το δημοκρατικό πολίτευμα. 

Και μην ξεχνάτε… ότι όταν κάποια απαγορευτική διάταξις ανελευθέρα, ετέθη εις βάρος του κομμουνισμού, δεν άργησε πολύ διά να επεκταθή και εφαρμοσθή και εις βάρος των αριστερών, αλλά μακράν του Κομμουνισμού ευρισκομένων και εις βάρος του Κέντρου και εις βάρος της Δεξιάς…» (Πρακτικά Ολομελείας 1975 σ.14). 

Εν σχέσει με την ίδια διάταξη το Α1 Τμήμα του Α.Π. διαλαμβάνει σε απόφασή του (65/2014): «Ο συνταγματικός νομοθέτης, ο οποίος με το άρθρο 29 παρ. 1 εδ. α΄ Σ., ανήγαγε σε συνταγματικό θεσμό τα πολιτικά κόμματα και κατοχύρωσε το δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών για ίδρυση και συμμετοχή σ’ αυτά, απέφυγε σε όλα τα στάδια θέσπισης και τροποποίησης των αντιστοίχων διατάξεων (νομοπαρασκευαστικές επιτροπές, συζητήσεις στο Κοινοβούλιο) να διαλάβει επιφύλαξη νόμου και οποιονδήποτε ιδεολογικό ή άλλον περιορισμό, πέραν της θεσπιζόμενης υποχρέωσης η οργάνωση και η δράση τους να υπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, ώστε να αποτραπεί κάθε επέμβαση στην ελεύθερη λειτουργία τους με νόμο ή με δικαστική απόφαση…».

Περαιτέρω δε, δέχεται ότι «μόνη η άσκηση ποινικών διώξεων για εγκληματικές πράξεις, χωρίς αμετάκλητη ποινική καταδίκη και συνακόλουθη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων, δεν συνεπάγεται άρση της εκλογιμότητας του εμπλεκομένου προσώπου και δεν θίγει τη νομική θέση και τη θεσμική δράση του πολιτικού κόμματος, ως θεσμού, στο συνταγματικό κανονιστικό πλαίσιο, κατά τις διατάξεις των άρθρων 29 παρ. 1 του Συντάγματος και 29 παρ. 1, 2, 4 και 6 του ν. 3023/2002…». Συμπερασματικά δε, απορρίπτει ένσταση άλλου κόμματος κατά της ανακηρύξεως του κόμματος Χρυσή Αυγή στις ευρωεκλογές της 25.5.2014. Σημειωθήτω, ότι η ορθότητα της αποφάσεως αυτής πιστοποιήθηκε με την 6/2015 απόφαση του ΑΕΔ.

Από το 1975 μέχρι σήμερα μεσολάβησαν 4 αναθεωρήσεις του Συντάγματος με πρωτοβουλίες εκάστοτε κάποιου από τα τρία εν ενεργεία κόμματα εξουσίας (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ). Η τελευταία, του 2019. Καμία δεν άγγιξε το σύστημα των άρθρων 29, 51 και 55 του Συντάγματος.

Με πιστή αποτύπωσή τους διαμορφώθηκε και ο εκλογικός νόμος και έτσι λειτούργησε το πολίτευμα επί μισό περίπου αιώνα…

Η παρούσα κρίση αρχίζει το 2021 με μία πρώτη κυβερνητική νομοθετική πρωτοβουλία, η οποία συνεχίζεται σε δεύτερο στάδιο τον Φεβρουάριο 2023 και ολοκληρώνεται σε τρίτο στάδιο τον Απρίλιο του 2023, λίγες μέρες προ των εκλογών. 

Η πρώτη (ν. 4804/2021) καθιερώνει απαγόρευση συμμετοχής στις εκλογές κόμματος, του οποίου ορισμένα ηγετικά πρόσωπα έχουν καταδικασθεί, έστω πρωτοδίκως, σε ποινή καθείρξεως για ορισμένα αδικήματα ή σε ποινή ισόβιας καθείρξεως για οιοδήποτε αδίκημα. 

Το κόμμα καταλύεται, εφόσον εμποδίζεται να εκπληρώσει τον σκοπό του, που είναι η είσοδος στη Βουλή και αναλόγως η κατάκτηση του ρόλου της κυβερνήσεως ή της αντιπολιτεύσεως (ΣτΕ 4037/1979 Ολ.). 

Με τη δεύτερη ενέργεια (ν. 5019/2023) α) επιχειρείται να θεμελιωθεί η απαγόρευση και όταν «ανακαλύπτεται» ότι το κόμμα δεν κυβερνάται πράγματι από την φαινόμενη, την «αθώα» ηγεσία αλλά από την εγκληματική «πραγματική» ηγεσία β) καθιερώνεται και δεύτερος λόγος απαγορεύσεως κομμάτων: όταν δεν «υπηρετούν την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος». Λόγος που εξετάζεται μόνο όταν κάποιος υποψήφιος βουλευτής (και άλλα πρόσωπα) έχει καταδικασθεί, έστω πρωτοδίκως, για εσχάτη προδοσία ή για τρομοκρατικές πράξεις ή για το αδίκημα της εγκληματικής οργανώσεως. 

Με την τρίτη ενέργεια (ν. 5043/2023) επιβάλλεται η αλλαγή της συνθέσεως του δικαστικού οργάνου, που είναι αρμόδιο για την ανακήρυξη των συνδυασμών, δηλ. του Α1 Τμήματος του Αρείου Πάγου, ούτως ώστε, αντί της πάγιας 5μελούς συνθέσεως, να συνεδριάζει με το σύνολο των μελών του.

Είναι πρόδηλο ότι το «σύστημα», που κατεβλήθη προσπάθεια να δομηθεί εντός του εκλογικού νόμου, είναι αντίθετο προς τη συνταγματική τάξη, όπως σκιαγραφήθηκε προηγουμένως. Προσπαθεί να προσδώσει στην απλώς κατευθυντήρια διάταξη άρθρο 29 παρ. 1 του Συντάγματος την κύρωση της απαγορεύσεως κομμάτων, αποκρουσθείσα από τη Βουλή που κατασκεύασε το ισχύον Σύνταγμα. 

Στο ίδιο πλαίσιο, διαρρηγνύει τον σύνδεσμο του δικαιώματος του εκλέγεσθαι με το δικαίωμα του εκλέγειν, ανατρέποντας το αμετάκλητο της καταδίκης, που στοιχεί προς το τεκμήριο αθωότητος του οιουδήποτε κατηγορουμένου, το οποίο επίσης ισχύει μέχρι την αμετάκλητη καταδίκη του (βλ. ΕΔΔΑ, υπόθεση «Κώνστας κατά Ελλάδος», 24.5.2011, παρ. 36). 

Εισάγει συνταγματική διαφορά σε Τμήμα του ΑΠ με ειδική σύνθεση και συνοπτική διαδικασία (όχι δίκη!), που μπορεί να καταλήξει σε απαγόρευση πολιτικού κόμματος. Δηλ. με αρμοδιότητα πολύ ισχυρότερη από αυτές που ασκεί, κατά το Σύνταγμα, στο πλαίσιο κανονικής δίκης και μετεκλογικά, το ΑΕΔ.

Συμπερασματικά, το σύνολο των νομοθετικών νεωτερισμών είναι έργο αναθεωρητικού νομοθέτη, εξ ου και η τυχόν δικαστική τους νομιμοποίηση θα δημιουργήσει μία διαρκή ρευστότητα στη λειτουργία της δημοκρατικής αρχής και δη στη σπουδαιότερη πρακτική της εκδήλωση: στο δικαίωμα των πολιτών να προσδιορίζουν κατά το δοκούν τη σύνθεση της Βουλής».

Πηγή: makeleio.gr

Τζέιν Ντίγκμπι, η μούσα του Όθωνα και του πατέρα του - Η περιπετειώδης ζωή μίας αριστοκράτισσας

 

«Η Ιάνθη είναι μία υπέροχη ενσάρκωση της δύναμης και της υγείας. 

Είναι ψηλή και σβέλτη χωρίς να είναι αδύνατη. Αν η μέση της ήταν λίγο πιο λεπτή, θα ήταν αδύνατο να βρεις γυναίκα πιο καλοκαμωμένη. 

Τα πόδια και τα χέρια της φανερώνουν αριστοκρατική καταγωγή· οι γραμμές του προσώπου της έχουν μία απίστευτη καθαρότητα. 

Έχει μεγάλα γαλάζια μάτια, βαθιά σαν τη θάλασσα· όμορφα καστανά μαλλιά με διάσπαρτες πινελιές ενός τόνου πιο ζεστού· όσο για τα δόντια της, ανήκει σε εκείνη την ελίτ του αγγλικού έθνους που έχει μαργαριτάρια στο στόμα και όχι πλήκτρα πιάνου…»

Αθήνα, καταχείμωνο του 1853. Ο Γάλλος συγγραφέας και ακαδημαϊκός Εντμόντ Αμπού, εκστασιασμένος, περιγράφει τα κάλλη του θηλυκού, που μόλις έχει συναντήσει στο σαλόνι της δούκισσας της Πλακεντίας. 

Παρότι όχι στην πρώτη νιότη της, η γυναίκα απέναντί του είναι ένας ακριβής καμβάς αναγεννησιακής αισθητικής. Το κομψό φόρεμά της κρύβει όλες τις υποσχέσεις ενός χαριτωμένου καμπύλου κορμιού, που αναπαύεται στη μια γωνιά του καναπέ. Του είναι αδύνατο να μη φανταστεί τις καλοσχηματισμένες γάμπες της κάτω από τις πτυχώσεις του ταφταδένιου ποδόγυρου, να μην προσέξει τις αέρινες κινήσεις των λευκών δαχτύλων της, όταν μιλά. Ξέρει ήδη πώς να περιγράψει τις λεπτομέρειες του προσώπου της… «Η όψη της έχει διατηρήσει αυτήν τη λευκότητα του γάλακτος που δεν ευδοκιμεί παρά μόνο στην ομίχλη της Αγγλίας· αλλά με την παραμικρή συγκίνηση παίρνει χρώμα. 

Θα έλεγε κανείς πως το λεπτό και διάφανο αυτό δέρμα δεν είναι παρά ένα πλέγμα όπου έχουν φυλακιστεί τα πάθη…»

Ο Αμπού γνωρίζει τα πάθη της γυναίκας. Άλλωστε, η ομορφιά της έχει ταξιδέψει ανά την Ευρώπη και η φήμη της έχει σκανδαλίσει τα σαλόνια των τιτλούχων, και μη, της εποχής. Στην Ελλάδα βρίσκεται χάριν ενός παθιασμένου έρωτα. 

Από αυτήν τη σχέση ξεκινάει ο γερός μίτος που τη δένει με την Αθήνα. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη που τη δένει με την Ελλάδα. 

Ο πάλαι ποτέ εραστής της, Λουδοβίκος Α' της Βαυαρίας. 

Ο πατέρας του Όθωνα. Ο Λουδοβίκος είναι αυτός που την έχει «βαφτίσει» Ιάνθη, επειδή, κατά τον μύθο, η Ιάνθη ήταν μία γυναίκα τόσο όμορφη, που όταν πέθανε, οι θεοί «έπνιξαν» το μνήμα της στα μενεξεδιά λουλούδια. 

Ο ίδιος έχει δώσει και την εντολή στον ζωγράφο της Αυλής να φιλοτεχνήσει και να τοποθετήσει το πορτρέτο της στην Πινακοθήκη των Καλλονών των ανακτόρων.

Η Ιάνθη του Λουδοβίκου είναι η Αγγλίδα αριστοκράτισσα Τζέιν Ελίζαμπεθ Ντίγκμπι (Jane Elisabeth Digby) και όταν φτάνει στην Ελλάδα είναι μία γυναίκα που βαδίζει στην πέμπτη δεκαετία της ζωής της και μετρά ήδη αρκετές παθιασμένες σχέσεις, τρεις αποτυχημένους γάμους και έξι τέκνα από τα οποία τα μισά είναι εν ζωή.

Ο βίος της είναι περιπετειώδης. Η ζωή της επικεντρώνεται σε μία αγωνιώδη αναζήτηση του έρωτα. Ερωτεύεται αδιακρίτως με πάθος και γι' αυτό της αποδίδουν έναν τίτλο ίσως υποτιμητικότερο και από εκείνον της πόρνης. «Είπαν ότι ήταν νυμφομανής. Δεν ήταν! 

Η Τζέιν δεν χρησιμοποίησε ποτέ τη γοητεία της για να κερδίσει ηδονή, πλούτο ή εξουσία. 

Ήταν μία γυναίκα όμορφη, ευγενής, καλλιεργημένη, μιλούσε εννέα γλώσσες, ίππευε θαυμάσια. Αλλά ήταν συναισθηματικά ευάλωτη.

 Ήταν ιδιαίτερα ευφυής σε όλα, εκτός από τα ζητήματα της καρδιάς», θα γράψει στις αρχές του 20ού αιώνα μία από τις βιογράφους της, η Μάργκαρετ Φοξ Σμιτ (Margaret Fox Schmidt).

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πριγκίπισσα, που αναζητούσε το ταίρι της...

Η Τζέιν είναι γεννημένη (1807) και μεγαλωμένη στο αριστοκρατικό περιβάλλον θρύλων της βρετανικής ιστορίας. 

Είναι η μοναχοκόρη της λαίδης Τζέιν Ελίζαμπεθ Κόουκ (Jane Elisabeth Coke) και του ναυάρχου του βασιλικού ναυτικού, ήρωα της ναυμαχίας του Τραφάλγκαρ, σερ Χένρι Ντίγκμπι (Ser Henry Digby). 

Παππούς της είναι ο Τόμας Κόουκ (Thomas Coke), 1ος κόμης του Λέστερ, πολιτικός και ισχυρός γαιοκτήμονας με έδρα τον παράδεισο του Χόουκαμ Χολ (Holkham Hall) στο Νόρφολκ, όπου εκείνη περνά τα παιδικά χρόνια της μαζί με τα ξαδέρφια της και τους δύο μικρότερους αδελφούς της.

Αντίθετα από τις συνήθειες της εποχής, εκπαιδεύεται όπως τα αγόρια. Έχει έφεση στη μάθηση και τις ξένες γλώσσες, αλλά είναι και παιδί τολμηρό, ζωηρό με ιδιαίτερο ταλέντο στην ιππασία. Για πολλές ώρες απομονώνεται, περιφερόμενη στη φύση με το άλογό της. 

Έφηβη πια, σε μία… εκ βαθέων συζήτηση με τον παππού της, ο οποίος ευελπιστεί να της παραδώσει τη σκυτάλη της πολιτικής, του εξομολογείται ότι η μία και μόνη φιλοδοξία της είναι να πυροβολήσει φασιανό από τη σέλα του αλόγου της, που θα βρίσκεται σε πλήρη καλπασμό!

Ο χρόνος, πάντως, θα δείξει ότι η τύχη της δεν βρίσκεται ούτε στη μόρφωση ούτε στους τίτλους ούτε στα ταλέντα της. 

Η Τζέιν είναι τόσο όμορφη, που μόλις στα 16 της, με την πρώτη επίσημη εμφάνισή της στην αυλή του βασιλιά Γεωργίου Δ' καθηλώνει τα βλέμματα αρσενικών και θηλυκών. 

Η κόρη του Ντίγκμπι «κλέβει» τις εντυπώσεις και από τον ήρωα μπαμπά και από τον πανίσχυρο παππού της. 

Λίγους μήνες μετά την εμφάνισή της στο ανάκτορο, δέχεται την πρόταση γάμου του Έντουαρντ Λο, 1ου κόμη του Ελένμπορο (Edward Law, 1st Earl of Ellenborough), διακεκριμένου πολιτικού του Κόμματος των Συντηρητικών, καλοβαλμένου και καρδιοκατακτητή. 

Κολακευμένη η νεαρή, δέχεται. 

Ένας επιτυχημένος άνδρας της πολιτικής δηλώνει ερωτευμένος μαζί της. Η σχέση ευλογείται με τα ιερά δεσμά το 1824, όταν εκείνη είναι 17 κι εκείνος 34 χρόνων. 

Αλλά ο Έντουαρντ είναι πολυάσχολος. 

Απουσιάζει συχνά από το σπίτι και η Τζέιν πλήττει.

 Όταν κάποτε διαπιστώνει ότι δεν είναι η μόνη στο κρεβάτι του, καταλαβαίνει ότι ο γάμος της έχει πια τελειώσει. 

Είναι μόλις 20 χρόνων και καθόλου διατεθειμένη να υπομείνει στωικά τις απιστίες του συζύγου της, όπως κάνουν οι σύγχρονές της. 

«Το να με αγαπούν είναι για εμένα σαν τον αέρα που αναπνέω», γράφει στο ημερολόγιό της και καταφεύγει στη συντροφιά του αγαπημένου της εξαδέλφου από τον οποίο σύντομα μένει έγκυος σε έναν γιο, τον Άρθουρ, που θα «χρεωθεί» στον σύζυγο. 

Ο Λο γνωρίζει τα πάντα, αλλά λίγο οι δικές του… πομπές, λίγο και η θέση του στην πολιτική σκηνή, το σκάνδαλο κουκουλώνεται. 

Έπειτα, ένα διαζύγιο αυτήν την εποχή είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στην καλή κοινωνία. Αλλά εκείνη είναι πολύ νέα, πολύ αυθόρμητη, πολύ ανεξάρτητη και ασφυκτιά. Θέλει να αποδεσμευτεί, αλλά οι γονείς της την αποτρέπουν. 

Τον Μάιο του 1828, σε μία από τις κοσμικές βραδιές της πριγκίπισσας Τερέζας (Theresa), συζύγου του αυστριακού πρέσβη στην Αγγλία, πρίγκιπα Πολ Άντον Έστερχαζι, (Paul Anton Esterhazy) γνωρίζει τον 27χρονο στρατιωτικό ακόλουθο του πρέσβη, πρίγκιπα του Σβάρτσενμπεργκ της Βοημίας, Φέλιξ Λούντβιχ Γιόχαν (Felix Ludwig Johann prinz zu Schwarzenberg) και τον ερωτεύεται με την πρώτη ματιά. 

Σχεδόν αμέσως γίνονται εραστές. 

