*του Άγη Βερούτη
Το προχθεσινό τραγικό συμβάν της δολοφονίας της μωρομάνας στα Γλυκά Νερά, δυστυχώς δεν θα μπορούσε να είχε αποτραπεί ακόμα και αν κάποιος γείτονας είχε καλέσει την αστυνομία στις 04:00 τα χαράματα, ακόμα και αν η αστυνομία πήγαινε σε 10 λεπτά στο σημείο του εγκλήματος, ακόμα και αν ίσχυε στη χώρα μας η θανατική ποινή (που δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί αν θέλουμε να παραμείνουμε εντός ΕΕ), ή ακόμα και αν ο διαβόητος Νόμος Παρασκευόπουλου είχε καταργηθεί έγκαιρα από την παρούσα κυβέρνηση και υπήρχε η προοπτική των πραγματικών ισοβίων.
Ουδείς επίσης μπορεί να υποστηρίξει ότι όλοι οι πολίτες της χώρας θα μπορούσαν να απολαμβάνουν την αστυνομική προστασία που απελάμβανε ο Μ. Φουρθιώτης, ούτε είναι λογικό να το περιμένει κανείς αυτό. Θα χρειαζόμασταν 10 εκατομμύρια ειδικούς φρουρούς.
Ο μοναδικός τρόπος που θα μπορούσε να είχε αποτραπεί το αποκρουστικό προχθεσινό έγκλημα (και άλλα παρόμοιά του διαχρονικά) θα ήταν η χρήση πυροβόλου όπλου από τα υποψήφια θύματα, όταν άκουσαν το σκυλί τους να γαυγίζει για να τους προειδοποιήσει για τον επερχόμενο κίνδυνο στη ζωή τους από τους ληστές.
Κανένας άλλος τρόπος δεν υπάρχει, ούτε στην Ελλάδα, ούτε σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου!
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ενώ στην Ελλάδα η οπλοκατοχή επιτρέπεται από το νόμο, μόνον το 25% των Ελλήνων κατέχουν όπλα, με την συντριπτική πλειοψηφία τους στην ύπαιθρο και πάντως σίγουρα οι περισσότεροι εκτός πόλεων.
Σε αντίθεση με την Ελβετία και το Ισραήλ, όπου η οπλοκατοχή είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη και σχεδόν το 100% των πολιτών δικαιούται και έχει ένα όπλο στην κατοχή του, στην Ελλάδα εναπόκειται στην ευρηματικότητα του πολίτη να δηλώσει ότι είναι κυνηγός για να πάρει άδεια κατοχής κυνηγετικής καραμπίνας ή αθλητής της σκοποβολής για να αγοράσει ένα απλό πυροβόλο.
Η οπλοφορία δε (δικαίωμα να φέρεις το όπλο μαζί σου - όχι απλή οπλοκατοχή εντός της οικίας σου) είναι εκτός νόμιμης δυνατότητας για την πλειοψηφία των πολιτών. Πλην αν μπορούν να αποδείξουν στον αρμόδιο εισαγγελέα ότι χρειάζονται να μπορούν να αυτοπροστατευθούν λόγω της εργασίας τους ή της δημόσιας θέσης τους.
Είμαστε ένας λαός που προερχόμαστε από επαναστάτες που πήραν τα όπλα και έδιωξαν τους Τούρκους κατακτητές πριν δυο αιώνες, και πολίτες που δημιούργησαν και τροφοδότησαν με το αίμα τους την εθνική αντίσταση ενάντια στους Γερμανούς Ναζί πριν 80 χρόνια - ένοπλα.
Δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες έχει επικρατήσει μια σοφτ-ντρινκ κουλτούρα στην κοινωνία, το αντίστοιχο με το «Δόγμα της Κότας» που είχαμε υιοθετήσει ως πρόσφατα στα Ελληνοτουρκικά.
Η κουλτούρα αυτή έχει τις ψευδαισθήσεις ότι θα έρθει κάποιος άλλος, επιφορτισμένος με την προστασία σου, για να αποτρέψει τον κάθε ένοπλο εγκληματία από το να δολοφονήσει εν ψυχρώ τη γυναίκα σου για να πάψει να φωνάζει επειδή έβαλε ο ληστής το όπλο στον κρόταφο του 11μηνου παιδιού της για να την απειλήσει να του δώσει όλα της τα υπάρχοντα.
Σας έχω νέα: Η μοναδική αποτρεπτική δύναμη στο προχθεσινό αποτρόπαιο έγκλημα θα μπορούσε είναι μόνον η κάνη μιας 12άρας κυνηγετικής επαναληπτικής καραμπίνας, με 5 μονόβολα φυσίγγια για αγριογούρουνο.
Τελεία.
Τίποτε άλλο...
Πιθανότατα δεν θα ήταν καν ανάγκη να πυροβολήσει κανείς με αυτήν. Και μόνος ο θόρυβος της «πάπιας» που φορτώνει το φυσίγγιο στη θαλάμη της «χράπα-χρούπας», είναι αρκετός για να παγώσει το αίμα οποιουδήποτε επίδοξου ληστή, ημεδαπού ή αλλοδαπού. Θα τον κάνει να αναλογιστεί πολύ προσεκτικά αν θα είναι από εκείνους που φεύγοντας από τον τόπο του εγκλήματος θα πάρουν τα χρήματα και τα κοσμήματα στην τσέπη, ή τους άλλους που θα πάρουν 2-3 μονόβολα στο στέρνο.
Όσο δεν υπάρχει αυτό το δίλλημα στους εγκληματίες, δηλαδή ο φόβος για το αν κινδυνεύουν εξίσου από τα υποψήφια θύματα τους όσο τα θύματα από εκείνους, η ζυγαριά θα κλίνει πάντοτε υπέρ της παραβατικότητας.
Ακόμα και με €300.000 αμοιβή επικήρυξης, ακόμα και με περιπόλους της αστυνομίας ανά μισή ώρα σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια (ανεδαφικό), ακόμα και η πιθανότητα πραγματικής ισόβιας κάθειρξης (αν πιαστούν) τους επιτρέπει να διαφύγουν στο εξωτερικό μέχρι να βρεθεί κάποιος που να ξέρει αρκετά για να τους καταδώσει.
Ο Πάσσαρης τί είχε κάνει; Στη Ρουμανία πήγε και αν δεν είχε σκοτώσει κι εκεί έναν κακομοίρη υπάλληλο ανταλλακτηρίου για να κινητοποιηθεί η ρουμάνικη αστυνομία, θα κυκλοφορούσε ακόμα ελεύθερος!
Δεν θέλω να σας στεναχωρήσω, αλλά τέτοια εγκλήματα σταματάνε στο κατώφλι του σπιτιού του υποψήφιου θύματος. Ούτε στα σύνορα, ούτε στις αστυνομικές περιπολίες, ούτε στα μποστάνια των αγροτικών φυλακών.
Για ένα απόβρασμα της κοινωνίας, για έναν ψυχοπαθή ληστή - δολοφόνο μιας μάνας δίπλα στο μωρό της, η προοπτική πληρωμένων δεκαετών διακοπών στο ξενοδοχείο Λαρίσης ή Κορυδαλλού είναι ένα χάδι, όταν μάλιστα ξέρουν ότι τους περιμένουν αρκετοί φίλοι τους μέσα για να κάνουν παρεούλα.
Τροφή για σκέψη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου