Δημήτρη καλησπέρα. Σε λίγες μέρες θα αγωνιστείς στον 36ο Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Ποιος είναι ο στόχος σου και πώς πήγε η προετοιμασία σου, με δεδομένο τον ασύλληπτο χρόνο που πέτυχες στο Γύρο της Λίμνης Ιωαννίνων, όπου και συμμετείχες στα 30 χιλιόμετρα;
Απλά ανυπομονώ να βρεθώ στην εκκίνηση της αυθεντικής διαδρομής για 16η φορά. Η προετοιμασία μου, έτσι και αλλιώς είναι ιδιαίτερη, μιας και η χρονιά μου έως τώρα, ήταν ουσιαστικά αφοσιωμένη στο ορεινό τρέξιμο, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο τελευταίος μου αγώνας ήταν στο Ζαγόρι, απόστασης 80 χιλιομέτρων και 5150 μέτρων θετικής υψομετρικής διαφοράς, ο οποίος ήταν και ουσιαστικά, αυτός που σηματοδότησε το τέλος της σεζόν μου, ή μάλλον καλύτερα, έτσι όπως το είχα σχεδιάσει έως τότε (τέλη Ιουλίου). Τις επόμενες ημέρες και προς έκπληξή μου την επόμενη ακριβώς εβδομάδα, αισθανόμουν αρκετά καλά και ελάχιστα, έως καθόλου, καταπονημένος από τον αγώνα και βέβαια την προετοιμασία που είχε προηγηθεί. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα παρέα με τον άνθρωπο που με βοηθάει, εμπνέει και καθοδηγεί όλα αυτά τα χρόνια, το Νίκο Πολιά, να δοκιμάσουμε να τρέξουμε στον Α.Μ.Α., αλλά αυτή τη φορά (έπειτα από κάμποσα χρόνια που στοχεύαμε στο ορεινό τρέξιμο), με ολοκληρωμένη προετοιμασία. Με τα πολλά, αφού πέρασα ένα μεγάλο διάστημα στο Καρπενήσι, η προετοιμασία κύλησε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, με κάποιες περιόδους μεγάλου φόρτου χιλιομέτρων και κούρασης. Ο αγώνας στα Γιάννενα ήταν ουσιαστικά ένα μεγάλο test για το αν μπορώ πλέον να είμαι ανταγωνιστικός και στο δρόμο. Πήγε αρκετά καλά και κοντά στα “απόλυτα” ρεκόρ μου, τα οποία είχαν γίνει 6-7 χρόνια νωρίτερα. Από εκείνο το σημείο και μετά, συνεχίσαμε με καλύτερα δεδομένα από την προπόνηση, ξεκινώντας να πιέζουμε περισσότερο, αλλά πάντα με προσοχή. Πλέον φτάσαμε λίγες ημέρες πριν τον Μαραθώνιο της Αθήνας και ανυπομονώ περισσότερο από την πρώτη μου φορά. Νιώθω ειλικρινά σαν να ξεκίνησα εχθές!