Ο ενθουσιασμός της για τον νεαρό διπλωμάτη και η οργή της για τον χαμένο χρόνο της στο πλευρό του Λο, την ωθεί κάποτε στην πιο παράτολμη κίνηση της ζωής της. 

Διαδίδει την εξωσυζυγική σχέση της! «Μια ωραία πρωία το κάνει βούκινο σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο, "είμαι η ερωμένη του πρίγκιπα Σβάρτσενμπεργκ!", σκανδαλίζοντας όλες τις αντίστοιχα άπιστες συζύγους της καλής κοινωνίας και κάνοντας τους άνδρες της αγγλικής φρουράς να κοκκινίσουν ως τις ρίζες των μαλλιών τους!», περιγράφει σκωπτικά ο Εντμόντ Αμπού.

Σε μία ύστατη προσπάθεια να κρατήσει τα προσχήματα και να καθαρίσει την… κηλιδωμένη τιμή του, ο Λο αποδίδει τη συμπεριφορά της συζύγου του στην απελπισία της για την κλονισμένη υγεία του γιου τους. 

Η τελευταία σταγόνα στο γεμάτο ποτήρι πέφτει όταν εκείνη αποφασίζει να ταξιδέψει με τον μικρό Άρθουρ για λίγες ημέρες στο Μπράιτον, όπου «το κλίμα είναι ξηρό και υγιεινό και θα λειτουργήσει θετικά στα αναπνευστικά προβλήματα του παιδιού». 

Ένας σερβιτόρος του ξενοδοχείου, στο οποίο έχει καταλύσει, αντιλαμβάνεται τον πρίγκιπα του Σβάρτσενμπεργκ να τρυπώνει στη σουίτα της σε ύποπτη ώρα και το βγάζει παράρτημα…. Ο Λο φροντίζει να φτάσει η είδηση ίσαμε την αυστριακή πρεσβεία, που με τη σειρά της «τραβάει το αφτί» του νεαρού επιτετραμμένου της και τον καλεί να επιστρέψει στην Αυστρία. 

Ο Φέλιξ παρατάει τη Τζέιν έγκυο τριών μηνών και φεύγει. Μόλις έχει κερδίσει και τον τίτλο του «πρίγκιπα του βασιλείου των παλιανθρώπων»…

«Όταν η Τζέιν πίστεψε ότι ο λόρδος την απατούσε, τον άφησε και έπεσε στην αγκαλιά του αυστριακού πρίγκιπα. Αμέσως, ξέσπασε σκάνδαλο. 

Ο σύζυγός της, μη ανεχόμενος την απιστία της γυναίκας του, κατέθεσε αγωγή διαζυγίου. Ταυτόχρονα, ζήτησε την ανάκληση του Σβάρτσενμπεργκ, ο οποίος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Λονδίνο....», θα καταθέσει αργότερα η βιογράφος της Ντίγκμπι, Μέρι Λόβελ (Mary S. Lovell), της οποίας η καταγραφή θεωρείται η πλέον αξιόπιστη, καθώς περιλαμβάνει και αποσπάσματα του ημερολόγιου της Τζέιν.

Η Τζέιν αποκτά πια το πολυπόθητο διαζύγιο, αλλά και μία γερή οικονομική ενίσχυση, που της παρέχει ο Λο, σε εξαργύρωση (προφανώς) των ενοχών του για τη δική του άστατη ζωή. 

Όμως, το αυστηρό βρετανικό περιβάλλον είναι πια πολύ βαρύ για εκείνη, που εν τω μεταξύ έχει γεννήσει τη Ματθίλδη Σβάρτσενμπεργκ (Mathilde Schwarzenberg) και ταξιδεύει στην Ελβετία, όπου βρίσκεται τώρα ο πρίγκιπας της καρδιάς της. 

Θέλει να τον συναντήσει, παρ' ότι εκείνος την εγκατέλειψε στα δύσκολα. Αφήνει πίσω της τον μικρό Άρθουρ, που όμως δεν θα τα καταφέρει. 

Πεθαίνει πριν καλά-καλά κλείσει το δεύτερο έτος της ζωής του.

Η επανασύνδεσή της με τον πρίγκιπα θα φέρει στον κόσμο ακόμη έναν καρπό του έρωτά τους, τον Φέλιξ (Felix) τον νεότερο, αλλά η τύχη και αυτού του παιδιού θα είναι κακή. 

Βρέφος ακόμη, αποδημεί. Κουβαλώντας το βάρος δύο χαμένων καρπών της και την απελπισία από την άρνηση του πρίγκιπα να την παντρευτεί, καθώς, όπως ευθαρσώς τής δηλώνει, δεν προτίθεται να θυσιάσει την καριέρα του για έναν γάμο, η Τζέιν τα μαζεύει και φεύγει, αφήνοντας τη Ματθίλδη στην οικογένεια του πατέρα της.

Τα βήματά της τη βγάζουν στο Μόναχο. Παρά τις δυσκολίες της ζωής της, είναι ακόμη νέα, δροσερή και προπάντων εκθαμβωτικά όμορφη. 

Είναι λαίδη (ο τίτλος, που έχει αποκτήσει από τον γάμο της με τον Λο, δεν αίρεται με το διαζύγιο) και ανοικτή σε ένα νέο αίσθημα που θα της προσφέρει παρηγορητική αγκαλιά. 

Κινείται στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας και κυρίως στο παλάτι του Λουδοβίκου Α', που μένει γοητευμένος από την πρώτη συνάντησή τους. 

Μαρτυρίες της εποχής κάνουν λόγο για «πάθος που δεν κρύβεται». 

Η Τζέιν γίνεται μόνιμη θαμών των ανακτόρων, αλλά αυτή η σχέση ασφαλώς δεν μπορεί να έχει μέλλον. 

Σε κάποιον χορό των ανακτόρων γνωρίζει τον βαρόνο Καρλ φον Βένινγκεν (Karl Theodor Herbert von Venningen - Ullner), τον οποίο παντρεύεται. 

Ο γιος τους, Φράιχερ Φίλιπ Άντον (Freiherr Philip Anton), έρχεται στον κόσμο το 1833 σε κάποιο ταξίδι τους στο Παλέρμο και η κόρη τους, Μπέρθα (Bertha), τον επόμενο κιόλας χρόνο στο Μάινχαιμ. 

Οι κακές γλώσσες λένε ότι η Μπέρθα είναι παιδί του Λουδοβίκου…

Μια θορυβώδης παρουσία στην Αθήνα του Όθωνα

Η ζωή με τον βαρόνο είναι για την Τζέιν από ήρεμη έως βαρετή. Το μεγάλο πρόβλημά της είναι ότι δεν τον ερωτεύτηκε ποτέ, παρά τις αγωνιώδεις δικές του προσπάθειες να κατακτήσει την καρδιά της. Ώσπου σε κάποιον χορό μεταμφιεσμένων στο Μόναχο συναντά έναν ζωηρό Έλληνα, που της κλέβει αμέσως την καρδιά. 

Εκείνος, ο 24χρονος κόμης, Σπύρος Θεοτόκης, είναι γόνος μίας οικογένειας Κερκυραίων ευγενών και έχει εμφανιστεί στον χορό φορώντας τη φορεσιά της πατρίδας του και εντυπωσιάζοντας την 33χρονη Τζέιν.

Ο νεαρός κόμης, όπως όλοι οι κληρονόμοι εκείνου του τόπου, δεν κατέχει παρά ένα όμορφο όνομα κι ένα χαριτωμένο παρουσιαστικό· φοράει, όμως, με τόση κομψότητα το ελληνικό φέσι και την παραδοσιακή φουστανέλα, που η Ιάνθη συνειδητοποιεί αμέσως πόσο άσχημοι είναι οι Γερμανοί…, περιγράφει ο Αμπού.

Η σχέση τους είναι θυελλώδης. Κατά τις επιταγές της εποχής, ο βαρόνος καλεί τον νεαρό αντεραστή σε μονομαχία και χάνει. 

Η Τζέιν αφήνει τα παιδιά της στην οικογένεια του Καρλ και φεύγει με τον αγαπημένο της (στο ημερολόγιό της θα εξομολογηθεί κάποτε πως δεν αγάπησε τις κούκλες, δεν αγάπησε και τα παιδιά, τόσο όσο τα ζώα). 

Σύντομα θα φέρει στον κόσμο και το δικό του παιδί, τον Λεωνίδα. 

Την άνοιξη του 1841 το ζεύγος δένεται με τα δεσμά του γάμου στη Μασσαλία και όλοι μαζί μετακομίζουν στο κτήμα της οικογένειας Θεοτόκη, στους Δουκάδες της Κέρκυρας. Η Τζέιν είναι ευτυχισμένη. 

Οι Έλληνες τη γοητεύουν, ο τόπος την ενθουσιάζει. Φτιάχνει έναν υπέροχο κήπο κατά τα αγγλικά πρότυπα και διακοσμεί το σπίτι κατά τα γαλλικά.

«Το σπίτι τους είναι μονίμως ανοικτό. Οι δυο τους είναι πολύ κοινωνικοί και δίνουν διαρκώς δεξιώσεις. Είναι ένα ταιριαστό ζευγάρι. Αγαπούν τα άλογα και ιππεύουν για ώρες εξερευνώντας το νησί. Μερικές φορές κυκλοφορούν με μία κομψή ιππήλατη άμαξα. 

