Αποτυμπανισμός: Ο πιο φρικτός θάνατος στην Αρχαία Ελλάδα

 

Δεκάδες σκελετοί σιδηροδέσμιοι, σε μακριά συστοιχία ο ένας δίπλα στον άλλον αποκαλύφτηκαν κατά την δημιουργία του Κέντρου πολιτισμού του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος». 

Πομπή καταδικασμένων σε θάνατο; Ένας αλλόκοτος χορός εγκληματιών, εχθρών του λαού της αρχαϊκής Αθήνας που συνδέονται με το Κυλώνειο Aγος; Ποιοι είναι αυτοί που δέχτηκαν τη χαριστική βολή και βυθίστηκαν στο χώμα, πιθανότατα καταντροπιασμένοι και άκλαυτοι, καταραμένοι από την οργή του όχλου;

Μάταια οι αρχαιολόγοι στις ανακοινώσεις τους τονίζουν τη σημασία της κεραμικής που βρέθηκε ανάμεσα στους σκελετούς – γιατί μάλλον κανείς δεν μπορεί να πάρει το βλέμμα από τα οργανικά κατάλοιπα. 

Οι εικόνες υπνωτίζουν, οι χειροπέδες, τα καρφιά και τα υπολείμματα του ξύλου φέρνουν πάμπολους συνειρμούς και εικασίες: για τον τρόπο που θανατώθηκαν αυτοί οι άνθρωποι, τη βίαιη και παραδειγματική τιμωρία τους, το φριχτό έγκλημα που διέπραξαν, την κατάρα του φοβερού Κυλώνειου Αγους, τον αποτυμπανισμό, δηλαδή την, κατά κάποιον τρόπο, σταύρωσή τους.

Σε ένα οικόπεδο συνολικής έκτασης περίπου 3.000 τ.μ., με πάνω από 1.000 τάφους και εκατοντάδες σκελετούς, καταγράφεται ο θάνατος αλλά και η ζωή στην περιοχή του Φαλήρου, σε μια περίοδο που καλύπτει τρεις αιώνες. 

Το συγκεκριμένο νεκροταφείο χρησιμοποιήθηκε από τον ύστερο 8ο αιώνα έως την αυγή του 5ου αιώνα π.Χ. Υπό μία έννοια είναι μια αυλή θαυμάτων, καθώς οι ερευνητές αποκαλύπτουν διαφόρων ειδών ταφές, από σώματα που απλώς ρίχτηκαν χωρίς την παραμικρή ευλάβεια και απόδοση τιμών έως παιδικά πτώματα που θάφτηκαν με τη μέθοδο του εγχυτρισμού – με άλλα λόγια, το μικροσκοπικό τους σώμα σφραγίστηκε μέσα σε ειδική νεκρική χύτρα, δηλαδή πιθάρι.

Ωστόσο, πέρα από τις λεπτομέρειες της αρχαιολογικής εργασίας, τα μεγέθη και τις λεπτομέρειες, αυτό που εξάπτει περισσότερο τη φαντασία των μη ειδικών είναι οι φασματικές μορφές εκείνων που εκτελέστηκαν, οι 80 κακούργοι που καταδικάστηκαν όχι μόνο σε βασανιστικό θάνατο, αλλά και σε αιώνια, κυριολεκτικά αιώνια δεσμά: φορώντας χειροπέδες είδαν ξανά το φως το 2016 αφού εξέτισαν ποινή… σχεδόν τριών χιλιετιών. Χάρη σε μια ιδιαίτερα ευτυχή συγκυρία, τα ευρήματα του Φαλήρου είναι πλούσια, εκπλήσσοντας ευχάριστα ακόμη και τους ίδιους τους αρχαιολόγους.

Η σύσταση του εδάφους στην περιοχή, χάρη στον συνδυασμό φυσικής υγρασίας, άμμου και στρωμάτων αργίλου, βοήθησε ακόμη και τα πιο ευπαθή υλικά, όπως ένα φέρετρο εξ ολοκλήρου λαξευμένο σαν μονόξυλο, να επιβιώσουν μέχρι σήμερα. Και είναι ακριβώς η κατάσταση των ευρημάτων που επέτρεψε στους αρχαιολόγους να μιλήσουν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για τον περιβόητο αποτυμπανισμό.

Πρόκειται για τη μέθοδο βασανισμού που προηγήθηκε της σταύρωσης, τουλάχιστον όπως αυτή έγινε γνωστή ύστερα από τον θάνατο του Ιησού. Όμως υπάρχουν χτυπητές ομοιότητες ανάμεσα σε αυτούς τους δύο τρόπους θανάτωσης – και κυρίως το κάρφωμα του γυμνού ανθρώπινου σώματος σε ένα κομμάτι ξύλο.

Έστω και εάν στον αποτυμπανισμό το ξύλο ήταν κατ’ ουσίαν μια πεπλατυσμένη επιφάνεια, μια απλή σανίδα, και όχι ένας σταυρός. Και εάν η πόση του κώνειου θεωρείται μια πιο πολιτισμένη εκτέλεση της θανατικής ποινής, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι η βαναυσότητα, με διάφορες μορφές, δεν έλειψε ποτέ από την αρχαία Αθήνα.

Είναι σαφές ότι ο αποτυμπανισμός φαντάζει περισσότερο ταιριαστός στα λιγότερο κατεργασμένα ήθη της αρχαϊκής περιόδου – εξάλλου τα «φιλοσοφούμεν» και «φιλοκαλούμεν» του Περικλή απείχαν ακόμη εκατοντάδες χρόνια στην πορεία προς το μέλλον.

Από την πρώτη στιγμή οι αρχαιολόγοι της σημερινής ανασκαφής στον περίβολο του ΚΠΙΣΝ επισήμαναν διακριτικά τη σύνδεση των ευρημάτων τους με παρόμοια αποκάλυψη που είχε γίνει πριν από έναν αιώνα στην ίδια περιοχή. Η επικεφαλής αρχαιολόγος, προϊσταμένη της ΚΣΤ’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Στέλλα Χρυσουλάκη, πρόσφατα ενημέρωσε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) ότι «βρισκόμαστε πολύ κοντά στο σκάμμα του 1915, τα ευρήματα του οποίου είχαν συγκλονίσει τότε την Αθήνα.

Ο τελευταίος από τη σειρά των 80 δεσμωτών, που αποκαλύφθηκε στις 31 Μαρτίου 2016, φέρει κλοιούς στα πόδια, πράγμα που ίσως συνδέει το πολυάνδριο της Εσπλανάδας (σ.σ.: του τεχνητού καναλιού μέσα στο σύμπλεγμα κτιρίων του ΚΠΙΣΝ) με τους αποτυμπανισμένους που αποκαλύφθηκαν έναν αιώνα νωρίτερα».

Οι αποτυμπανισμένοι στους οποίους αναφέρεται η κυρία Χρυσουλάκη είχαν κάνει την εμφάνισή τους το 1915, όταν η λεωφόρος Συγγρού ήταν ακόμη χωματόδρομος – αν και αμαξιτός. Και μολονότι οι παλαιοί σκελετοί υστερούσαν αριθμητικά έναντι των σημερινών, καθώς ήταν μόλις 17, είχαν συνταράξει την αθηναϊκή κοινωνία.

Εξ αφορμής αυτού του ευρήματος, ο τότε έφορος αρχαιοτήτων Αττικής Αντώνιος Κεραμόπουλλος δημοσίευσε μια μελέτη αφιερωμένη ειδικά στον αποτυμπανισμό. Από αυτή την επιστημονική διατριβή του 1923, η οποία παραμένει μέχρι σήμερα αξεπέραστη, μαθαίνουμε ότι «το τύμπανον ή τύπανον ήτο θανατικόν εργαλείον του δημίου». 

Ο Κεραμόπουλλος περιγράφει καταλεπτώς το πώς κάρφωναν τα μέλη του κατάδικου σε ένα πλατύ κομμάτι ξύλο, πώς τον ανέβαζαν και τον έστηναν κάθετα, βυθίζοντας το κάτω άκρο της σανίδας στο χώμα.

Ο αποτυμπανιζόμενος φρουρούνταν ώστε να μη δεχτεί φροντίδα, τροφή ή βοήθεια να αποδράσει, σταδιακά πάθαινε εξαρθρώσεις και υπέφερε μέχρι την τελευταία του πνοή. 

Απ’ ό,τι φαίνεται, καθόλου σπάνια το πλήθος αναλάμβανε την αυτοδικία και λιθοβολούσε, μαστίγωνε ή χτυπούσε με ρόπαλα τον ακινητοποιημένο κακούργο, ενώ υπήρχε πρόβλεψη και για τη χαριστική βολή σε περίπτωση που ο θάνατος καθυστερούσε.

Στο κείμενό του ο Κεραμόπουλλος περιγράφει το πώς ένας από τους 17 αποτυμπανισμένους είχε γίνει τόσο πολύ έρμαιο της οργής του όχλου ώστε κατέληξε διαμελισμένος μέσα στον ομαδικό λάκκο της ταφής – με μανία ξέσκισαν το σώμα μαζί με τη σανίδα στην οποία ήταν καρφωμένος. 

Σε άψογη καθαρεύουσα, η αυθεντική περιγραφή έχει ως εξής: «Οι 17 κακούργοι ετάφησαν άνευ κτερισμάτων, ου μόνον άφιλοι και άκλαυτοι, αλλά βεβαίως και μισούμενοι και υβριζόμενοι και λοιδορούμενοι.

Εις εξ αυτών συνεκέντρωσεν εφ’ εαυτόν την οργήν και την μανίαν του πλήθους πιθανώς εις βαθμόν τηλικούτον, ώστε και το σώμα αυτού και το τύμπανον, εφ’ ου ήτο προσδεδεμένος, τυπτόμενα και διασυρόμενα εσχίσθησαν εις δύο».

Εύλογα, ο Αντώνιος Κεραμόπουλλος αναρωτιέται -ακριβώς όπως και οι σημερινοί αρχαιολόγοι- ποιο ήταν το αδίκημα που είχαν διαπράξει οι 17 του Φαλήρου και τιμωρήθηκαν με τόση αγριότητα από τους Αθηναίους. Και απαντά ο ίδιος προτείνοντας την εξής θεωρία: «Είναι μάλλον λησταί, πειραταί». 

Αντιθέτως, η κυρία Χρυσουλάκη και οι συνεργάτες της τείνουν προς το πολιτικό έγκλημα για τους δικούς τους αποτυμπανισμένους. 

Οι σύγχρονοι αρχαιολόγοι υποθέτουν ότι η νεκρική κουστωδία των 80 σκελετών που βρήκαν στη μέλλουσα Εσπλανάδα του ΚΠΙΣΝ ενδέχεται να σχετίζεται με το Κυλώνειο Αγος.

Οπως σημειώνει η κυρία Χρυσουλάκη, «στο νότιο τμήμα του σκάμματος, και μάλιστα στην ανώτερη στρώση της νεκρόπολης, δηλαδή σε βάθος μόλις 2,5 μέτρων από την επιφάνεια, ανακαλύφθηκε πολυάνδριο, ομαδική ταφή 80 δεσμωτών, οι οποίοι είναι τοποθετημένοι ο ένας δίπλα στον άλλον, αρκετοί δε από αυτούς φέρουν χειροπέδες. Το σημαντικό στοιχείο του ευρήματος είναι ότι μπορεί να χρονολογηθεί με ασφάλεια εξαιτίας δύο τριφυλλόστομων οινοχόων που βρέθηκαν, τοποθετώντας το στο τρίτο τέταρτο του 7ου αιώνα (650-625 π.Χ.), γεγονός που ενδέχεται να το συνδέει με το Κυλώνειον Αγος».

Ο Κύλων ήταν νεαρός αριστοκράτης ο οποίος, αφού θριάμβευσε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, θέλησε να εξαργυρώσει τη δόξα του καταλαμβάνοντας την Ακρόπολη των Αθηνών. Σε μια πράξη υπέρτατης αλαζονείας, θέλησε να αυτοανακηρυχθεί τύραννος.

Αυτό συνέβη κάπου ανάμεσα στο τέλος του 7ου και την αρχή του 6ου αιώνα π.Χ. , η κατάληξη του γεγονότος όμως στοίχειωσε τους Αθηναίους σχεδόν για πάντα από τότε. Η απόπειρα υφαρπαγής της εξουσίας από τον Κύλωνα και τους οπαδούς του πνίγηκε στο αίμα το 626 ή το 623 π.Χ., καθώς οι συνωμότες πολιορκήθηκαν και σφαγιάστηκαν από τον λαό της Αθήνας, τον περίφημο δήμο, ο οποίος παρακινήθηκε από τον άρχοντα Μεγακλή.

Ωστόσο, η άγρια μαζική εκτέλεση των στασιαστών (πλην του ίδιου του Κύλωνα και του αδελφού του που είχαν καταφέρει να διαφύγουν) είχε γίνει με δόλο και εξαπάτηση, καθώς δολοφονήθηκαν ενώ οι ίδιοι είχαν λάβει διαβεβαιώσεις ότι θα αντιμετωπιστούν ως ικέτες και άρα θα απολάμβαναν την ασυλία ως προστατευόμενοι των θεών μέχρι τη δίκη τους.

