Μπάρα

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

Επιβράβευση Αριστείας και Εξαιρέτων Πράξεων


 Σε συνέχεια της καθιέρωσης του θεσμού της επιβράβευσης και της ανάδειξης της αριστείας και των εξαίρετων πράξεων των στελεχών του Πολεμικού Ναυτικού, ως ελάχιστη αναγνώριση στο πρόσωπό τους, την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017, επιδόθηκε η «Επιβράβευση Αριστείας - Εξαίρετων Πράξεων» στα μέλη του πληρώματος του ελικοπτέρου του Πολεμικού Ναυτικού ΠΝ-53 (τύπου S70B, Aegean Hawk) το οποίο συμμετείχε στην επιχείρηση Έρευνας και Διάσωσης, στη θαλάσσια περιοχή εγγύς ακτών βορείως ν. Άνδρου, τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου 24 Δεκεμβρίου 2016:

 -     Πλωτάρχη (ΕΜ) Ανδρέα Πετρόπουλο ΠΝ, Κυβερνήτη

 


-     Υποπλοίαρχο Κυριάκο Καραναγνώστη ΠΝ, Συγκυβερνήτη


-     Ανθυπασπιστή (Τ/ΜΕΚ) Κωνσταντίνο Χρονόπουλο


-     Αρχικελευστή (ΗΝ/ΑΥ) Κωνσταντίνο-Παναγιώτη Σπυρόπουλο


-     Δίοπο (Τ/ΜΗΧ/ΜΕΚ) Ανάργυρο-Μάριο Σταυρόπουλο, Διασώστη,

διότι πέραν και άνω των προβλεπομένων, ως μέλη του πληρώματος του ελικοπτέρου ΠΝ 53, συμμετείχαν σε επιχείρηση Έρευνας και Διάσωσης και έφεραν εις πέρας, με απόλυτη επιτυχία και υπό ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, αποστολή εντοπισμού, περισυλλογής και διάσωσης ανθρώπων από βυθιζόμενο πλοίο, γεγονός που αποδεικνύει υψηλό αίσθημα ανθρωπισμού, επαγγελματισμού, ευθύνης, ανδρείας, θάρρους έναντι των φυσικών κινδύνων και προσήλωσης κατά την ώρα εκτέλεσης του καθήκοντος.
        Ειδικότερα, ο Κυβερνήτης του ελικοπτέρου, υπερβαίνοντας κατά πολύ την έννοια του καλώς εννοούμενου καθήκοντος, ανέλαβε πρωτοβουλίες που απαιτήθηκαν κατά την διάρκεια της επιχείρησης, με αποτέλεσμα, από 06:03 έως 08:20, το ελικόπτερο να απομακρύνει σώα, με μία και μόνο διαδρομή, τα 9 μέλη του πληρώματος (3 από Πολωνία, 1 από Ουκρανία, 1 από Λιθουανία και 4 από Φιλιππίνες) του φορτηγού πλοίου CABRERA, σημαίας Αντίγκουα Μπαρμπούντα.
        Το πλοίο είχε προσαράξει σε απόκρημνη κατακόρυφη βραχώδη ακτή, ενώ ταυτόχρονα κλυδωνιζόταν και βυθιζόταν σταδιακά, γεγονός που περιόριζε τις κινήσεις του ελικοπτέρου και τα χρονικά περιθώρια διασώσεως. Στην περιοχή επικρατούσαν δυσμενείς καιρικές συνθήκες (άνεμοι εντάσεως 30 κόμβων, βροχή και περιορισμένη ορατότητα).






Αντιπλοίαρχος Σπυρίδων Πολλάτος ΠΝ
Εκπρόσωπος Τύπου ΓΕΝ



.



Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

ΚΥΚΛΟΣ ΔΙΑΛΕΞΕΩΝ ΝΑΥΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ




Η Υπηρεσία Ιστορίας Ναυτικού την περίοδο Μαρτίου - Μαίου 2017 διοργανώνει στην «Αίθουσα Αντιναυάρχου Δ. Φωκά», στις εγκαταστάσεις της στον Βοτανικό, κύκλο 5 διαλέξεων – συζητήσεων με ειδικούς πάνω σε θέματα Ναυτικής Ιστορίας.

Σκοπός των εκδηλώσεων είναι αυτές οι διαλέξεις να αποτελέσουν πόλο έλξης για όλους όσους έχουν αγάπη για την Ναυτική Ιστορία και γενικότερα τον Ναυτικό Πολιτισμό.

Παράλληλα θα επιδιωχθεί η δημιουργία ενός δραστήριου πυρήνα ατόμων για την προαγωγή της ιστορικής έρευνας και την ανάδειξη της πολύτιμης κληρονομιάς του ΠΝ.

Η συμμετοχή είναι ελεύθερη για το κοινό, κατόπιν εγγραφής για κάθε διάλεξη ξεχωριστά. Λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων θα τηρείται σειρά προτεραιότητας.

(τηλ: 2103484245, Δευτ.-Παρ. 9:00-14:00).
Θα δημοσιεύονται έγκαιρα λεπτομέρειες για κάθε εκδήλωση χωριστά








.

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

Ανελκύοντας την Ιστορία




Μόλις κυκλοφόρησε!

Ανελκύοντας την Ιστορία. Η Εποποιία της Ανέλκυσης Ναυαγίων στην Μεταπολεμική Ελλάδα.

Κώστας Θωκταρίδης - Άρης Μπιλάλης

Στο βιβλίο αυτό γίνεται προσπάθεια καταγραφής της εξέλιξης του τομέα ανελκύσεων και διαλύσεων ναυαγίων στην Ελλάδα και ιδιαίτερα της περιγραφής τους την περίοδο 1945-1960 οπότε και ο κλάδος αυτός γνώρισε την ακμή του.
Πιο συγκεκριμένα, γίνεται αναφορά σε πλοία τα οποία είχαν πλήρως ή μερικώς βυθιστεί και όχι σε απλές προσαράξεις όπου η ανέλκυση του σκάφους ήταν μια πιο απλή και λιγότερο κοπιώδης προσπάθεια. 