Ο Σπύρος φαντάζει επιβλητικός μέσα στην ολόλευκη φουστανέλα του, καθισμένος συνήθως πλάι στον αμαξά», περιγράφει η τρίτη εκ των βιογράφων της Τζέιν, Ε. Μ. Όντι (E.M. Oddie).

 

Το 1843, ο Σπύρος καλείται ως ακόλουθος στην αυλή του Όθωνα, στην Αθήνα. Η οικογένεια Θεοτόκη ξεσπιτώνεται. 

Η Τζέιν γνωρίζει τη δεύτερη πατρίδα της. Λατρεύει την Αθήνα, αλλά εδώ ανακαλύπτει και τις απιστίες του αγαπημένου συζύγου της. 

Αυτήν τη φορά δεν θα θρηνήσει, δεν θα μετοικίσει. Ζητεί από τον αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη να της χτίσει μία κατοικία στην οδό Σωκράτους. 

Αυτό το εντυπωσιακό μέγαρο (μετά την κατεδάφισή του, το 1958, χτίστηκε στη θέση του το ξενοδοχείο Ambassadeur, που αργότερα στέγασε το Εφετείο) γίνεται το καταφύγιό της. Δεξιώνεται κόσμο, γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους, ανανεώνει τη ζωή της. 

Η Αθήνα κλείνει, ήδη, δεκαετία ως πρωτεύουσα και γίνεται όλο και πιο όμορφη, όλο και πιο κοσμική. 

Οι Αθηναίοι έχουν καλοδεχθεί τη Τζέιν, αλλά εκείνη δεν αργεί να πυροδοτήσει ένα νέο σκάνδαλο. 

Έχοντας κερδίσει προηγουμένως την καρδιά του βασιλιά της Βαυαρίας, Λουδοβίκου Α', τώρα γοητεύει και τον γιο του, βασιλιά της Ελλάδας, Όθωνα. 

Λίγο πριν διαβεί το κατώφλι της πέμπτης δεκαετίας της ζωής της, η Τζέιν συνδέεται με τη φήμη, που τη θέλει ερωμένη του 30χρονου Όθωνα. Αρνούμενη να αποδεχθεί τις απιστίες του συζύγου της και μάλιστα με την πάλαι ποτέ ερωμένη του πεθερού της, η Αμαλία διαγράφει τη Τζέιν από τη λίστα των επίσημων καλεσμένων του παλατιού. Αλλά η πέτρα του σκανδάλου ουδόλως θορυβείται από αυτό. 

Εκείνο που εξακολουθεί να την ενοχλεί είναι ο μίτος που την κρατάει δεμένη με τον Θεοτόκη και πρέπει να τον κόψει. 

Το 1846 παίρνει τον 6χρονο, πια, γιο της και ταξιδεύει για τη Γαλλία, όπου πρόκειται να συναντήσει τη μητέρα της. 

Εκεί, ωστόσο, την περιμένει ακόμη ένα σκληρό χτύπημα της μοίρας. Παίζοντας στην άκρη της σκάλας, ο Λεωνίδας πέφτει και προσγειώνεται νεκρός στα πόδια της μητέρας του!

Η Τζέιν επιστρέφει στην Αθήνα αποφασισμένη να αποδεσμευτεί διά παντός από τον Θεοτόκη και να δυσφημίσει την Αμαλία, που την έχει αποκλείσει από τις κοσμικότητες του παλατιού. Μετατρέπει το σπίτι της σε αντιβασιλικό «άντρο» και συσφίγγει διαρκώς τις σχέσεις της με τη δούκισσα της Πλακεντίας, που διαβάλλει συστηματικά τον Όθωνα. 

Μυημένη, δε, στα ταξίδια, ξεχύνεται να εξερευνήσει την Ελλάδα. 

Αλλά φτάνοντας κάποτε στη Λαμία, γνωρίζει τον φρούραρχο της πόλης, ήρωα του πολέμου της Ανεξαρτησίας και, όπως παραστατικά περιγράφει ο Αμπού, από εκείνους που είναι ανάμεσα σε στρατιώτη και κλέφτη και που η κυβέρνηση αναγκάζεται να προσλάβει για να μη χρειαστεί να τους κόψει το κεφάλι… Ο ήρωας της πατρίδας γίνεται και ήρωας της Τζέιν. 

Το όνομά του είναι Χριστόδουλος Χατζηπέτρος και εκείνη αποφασίζει να ακολουθήσει τη ζωή του. Η ντελικάτη γυναίκα ζει στο βουνό, κοιμάται στο ύπαιθρο πλάι σε σκληρόπετσους στρατιώτες, τρώει με τα χέρια, νιώθει ελεύθερη κι ευτυχισμένη. 

Αλλά όταν η είδηση της ιδιότυπης σχέσης κυκλοφορεί στην Αθήνα και φτάνει στα αφτιά της Αμαλίας, ο εραστής Χατζηπέτρος αποκαθηλώνεται από φρούραρχος και σπεύδει να δικαιολογηθεί στη βασίλισσα με μία επιστολή, ουδόλως κολακευτική για τον ίδιο και τη Τζέιν: «… δεν το κάνω καθόλου από έρωτα, αλλά από συμφέρον. 

Είναι πλούσια και είμαι φτωχός· έχω μία θέση που πρέπει να κρατήσω και παιδιά να μεγαλώσω…»!

Παρά την ταπεινωτική… απολογία του ο Χατζηπέτρος παραμένει αποκαθηλωμένος και αναγκάζεται να επιστρέψει στην Αθήνα μετά της «πλουσίας» ερωμένης του, η οποία βρίσκει ερμητικά κλειστές όλες τις πόρτες της, κατά τα λοιπά βαθιά υποκριτικής, καλής κοινωνίας. 

Μόνο η πόρτα της δούκισσας της Πλακεντίας μένει ανοικτή, λίγο από οίκτο, πολύ από αντιβασιλική διάθεση κι ακόμη πιο πολύ από μία ιδιοτροπία να… περιθάλπει τους κοινωνικώς καταφρονεμένους. 

Η Τζέιν συνεχίζει απτόητη τη σχέση της με τον Έλληνα ευπατρίδη, αλλά και αυτό το κεφάλαιο της καρδιάς της θα κλείσει διά παντός με μία απιστία και δη άκομψη… Τον πιάνει στο κρεβάτι της με την καμαριέρα και τους πετάει και τους δυο έξω από το σπίτι!

Από τα ανάκτορα της Δύσης στις σκηνές των Βεδουίνων - Επιτέλους, ανόθευτος έρωτας!

Προδομένη για άλλη μία φορά, ξεχύνεται να γνωρίσει τόπους που δεν γνώρισε, αναζητώντας ταυτόχρονα ένα νέο, αραβικό άλογο για τις ιππευτικές ανησυχίες της.

Αυτήν τη φορά, κατευθύνεται προς την ανατολή. Πλησιάζοντας τη Βηρυτό, γράφει στο ημερολόγιό της: «Μισή ντουζίνα τόποι σαν τη Βηρυτό να υπάρχουν, ο κόσμος πρέπει να είναι πολύ πλούσιος σε ομορφιά!». 

Στην έρημο έξω από τη Συρία, συναντά ένα καραβάνι βεδουίνων και ρωτά αν έχουν κάποιο άλογο να της πουλήσουν. 

Ο νεαρός σεΐχης της φυλής, Μετζουέλ ελ Μεζράμπ (Sheikh Medjuel el Mezrab), της λέει ότι έχει αυτό που θέλει, αλλά το ζώο είναι ατίθασο και ο ίδιος δεν μπορεί να το δαμάσει. 

Εκείνος είναι ένας 26χρονος βεδουίνος κι εκείνη μία 46χρονη δυτική αριστοκράτισσα. 

Το λευκό δέρμα και τα γαλάζια μάτια της καθηλώνουν τον φύλαρχο, που τη φλερτάρει διακριτικά. 

Από τη στιχομυθία των δύο, την οποία θα μεταφέρει αργότερα ο Αμπού, προκύπτει ότι η Τζέιν έχει γοητευτεί από την πολιορκία του νεαρού βεδουίνου, ξεκαθαρίζοντάς του, ωστόσο, εξαρχής ότι δεν θα δεχθεί το καθεστώς πολυγαμίας, που του επιτρέπει να συντηρεί ακόμη τρεις συζύγους. «Οι γυναίκες της πατρίδας μου είναι πολύ περήφανες για να μοιραστούν την καρδιά ενός άνδρα», του λέει και παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του τον πείθει. 

Τότε κι εκείνη του προσφέρει την καρδιά της. Αλλαξοπιστεί, τον παντρεύεται και παίρνει το όνομά του. Είναι πια η Τζέιν Ελίζαμπεθ Ντίγμπι ελ Μεζράμπ και η ζωή της αλλάζει άρδην. Φοράει κελεμπία, τον μισό χρόνο ζει στη Δαμασκό και τον άλλο μισό ταξιδεύει με τα καραβάνια στην έρημο και κοιμάται σε σκηνές, φτιαγμένες από τρίχες κατσίκας. 

Για τον αραβικό κόσμο, που την αγκαλιάζει με θέρμη, είναι η «μητέρα του γάλακτος», χάριν της ωχρότητας του δέρματός της.

Η Τζέιν έχει βρει πια την ευτυχία στο πρόσωπο του νεαρού άνδρα που θα τη σεβαστεί, θα την αγαπήσει βαθιά και θα της κλείσει τα μάτια ύστερα από 28 χρόνια ανέφελου έγγαμου βίου. 

Στα 74 της, η περιπλανώμενη πριγκίπισσα θα αναπαυθεί στο Προτεσταντικό Κοιμητήρι της Δαμασκού και στο μάρμαρο που θα τη σκεπάσει, στη θέση του ποδιού της, θα τοποθετηθεί ένα ροζ κομμάτι ασβεστόλιθου από την Παλμύρα, την πόλη που αγάπησε τόσο πολύ…

Η περιπετειώδης αναζήτηση της Τζέιν Ντίγκπμι από τη Δύση ίσαμε την Ανατολή θα εμπνεύσει συγγραφείς και σεναριογράφους. 

Στην «ανθρώπινη κωμωδία» του, έργο εμπνευσμένο από τη ζωή της Τζέιν, θα τη χαρακτηρίσει «ανεμοστρόβιλο της ερήμου». 

Ένας ανεμοστρόβιλος που -εντέλει- εκεί γεννήθηκε κι εκεί έσβησε…

ΠΗΓΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ

- E.M.Oddie: "The odyssey of a loving woman; being a study of Jane Digby, Lady Ellenborough", Harper & Brothers, New York and London, 1936

- Royal Scottish Geographical Society

- Mary S. Lovell: "A scandalous Life: The Biography of Jane Digby", Richard Cohen, 1998.

- Edmond Francois Valentin About: «Η Ελλάδα του Όθωνα», ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, 2018

- Oxford Dictionary of National Biography

Εντοπίστηκε στο Κάβο Ντόρο 40 χρόνια μετά το ναυάγιο «Χρυσή Αυγή»

Το Χρυσή Αυγή στην Ραφήνα. Φωτογραφία Βαλάκης από την συλλογή Γ. Κωβαίου

 

 Συνολικά χάθηκαν 28 άνθρωποι στο ναυάγιο.

Ένα σπάνιο ναυάγιο που βυθίστηκε πριν από 40 χρόνια στο Κάβο Ντόρο παίρνοντας μαζί του τα μυστικά του και 28 ανθρώπινες ζωές ήρθε στο φως από τον ερευνητή Κώστα Θωκταρίδη και την ομάδα του.

Πρόκειται για το «Χρυσή Αυγή», ένα πλοίο που είχε αγοραστεί το 1976 από την εταιρεία «Γραμμή Ηπείρου ΕΠΕ» του Αυγουστή Πολέμη και ταξίδευε από τη Ραφήνα στις Κυκλάδες, ως επιβατηγό – οχηματαγωγό.

Ο εντοπισμός του ξύπνησε μνήμες αλλά και ανάμεικτα συναισθήματα στους οικείους των θυμάτων: «Είναι σημαντικό το γεγονός της εύρεσης του βυθισμένου Χρυσή Αυγή, όμως οι άνθρωποί μας που χάθηκαν μαζί του δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω …» δήλωσε συγκινημένη στο ΑΠΕ – ΜΠΕ η κ. Κ. Τσουμέζη, σύζυγος του πλοιάρχου που χάθηκε εκείνη τη μοιραία μέρα.

Το Χρυσή Αυγή στην Ραφήνα. Φωτογραφία Βαλάκης από την συλλογή Γ. Κωβαίου

Το ιστορικό

Ήταν Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 1983 και ώρα 16:06 όταν η «Χρυσή Αυγή» απέπλευσε από το λιμάνι της Ραφήνας με προορισμό την Άνδρο και άλλα νησιά των Κυκλάδων, μεταφέροντας 5 φορτηγά και 9 βυτιοφόρα με καύσιμα συνολικού βάρους 298 τόνων.

Οι χαρακτηριστικές τσιμινιέρες του ναυαγίου Χρυσή Αυγή που πάρα την έκρηξη και την πυρκαγιά που ακολούθησε κατά την βύθιση του πλοίου 40 χρόνια πριν ακόμη και σήμερα διακρίνονται τα χρώματα ¨σινιάλα¨ της τότε πλοιοκτήτριας εταιρείας.

Στο πλοίο επέβαιναν 21 άτομα ως πλήρωμα, 16 οδηγοί φορτηγών και 5 επιβάτες, ανάμεσά τους και η Μ. Λάβδα με τα δύο της παιδιά. Εκείνο το απόγευμα ο καιρός ήταν κρύος, έβρεχε και έπνεαν ισχυροί άνεμοι.

Ναυάγιο «Χρυσή Αυγή»: Εντοπίστηκε στο Κάβο Ντόρο 40 χρόνια μετά - Η ιστορία του

Στην πρυμναία δεξιά πλευρά βλέπουμε τον καταπέλτη κλειστό και ασφαλισμένο παρά την ισχυρή έκρηξη.

Στις 18:20 το πλοίο ενώ έπλεε στο Κάβο Ντόρο πήρε επικίνδυνη δεξιά κλίση 160 μοιρών. Ο πλοίαρχος Αντώνης Γαρδέλης αντιλαμβανόμενος την κρισιμότητα της κατάστασης έκανε αλλαγή πορείας με προορισμό το λιμάνι της Καρύστου και αμέσως μετά εξέπεμψε σήμα κινδύνου στο ραδιοτηλέφωνο, το οποίο έλαβε ο παράκτιος σταθμός του Λαυρίου.

Διακρίνεται το ένα από τα δυο παγκάκια που βρίσκεται πίσω και δεξιά στον εξωτερικό διάδρομο του πλοίου.

Η βύθιση

Περίπου 15 λεπτά μετά μία έκρηξη συγκλόνισε τη «Χρυσή Αυγή» κατά πάσα πιθανότητα λόγω διαρροής καυσίμων από τα βυτιοφόρα. Στο πλοίο ξέσπασε πυρκαγιά. Ακολούθησε δεύτερη ακόμα πιο ισχυρή έκρηξη και το πλοίο ανετράπη. Τότε, αποσπάστηκε τμήμα της υπερκατασκευής και τα φορτηγά που βρίσκονταν στο γκαράζ κατέληξαν στο βυθό.

Η δεξιά τσιμινιέρα (φουγάρο) με τα χρώματα ακόμη και σήμερα να διακρίνονται

Στην περιοχή έσπευσαν για να βοηθήσουν τους ναυαγούς, το επιβατηγό/οχηματαγωγό «Χρυσή Άμμος ΙΙΙ» από τη Ραφήνα, το επιβατηγό/οχηματαγωγό «Καστριανή Κέας» από την Κάρυστο, το ρωσικό ωκεανογραφικό πλοίο Γιάκοβ Γκάκελ ( Yakov Gakkel – Яков Гаккель) το οποίο βρισκόταν στην περιοχή για υδρογραφικές έρευνες, το ρουμανικό «Μπολντέιν», η φρεγάτα «Λήμνος», το αντιτορπιλικό «Σφενδόνη» του Πολεμικού Ναυτικού και παραπλέοντα σκάφη.

Αεροσκάφος C130 της Πολεμικής Αεροπορίας έριχνε φωτιστικές φωτοβολίδες για να διευκολύνει τις έρευνες. Δυστυχώς όμως, από τους 42 συνολικά επιβαίνοντες μόνο 14 διασώθηκαν, 12 άτομα από το ρωσικό ωκεανογραφικό, ένα άτομο από το ρουμανικό φορτηγό και 1 από το «Χρυσή Άμμος ΙΙΙ». Ανάμεσα στους 14 επιζήσαντες ήταν μόνο τρία μέλη του πληρώματος…

Ο άγνωστος πρωταγωνιστής της διάσωσης το ρωσικό ωκεανογραφικό Yakov Gakkel (Яков Гаккель) και το πλήρωμα του που κατάφερε και περισυνέλεξε 12 ναυαγούς. Το Yakov Gakkel εκτελούσε υδρογραφικές έρευνες στην περιοχή και έλαβε άμεσα στο σήμα κινδύνου από τον παρακτιο σταθμό Λαυρίου, ήταν το πρώτο πλοίο που έσπευσε στην περιοχή. Είχε ναυπηγηθεί στην Οδησσό το 1975 και στην συνέχεια παροπλίστηκε ως ουκρανικό το 2010.

Εν τω μεταξύ, το πλοίο παρέμενε στην επιφάνεια ανεστραμμένο και παρασύρονταν από τα ρεύματα για τουλάχιστον 3 ώρες μέχρι τη στιγμή που χάθηκε για πάντα στο βυθό του Αιγαίου …

Ο εντοπισμός

Σαράντα χρόνια μετά την τραγική του απώλεια, η ομάδα του ερευνητή Κώστα Θωκταρίδη εντοπίζει το βυθισμένο ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ σε βάθος -110μέτρων. Όπως σημειώνει ο ίδιος, «οι πρώτες εικόνες από το ναυάγιο προκαλούν δέος. Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι από την πυρκαγιά και τις εκρήξεις αποκολλήθηκε μόνο τμήμα της υπερκατασκευής ενώ όλο το υπόλοιπο πλοίο παραμένει ακέραιο στο βυθό».

Δεξιά πλευρά πλώρης – βίντσια

Αξίζει να σημειωθεί πως κατά το παρελθόν είχαν εντοπιστεί κάποια από τα φορτηγά και τμήμα της υπερκατασκευής αλλά όχι το ναυάγιο του Χρυσή Αυγή, που δεν βρίσκεται στο ίδιο σημείο.

Το ναυάγιο στον βυθό

Μετά τις εκρήξεις και την ανατροπή το πλοίο – όπως προκύπτει από την αυτοψία – κατά τη διάρκεια της βύθισης έχοντας νωρίτερα απαλλαγεί από το φορτίο των φορτηγών, επανήλθε λόγω του χαμηλού μεσοκεντρικού βάρους των μηχανών και των δεξαμενών στην ορθή θέση και επικάθισε στον αμμώδη βυθό με την τρόπιδα και με δεξιά κλίση 8 μοιρών.

Αν και έχουν περάσει 40 χρόνια από την βύθιση του πλοίου μικρή διαρροή καύσιμων συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Ξεχωρίζουν τα χαρακτηριστικά φουγάρα κίτρινου χρώματος με το ασπροκόκκινο λογότυπο της πλοιοκτήτριας εταιρείας, το γράμμα Π . Για την επιχείρηση εντοπισμού και ταυτοποίησης χρησιμοποιήθηκε ειδικό υποβρύχιο τηλεκατευθυνόμενο όχημα ROV (Remote Operated Vehicle). Ο καταπέλτης της πρύμνης είναι κλειστός και ασφαλισμένος, οι άγκυρες είναι στη θέση τους στα όκια του πλοίου, ενώ παρατηρείται μετατόπιση ελασμάτων προς τα δεξιά. Πάνω στο ναυάγιο υπάρχουν αλιευτικά εργαλεία, όπως το δίχτυ δίπλα στη σκάλα που οδηγούσε στο ανώτερο κατάστρωμα της πρύμνης.

Σκάλα που οδηγούσε στο ανώτερο κατάστρωμα στην περιοχή της πρύμνης

Στην πρύμνη διακρίνεται και το βίντσι που χρησιμοποιείτο για τη διαχείριση των κάβων όταν το πλοίο έδενε σε λιμάνι. Στη πρυμναία δεξιά πλευρά φαίνεται καθαρά ο διάδρομος που ακόμα και σήμερα έχει τα δύο χαρακτηριστικά παγκάκια. Εκεί υπάρχει μισάνοιχτη η ανθρωποθυρίδα που οδηγούσε στο μηχανοστάσιο…

 

 

Πηγή: ΑΠΕ

ΜΗΝΥΜΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ – ΠΡΟΕΔΡΟΥ Ε.Κ.Ε – ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ: “ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ, ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΕΙΣ, ΣΚΕΥΩΡΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΔΟΥΛΩΤΟΣ ΛΑΟΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΙΜΩΡΗΣΕΙ!”

Χέρι – χέρι, για τρίτη φορά Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, επρόδωσαν τον όρκο τους και με τα ρυπαρά πέλματά τους κατεπάτησαν το Σύνταγμα, για να θέσουν εκτός δημοσίας ζωής το «Εθνικό Κόμμα – Έλληνες».

Ρίγη ανατριχίλας προκάλεσε στην σπονδυλική στήλη των δύο Κομμάτων, η εμφάνιση επί της πολιτικής σκηνής του Αντεισαγγελέως του Αρείου Πάγου Αναστασίου Κανελλοπούλου. Τα ποσοστά και των δύο καταρρέουν. Έντρομοι, λυσσούν και συκοφαντούν. Και για να διασωθούν, αναζητούν καταφύγιο στην Δικαιοσύνη. Χρησιμοποιούν αθέμιτα μέσα για να την διαφθείρουν. Η αποκάλυψη της συνάντησης κορυφαίου Υπουργού με Ανώτατο Δικαστικό Λειτουργό, με σκοπό να ενδώσει στις πιέσεις τους, άφησε άναυδο τον Πανελλήνιο. Αλλά ο υψηλόφρων Δικαστικός Λειτουργός, δεν εκάμφθη στις πιέσεις τους. Τους κατήγγειλε και εν συνεχεία αηδιάσας με τις πρακτικές τους, τους έπτυσε κατά πρόσωπο και παρητήθη.

Ελληνικέ Λαέ

Από το έτος 1864, που εισήχθη ο Κοινοβουλευτισμός στην χώραν μας, ουδέποτε επεχειρήθη η απαγόρευση πολιτικού Κόμματος να συμμετάσχει στις εκλογές. Συμβαίνει για πρώτη φορά. Και ο πλέον δύσπιστος έχει πεισθεί, ότι η Δημοκρατία στην Ελλάδα είναι κατ’ όνομα και όχι κατά την εφαρμογήν.

Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας δεν συμβαίνει ούτε στις Δημοκρατίες των χωρών του Καυκάσου και της Αφρικής.

Παριστάνουν οι επίορκοι του δημοκράτες. Ότι είναι μαχητές της Δημοκρατίας. Και ότι υπερασπίζονται την Δημοκρατία.

Αλλά δεν είναι Δημοκράτες. Απλώς, δημοκρατικό προσωπείον φέρουν. Την λεοντή του δημοκράτη φορούν. Και δεν υπερασπίζονται την Δημοκρατία. Απλώς την εξευτελίζουν και την ταπεινώνουν. Και δεν είναι μαχητές της Δημοκρατίας. Είναι προδότες, δολιοφθορείς, σκευωροί, συνωμότες της Δημοκρατίας.

Λαέ της Ελλάδος

Σου στέλνω τον αγωνιστικό και εγκάρδιο χαιρετισμό μου.

Σου εύχομαι Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση.

Και να είσαι βέβαιος, ότι η Δημοκρατία θα νικήσει. Ο αδούλωτος Λαός θα τους τιμωρήσει.

Εγγύς είναι ο χρόνος.

Αθήνα, 11-04-2023

Αναστάσιος Κανελλόπουλος

Επίτιμος Αντεισαγγελεύς του Αρείου Πάγου.

Ορθόδοξο – Καθολικό Πάσχα: Ο λόγος που γιορτάζονται σε διαφορετικές ημερομηνίες

Σύνταξη ΙΝ 

Πώς προσδιορίζεται η ημερομηνία;

Σάββατο 8 Απριλίου σήμερα και για τους Καθολικούς είναι Μεγάλο Σάββατο, ενώ για τους Ορθoδόξους Σάββατο του Λαζάρου.

Φέτος λοιπόν, οι πιστοί θα γιορτάσουν το Πάσχα με διαφορά μιας εβδομάδας. Οι μεν αύριο 9 Απριλίου και οι δε στις 16 του μήνα.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Για ποιον λόγο Καθολική και Ορθόδοξη Εκκλησία το γιορτάζουν άλλη ημερομηνία;

Η ιστορία αρχίζει με τους Εβραίους

Οι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν ένα ημερολόγιο που βασιζόταν στον κύκλο της Σελήνης. Το Πάσχα, από την εβραϊκή λέξη «πεσάχ» που σημαίνει «διέλευση» της Ερυθράς Θάλασσας, γιορταζόταν την 14η του μήνα Νισάν, ημέρα της πρώτης πανσελήνου της άνοιξης ή αμέσως μετά από την εαρινή ισημερία.

Στη συνέχεια, η εαρινή ισημερία συνδέθηκε με τον εορτασμό του Χριστιανικού Πάσχα και την Ανάσταση του Χριστού. Αυτό συνέβη, επειδή ο Χριστός αναστήθηκε την πρώτη μέρα μετά το Εβραϊκό Πάσχα.

Οι διάφορες τοπικές χριστιανικές εκκλησίες δε γιόρταζαν το Πάσχα την ίδια ημερομηνία. Οι ιουδαΐζουσες εκκλησίες το γιόρταζαν την 15η μέρα του εβραϊκού μήνα Νισάν (όποια ημέρα της εβδομάδας έπεφτε), ενώ οι εθνικές εκκλησίες την πρώτη Κυριακή (ως αναστάσιμη μέρα) μετά την πρώτη εαρινή πανσέληνο.

Για να λυθούν αυτές οι διαφωνίες, η Α’ Οικουμενική Σύνοδος το 325 μΧ αποφάσισε ότι το Πάσχα θα γιορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης. Αν η πανσέληνος αυτή συμβεί Κυριακή, τότε θα γιορτάζεται την αμέσως επόμενη Κυριακή.

Έτσι, το Πάσχα των Χριστιανών δεν θα συνέπιπτε ποτέ με το εβραϊκό, ενώ παράλληλα ο εορτασμός του χριστιανικού Πάσχα συνδέθηκε σαφώς με ένα αστρονομικό φαινόμενο, την εαρινή ισημερία και την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης.

Για να υπολογιστεί η ημερομηνία του Πάσχα, έπρεπε να βρεθεί η ημερομηνία της πρώτης εαρινής πανσελήνου και ακολούθως η πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο. Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος ανέθεσε στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας να ενημερώνει κάθε χρόνο τις άλλες εκκλησίες για την ημέρα του Πάσχα, αφού προηγουμένως είχε υπολογιστεί η ημερομηνία της πρώτης εαρινής πανσελήνου, με τη βοήθεια των αστρονόμων της Αλεξάνδρειας.