Το αμάρτημα που διέπραξαν οι φονιάδες ήταν ασύλληπτο, καθώς επέδειξαν θρασεία ασέβεια προς τους θεούς, κάτι που επέσυρε τη δίκαιη οργή τους εις βάρος της πόλης. Σε αυτό το άγος, δηλαδή το μίασμα, την ασυγχώρητη αμαρτία και ιεροσυλία, αποδόθηκαν τα δεινά που ενέσκηψαν αμέσως στην πόλη της Αθήνας, με μια επιδημία που αποδεκάτισε τον πληθυσμό της.

Τα ιστορικά στοιχεία είναι ελάχιστα και συγκεχυμένα γύρω από αυτό καθαυτό το Κυλώνειο Αγος, το πώς δηλαδή χάθηκαν σε λουτρό αίματος από το μαχαίρι συμπολιτών τους άνδρες Αθηναίοι – και δη δεμένοι με ταινίες από τον ναό της Πολιάδος Αθηνάς, εάν ήταν ο Αλκμεωνίδης Μεγακλής που διέταξε τη σφαγή κ.ο.κ.

Παρ’ όλα αυτά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το συγκεκριμένο τραγικό περιστατικό ήταν σημείο της βαθιάς κρίσης στην οποία περιήλθε η αρχαϊκή Αθήνα. Από οικονομική και κοινωνική άποψη είχε έρθει η ώρα των μεγάλων αλλαγών: η υπό διαμόρφωση αθηναϊκή δημοκρατία έπρεπε να αυτοθεσπιστεί αλλά και να αυτοπροστατευτεί με στέρεη νομοθεσία, οι κοινωνικές τάξεις να επαναπροσδιορίσουν τον συσχετισμό και την πρόσβαση στην εξουσία. Οι νόμοι του Δράκοντα και κατόπιν του Σόλωνα ήταν τα μεθεόρτια του Κυλώνειου Αγους, στα οποία όμως θεμελιώθηκε το θαύμα της κλασικής Αθήνας.

 

Η Νεκρόπολη του Φαλήρου που βρέθηκε στον χώρο του Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος Νιάρχου καλύπτει μια περίοδο που εκτείνεται σε περίπου τρεις αιώνες – από τον 8ο π.Χ. έως την αυγή του 5ου π.Χ.

Η αρχαιολόγος της ανασκαφής του Φαλήρου Στέλλα Χρυσουλάκη αναφέρει ότι «από την ομαδική ταφή των 80 ανδρών έχει καθαριστεί το 50% και φαίνεται ότι είναι νέοι άνδρες, καλοζωισμένοι, με άριστη οδοντοφυΐα, και εκ πρώτης όψεως δεν έχουν κατάγματα στα οστά.

Ενας μόνο είχε αιχμή βέλους καρφωμένη στον ώμο και η εξήγηση είναι ότι ίσως είχε αιχμαλωτιστεί». Θα μπορούσαν αυτοί οι νεκροί δεσμώτες να είναι Αλκμεωνίδες, να ανήκουν στους ιερόσυλους σφαγιαστές των «εταίρων» του Κύλωνα; Το ότι στη γενιά των Αλκμεωνιδών ανήκε και ο Περικλής περιπλέκει εξαίσια την ιστορία των 80 σκελετών του Φαλήρου.

Η ανασκαφή της νεκρόπολης είναι ιδιαίτερα τυχερό γεγονός, καθώς διενεργείται κυριολεκτικά μέσα στην αυλή του Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος Νιάρχου. Η άπλετη χρηματοδότηση και η κορυφαία τεχνική υποστήριξη είναι εξασφαλισμένες για το μίνι αρχαιολογικό χωριό που έχει δημιουργηθεί επί τόπου.

Χωρίς την αγωνία των υλικών πόρων, οι επιστήμονες έχουν το μοναδικό προνόμιο έναντι πολλών συναδέλφων τους να αφοσιωθούν σχετικά απερίσπαστοι στην έρευνά τους, η οποία δεν είναι καθόλου εύκολη, κυρίως λόγω του τεράστιου όγκου των ευρημάτων: από τις συνολικά 1.069 ταφές, οι 587 είναι διανοιγμένες στο μαλακό αμμώδες έδαφος σαν λάκκοι, οι 358 είναι εγχυτρισμοί, δηλαδή ταφές βρεφών και νηπίων μέσα σε αγγεία, και οι 88 είναι ταφικές πυρές. Επιπλέον αυτών, έχουν ανακαλυφθεί 11 ταφές σε λάρνακες, 9 κιβωτιόσχημοι τάφοι και 15 ταφές ζώων.

Χάρη στις δυνατότητες και την αίγλη του Ιδρύματος Νιάρχου, στην ανασκαφή εμπλέκονται ήδη διαπρεπείς επιστήμονες από το εξωτερικό, όπως η καθηγήτρια Βιοαρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα Τζέιν Μπουίκστρα, ο καθηγητής Γεωαρχαιολογίας Τάκης Καρκάνας κ.ά.

Από τους 1.069 τάφους, μόλις το 20% είναι κτερισμένοι, δηλαδή περιέχουν μικρά αγγεία. Από αυτό το 20%, τα 3/4 αφορούν σε παιδικούς εγχυτρισμούς, στοιχείο που μαρτυρά ότι ο πληθυσμός που χρησιμοποιούσε το νεκροταφείο έδειχνε ιδιαίτερη φροντίδα για τα παιδιά. Βέβαια, τόσο από αρχαιολογική όσο και από ανθρωπολογική σκοπιά η μελέτη των ευρημάτων βρίσκεται σε πολύ πρώιμο στάδιο.

Παρ’ όλα αυτά, οι επιστήμονες διαπιστώνουν απουσία μεγάλων κοινωνικών διαφοροποιήσεων μεταξύ των νεκρών, ενώ, εξαιρουμένων των δεσμωτών, φαίνεται ότι στην πλειονότητά τους όσοι είχαν ταφεί στη Νεκρόπολη του Φαλήρου ήταν άνθρωποι του μόχθου, καταπονημένοι από τις σκληρές εργασίες, υποσιτισμένοι και με εύθραυστη υγεία λόγω αναιμίας κ.λπ.

Κάποιοι από αυτούς τους σκελετούς θα βρουν φιλοξενία και ανάπαυση σε ένα μικρό μουσείο που θα λειτουργεί στην είσοδο του ΚΠΙΣΝ. Ενδεχομένως, μερικοί από αυτούς να ήταν οι δεσμώτες, οι κατάδικοι που ξεψύχησαν μετά τον ανελέητο βασανισμό τους.

Πηγή: hellas-now 

Ηριδανός ποταμός. Το θαμμένο ποτάμι που επιμένει να κυλάει στο κέντρο των Αθηνών.

 

Ηριδανός ποταμός. 