Ανελκύοντας την Ιστορία

Η Εποποιία της Ανέλκυσης Ναυαγίων στην Μεταπολεμική Ελλάδα
  • Συγγραφέας  Θωκταρίδης Κώστας  Μπιλάλης Άρης
  • Έτος Έκδοσης - 2017
  • Σελίδες - 288
  • Διαστάσεις - 15Χ24
  • Εξώφυλλο - Χαρτόδετο
  • ISBN - 978-960-599-173-9

Μπορείτε να το Προμηθευτείτε από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣΚΥΡΙΑΚΙΔΗ 



Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

Μια απίστευτη βαρβαρότητα! Πως εξαφανίστηκε η Αρχαία Σπάρτη; (ΦΩΤΟ)


arxaia-sparth

Θησαυροί της αρχαίας ελληνικής τέχνης καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν, όπως είναι γνωστό, από Ρωμαίους, Φράγκους σταυροφόρους, από τον Ενετό στρατηγό Μοροζίνι και από τον Άγγλο (Σκώτο για την ακρίβεια) Έλγιν.
Εξίσου μεγάλη καταστροφή επήλθε από περιηγητές και απεσταλμένους μουσείων, πανεπιστημίων και βασιλιάδων της Ευρώπης, που ήλθαν στην Ελλάδα στους χρόνους της τουρκοκρατίας, για να αποθησαυρίσουν νομίσματα, χειρόγραφα, επιγραφές και έργα τέχνης.



Όλους αυτούς υπέρβαλε σε απληστία και σε καταστροφές που προκάλεσε στους προγονικούς θησαυρούς της Ελλάδας ο αββας Michel Fourmont (1690/1746), ο οποίος ξεπερνάει και τον Έλγιν όσον αφορά στο βάναυσο τρόπο της καταστροφής των μνημείων, που κυριολεκτικά αφάνισε, αλλά και στον απίστευτο αριθμό των αρχαιοτήτων που κατάστρεψε.
O αββας Michel Fourmont, απεσταλμένος του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου IE’με την εντολή να συλλέξει βυζαντινά χειρόγραφα και άλλες αρχαιότητες, που θα ήταν εύκολο να μεταφερθούν στο Παρίσι. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 1729, συνοδευόμενος από τον ανιψιό του, Ο αββάς Fourmont έφτασε στην Κωνσταντινούπολη και εφοδιάστηκε με φιρμάνι του Σουλτάνου Αχμέτ Γ’, με το οποίο αποκτούσε το δικαίωμα να ερευνήσει και να μελετήσει όσους αρχαιολογικούς χώρους ήθελε στην επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.



Πρώτος σταθμός του υπήρξε η Αθήνα, όπου έμεινε πέντε μέρες. Έπειτα πήγε στην Πελοπόννησο και μέσω Μεγαλοπόλεως έφτασε στον Μυστρά, όπου οι δημογεροντία τον υποδέχτηκε σαν φιλέλληνα. Τις πρώτες μέρες της παραμονής του εκεί, ανακάλυψε εντοιχισμένα στο μεσαιωνικό τείχος ενεπίγραφα αρχαία βάθρα.
Αμέσως, με δέκα εργάτες, τα «ξήλωσε» από την αρχική τους θέση. Έπειτα βρέθηκαν στο τείχος των Παλαιολόγων είκοσι ακόμη κομμάτια ενεπίγραφων λίθων, που είχαν την ίδια με τα προηγούμενα τύχη. Αμέσως ο Fourmont προσέλαβε άλλους πενήντα εργάτες.
Επί 53 συνεχώς μέρες δεν άφησε στην κυριολεξία «λίθον επί λίθου» στον Μυστρά, στην Σπάρτη και στις Αμύκλες. Κατεδαφίζοντας και σκάβοντας, ανακάλυψε 300 επιγραφές τις οποίες αντέγραψε, διάφορα ανάγλυφα, αναθήματα και μικροτεχνήματα τα οποία αποκόμισε στην πατρίδα του.
Ο ίδιος ομολογεί σε χειρόγραφο του, που σώζεται μαζί με το ημερολόγιο του, ότι συγκέντρωσε πάνω από 1.500 επιγραφές στην περιήγηση του το 1729 στην Ελλάδα. Σε επιστολή του προς τον κόμη Maurepas, o Fourmont καυχιέται ότι κατέστρεψε(!) τις επιγραφές, για να μην αντιγραφούν από μελλοντικό περιηγητή!!! (…)(…)
Όσα γραφεί ο fourmont για την καταστροφή που έκανε στη Σπάρτη εξηγούν και τη σπανιότητα των αρχαιοτήτων σήμερα στη φημισμένη πόλη.



Σημειώνει λοιπόν ο αββας τα εξής απίστευτα: «επί 30 μέρες και πλέον 30, 40 και 60 εργάτες εκθεμελιώνουν, καταστρέφουν, εξαφανίζουν την πόλη της Σπάρτης. Μου υπολείπονται 4 μονό πύργοι να καταστρέψω… Προς το παρόν ασχολούμαι με την καταστροφή των τελευταίων αρχαιοτήτων της Σπάρτης. Καταλαβαίνετε (αποτείνεται στο Maurepas) τι χαρά δοκιμάζω(!).
Αλλά να η Μαντινεία, η Στυμφαλία, η Τεγέα και ιδιαίτερα η Νεμέα και η Ολυμπία αξίζουν την εκ βάθους εκθεμελίωση. (!!!!!!!!!) Έκανα πολλές πορείες αναζητώντας αρχαίες πόλεις αυτής της χωράς και έχω καταστρέψει μερικές. Ανάμεσα τους την Τροιζήνα, την Ερμιόνη, την Τύρινθα (tyrins στο χειρόγραφο αντί tiryns), τη μισή ακρόπολη του Άργους, τη Φλιασιά, το Φενέο…
Εισέδυσα στη Μάνη. Εδώ και έξι εβδομάδες ασχολούμαι με την ολοκληρωτική καταστροφή της Σπάρτης! Γκρεμίζοντας τα τείχη, τους ναούς της, μην αφήνοντας πέτρα στην πέτρα θα κάνω και την τοποθεσία της άγνωστη στο μέλλον, για να την ξανακάνω εγώ γνωστή. Έτσι θα δοξάσω το ταξίδι μου. Δεν είναι αυτό κάτι;».