Το ημερολόγιο που ήταν σε ισχύ την εποχή της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, ήταν το Ιουλιανό που είχε θεσπίσει ο Ιούλιος Καίσαρας το 45 πΧ, με τη βοήθεια του Αλεξανδρινού αστρονόμου Σωσιγένη.

Ο τελευταίος, έχοντας βασισθεί στους υπολογισμούς του Ιππάρχου (ο οποίος πριν ένα αιώνα είχε υπολογίσει με εντυπωσιακή ακρίβεια ότι το ηλιακό έτος έχει διάρκεια 365,242 ημερών), θέσπισε ένα ημερολόγιο, του οποίου τα έτη είχαν 365 ημέρες, ενώ σε κάθε «δίσεκτο» έτος πρόσθετε άλλη μία μέρα.

Όμως, το Ιουλιανό Ημερολόγιο είχε ένα μικρό σφάλμα, επειδή η διάρκεια του ηλιακού έτους στην πραγματικότητα είναι 365,242199 ημέρες. Ανά τέσσερα χρόνια το μικρό αυτό σφάλμα φθάνει τα 45 λεπτά, ενώ κάθε 129 χρόνια την μία ημέρα, με συνέπεια να μετακινείται όλο και νωρίτερα η εαρινή ισημερία.

Έτσι, ενώ η εαρινή ισημερία την εποχή του Χριστού συνέβη στις 23 Μαρτίου, το 1582 μΧ είχε φτάσει να συμβαίνει στις 11 Μαρτίου.

Τότε ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ’ ανέθεσε στους αστρονόμους Χριστόφορο Κλάβιους και Λουίτζι Λίλιο να κάνουν μία ημερολογιακή μεταρρύθμιση. Η 5η Οκτωβρίου 1582 μετονομάστηκε σε 15η Οκτωβρίου, ώστε να διορθωθεί το λάθος που είχε συσσωρευτεί τους προηγούμενους 11 αιώνες και η εαρινή ισημερία να επιστρέψει στην 21η Μαρτίου, όπως είχε συμβεί κατά την Α’ Οικουμενική Σύνοδο.

Το Νέο ή Γρηγοριανό Ημερολόγιο υιοθετήθηκε από τα καθολικά κράτη της Ευρώπης μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, ενώ από τα προτεσταντικά πολύ αργότερα. Λόγω ακόμη πιο έντονης αντίδρασης της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Γρηγοριανό Ημερολόγιο, το Ιουλιανό Ημερολόγιο περέμεινε σε ισχύ σε όλα τα Ορθόδοξα κράτη έως τον 20ό αιώνα.

 

Τι ισχύει στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα το Ιουλιανό Ημερολόγιο αντικαταστάθηκε από το Γρηγοριανό στις 16 Φεβρουαρίου 1923, που μετονομάστηκε σε 1η Μαρτίου. Αφαιρέθηκαν δηλαδή 13 ημέρες από το 1923, επειδή στις δέκα ημέρες λάθους του Γρηγοριανού και του Ιουλιανού μεταξύ 325 μΧ και 1582 είχαν προστεθεί άλλες τρεις μέρες στη διάρκεια των τρεισήμισι αιώνων μετά την εισαγωγή του Γρηγοριανού Ημερολογίου στη Δύση.

Το 1924 η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία αποδέχτηκε το εκκλησιαστικό ημερολόγιο να ταυτιστεί με το πολιτικό και να ισχύσει για τις ακίνητες εορτές, αλλά όχι για το Πασχάλιο Ημερολόγιο και για τις κινητές εορτές, που εξακολουθούν να υπολογίζονται με βάση το Ιουλιανό ή Παλαιό Ημερολόγιο.

Όμως η διαφορά του εορτασμού του Πάσχα ανάμεσα σε Ορθόδοξους και Καθολικούς δεν βασίζεται μόνο στο λάθος του Ιουλιανού Ημερολογίου, αλλά και στο σφάλμα του λεγόμενου «Μετωνικού Κύκλου» του 5ου αιώνα πΧ, τον οποίο χρησιμοποιούσαν οι χριστιανοί αλεξανδρινοί αστρονόμοι και με βάση τον οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία εξακολουθεί να υπολογίζει τις ημερομηνίες των μελλοντικών εαρινών πανσελήνων.

Στις 13 ημέρες της λανθασμένης Ιουλιανής εαρινής ισημερίας, πρέπει να προστεθεί και το λάθος του 19ετούς Μετωνικού κύκλου, το οποίο ανέρχεται, από το 325 μΧ έως σήμερα, σε τέσσερις έως πέντε ημέρες, με συνέπεια η Μετώνεια (ή Ιουλιανή) πανσέληνος να υπολογίζεται τέσσερις έως πέντες μέρες αργότερα από την πραγματική.

Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία εξακολουθεί να χρησιμοποιεί το παλαιό Ιουλιανό Ημερολόγιο και τον κύκλο του Μέτωνος για τον προσδιορισμό της ημερομηνίας του Πάσχα.

Έτσι, συχνά το ορθόδοξο Πάσχα εορτάζεται όχι την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο, αλλά την επόμενη ή μετά τη δεύτερη εαρινή πανσέληνο, αντί της πρώτης Κυριακής μετά την πρώτη εαρινή πανσέληνο, όπως είχε ορίσει η Σύνοδος της Νίκαιας.

Το κοινό Πάσχα Καθολικών και Ορθοδόξων

Οι Καθολικοί γιορτάζουν το Πάσχα σύμφωνα με τον κανόνα της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, αλλά η εαρινή ισημερία και η εαρινή πανσέληνος υπολογίζονται σύμφωνα με το νέο Γρηγοριανό Ημερολόγιο, έχοντας λάβει υπόψη και το Μετώνειο σφάλμα.

Έτσι η Γρηγοριανή-Καθολική πανσέληνος είναι πολύ πιο κοντά στην αστρονομική από ότι η Ιουλιανή-Ορθόδοξη.

Από κοινού το Πάσχα εορτάζεται όταν τόσο η Γρηγοριανή όσο και η Ιουλιανή πανσέληνος πέσουν από την Κυριακή μέχρι το Σάββατο της ίδιας εβδομάδας… αρκεί να είναι μετά τις 3 Απριλίου.

Το 2017 το Πάσχα Ορθοδόξων και Καθολικών είχε συμπέσει. Αυτό θα ξανασυμβεί το 2025, το 2028, το 2031, το 2034, το 2037, το 2038, το 2041 κ.α.

«Επιδημία» οι κλοπές μπρούντζινων προτομών

«Επιδημία» οι κλοπές μπρούντζινων προτομών

  

Ρεπορτάζ

Εύη Σαλτού

8 Απριλίου 2023, 06:36

Στο στόχαστρο συμμοριών ορειχάλκινα αγάλματα και προτομές, που τα ξηλώνουν για να πουλήσουν το μέταλλο.

Πολλά «κρούσματα» έχουν καταγραφεί και στον δήμο της Αθήνας.

Σε… μάστιγα εξελίσσονται τα τελευταία χρόνια οι κλοπές μπρούντζινων προτομών και αγαλμάτων από δημόσιους χώρους, με σκοπό την πώληση του μετάλλου σε αντίστοιχες μάντρες ανακύκλωσης. Τελευταίο «θύμα» ήταν η προτομή της ιπτάμενης γιατρού του ΕΚΑΒ, Σοφίας Μπεφόν, η οποία εκλάπη την Τετάρτη από την ομώνυμη πλατεία στο Παλαιό Φάληρο.

Υπενθυμίζεται πως η γιατρός είχε χάσει τη ζωή της τον Ιανουάριο του 2001 σε πτώση ελικοπτέρου του ΕΚΑΒ, ανοιχτά του Σουνίου, μαζί με ακόμα τέσσερα μέλη του πληρώματος, την ώρα που μετέφεραν ασθενή.

Και δυστυχώς η λίστα συνεχώς μεγαλώνει, με τις συμμορίες να ξηλώνουν ορειχάλκινα αγάλματα και προτομές, με στόχο να πουλήσουν το μέταλλο. Τον περασμένο Ιούλιο τα μέλη μιας τέτοιας σπείρας συνέλαβε η Ασφάλεια Βορειοανατολικής Αττικής. Όπως αποκαλύφθηκε, σε διάστημα τριών μηνών είχαν κλέψει οκτώ μπρούντζινες προτομές, εκ των οποίων οι πέντε ήταν στην περιοχή της Νέας Ιωνίας. Μάλιστα, μεταξύ των προτομών που εκλάπησαν εκείνη την περίοδο ήταν αυτές του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Στέλιου Καζαντζίδη.

Στα τέλη Ιανουαρίου, άγνωστοι έκλεψαν από την είσοδο της Στοάς του Βιβλίου, στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, στην οδό Πεσμαζόγλου 5, την προτομή του Κάρολου Κουν, την οποία είχε φιλοτεχνήσει ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες γλύπτες του 20ού αιώνα, ο Χρήστος Καπράλος.