Το πρώτο Αθηναϊκό ποτάμι που θάφτηκε, 

ήδη από τα κλασικά χρόνια, 

αλλά επιμένει να κυλάει ακόμα και σήμερα

στο κέντρο των Αθηνών, 

κάτω από τα πόδια μας και τα μπετά μας.

Εισαγωγή

Ο Ηριδανός ποταμός είναι σίγουρα, το πλέον ταλαιπωρημένο ποτάμι των Αθηνών. Αν ο Ιλισσός και ο Κηφισός ταλαιπωρούνται τα τελευταία 100 χρόνια ο Ηριδανός μετράει τουλάχιστον 3000 χρόνια προσπαθειών διευθέτησης και υπογειοποίησης του. Η μοίρα του το ήθελε να πηγάζει από τον Λυκαβηττό να διασχίζει το ιστορικό κέντρο των Αθηνών και να καταλήγει χύνοντας τα νερά του στον Ιλισσό. Η γειτνίαση του με την περιοχή των βόρειων υπωρειών της Ακροπόλεως, η οποία πρωτοκατοικήθηκε τουλάχιστον από το 3500 π.Χ. το έφερε γρήγορα αντιμέτωπο με τον άνθρωπο, ο οποίος αρχικά το σεβάστηκε, στην συνέχεια το υπογειοποίησε και τελικά το μετέτρεψε σε αποχετευτικό αγωγό. Το ποτάμι είναι τόσα χρόνια θαμμένο που αρκετός κόσμος δεν γνωρίζει σήμερα για την ύπαρξη του, ενώ άλλοι πάλι συντηρούν και αναπαράγουν μύθους και μισές αλήθειες σχετικά με αυτό. Ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε την αλήθεια για το ιστορικό αυτό ποτάμι των Αθηνών. Τον αγαπημένο Ηριδανό.

Ο Ηριδανός όπως φαίνεται από το άνοιγμα στην πλατεία στο Μοναστηράκι.

Το μόνο ορατό τμήμα του έξω από τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού.

Αθήνα // 3500 π.Χ.

Από την Πολεοδομική Εξέλιξις των Αθηνών του Ι.Τραυλού, μαθαίνουμε ότι τουλάχιστον από το 3500 π.Χ. η κατοίκηση των Αθηνών είναι αδιάκοπη, με βάση τα αρχαιολογικά ευρήματα που βρέθηκαν πάνω και περιμετρικά της Ακροπόλεως. Την εποχή αυτή ο κάτοικος της περιοχής, αρχίζει και κατεβαίνει από την πρώτη περιοχή της κατοίκησης του που ήταν ο βράχος της Ακροπόλως, ένα φυσικό φρούριο.

Χάρτης της πόλεως των Αθηνών από το 3500π.Χ. μέχρι το 600π.Χ

πηγή: Ι.Τραυλός

Αν και σίγουρα υπήρχε μια σχέση μεταξύ του κατοίκου της περιοχής και του ποταμού Ηριδανού, δεδομένου και του αιώνιου προβλήματος της λειψυδρίας του λεκανοπεδίου, πριν από το 3500π.Χ., μπορούμε με αρκετή ασφάλεια να πούμε πως η σχέση αυτή μεταβάλλεται καθώς ο άνθρωπος μετακομίζει εκτός του βράχου της Ακροπόλεως και γειτνιάζει με το ποτάμι, με την καθημερινότητα του να βρίσκεται πλέον μέσα στην ζώνη επιρροής του Ηριδανού.

Οι πηγές και η πορεία του Ηριδανού στην ιστορία και στην πόλη των Αθηνών

Ο Ηριδανός με την κοίτη του, είναι στην ουσία ο συλλεκτήρας της ροής των νερών που πηγάζουν και προέρχονται από τους λόφους του κέντρου. Τον Λυκαβηττό, την Ακρόπολη, τον Άρειο Πάγο και τον λόφο Νυμφών. 

Συλλέγοντας αυτά τα νερά ο Ηριδανός, έχουμε στοιχεία που μας υποδεικνύουν ότι, τα οδηγούσε προς την περιοχή του Κεραμεικού όπου εκεί σχηματιζόταν ένα έλος, δεδομένου ότι τα νερά λίμναζαν εκεί και το οποίο τροφοδοτούνταν από τις εποχιακές υπερχειλίσεις των νερών του Ηριδανού ποταμού. 

Το γεγονός αυτό πιστοποιείται τόσο από γραφές αρχαίων συγγραφέων όπως ο Παυσανίας και ο Δημοσθένης, όσο και από στρωματογραφικά δεδομένα των πρόσφατων ανασκαφών, δεδομένου ότι το στρώμα ιλύος και αργίλου, που αποτελούσε τις αποθέσεις του έλους, βρέθηκε διάτρητο από οπές υδροχαρών φυτών (καλαμιών) που συνιστούσαν τη βλάστηση του υγρότοπου. Η εξάπλωση των λεπτομερών αποθέσεων οδηγεί στη διαπίστωση ότι το τέλμα κάλυπτε συνολική έκταση 3000 τ.μ., έχοντας μήκος 60μ. και πλάτος 50μ. (Υπουργείο Πολιτισμού 2000/5). Η στάθμη των νερών του έλους αυξομειωνόταν ανάλογα με την εποχιακή τροφοδοσία της παροχής του Ηριδανού.

Το σημερινό "λίμνασμα" του Ηριδανού (πηγή εικόνας)

Η Μυκηναϊκή Αθήνα // Δεύτερη χιλιετία π.Χ.

Η αρχαιότερη γνωστή οχύρωση της Αθήνας ανάγεται στους ώριμους προϊστορικούς χρόνους. Πρόκειται για το «Κυκλώπειον τείχος» και το «Πελαργικόν», που περιέβαλλαν τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως κατά την Υστεροελλαδική ΙΙΙΒ Εποχή (τέλη 2ης χιλιετίας π.Χ.). Η ανέγερσή τους συνδέεται με τον λεγόμενο «συνοικισμό», την συνένωση δηλαδή προηγουμένως ανεξάρτητων περιοχών της Αττικής υπό την εξουσία ενός άρχοντος, πιθανώς του Θησέως. Κατά την περίοδο αυτή ο Ηριδανός είναι μακριά από τον οικισμό και δεν τον επηρεάζει άμεσα.