Ο Μαραθώνιος της Αθήνας είναι από τους πιο δύσκολους αγώνες-μαραθωνίους που έχεις κάνει; Θα τον συνέκρινες σε δυσκολία με τους αγώνες βουνού;
Ο Μαραθώνιος της Αθήνας είναι έτσι και αλλιώς ιδιαίτερος. Η διαδρομή δεν έχει σχεδιαστεί ώστε να είναι “φιλική” προς τον δρομέα, αλλά ακολουθεί την Ιστορία! Προφανώς και είναι δύσκολος σε σχέση με μια απόλυτα επίπεδη διαδρομή αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορεί να συγκριθεί με αγώνα βουνού. Βέβαια μην ξεχνάμε ότι ο δυσκολότερος αγώνας είναι αυτός που θα πιέσεις περισσότερο! Στην προκειμένη περίπτωση, μιλάμε για το μεγαλύτερο αθλητικό event της χώρας μας και ο συναγωνισμός είναι πάντα έντονος. Βέβαια είναι και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, οπότε όλοι οι μαραθωνοδρόμοι στοχεύουν να βρεθούν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Για να απαντήσω και συγκρίνοντας διαδρομές, χωρίς να συμπεριλαμβάνω τους αγώνες βουνού, ο Μαραθώνιος του Σινικού τοίχους, ήταν απείρως πιο δύσκολος, με πάρα πολλά σκαλιά και ανισόπεδο terrain. Επίσης αγώνες βουνού όπως ο Olympus Marathon (44km +3200m), το Transvulcania (75km +4450m), το Ζαγόρι (80km +5150m), το Τransalpine Run (8days 160km +10.000m) είναι όλοι τους υπεραπαιτητικοί. Και κάμποσοι ακόμα που έχω κάνει κατά καιρούς σε “εξωτικά μέρη”, σε νησιά του Ατλαντικού ή σε έρημο στην Utah των ΗΠΑ, ή στο δάσος των επιβλητικών Redwoods στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο κλπ.
Τι έχεις να συμβουλέψεις αυτούς που θα τρέξουν σε λίγες μέρες για πρώτη φορά στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας; Ποια είναι τα κομβικά σημεία της διαδρομής και τι πρέπει να προσέξουν;
Όποιος τρέχει για πρώτη φορά, θεωρώ ότι πρέπει να στοχεύει σε έναν “ευχάριστο” τερματισμό! Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξεκινήσει συντηρητικά και να κάνει υπομονή μέχρι τουλάχιστον τα μισά, όπου και ξεκινάει η συνεχής ανηφόρα. Δεν χρειάζεται να τρομάζει αυτό, απλά να μας “χαλιναγωγεί”. Ειδικά τα πρώτα 10 χιλιόμετρα, λόγω του μικροκλίματος της περιοχής, έχουν τη μεγαλύτερη υγρασία και η εφίδρωση θα είναι εντονότερη για όλους, ακόμα και αν η θερμοκρασία ανεβαίνει πηγαίνοντας προς το τέλος. Πηγαίνοντας λοιπόν πιο γρήγορα στο πρώτο κομμάτι, αν και το ευκολότερο, μόνο προβλήματα μπορεί να φέρει για την συνέχεια. Το δυσκολότερο χιλιόμετρο είναι μεταξύ 25ου και 26ου, με την εντονότερη κλίση. Απλά χρειάζεται υπομονή, ώστε να μπορέσουμε να “εκμεταλλευτούμε” την κατηφόρα από το 31ο και έπειτα!
Πρόσφατα, σε ένα άρθρο αναλύσαμε το αρνητικό πέρασμα και τα οφέλη του, εσύ το ακολουθείς;
Και βέβαια ακολουθώ αρνητικό πέρασμα. Τουλάχιστον αυτό σχεδιάζουμε με τον Νίκο, αλλά καμιά φορά ο συναγωνισμός μπορεί να μας παρασύρει. Στο ατομικό μου ρεκόρ στην συγκεκριμένη διαδρομή, το οποίο είναι 2:21’, θυμάμαι είχα περάσει το πρώτο μισό σε 1:12’, οπότε το δεύτερο πήγε λίγο κάτω από 1:10’, σε μια ζεστή ημέρα το 2010. Πέραν όμως του παραπάνω, πάντα ακολουθώ την αίσθησή μου εκείνη την ημέρα. Άλλωστε έτσι είναι δομημένη και η καθημερινή μας προπόνηση, ακόμα και στις έντονες διαλειμματικές προπονήσεις, έχουμε ένα συγκεκριμένο ρυθμό στον οποίο στοχεύουμε, αλλά πάντα προσαρμόζεται στις συνθήκες της στιγμής που πραγματοποιούμε την προπόνηση. Αυτό εξαρτάται από τον καιρό, ενδεχόμενη συσσωρευμένη κούραση ή το αντίθετο, όπως υπερβάλλων ζήλος και “κυνήγι” υψηλότερων εντάσεων. Έχοντας λοιπόν μια όχι και τόσο τυπολατρική προσέγγιση, μαθαίνεις καλύτερα το σώμα σου και τα μηνύματα που περνάει, οπότε και οποιαδήποτε παρέκκλιση από το πλάνο την ώρα του αγώνα, δεν μας δημιουργεί σύγχυση. Η αντοχή είναι συνώνυμο της υπομονής και αυτό έχει εφαρμoγή και στην “ηρεμία” που απαιτείται στην διαχείριση “κρίσεων”. Για να απαντήσω συγκεκριμένα λοιπόν: Ναι υπάρχει στρατηγική, η οποία συνεχώς μεταβάλλεται, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν!