Προσβολή

Πολλά είναι τα «κρούσματα» που έχουν καταγραφεί και στον δήμο της Αθήνας, προκαλώντας πονοκέφαλο στις αρμόδιες αρχές. Αξίζει να σημειωθεί πως στην έκταση του Δήμου Αθηναίων μετρούνται περίπου 250 γλυπτά, μεταξύ αυτών ανδριάντες και προτομές. Μόλις στα τέλη του περασμένου μήνα, δίπλα από το δημαρχιακό μέγαρο της πόλης, άγνωστοι έκλεψαν από στήλη το μπρούντζινο ανάγλυφο με την κεφαλή της θεάς Αθηνάς, το οποίο χυτεύτηκε το 1949.

Οπως επισημαίνει στα «ΝΕΑ» η προϊσταμένη του Τμήματος Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Δήμου Αθηναίων, Ζέτα Αντωνοπούλου, το 2015 είχαν καταγραφεί αρκετές κλοπές, με το φαινόμενο να έχει ενταθεί από το περασμένο έτος. Μάλιστα, το θράσος των ομάδων αυτών είναι μεγάλο, καθώς δεν τους πτοεί ούτε το γεγονός ότι πολλές από τις προτομές βρίσκονται σε πολύ κεντρικά σημεία της πόλης. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση κλοπής της προτομής του Γ. Κονδύλη από το πάρκο του Ευαγγελισμού, δίπλα από την είσοδο του μετρό.

«Είναι προσβολή όχι μόνο προς την τέχνη αλλά και προς το ίδιο το πρόσωπο, το οποίο τιμάται με την προτομή. Το τελευταίο διάστημα έχουμε, δυστυχώς, αρκετές απώλειες, το ευτύχημα είναι όμως πως έχουν βρεθεί τρεις προτομές, τις οποίες προσπαθούμε να αποκαταστήσουμε, μέσω προγράμματος καθαρισμού, συντήρησης και αποκατάστασης υπαίθριων γλυπτών στο κέντρο και τις γειτονιές της πόλης» σημειώνει η Ζ. Αντωνοπούλου, προσθέτοντας πως με στόχο την καλλιέργεια του σεβασμού του δημόσιου χώρου και ειδικά των μνημείων από τη νέα γενιά, ο Δήμος Αθηναίων υλοποιεί το πρόγραμμα «Το παιδί, η πόλη και τα μνημεία» που απευθύνεται σε σχολεία.

Εργασίες αποκατάστασης

Ηδη, το επόμενο διάστημα αναμένεται να επανατοποθετηθεί, μετά τις απαραίτητες εργασίες αποκατάστασης, η προτομή του συνταγματάρχη Δημητρίου Ψαρρού, η οποία είχε αφαιρεθεί από τη θέση της στην πλατεία Αιγύπτου στο Πεδίον του Αρεως το 2013. Μάλιστα, στόχος είναι να ακολουθήσει η αποκατάσταση και επανατοποθέτηση των προτομών του Θ. Σκούρα και Αθ. Λευκαδίτη.

Σύμφωνα με τη Ζ. Αντωνοπούλου, στην περίπτωση που οι προτομές δεν βρεθούν, τότε ξεκινά μια προσπάθεια εντοπισμού του γύψινου προπλάσματος του έργου, είτε από τον ίδιο τον καλλιτέχνη εάν είναι εν ζωή είτε από φορείς και μουσεία που μπορεί να το έχουν.

«Στις προτεραιότητές μας είναι να επαναχυτευτούν οι προτομές του Καζαντζάκη, που είχε κλαπεί μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο Αθηνών, και του Νικόλαου Μάντζαρου, που ήταν στο Κολωνάκι, αλλά και του μπρούντζινου ανάγλυφου στοιχείου με την κεφαλή της Αθηνάς».

Πάντως, η επίθεση που γίνεται προς το μέταλλο έχει ανοίξει τη συζήτηση και οδηγεί στη σκέψη οι φορείς να μην επενδύουν στον μπρούντζο αλλά να γίνονται οι προτομές από άλλο υλικό.

Έντυπη έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»

Πεζοναύτης μένει όλη τη νύχτα στο νοσοκομείο δίπλα στον ετοιμοθάνατο «πατέρα» του, και το πρωί αποκαλύπτει στη νοσοκόμα πως δεν ήταν ο γιος του ηλικιωμένου που πέθανε…

Αυτή η ιστορία μιλάει για ένα νεαρό πεζοναύτη ο οποίος περνάει τη νύχτα σε ένα νοσοκομείο παρηγορώντας έναν ηλικιωμένο άνδρα.

Ο ηλικιωμένος αυτός άντρας πεθαίνει, και το μόνο που θέλει είναι να έχει το γιο του στο πλευρό του – αλλά η νοσοκόμα κάνει ένα μεγάλο λάθος.

Αυτή δεν είναι αληθινή ιστορία, αλλά ένα απίστευτο έργο μικρού μήκους γραμμένο το 1964 από τον Roy Popkin. Δημοσιεύτηκε το Σεπτέμβριο του 1965 με τον τίτλο “Night Watch”.

Λόγω του ιδιαίτερου συναισθηματισμού της, η ιστορία επανακυκλοφόρησε το 1990 με διάφορους τίτλους όπως “He Needed a Son” και “Just Stay”.

Διαβάστε παρακάτω, αλλά φροντίστε να έχετε χαρτομάντιλα δίπλα σας.

Η κατάληξη είναι τόσο απρόσμενη, που θα σας κάνει να θέλετε να το διαβάσετε ξανά…

“Μια νοσοκόμα, μετέφερε τον κουρασμένο και γεμάτο άγχος άνδρα των ενόπλων δυνάμεων στο κρεβάτι ενός ηλικιωμένου. «Ο γιος σας είναι εδώ», είπε στο γέροντα.

Έπρεπε να επαναλάβει τα λόγια πολλές φορές μέχρι να ανοίξει τα μάτια του ασθενής.”

“Ήταν σε βαριά καταστολή λόγω εμφράγματος, έτσι, είδε αμυδρά τον νεαρό πεζοναύτη να στέκεται έξω από τη σκηνή οξυγόνου. Εκείνος άπλωσε το χέρι του.

Ο πεζοναύτης έσφιξε το χέρι του ηλικιωμένου άντρα, μεταφέροντάς του ένα μήνυμα αγάπης και ενθάρρυνσης.”

“Η νοσοκόμα έφερε μια καρέκλα στον πεζοναύτη για να καθίσει δίπλα στο κρεβάτι.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας ο νεαρός καθόταν εκεί στον μισοφωτισμένο θάλαμο, κρατώντας το χέρι του ηλικιωμένου άντρα και προσφέροντάς του λόγια αγάπης και δύναμης.

Περιστασιακά, η νοσοκόμα πρότεινε στον πεζοναύτη να πάει να ξεκουραστεί για λίγο.

Εκείνος αρνήθηκε.”

“Κάθε φορά που η νοσοκόμα έμπαινε στο θάλαμο, η πεζοναύτης την αγνοούσε, όπως αγνοούσε και τους άλλους θορύβους του νοσοκομείου – τον ήχο της δεξαμενής οξυγόνου, το γέλιο του προσωπικού, τις κραυγές και τα βογκητά των άλλων ασθενών.

Κάποια στιγμή, η νοσοκόμα τον άκουσε να λέει όμορφα λόγια.

Ο ετοιμοθάνατος άντρας δεν έλεγε τίποτα, το μόνο που έκανε ήταν να κρατάει το χέρι του γιου του καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας.”

“Ο ηλικιωμένος άντρας πέθανε τα ξημερώματα. Ο πεζοναύτης άφησε το άψυχο χέρι που κρατούσε και πήγε να ειδοποιήσει τη νοσοκόμα. Αφού την ειδοποίησε, την περίμενε μέχρι να τελειώσει την απαιτούμενη διαδικασία.

Όταν εκείνη επέστρεψε, άρχισε να του λέει λόγια παρηγοριάς, αλλά εκείνος τη διέκοψε, ρωτώντας την “Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος;”

Η νοσοκόμα τρόμαξε, “Ήταν ο πατέρας σου”, του απάντησε.

“Όχι, δεν ήταν,” απάντησε ο πεζοναύτης. “Δεν τον είχα δει ποτέ πριν στη ζωή μου.”

“Τότε γιατί δεν είπες τίποτα όταν σε πήγα σ ‘αυτόν;”

“Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι έγινε λάθος, αλλά ήξερα επίσης ότι χρειαζόταν δίπλα του το γιο του, και ο γιος του δεν ήταν εδώ.

Όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν πολύ άρρωστος για να καταλάβει αν ήμουν εγώ ο γιος του, και γνωρίζοντας το πόσο με χρειαζόταν, έμεινα.

Ήρθα εδώ απόψε για να βρω έναν κύριο William Grey. Ο γιος του σκοτώθηκε στο Ιράκ σήμερα, και μ’ έστειλαν να τον ειδοποιήσω. Ποιο ήταν το όνομα αυτού του κυρίου;

Η νοσοκόμα με δάκρυα στα μάτια του απάντησε, «William Grey… »

Αυτή ήταν μια ιστορία που συμβολίζει την ανιδιοτελή αγάπη. Ο Θεός να ευλογεί όλους όσους θυσιάζουν τη ζωή τους για την υπεράσπιση της πατρίδας, και όχι μόνο…