Ο συνοικισμός επάνω στην Ακρόπολη με τα τείχη (πηγή εικόνας)

Από τους Μυκηναίους μέχρι την εποχή του Σόλωνα και του Πεισίστρατου

Κομβικό σημείο για την περαιτέρω ανάπτυξη και διεύρυνση των τειχών της πόλης στάθηκε η ολοκλήρωση της ενοποίησης των αθηναϊκών δήμων και η παγίωση της αθηναϊκής δύναμης στο ελληνικό πολιτικό-οικονομικό γίγνεσθαι έως τις αρχές του 6ου αι. π.Χ., που οδήγησαν στον πολλαπλασιασμό του μεγέθους της και ακολούθως στην επέκταση των ορίων της μέσω της εφαρμογής νέων οικοδομικών προγραμμάτων κατ’ αρχάς από τον Σόλωνα και εν συνεχεία από τον Πεισίστρατο και τους διαδόχους του (Πεισιστρατίδες). Σε αυτή την φάση της επέκτασης της πόλεως και της τείχισης της ο Ηριδανός μένει εκτός των τειχών.

Σύμφωνα με την μαρτυρία του Θουκυδίδου, η νέα, μεγαλύτερη πόλη των Αθηνών περιτριγυρίσθηκε από τείχος. Ωστόσο, κανένα ίχνος της αρχαϊκής περιμετρικής οχύρωσης δεν έχει αποκαλυφθεί μέχρι σήμερα και είναι ιδιαιτέρως δύσκολο να προσδιορίσουμε την ακριβή θέση του και την διαδρομή που ακολουθούσε. 

Πανοραμική άποψη της Αγοράς από τα ανατολικά. Σε πρώτο επίπεδο η πηγή. Στο βάθος από δεξιά προς τα αριστερά, ναός του Δία (όπου αργότερα θα χτιστεί η Στοά Ελευθερίου Διός), ο ναός του Πατρώου Απόλλωνα, το Μητρώον, το Βουλευτήριον, το Πρυτανικόν και ο περίβολος του Αιακείου που παλαιότερα ταυτιζόταν με το δικαστήριο της Ηλιαίας.

Στο βάθος με μπλε χρώμα ο Ηριδανός έξω από τα τείχη. (πηγή σχεδίου)

Παρ’ όλ’ αυτά, η ύπαρξή του τείχους θεωρείται σχεδόν βέβαιη. Η απουσία υλικών καταλοίπων δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, αφού γνωρίζουμε ότι το εν λόγω τείχος καταστράφηκε από τους Πέρσες, ενώ τα ελάχιστα διασωθέντα τμήματά του κατεδαφίσθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση ενός ευρύτερου περιβόλου μετά την αποχώρηση των Περσών. Άλλωστε, θα ήταν παράλογο να υποθέσει κανείς ότι οι Αθηναίοι, ενώ φρόντισαν για την τείχιση της Ελευσίνος και άλλων περιοχών κατά τον 6ο αι. π.Χ., θα άφηναν ατείχιστη την πρωτεύουσα του κράτους τους.

Η πρώτη υπογειοποίηση του Ηριδανού από τον Πεισίστρατο

Στο β΄μισό του 6ου αι. π.Χ. το οικοδομικό πρόγραμμα των Πεισιστρατιδών στην περιοχή προέβλεπε την επίχωση της κοιλάδας του Ηριδανού και την υπογειοποίηση του. Οι μηχανικοί της εποχής εγκατέστησαν δυο υπόγεια κανάλια μέσα από τα οποία έρεε πλέον ο ποταμός. Εκεί, συνέδεσαν τον Κεντρικό Αγωγό, που διασχίζοντας την Αγορά από Βορρά προς Νότο, μετέφερε τα λύματα των κτιρίων και ύδατα των χειμάρρων από τους γύρω λόφους.

Μέρος του Κεντρικού Αγωγού στην αρχαία Αγορά.

Η επίχωση της κοιλάδας και ο εγκιβωτισμός του ποταμού παρείχαν το (επίπεδο) έδαφος για τη διαμόρφωση της Παναθηναϊκής Οδού σε εκείνο το σημείο καθώς και σπουδαίων δημόσιων κτηρίων, όπως η Βασίλειος Στοά και η Ποικίλη Στοά, λίγο αργότερα.

Η Αθήνα στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. 

Η πρώτη επίχωση του Ηριδανού είναι γεγονός.

Στις υπώρειες της Αδριανού προς την πλευρά της Ακρόπολης, στα Βόρεια και Δυτικά δηλαδή της αρχαίας Αγοράς, εντοπίστηκε η αρχαία κοιλάδα του Ηριδανού. Η εγκατάσταση του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου, στα τέλη του 19ου αιώνα, που έκοψε την Αγορά στα δυο είναι το δεύτερο μεγάλο έργο, που αλλοίωσε συντριπτικά το τοπίο.

Η διχοτόμηση της πόλεως από τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο Αθηνών - Πειραιώς (ΗΣΑΠ)

5ος αιώνας π.Χ. // Η Αθηναϊκή Δημοκρατία θάβει τον Ηριδανό

Επιστρέφουμε στον 5ο αιώνα π.Χ. και τo 478 π.Χ. όπου με την κατασκευή του Θεμιστόκλειου τείχους, το σύνολο της κοίτης του ποταμού που γειτνίαζε στην Αγορά κτίζεται, διευθετείται και περικλείεται εντός των τειχών για πρώτη φορά. Μέχρι τότε, ο Ηριδανός έρεε εκτός των τειχών και αλλάζοντας πορεία ενίοτε δημιουργούσε το έλος μέσα στο μεγάλο νεκροταφείο των Αθηναίων, υποχρεώνοντας τη μεταβολή της θέσης των ταφών της εκάστοτε περιόδου. Ένα τμήμα της κοίτης του κατά μήκος της Ιεράς Οδού ευθυγραμμίστηκε, και η κοίτη εγκιβωτίστηκε με την εκατέρωθεν κατασκευή λίθινων τοιχωμάτων. Ενδεικτικό της ανθρώπινης επέμβασης στον ποταμό είναι η ανεύρεση, στα υλικά με τα οποία πληρώθηκαν τεχνητά τμήματα της κοίτης, πάνω από 7.000 όστρακα με χαραγμένα ονόματα μεγάλων ανδρών της εποχής που χρησιμοποιούνταν για εξοστρακισμούς.

Κατά τις εργασίες δημιουργίας του σταθμού στο Μοναστηράκι, η Α' Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και η Αττικό Μετρό Α.Ε. ανέλαβαν την ανάδειξη κάποιων καταλοίπων σε αυτό το σημείο. Εκεί, ανάμεσα στα άλλα, μπορεί να δει κανείς την ύστερη κλασική κοίτη του ποταμού καθώς και τα δυο μονοπάτια που όριζαν την οικοδομική γραμμή εκατέρωθεν. Στο τμήμα του ποταμού που αποκαλύφθηκε από τις ανασκαφές στην περιοχή του Μοναστηρακίου η κοίτη οριοθετείται από δύο σειρές μεγάλων κροκαλοπαγών λιθοπλίνθων με πλινθόκτιστη θολωτή οροφή. Οι αρχαιολόγοι προσδιορίζουν χρονικά αυτή την τεχνητή οριοθέτηση της κοίτης στην ύστερη κλασική-ελληνιστική περίοδο (330-30 π.Χ.). 