Και πιο κάτω: «η Σπάρτη είναι η πέμπτη πόλη που κατέσκαψα. Δεν θέλω να αφήσω λίθο επί λίθου. Δεν ξέρω αν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μια αποστολή περισσότερο από του να σκορπίσεις στους ανέμους τη στάχτη του Αγησιλάου, από το ανακαλύψεις τα ονόματα των εφόρων, των γυμνασιαρχών, αγορανόμων, φιλοσόφων, γιατρών, ποιητών, ρητόρων, διάσημων γυναικών, ψηφίσματα της Γερουσίας, τους νόμους του Λυκούργου. Ασχολούμαι τώρα με την καταστροφή των βαθύτερων θεμελίων του ναού του Αμυκλαίου Απόλλωνα. Θα κατέστρεφα και άλλους αρχαίους τόπους το ίδιο εύκολα, αν με άφηναν. Τον πύργο τον γκρέμισα ολοκληρωτικά.»
Για την Τροιζήνα αναφέρει: «γκρέμισα ότι απέμεινε από τα οχυρά και τους ναούς της.». Και με απίστευτη αφέλεια ομολογεί: «από τους περιηγητές που προηγήθηκαν δεν θυμάμαι να τόλμησε κανείς να κατεδαφίσει πύργους και άλλα μεγάλα κτίρια! Εγώ δεν μοιάζω με αυτούς που τρέχουν από πόλη σε πόλη για ιδούν. Πρέπει να παίρνω χρήσιμα πράγματα».
Και πώς δικαιολογείται; Στις 20 Απριλίου 1730, ο Fourmont γράφοντας στον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη Βιλλενεβέ, δικαιολογεί τους βανδαλισμούς του στην Σπάρτη σαν εκδίκηση, από την κακή απέναντί του συμπεριφορά των Μανιατών: » Βρίσκομαι σε έναν φοβερό τόπο, στην περίφημη Μάνη. Κακός λαός και είμαι ευτυχής που γλίτωσα. Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτα αξιόλογο, τίποτα για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου. Για να ξεσπάσω, για να εκδικηθώ αυτό το σκλυλολόι, ρίχτηκα πάνω στην αρχαία Σπάρτη.



Δεν ήθελα να μείνει τίποτα από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους. Την έσβησα, την ανασκάλεψα, την ξεθεμελίωσα, δεν έμεινε λίθος επί λίθου», και συνεχίζει: »Την ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα. Και αυτό προκάλεσε το θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Έλληνες λύσσαξαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι. Είμαι ήσυχος, πολύ περισσότερο γιατί απόκτησα από το ταξίδι μου πράγματα ικανά να βοηθήσουν και να θαμπώσουν όλους τους σοφούς».
Παρανοϊκός; ημιμαθής; φανατικός εχθρός του αρχαίου πνεύματος; δεν ξέρει κανείς την ακριβή απάντηση. Ίσως λίγο από όλα.Το βέβαιο ωστόσο είναι πως η καταστροφή που προκάλεσε είναι κολοσσιαία και σ’ αυτήν οφείλεται η εξαφάνιση της αρχαίας Σπάρτης, της Τροιζήνας και της Ερμιόνης.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, που ο ίδιος δίνει, μόνο στη Σπάρτη πλήρωσε 1.200 ημερομίσθια για το γκρέμισμα των μνημείων και των κτιρίων που σώζονταν ακόμη. Ανατριχιάζει κανείς με τη σκέψη ότι θα μπορούσε ο Fourmont να μεταφέρει το βαρβαρικό μένος στην Ολυμπία, που την επίσκεψη της μάλιστα είχε προγραμματίσει. Αλλά ανακλήθηκε, ευτυχώς, στη Γαλλία λίγο αργότερα. (…)
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί πως τα χειρόγραφά του, τα ημερολόγια και οι επιγραφές βρίσκονται στη Βασιλική Βιβλιοθήκη στο Παρίσι.

Ακολουθούν εικόνες από τα ημερολόγια του:
1. Η πεδιάδα του Άργους με καταγεγραμμένες τις πόλεις και τα χωριά που έψαχνε



2. Ένα από τα πολλά ενεπίγραφα από τη Σπάρτη. Σκίτσο από το βιβλίο σημειώσεων του αββά



3. Αποτύπωση αγάλματος δαφνοστεφανωμένου νέου.



4. Βάθρο Λακεδαιμονίων καταγεγραμμένο στο βιβλίο του ιδίου πριν την καταστροφή του αντικειμένου



5. Σκίτσο του Σουλτάνου Αχμέτ Γ’ στο βιβλίο σημειώσεών του.



6. Χάρτης της περιοχής της αρχαίας Σπάρτης.



7.Το εξώφυλλο ενός βιβλίου σημειώσεων του.




tonwtiko.com


.

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΜΙΛΤΩΝ ΙΑΤΡΙΔΗ










Γράφει ο Χαράλαμπος Γιακουβάκης Σημαιοφόρος (ε.α ) Β’ Αντιπρόεδρος Υπεύθυνος Τύπου ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΥΠΟΒΡΥΧΙΩΝ 

Σε μια ιδιαίτερα σεμνή και λιτή τελετή πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017, αρχιερατική επιμνημόσυνη δέηση από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ηλείας και Ωλένης κ.κ Γερμανό, στην μνήμη του Μίλτωνα Ιατρίδη, κυβερνήτη του Υ/Β ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ (Υ-2). Η εκδήλωση τιμής και μνήμης έλαβε χώρα στην ομώνυμη πλατεία του Δήμου Πύργου που φέρει το όνομα του αείμνηστου κυβερνήτη, με την αγαστή συνεργασία του τοπικού παραρτήματος της Ε.Α.Α.Ν και του Δήμου Πύργου. Την εκδήλωση, την επιμέλεια της οποίας είχε ο Αντιπλοίαρχος (Ε) Αναστάσιος Αράπογλου Π.Ν ε.α, τίμησαν με την παρουσία τους, πολλοί επίσημοι, αρκετοί συνάδελφοι ε.ε και ε.α, καθώς και ικανός αριθμός πολιτών. 