Η ύστερη κλασική κοίτη του ποταμού στο σταθμό του ΜΕΤΡΟ

Ελληνιστικά χρόνια

Στους αιώνες που ακολουθούν τουλάχιστον μέχρι την εποχή της καταστροφής της πόλεως από τον Σύλλα (86π.Χ.), το σκηνικό δεν μεταβάλλεται έντονα και ο Ηριδανός κυλάει ασταμάτητα στην διευθετημένη πλέον κοίτη του μέσα στην κλασική και ελληνιστική Αθηνά.

Η Αθήνα τον 4ο αιώνα π.Χ. στην περιοχή του Δίπυλου. Αριστερά ο Ηριδανός.

Υπάρχουν αρκετά στοιχεία που τεκμηριώνουν την κατασκευή τεχνητής τάφρου περιμετρικά των τειχών για την αποσυμφόρηση της παροχής του Ηριδανού. Αυτή η διευθέτηση φαίνεται στον χάρτη που ακολουθεί.

Η εποχή του Αδριανού // 2ος αιώνας μ.Χ.

Περισσότερο αναγνωρίσιμη είναι η Αδριάνεια φάση (2ος μ.Χ.), στην οποία, ο Ηριδανός καλύπτεται με πλινθόκτιστο θόλο και μετατρέπεται σε υπόνομο (επόμενη εικόνα). Συγκεκριμένα, κατά την εποχή του Αδριανού (124-125 μ.Χ.) η πόλη επεκτάθηκε προς τα ανατολικά και ο αυτοκράτορας κατασκεύασε μια σειρά από κοινωφελή έργα. Στα πλαίσια των έργων αυτών επιχώθηκε η κοίτη του ποταμού στη σημερινή περιοχή της λεωφόρου Αμαλίας, και στο εσωτερικό κατασκευάστηκε μεγάλος λίθινος αγωγός με κτιστά τοιχώματα και συμπαγή θολωτή οροφή (Υπουργείο Πολιτισμού 2000). Είναι προφανές ότι η παρουσία του ποταμού στο κέντρο της πόλης διευκόλυνε τη μετατροπή του σε κεντρικό αποχετευτικό αγωγό.

Βυζαντινά χρόνια

Μετά την άλωση της Αθήνας από τους Ερούλους το 267 μ.Χ., και πιθανότατα τον 6ο αιώνα μ.Χ., στο τμήμα του ποταμού προς την πόλη και σε μήκος περίπου 1000 μ. κατασκευάστηκε στο μέσο της κοίτης ένα στήριγμα, υπολείμματα του οποίου υπάρχουν στην περιοχή του Κεραμεικού και στο Μοναστηράκι. 

Ο Ηριδανός και το στήριγμα στο μέσον της κοίτης του

Το στήριγμα αυτό υποβάσταζε πλάκες από κατεστραμμένα μνημεία και κτήρια κάτω από τις οποίες έρεε ο ποταμός. Την περίοδο αυτή, που αντιστοιχεί στο τέλος της αρχαιότητας, και μέχρι τον 6ο αιώνα μ.Χ. οι επεμβάσεις στο ποτάμι μεγιστοποιούνται, έχοντας ως αποτέλεσμα:

- την υποβάθμιση της ποιότητας των νερών του Ηριδανού και 

- την πλήρη αντικατάσταση της ελεύθερης επιφανειακής του ροής από υπόγεια και απόλυτα ελεγχόμενη. 

Η κοίτη του πληρώνεται τεχνητά σε όλο της το μήκος, και ο ποταμός λειτουργεί πλέον σαν υπόγειος αποχετευτικός αγωγός.

Βενετοκρατία και Τουρκοκρατία

Στα χρόνια της Βενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας λίγες αλλαγές έγιναν στον ήδη θαμμένο Ηριδανό ο οποίος με τα χρόνια όλο και θαβόταν πιο πολύ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το επίπεδο που φαίνεται σήμερα να κυλάει στον Κεραμεικό βρίσκεται 3 μέτρα πιο χαμηλά από την σύγχρονη επιφάνεια της πόλης. Παρ' ολ' αυτά δεν σταμάτησε να κυλάει και να προσφέρει πολύτιμο πόσιμο νερό στους κατοίκους της πόλεως. Η ορμή που εξασφάλιζε το ποτάμι κατεβαίνοντας από τον Λυκαβηττό διαπιστώθηκε, επίσης, στις ανασκαφές με την παρουσία μικροκοιτών δίπλα στην κεντρική κοίτη, ενώ δεν πρέπει να είναι τυχαίο πως, μεταγενέστερα, η κρήνη που βρισκόταν στη συμβολή Όθωνος και Αμαλίας ονομάζονταν Μπουμπουνίστρα, ίσως λόγω του θορύβου που προκαλούσαν αυτά τα νερά.

Η κρήνη Μπουμπουνίστρα πίσω από την Μεσογείτικη πύλη των Αθηνών. 

Edward Dodwell, 1821

Η ελεύθερη Αθήνα (1821 και μετά)

Με την απελευθέρωση και την επιλογή της Αθήνας ως νέας πρωτεύουσας ξεκίνησε σιγά σιγά να υλοποιείται μια καινούρια ρυμοτομία στην πόλη και παράλληλα να πραγματοποιούνται ανασκαφές που αποκάλυπταν όλο και περισσότερα στοιχεία για το παρελθόν της. Χάρτες της εποχής τολμούν να εμφανίζουν και πάλι τον Ηριδανό στο φως.

Ο Ηριδανός σε Γερμανικό χάρτη εποχής (μέσα 19ου αιώνα)

Το ποτάμι όπως διαπιστώθηκε δεν είχε σταματήσει να κυλάει και τα περισσότερα στοιχεία που αποκτήσαμε για την ροή του ήταν κατά την διάρκεια των εκσκαφών για την διάνοιξη των νέων γραμμών του μετρό.

Η Πορεία του Ηριδανού στην πόλη

"Η μελέτη της πιεζομετρίας και της κίνησης των υπόγειων νερών, που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια των εργασιών για την κατασκευή του μετρό, έδειξε ότι η μορφολογία της πιεζομετρικής επιφάνειας του υδροφόρου ορίζοντα ακολουθεί τη μορφολογία του ανάγλυφου (Δουνάς κ.ά. 1976). Οι κύριοι άξονες αποστράγγισης τον υπόγειου νερού συμπίπτουν με τους κλάδους τον παλαιού υδρογραφικού δικτύου της περιοχής πριν την αστικοποίηση της. Συνεπώς, η μελέτη της κίνησης των υπόγειων νερών παρέχει σημαντικές πληροφορίες για την αναζήτηση της θαμμένης κοίτης παλαιών ποταμών και χειμάρρων."

Τα νερά του Ηριδανού και η πορεία τους κάτω από την πόλη

Ο Ηριδανός ποταμός αποστράγγιζε περιοχή έκτασης περίπου 2 τετραγωνικών χιλιομέτρων, όπως εκτιμάται από τοπογραφικούς και γεωλογικούς χάρτες που απεικονίζουν την περιοχή πριν την οικιστική ανάπτυξη αλλά και κατά την πολεοδομική της εξέλιξη (Curtius & Kaupert 1880, ΓΥΣ 1980, Τραυλός 1993). Η παρατήρηση του γεωλογικού χάρτη καθώς και τοπογραφικών διαγραμμάτων διαφόρων περιόδων οδηγεί στη διαπίστωση ότι το νερό του προερχόταν κυρίως από πηγές της περιοχής του Λυκαβηττού. Αυτές εκφόρτιζαν το νερό που κατεισέδυε στον ομώνυμο ασβεστο­λιθικό όγκο, ο οποίος υπέρκειται των υδατοστεγών στρωμάτων του αθηναϊκού σχιστόλιθου (Trikkalinos 1966). Επιπλέον, η σημερινή τοπογραφία της πόλης δείχνει ότι κατά την πορεία το υδατικό δυναμικό του ποταμού εμπλουτιζόταν από τα νερά που αποστράγγιζαν την περιοχή της Ακρόπολης και του Φιλοπάππου.

Σύμφωνα με τον Στράβωνα, οι πηγές του Ηριδανού ποταμού βρίσκονταν κοντά στους νότιους πρόποδες του Λυκαβηττού, απέναντι από τις πύλες του Διοχάρους, όπου βρίσκεται και η Πάνοπος κρήνη. Ο Παυσανίας στα Αττικά του πιστοποιεί την παρουσία του Ηριδανού στην Αθήνα και μάλιστα αναφέρει ότι τα νερά του κατέληγαν στον Ιλισσό ποταμό.

Η αξιολόγηση και ερμηνεία ιστορικών-αρχαιολογικών δεδομένων, στοιχείων γεωφυσικών διασκοπήσεων και γεωτρητικών δεδομένων οδήγησε στην αναπα­ράσταση της πιθανής διαδρομής του Ηριδανού ποταμού κάτω από τη σημερινή Αθήνα. Οι πηγές του Ηριδανού βρίσκονταν στις νότιες πλαγιές του Λυκαβηττού. Ο ποταμός ακολουθούσε διαδρομή προς τα νοτιοανατολικά και έφτανε στη σημερινή περιοχή του Συντάγματος. Στη συνέχεια ακολουθούσε βορειοδυτική πορεία για να καταλήξει στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού. Η περιοχή αυτή αποτελούσε ένα τοπογραφικό βύθισμα που δεχόταν τα νερά της ευρύτερης περιοχής σχηματίζοντας ένα έλος, η έκταση του οποίου μεταβαλλόταν ανάλογα με την εποχιακή απορροή των πηγών του ποταμού. Τελικός αποδέκτης των νερών του Ηριδανού ήταν ο Ιλισσός, στην περιοχή της σημερινής συμβολής της Ιεράς Οδού με την οδό Πειραιώς, ή πιθανόν αρκετά πιο δυτικά.

Πιστοποιήσεις και τεκμηριώσεις της πορείας του Ηριδανού με γεωλογικές έρευνες

Η δυσαναλογία των χαρακτηριστικών της κοίτης που βρέθηκε στην περιοχή του Συντάγματος με τα μορφολογικά χαρακτηριστικά του Ηριδανού ποταμού, όπως αυτά εκτιμώνται από τη σημερινή τοπογραφία, οδηγεί στην υπόθεση ότι κάτω από την κοίτη του Ηριδανού, που χρονολογείται στη γεωμετρική ή και παλαιότερη περίοδο (900-700 π.Χ.), υπάρχει η κοίτη ενός ποταμού με υψηλή παροχή και στερεοπαροχή, που λειτούργησε για μεγάλη περίοδο του Ολοκαίνου. Πιθανά ο ποταμός αυτός να αντιστοιχεί σε παλαιότερη κοίτη του Ιλισσού, ο οποίος σήμερα βρίσκεται ανατολικά της πορείας του Ηριδανού. Η επιβεβαίωση της υπόθεσης αυτής απαιτεί περαιτέρω γεωφυσική και γεωτρητική έρευνα της ευρύτερης περιοχής.

Οι αλλαγές που συντελέστηκαν τα τελευταία πενήντα χρόνια στην Αθήνα είναι πολύ πιο έντονες από όσες έγιναν συνολικά στους αιώνες που ακολούθησαν μετά το τέλος της αρχαιότητας. Η έντονη οικιστική ανάπτυξη της πόλης των Αθηνών έχει ως αποτέλεσμα τη ριζική αλλαγή των χρήσεων γης. Αυτό είχε συνέπεια την κάλυψη των γεωλογικών σχηματισμών από ανθρώπινες κατασκευές που στεγανοποιούν το έδαφος και το καθιστούν αδιαπέραστο από το νερό των ατμοσφαιρικών κατακρημνισμάτων, επηρεάζοντας το υδρολογικό ισοζύγιο. Εκτιμήθηκε ότι η κάλυψη της περιοχής που αποστράγγιζε ο Ηριδανός ποταμός από ανθρώπινες κατασκευές που στεγανοποιούν το έδαφος (οικοδομήματα, άσφαλτος, τσιμέντο) φτάνει το 85%, με αποτέλεσμα να μειώνεται σημαντικά το ποσοστό του νερού των βροχοπτώσεων που κατεισδύει. Πλέον με όλες αυτές τις έρευνες και τις μελέτες ο Ηριδανός αρχίζει και αποκαλύπτεται και πάλι σιγά σιγά. 

Παρ'ολη την αστικοποίηση της πόλης ο ποταμός επιμένει να κυλάει υπόγεια με αρκετά δροσερό και καθαρό νερό.

Το νερό του Ηριδανού καθαρό, δροσερό και με ορμή

Οπουδήποτε ο άνθρωπος δεν λαμβάνει υπόψη την αναγκαιότητα να διατηρηθούν ανέπαφα ορισμένα φυσικά χαρακτηριστικά (όπως κοίτες ποταμών, αλλαγή χρήσεων γης, σύσταση της ατμόσφαιρας) που είναι απαραίτητα για την ομαλή εξέλιξη των φυσικών φαινομένων τα αποτελέσματα είναι πάντοτε αρνητικά. Αν γνωρίζουμε που περνάει το ποτάμι τότε μπορούμε να το προστατέψουμε και να το αναδείξουμε όσο καλύτερα μπορούμε.