Σύντομοι χαιρετισμοί εκφωνήθηκαν από: τον πρόεδρο της τοπικής Ε.Α.Α.Ν Αντιπλοίαρχο (Ε) Ζώη Υφαντή Π.Ν ε.α, τον Δήμαρχο Πύργου Γαβριήλ Λιατσή, τον πρόεδρο της Ε.Α.Α.Ν Αντιναύαρχο Σπυρίδων Περβαινά Π.Ν ε.α, τον εκπρόσωπο του Ελληνικού Συνδέσμου Υποβρυχίων Υποναύαρχο Ραδαμάνθυ Φουντουλάκη Π.Ν.ε.α και τον ανηψιό του Μίλτωνα Ιατρίδη κ. Βασίλειο Ιατρίδη ο οποίος απευθυνόμενος στους παρευρισκόμενους είπε:
«Η ανάγκη να ξεκαθαριστούν πολλά στοιχεία σχετικά με τον θείο μου, ήρωα του υποβρυχίου ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ με ώθησε να προσπαθήσω και να συγγράψω την βιογραφία του. Ο Πλοίαρχος Μιλτιάδης (Μίλτων, Μίλτος) Ιατρίδης γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας στις 26 Οκτωβρίου 1906, στο σπίτι του κτήματος του θείου του Μιλτιάδη Παπαχριστόπουλου, που του έδωσε και το όνομά του, κοντά στον ποταμό Ρουφιά ή Αλφειό. Ο πατέρας του Βασίλειος Ιατρίδης, το 1904 παντρεύτηκε στον Πύργο την Ελένη – Λέλα Παπακροντηροπούλου το γένος Πούλου από τον Πύργο. Είναι δύσκολο να περιγράψουμε τον Πλοίαρχο – θείο μου. Δανείζομαι την περιγραφή από το βιβλίο “Φλογισμένα πέλαγα” του ακαδημαϊκού Σπύρου Μελά: “Χαρακτήρας ιδιόρρυθμος, περίεργη μορφή, αντιφατική και αμέσως αξιοπρόσεχτη σαν φυσική εμφάνιση. Μεγάλο κεφάλι, μεγάλο μέτωπο, μεγάλα μάτια, δυνατά σαγόνια γεμάτα θέληση, πλατείς τετράγωνοι ώμοι, κορμός ισχυρός. Και ξαφνικά πόδια κοντά και βραχίονες που σβύνουν σε μικρά χαρακτηριστικά χεράκια. Ελευθερόστομος σαν τους παλιούς καπετάνιους, αριστοφανικός πολλές φορές στο είδος του Καραϊσκάκη, αυθόρμητος και αφελής ως το σημείο που αποτελεί κίνδυνο για τον εαυτό του, χιουμοριστής στην κουβέντα του, ικανός να θυσιάσει μια σχέση για ένα τσουχτερό χαριτολόγημα, πάντα οιστρηλατημένος από μια αχόρταγη ανάγκη να τα λέει όλα, ρομαντικός, παράφορος και ριψοκίνδυνος, πρωτόγονος και άνισος σαν τους παλιούς μας του εικοσιένα. Ήταν φτιαγμένος να βρεθεί σ’ αυτό το καράβι που ‘μελλε να μας ξαναδέσει με την μεγάλη παράδοση. Διάσημος στο γλέντι, φίλος του ποτηριού του ξενυχτιού και της περιπέτειας”. Παραθέτω μικρό απόσπασμα από τον επικήδειο λόγο του Ναύαρχου Αλ. Σακελλαρίου στις 19 Φεβρουαρίου 1960, που ήταν ένας από τους τρεις Ναυάρχους Αρχηγούς του Ναυτικού στον πόλεμο: “…και όταν μετά τον άθλον της 24ης Δεκεμβρίου 1940, όστις σε ανήγαγεν εις την σφαίραν του θρύλου του Ελληνικού Λαού, το κράτος εθεώρησεν και δικαίως ότι έπρεπε να σου απονείμη ηθικάς αμοιβάς, ενθυμούμαι μετά οποίας επιμονής προσεπάθεις να αποφύγης τας τιμητικάς ταύτας διακρίσεις και μέχρις εσχάτων ετόνιζες την οδύνην σου, διότι τότε δεν ηδύνασο να αρνηθής ούτε να επιμείνης όπως μη τύχης των δικαίων αμοιβών…”. Τέλος ο ίδιος ο Μίλτος σε γράμμα του όταν ήταν νεαρός Υποπλοίαρχος, κυβερνών Ύπαρχος στο υποβρύχιο ΝΗΡΕΥΣ το 1936, γράφει: “…δεν είμαι για γάμους γιατί μου αρέσει το γλέντι, το κρασί και το έξω καρδιά…” Εκτός του κατορθώματος του ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ της 24ης Δεκεμβρίου 1940 με την βύθιση του μεταγωγικού Girenze (3256 τόννων) παραλείπονται και δεν αναφέρονται – τότε για λόγους ευνόητους – αλλά παρέμειναν άγνωστα μετά τον πόλεμο τα ακόλουθα: Πρώτον το κυρίως κατόρθωμα ήταν η παροχή στο Ελληνικό Γ.Ε.Ν των πλόων και διαδρομών των Ιταλικών πλοίων από Μπρίντιζι, Μπάρι, Ανκόνα προς τα λιμάνια Δυρράχιο και Αυλώνα, που κατασχέθηκαν από το Ιταλικό πετρελαιοκίνητο «Αντονιέττα» που πυρπολήθηκε από το ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ πριν τους τορπιλισμούς. Το μόνο υποβρύχιο που δεν τους διέθετε στις περιπολίες στην Αδριατική ήταν το ΠΡΩΤΕΥΣ διότι είχε αποπλεύσει από τον Ναύσταθμο μια μέρα πριν τον κατάπλου του ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ και βυθίστηκε αύτανδρο από επίθεση Ιταλικού ανθυποβρυχιακού, μετά από την εξαιρετική επιτυχία της δράσης του: τον τορπιλισμό και καταβύθιση του μεγάλου μεταγωγικού Sardegna. Δεύτερον ο