Επίλογος

Ο Ηριδανός ποταμός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του «αττικού τοπίου» και ακόμη και στο μικρό μήκος του στην περιοχή του Κεραμεικού συνιστά έναν υγροβιότοπο που, έστω και στη μορφή αυτή, πρέπει να αναδειχθεί. 

Κλείνουμε με τις φωτογραφίες στην περιοχή αυτή του υποβρύχιου Ηριδανού, που έβγαλε ο καλός φίλος Καφαντάρης Γεώργιος, θέλοντας να δείξουμε ότι λίγα μέτρα είναι αρκετά για την αρχή της αλλαγής, πρώτα στα μυαλά μας και ύστερα στην πόλη μας.

_____________________________________________________________________

Κείμενο - Έρευνα πρωτογενούς υλικού:

Θεοδοσόπουλος Δημήτρης, Αγρονόμος Τοπογράφος Μηχανικός Ε.Μ.Π.

Φωτογραφίες υποβρύχιου Ηριδανού:

Καφαντάρης Γεώργιος

Πηγές:

Ιστοσελίδες

1.http://www.monumenta.org/article.php?IssueID=3&lang=gr&CategoryID=7&ArticleID=159

2. http://www.eie.gr/archaeologia/gr/02_DELTIA/Fortification_Walls.aspx

Βιβλία

1. Παλαιογεωγραφική Αναπαράσταση της ροής του Ηριδανού και Ανθρώπινες Επεμβάσεις, Περιοδικό: Γεωγραφίες, τεύχος 3, Ανοιξη 2002: σ. 13-14, 20-22, Ε. Καρύμπαλης, Κ. Παυλόπουλος

Ο σεισμός στη Μιανμάρ απελευθέρωσε ενέργεια ίση με 334 ατομικές βόμβες, λένε οι ειδικοί

Σωστικά συνεργεία επιχειρούν στα ερείπια του σεισμού στην Μιανμάρ

 (Photo by Lauren DeCicca/Getty Images)

Την ώρα που τα σωστικά συνεργεία συνεχίζουν την μάχη για την εύρεση εγκλωβισμένων στα ερείπια, γεωλόγοι εκτιμούν ότι ο σεισμός μεγέθους 7,7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ που έπληξε τη Μιανμάρ, χθες Παρασκευή (28/03) ισοδυναμεί με την έκρηξη 300 ατομικών βομβών, ενώ προειδοποιούν ότι οι μετασεισμοί θα συνεχίσουν να ταράζουν την χώρα.

«Η δύναμη που απελευθερώνει ένας σεισμός σαν αυτόν αντιστοιχεί σε περίπου 334 ατομικές βόμβες», δήλωσε η γεωλόγος Τζες Φοίνιξ στο CNNi.

Προειδοποίησε επίσης ότι οι μετασεισμοί θα μπορούσαν να διαρκέσουν για δύο μήνες, καθώς η ινδική τεκτονική πλάκα συνεχίζει να συγκρούεται με την ευρασιατική πλάκα κάτω από τη Μιανμάρ.

Η Φοίνιξ πρόσθεσε ότι η καταστροφή στη Μιανμάρ θα επιδεινωθεί από τον εμφύλιο πόλεμο της χώρας. «Αυτό που κανονικά θα ήταν μια δύσκολη κατάσταση γίνεται σχεδόν αδύνατο», είπε.

Σημειώνεται ότι, σύμφωνα με τον επίσημο απολογισμό των αρχών, ο φονικός σεισμός προκάλεσε τον θάνατο 1.002 ανθρώπων και τον τραυματισμό άλλων 2.376. Σύμφωνα με την κρατική τηλεόραση MRTV, άλλοι 30 άνθρωποι αγνοούνται εξαιτίας του σεισμού.

Συνεχίζονται οι επιχειρήσεις διάσωσης στα ερείπια

 (AP Photo/Sakchai Lalit)

Πόσο ευάλωτη είναι η Μιανμάρ στους σεισμούς

Επιστήμονες αναφέρουν πως η Μιανμάρ είναι μία από τις σεισμικά ενεργές χώρες του κόσμου, καθώς βρίσκεται στο όριο μεταξύ δύο τεκτονικών πλακών, εκείνη της Ινδίας και της Ευρασίας.

«Το όριο των πλακών μεταξύ της πλάκας της Ινδίας και της πλάκας της Ευρασίας διέρχεται περίπου από βορρά προς νότο, τέμνοντας το μέσο της χώρας», δήλωσε η Joanna Faure Walker, καθηγήτρια και ειδική σε θέματα σεισμών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.

Η ίδια είπε ότι οι πλάκες κινούνται η μία δίπλα στην άλλη οριζόντια με διαφορετικές ταχύτητες. Αν και αυτό προκαλεί σεισμούς «ολίσθησης» που είναι συνήθως λιγότερο ισχυροί από εκείνους που παρατηρούνται σε «ζώνες καταβύθισης» όπως η Σουμάτρα, όπου η μία πλάκα ολισθαίνει κάτω από την άλλη, εξακολουθούν να μπορούν να φτάσουν σε μεγέθη 7 έως 8.

Σωστικά συνεργεία επιχειρούν στα συντρίμμια ενός κτηρίου που κατέρρευσε μετά τον σεισμό μεγέθους 7.7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ που έπληξε τη Μιανμάρ την Παρασκευή 28 Μαρτίου 2025.

 AP Photo/Wason Wanichakorn

Γιατί ο σεισμός ήταν τόσο ισχυρός

Ο σεισμός της Παρασκευής ήταν «πιθανώς ο μεγαλύτερος» που έπληξε την ηπειρωτική χώρα της Μιανμάρ τα τελευταία τρία τέταρτα του αιώνα, δήλωσε ο καθηγητής Bill McGuire.

Ο Ρότζερ Μάσον, επίτιμος ερευνητής του Βρετανικού Γεωλογικού Ινστιτούτου, δήλωσε στο Reuters ότι το μικρό εστιακό βάθος του σεισμού σημαίνει ότι οι ζημιές θα είναι πιο σοβαρές.

«Πρόκειται για πολύ μεγάλη ζημιά επειδή συνέβη σε μικρό βάθος, οπότε τα ωστικά κύματα δεν διαλύονται καθώς πηγαίνουν από την εστία του σεισμού προς την επιφάνεια. Τα κτίρια δέχθηκαν όλη τη δύναμη της δόνησης».

«Είναι σημαντικό να μην επικεντρωνόμαστε στα επίκεντρα, διότι τα σεισμικά κύματα δεν εκπέμπονται από το επίκεντρο - εκπέμπονται από ολόκληρη τη γραμμή του ρήγματος», πρόσθεσε.

Πηγή: 

 Γιάννης Κουτρουμπής