κυβερνήτης του ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ για την επίθεση του της 24ης Δεκεμβρίου 1940 ανέφερε τρεις εκρήξεις και όταν κάποιοι κακόβουλοι αμφισβήτησαν την επίτευξη των στόχων διερωτήθηκε χιουμοριστικά αν οι τορπίλες αυτοεκρήγνυνται. Οι τορπίλες του τύπου εκείνου δεν εκρήγνυνται αν δεν προσκρούσουν σε στερεό αντικείμενο, συνεχίζουν όμως την πορεία τους και μετά την εξάντληση των καυσίμων τους βυθίζονται, η εκρηκτική ύλη τους παραμένει ενεργή μέχρι οξείδωσης. Εκτός των υποβρυχιακών κατορθωμάτων διότι ακολούθησε και άλλος τορπιλισμός Ιταλικού φορτηγού τον Ιανουάριο του 1941 και ενός άλλου ιστιοφόρου τον Φεβρουάριο με τον όνομα «Σαν Ρόκο» στην διάρκεια του πολέμου και μετά υπηρέτησε: Ως διοικητής Ναυτικών Βάσεων, διώρυγος Σουέζ και Βηρυττού, κυβερνήτης του Α/Τ ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΜΙΑΟΥΛΗΣ (ήταν το πρώτο Ελληνικό πλοίο που συμμετείχε σε συνοδείες νηοπομπών στη Βόρεια Θάλασσα το 1942 και διέπλευσε τη Μεσόγειο από Δυσμάς προς Ανατολάς το 1942-1943. Για τις επιδόσεις αυτές του απενεμήθησαν οι ευαρέσκειες κα Βρετανικές διακρίσεις από τους Βρετανούς ναυάρχους Διοικητής Βόρειας Θάλασσας και Ανατολικής Μεσογείου. Συνεχίζει ως Αρχιεπιστολεύς Α.Δ.Υ, βάσης Μάλτας, κυβερνήτης Α/Τ ΑΕΤΟΣ (1944-1945), Διοικητής μοίρας για την απελευθέρωση των Νήσων του Βόρειου Αιγαίου και εγκατάσταση Ναυτικής Βάσεως στην Μυτιλήνη (1944-1945) στην διάρκεια του πολέμου. Μετά την Μυτιλήνη τοποθετείται Διοικητής Σχολών Ανθυποβρυχιακού πολέμου στον Σκαραμαγκά και συνεχίζει ως Διοικητής Μοίρας ελαφρύ στόλου στη διάρκεια του εμφυλίου. Συμμετέχει στην αναδιοργάνωση της τότε Ναυτικής Σχολής Πολέμου και καταλήγει την σταδιοδρομία του στο Πολεμικό Ναυτικό ως Αρχηγός αποστολής παραλαβής του καταδρομικού ΕΛΛΗ. Όσοι γνωρίσαμε τον Μίλτο, είχαμε διασκεδάσει μαζί του, είχαμε γίνει φίλοι και όχι μόνο συγγενείς. Ο απροσδόκητος θάνατός του μας έπληξε καίρια. Ακόμα πολλές φορές με κοινούς γνωστούς και φίλους του, παρά τη διαφορά ηλικίας, αναθυμόμαστε το χιούμορ του, την αγάπη του για τη διασκέδαση αλλά και την ιστορία, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Θυμόμαστε και ορισμένα ξεσπάσματά του, που μας αποκάλυπταν την πλευρά της ιδιορρυθμίας του, όπου όμως ότι και να έκανε για μας ήταν πάντα αγαπητός, όχι για τις πολεμικές του δάφνες, αλλά σαν άνθρωπος για τη φιλία, γενναιοδωρία, ευθύτητα, εντιμότητα, δοτικότητα, την απολαυστική παρέα και την καλοσύνη του. Τέλος όπως άλλος σύγχρονος νάυαρχος διαπιστώνει: «πρόκειται για ένα ψυχωμένο αξιωματικό με αξιολογότατη δράση που όμως με όλη του την πολιτεία ενόχλησε την υπηρεσία, Και η πανούργος παμπόνηρη και πανίσχυρη (όπως λέγεται) υπηρεσία, αυτά δεν τα σηκώνει και δεν τα συγχωρεί (και πολύ καλά κάνει)». Ο Πλοίαρχος Μιλτιάδης Ιατρίδης μετά ολιγοήμερη νοσηλεία πέθανε στο Ναυτικό Νοσοκομείο στις 18 Φεβρουαρίου 1960, μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα που συνέβη στις 12 Φεβρουαρίου στον Πειραιά, καθώς οδηγούσε για τους Αγίους Θεοδώρους όπου βρισκόταν το σπίτι του».
Ακολούθησε κατάθεση στεφάνου από τους Δήμαρχο Πύργου, τον Αντιπλοίαρχο Παναγιώτη Τριαντόπουλο Π.Ν ως εκπρόσωπος του Αρχηγού Ναυτικού από τον Διοικητή Ναυτικής Διοίκησης Ιονίου, τον πρόεδρο της Ε.Α.Α.Ν Αντιναύαρχο Σπυρίδων Περβαινά Π.Ν ε.α, τον πρόεδρο του παραρτήματος Ε.Α.Α.Ν Πύργου Αντιπλοίαρχο (Ε) Ζώη Υφαντή Π.Ν ε.α, τον εκπρόσωπο του Ελληνικού Συνδέσμου Υποβρυχίων Υποναύαρχο Ραδαμάνθυ Φουντουλάκη Π.Ν ε.α καθώς και από τους παρευρισκόμενους συγγενείς του Μ. Ιατρίδη.
Τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή εις μνήμη του ήρωα Μίλτωνα Ιατρίδη, και η σεμνή τελετή τιμής και μνήμης έκλεισε με την απαγγελία του Εθνικού ύμνου εκ μέρους των παρευρισκόμενων. Ο Δήμαρχος ξενάγησε τους παρευρισκόμενους στην εκδήλωση, στο Δημαρχείο του Δήμου Ηλείας όπου τους παρέθεσε μικρή δεξίωση και ακολούθησε ανταλλαγή αναμνηστικών.




Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

Επιμνημόσυνη Δέηση Ναυαγίου SS ORIA




Την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017, διοργανώθηκε από τους Δήμους Λαυρεωτικής και Σαρωνικού, στην περιοχή Λεγρενών  Σουνίου, επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των 4.100 Ιταλών αιχμαλώτων, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους στο ναυάγιο του νορβηγικού πλοίου «ΟRIA», την 12η Φεβρουαρίου 1944, πλησίον της Νησίδας Πάτροκλος (Σαρωνικός Κόλπος), κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στην εν λόγω τελετή το Πολεμικό Ναυτικό συμμετείχε με ένοπλο άγημα αποδόσεως τιμών, καθώς και με τμήμα της Μπάντας του, η οποία ανέκρουσε τους  Εθνικούς Ύμνους Ελλάδος και Ιταλίας.
Στην ανωτέρω εκδήλωση παρευρέθη ο Διοικητής  Διοικήσεως Πλοίων Επιτηρήσεως, Πλοίαρχος Βασίλειος Ευσταθίου ΠΝ, ο οποίος κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο των θυμάτων του ναυαγίου.

Διεύθυνση Εθιμοτυπίας & Δημοσίων Σχέσεων
 









.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2017

Μνημόσυνο 2017 < ORIA > 4100 Ιταλοί Αιχμάλωτοι πνιγμένοι.




 

Το βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου 1944 το νορβηγικών συμφερόντων αλλά επιταγμένο από τον γερμανικό στρατό ατμόπλοιο «Όρια» προσέκρουσε στη νησίδα Πάτροκλος (Γαϊδουρονήσι), κοντά στο ακρωτήριο του Σουνίου, και βυθίστηκε σε ελάχιστα λεπτά προκαλώντας τον θάνατο περισσότερων από 4.000 Ιταλών αιχμαλώτων πολέμου που ήταν κλεισμένοι στα αμπάρια του.

 
Η βύθισή του ήταν μία από τις χειρότερες τραγωδίες στα παγκόσμια ναυτικά χρονικά, πολλαπλασίως μεγαλύτερη από αυτήν του θρυλικού «Τιτανικού» το 1912, ενώ ο αριθμός των θυμάτων το τοποθετεί στην κορυφή των πλέον πολύνεκρων ναυαγίων στη Μεσόγειο.



Ωστόσο, παρά το γεγονός αυτό, το ναυάγιο του «Όρια» παρέμενε ως πρόσφατα σχεδόν άγνωστο…



Το «Όρια» (SS Oria) κατασκευάστηκε το 1920 στο Σάντερλαντ της Βρετανίας από την Osbourne, Graham & Co με αριθμό ναυπήγησης 222 και η συνολική χωρητικότητά του ήταν 2.127 τόνοι.



Αποτελούσε ιδιοκτησία της νορβηγικής εταιρείας Fearnley & Eger με έδρα το Όσλο και με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Γερμανοί το χρησιμοποίησαν για τη μεταφορά στρατευμάτων τους στη Νορβηγία, ενώ κατόπιν εντάχθηκε στις γερμανικές νηοπομπές με προορισμό τη Βόρεια Αφρική.



Το 1941 και ενώ βρισκόταν στο λιμάνι της Καζαμπλάνκα, επιτάχθηκε από τη φιλογερμανική γαλλική «κυβέρνηση του Βισύ», μετονομάστηκε σε «Sainte Julienne» και με έδρα το λιμάνι της Μασσαλίας χρησιμοποιήθηκε στη Μεσόγειο.



Στις 25 Νοεμβρίου 1942 επιστράφηκε στον νόμιμο ιδιοκτήτη του και πήρε εκ νέου το αρχικό του όνομα, ενώ λίγο καιρό αργότερα δόθηκε στη γερμανική εταιρεία Mittelmeer Reederei GmbH και απέπλευσε για την Ιταλία.



Τον Σεπτέμβριο του 1943, μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας με τους Συμμάχους και την κατάληψη των Δωδεκανήσων από τις γερμανικές δυνάμεις, το «Όρια» βρέθηκε στη Ρόδο, συμμετέχοντας σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των γερμανικών στρατευμάτων στην περιοχή.



Στις 10.25 το πρωί της 11ης Φεβρουαρίου 1944 (κατ’ άλλες πηγές το απόγευμα της ίδιας ημέρας) απέπλευσε από το λιμάνι του νησιού με κατεύθυνση τον Πειραιά. Στα αμπάρια του μετέφερε περισσότερους από 4.000 Ιταλούς αιχμαλώτους από τις φρουρές της Ρόδου και της Λέρου, μεταξύ των οποίων βρίσκονταν 43 αξιωματικοί και 118 υπαξιωματικοί όλων των όπλων.



Σημειώνεται ότι ο ακριβής αριθμός των Ιταλών αιχμαλώτων παραμένει αδιευκρίνιστος, καθώς σε διαφορετικές πηγές αναφέρεται πως ήταν από 4.046 ως 4.233.



Εκτός από τους αιχμαλώτους, στο πλοίο επέβαιναν ακόμα 90 Γερμανοί στρατιώτες (οι 30 ως φρουρά), ενώ το πλήρωμα αποτελείτο από πέντε ναυτικούς, μεταξύ των οποίων ένας Έλληνας μηχανικός, και τον Νορβηγό καπετάνιο Μπιάρνε Ρασμούσεν.



Κατά το ταξίδι του προς τον Πειραιά το «Όρια» συνοδευόταν από τα ιταλικά ελαφρά αντιτορπιλικά ΤΑ16, ΤΑ17 και ΤΑ19, τα οποία είχαν καταληφθεί από τους Γερμανούς. Λίγες ώρες μετά τον απόπλου από τη Ρόδο, ανοιχτά της Κω, η νηοπομπή δέχτηκε επίθεση από βρετανικά πλοία, ενώ σύμφωνα με άλλες πληροφορίες κοντά στην Αστυπάλαια επίθεση και από υποβρύχιο, που εκτόξευσε ανεπιτυχώς τρεις τορπίλες εναντίον του.



Η πρόσκρουση και η βύθιση



Γύρω στις 6.30 το απόγευμα της επομένης, 12 Φεβρουαρίου, πλέοντας με ταχύτητα 9 κόμβων, το «Όρια» έφθασε στην περιοχή του Σουνίου, όπου επικρατούσε σφοδρή κακοκαιρία, με την ταχύτητα των ανέμων να φτάνει στα 10 μποφόρ!



Ο δίαυλος μεταξύ της νησίδας Πάτροκλος (Γαϊδουρονήσι) και των αττικών ακτών είναι γεμάτος ξέρες και υφάλους και για τον λόγο αυτόν, σύμφωνα με τα ημερολόγια των συνοδών πλοίων και παρά την έλλειψη σε ενημερωμένους ναυτικούς χάρτες, είχε υποδειχθεί στον καπετάνιο του «Όρια» η πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει στην περιοχή, ώστε να παραπλεύσει τον Πάτροκλο.



Ωστόσο, καθώς το «Όρια» εξακολουθούσε την εσφαλμένη πορεία του «σπρωγμένο» από τους ισχυρούς δυτικούς ανέμους, το πλοίο συνοδείας ΤΑ19 με νέα του διαταγή και με την εκτόξευση ερυθρών φωτοβολίδων επιχείρησε να προειδοποιήσει τον Ρασμούσεν για τον επερχόμενο κίνδυνο. Παρά την απάντηση «Κατανοητό!» του καπετάνιου, στις 6.45 μ.μ. το «Όρια» κτύπησε με τη δεξιά του πλευρά στα βράχια.



Ο Ρασμούσεν ανέφερε έντρομος στον ασύρματο «Προσαράξαμε», όμως η έντονη θαλασσοταραχή δεν επέτρεπε στα τρία ελαφρά αντιτορπιλικά να επέμβουν.



Το «Όρια» πλημμύρισε αμέσως και σε ελάχιστα λεπτά ανατράπηκε, με την πλώρη του να εξέχει από το νερό, σε μια περιοχή που το βάθος των νερών κυμαίνεται από 5 ως 42 μέτρα. Παρά τις δυσμενείς συνθήκες, τα συνοδά πλοία κατάφεραν να φτάσουν στον Πειραιά και να ενημερώσουν τις εκεί κατοχικές αρχές.



Νωρίς το πρωί, με το πρώτο φως της ημέρας, ξεκίνησαν από τον Πειραιά πέντε ρυμουλκά πλοία με κατεύθυνση την περιοχή του ναυαγίου, λόγω όμως της θαλασσοταραχής το σημείο προσέγγισε τελικά μόνο το «Vulcan».



Έκπληκτο, το πλήρωμά του διαπίστωσε ότι στην επιπλέουσα πλώρη του καραβιού βρίσκονταν παγιδευμένοι πέντε άνθρωποι. Η φορητή συσκευή οξυγόνου όμως, με την οποία προσπάθησαν να κόψουν τις λαμαρίνες του πλοίου ώστε να τους απεγκλωβίσουν, παρασύρθηκε από τα ορμητικά κύματα και έτσι την επομένη κατέπλευσε στο σημείο το ρυμουλκό «Τιτάν» με νέα συσκευή, με την οποία έγινε δυνατή η διάνοιξη ενός περάσματος, από το οποίο βγήκαν οι πέντε ναυαγοί, προτού το «Όρια» βυθιστεί εντελώς.



Σύμφωνα με τις καταθέσεις των επιζώντων, από το ναυάγιο του «Όρια» διασώθηκαν μόνο τα μέλη του πληρώματος, ο καπετάνιος, 45 Γερμανοί και 49 Ιταλοί στρατιώτες, οι οποίοι βγήκαν εξαντλημένοι ή τραυματισμένοι στην ακτή. Μαρτυρίες κατοίκων της περιοχής αναφέρουν ότι για πολλές εβδομάδες τα κύματα ξέβραζαν στη ακτή Χάρακας και στην ευρύτερη περιοχή δεκάδες πτώματα, τα οποία οι Γερμανοί έθαβαν πρόχειρα στην άμμο.



Αν και οι πηγές δεν συμφωνούν, το βέβαιο είναι ότι τελικά τα θύματα υπερέβησαν τα 4.000 –με πιθανότερο αριθμό τα 4.184–, τα περισσότερα από τα οποία πνίγηκαν εγκλωβισμένα στα αμπάρια του πλοίου, προκαλώντας τη χειρότερη απώλεια ζωών από ναυάγιο στη Μεσόγειο.



Επισημαίνεται ότι τις ημέρες του ναυαγίου αλλά και τα επόμενα χρόνια διατυπώθηκε η υπόνοια ότι, στην πραγματικότητα, το «Όρια» είχε τορπιλιστεί είτε από γερμανικό είτε από το Ελληνικό υποβρύχιο «Παπανικολής».



Το «σενάριο» αυτό στηρίχθηκε σε μαρτυρίες κατοίκων των Λεγραινών ότι άκουσαν έναν δυνατό κρότο λίγο πριν από τη βύθιση του πλοίου.



Ωστόσο, η ύπαρξη γερμανικού υποβρυχίου στην περιοχή δεν επιβεβαιώνεται από καμία αξιόπιστη πηγή, ενώ σύμφωνα με τα αρχεία του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, στις 12 Φεβρουαρίου 1944 το «Παπανικολής» κατευθυνόταν προς την Βηρυτό, ύστερα από περιπολίες που είχε διενεργήσει στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ της Κρήτης, της Μήλου και της νησίδας Φαλκονέρα.

Πάνω στην στρατιωτική καραβάνα γράφει: MAΜMINA TORNERO PERCHE TI VOGLIO BENE δηλ. «Μανούλα θα γυρίσω γιατί σ’ αγαπώ». Ήταν μόλις 22 ετών....


Στις 12 Φεβρουαρίου 1944 τη νύχτα, το ατμόπλοιο «ORIA» χτυπά μέσα σε κακοκαιρία στα βράχια της νησίδας Πάτροκλος, ανοιχτά του Σουνίου. Μετέφερε 4.115 Ιταλούς αιχμαλώτους των Γερμανών από τη Ρόδο. Βυθίστηκε σχεδόν αύτανδρο.



 Φωτο: Αριστοτέλης Ζερβούδης, επαγγελματίας δύτης-ερευνητής.






Η μαρτυρία του Ιταλού


Ο Julius Antoniacci υπηρετούσε στη Ρόδο στο 148ο Σύνταγμα ως ραδιοτηλεγραφητής. Συνελήφθη από τους Γερμανούς και είχε την ¨τυχη» να μην μπει στο «Όρια» αλλά να μεταφερθεί στην Αθήνα με αεροπλάνο. Μαζί με άλλους ιταλούς αιχμαλώτους στάλθηκε στον τόπο του ναυαγίου για να θάψουν τα θύματα. Η μαρτυρία του είναι αποκαλυπτική: «Μας φόρτωσαν μαζί με άλλους συντρόφους σ’ ένα φορτηγό αυτοκίνητο και μας είπαν ότι θα πηγαίναμε σε κάποια παραλία και από εκεί θα φεύγαμε για τη Γερμανία. Μόλις πλησιάσαμε κοντά στην ακροθαλασσιά συνειδητοποίησα ότι ο κόλπος ήταν γεμάτος πτώματα, ξεβρασμένα στην παραλία ή έπλεαν στο έλεος των κυμάτων. Ο αριθμός των θυμάτων ήταν τόσο μεγάλος που λιποθύμησα μόλις αντίκρισα τα πτώματα επειδή ήμουν μικρός. Αφού συνήλθα, οι δύο Γερμανοί φρουροί που μας συνόδευαν μας διέταξαν να θάψουμε όλα τα πτώματα σ’ ένα μαζικό τάφο. Μας έδωσαν μια σωσίβια λέμβο, γάντια, φτυάρια και μασούσαμε καπνό για να καλυφθεί η μυρωδιά και δυσωδία των πτωμάτων. Ο τάφος ήταν αδύνατο να σκαφτεί βαθιά ,γιατί στο μισό μέτρο βρήκαμε ένα στρώμα από σκληρό βράχο. Έτσι ο τάφος έγινε επιφανειακά, όσο μπορούσαμε να σκάψουμε για να θάψουμε τα πτώματα που είχαν γίνει τροφή στα αρπακτικά πουλιά και στα αγρίμια της νύχτας. Τα πτώματα των στρατιωτών μετά από μέρες που βρισκόταν στο νερό, βρωμούσαν , ήταν τρομερό. Η εργασία αυτή διήρκησε περίπου δύο μήνες . Μέναμε με τέσσερις άλλους συντρόφους και μαζί με δύο φύλακες Γερμανούς σ’ ένα κτίριο κοντά στην ακτή. Η θάλασσα ξέβραζε συνεχώς πτώματα και έπρεπε να τα θάψουμε. Όταν τελειώσαμε με τον τάφο, φύτεψα αγριολούλουδα και με πέτρες έγραψα την λέξη «DUX= ηγέτες» για να θυμίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν ποτέ «ΦΑΣΙΣΤΕΣ». Τα ονόματα των θυμάτων του Όρια που καταμετρήθηκαν μεταπολεμικά είναι 4.116 . Όλη η λίστα μετα ονόματα ...













.


.

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

Τελετή Ονοματοδοσίας και Ένταξης Νέου Βοηθητικού Πλοίου Βάσης




Από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού ανακοινώνεται ότι την Δευτέρα 06 Φεβρουαρίου 2017 πραγματοποιήθηκε η τελετή ονοματοδοσίας και ένταξης στο Πολεμικό Ναυτικό του νεότευκτου Βοηθητικού Πλοίου Βάσεως (ΒΒ) «ΑΜΜΩΝΙΑΣ», στις εγκαταστάσεις της κατασκευάστριας εταιρείας «Νέα Ελληνικά Ναυπηγεία ΑΕ», στο Πέραμα, το πρώτο επί συνόλου τεσσάρων ομοίου τύπου πλοίων.

            Ανάδοχος του πλοίου ήταν ο Δήμαρχος Περάματος κ. Ιωάννης Λαγουδάκης. Στην τελετή παρέστησαν ο Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Δημήτριος Βίτσας, μέλη του Κοινοβουλίου, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης ΠΝ, ο Αρχηγός ΓΕΝ Αντιναύαρχος Νικόλαος Τσούνης ΠΝ, τοπικές Αρχές, Επίτιμοι Αρχηγοί, τα μέλη του Ανωτάτου Ναυτικού Συμβουλίου, εν αποστρατεία στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού, μέλη της ευρύτερης Ναυτικής και Ναυτιλιακής κοινότητας, καθώς και λοιποί προσκεκλημένοι.
          
           Όπως σημείωσε στην ομιλία του ο Αρχηγός ΓΕΝ, το γεγονός ότι τα νέα ΒΒ είναι σχεδιαστικά και κατασκευαστικά ελληνικό δημιούργημα δείχνει, όπως και στην περίπτωση των ΤΠΚ και των Υποβρυχίων που παρελήφθησαν το 2016, ότι η χώρα έχει παραγωγικές δυνατότητες με ευρύτατο πεδίο εφαρμογής. Επιπρόσθετα, σημείωσε ότι μέχρι τούδε η υλοποίηση του προγράμματος απασχόλησε 150 εργαζομένους για σημαντικό αριθμό εργατοωρών.
          
           Βασική αποστολή του πλοίου είναι η μεταφορά του προσωπικού του ΠΝ στα πλοία και υπηρεσίες του μεγαλύτερου Ναυστάθμου του ΠΝ, προς και από την Σαλαμίνα. Εκεί δηλαδή που ελλιμενίζεται ο μεγαλύτερος αριθμός των πλοίων του Στόλου και εδρεύει ο κορμός της τεχνικής υποστήριξης.
          
           Το νέο ΒΒ που έχει χωρητικότητα μεταφοράς 150 ατόμων, με δύο κυρίες μηχανές και έλικες και σύγχρονο ναυτιλιακό εξοπλισμό. Τα τέσσερα αυτά πλοία θα αντικαταστήσουν τα πεπαλαιωμένα υφιστάμενα, αναβαθμίζοντας έτσι ποιοτικά την καθημερινότητα του προσωπικού που απαιτείται να μεταβαίνει στην Σαλαμίνα, μειώνοντας τον χρόνο μετάβασης προς και από την υπηρεσία και μεγεθύνοντας έτσι το παραγωγικό μέρος του ωραρίου.

Αντιπλοίαρχος Σπυρίδων Πολλάτος ΠΝ
Εκπρόσωπος Τύπου ΓΕΝ


Βίντεο:
 



.