Πως σχολιάζεις τη συνεχόμενη αύξηση των μελών του δρομικού κινήματος και συγκεκριμένα των δρομέων που αποφασίζουν να τρέξουν έναν Μαραθώνιο;
Είμαστε τυχερoί που ασχολούμαστε με ένα άθλημα το οποίο συνεχώς εξελίσσεται. Οι λόγοι είναι προφανείς και απόλυτα συνδεδεμένοι με τον εξελιγμένο τρόπο ζωής των ημερών μας. Η καθιστική μας καθημερινότητα έχει “γεννήσει” την ανάγκη για άσκηση. Το τρέξιμο είναι η πλέον απλουστευμένη, πρακτική και με άμεσα αποτελέσματα μορφή αυτής. Ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, μια άνετη αθλητική ενδυμασία και 30’ από τον χρόνο μας, είναι αρκετά για να βελτιώσουμε την ποιότητα της καθημερινότητάς μας. Από εκεί και πέρα, όσο θέλεις να “προχωράς” και να εξελίσσεσαι, οι ανάγκες αυτές μεγαλώνουν, όσον αφορά τον απαιτούμενο χρόνο, τον εξοπλισμό, την διατροφή και η λίστα συνεχίζεται. Τα πρώτα όμως που ανέφερα, είναι αρκετά για κάποιον που απλά θέλει να γυμνάζεται εσαεί! Ο μαραθώνιος δε, έχει συνδεθεί με την επίτευξη κάτι ιδιαίτερα δύσκολου και απαιτητικού. Αυτή είναι και η βασική του έννοια στην καθομιλουμένη, περιγράφοντας κάτι μεγάλης διάρκειας, απαιτητικό κλπ. Μια πρόκληση η οποία γίνεται και εθιστική, μιας και είμαστε εκ φύσεως ματαιόδοξοι. Αυτό δεν είναι βέβαια κακό. Οι εμμονές όμως, κάθε είδους, είναι!
Ποιά είναι η αγαπημένη σου προπόνηση και το αγαπημένο μέρος που την πραγματοποιείς?
Δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω ακριβώς σε αυτό που ρωτάς. Ανέκαθεν, από παιδί, και ακόμα είμαι λάτρης της προπόνησης. Για κάποιον λόγο, πολλές φορές (θέλω να) “χάνομαι” στην ένταση της προπόνησης και νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια προστατευμένη ζώνη. Μόνο αυτό μπορώ να δώσω ως εξήγηση. Οι αγαπημένες μου προπονήσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τα μέρη που αγαπάω. Στην πατρίδα μου στο Γύθειο, λατρεύω να κάνω προπόνηση στα σκαλιά. Στο Ζαγόρι, όπου βρίσκονται αγαπημένοι μου φίλοι, οι πλέον κοντινοί μου άνθρωποι, μ’ αρέσει να κάνω τις μεγάλης διάρκειας προπονήσεις (3ώρες +++) στα μοναδικά μονοπάτια. Στον Εθνικό Κήπο, μ’ αρέσει να κάνω τις προπονήσεις υψηλότερης έντασης και ταχύτητας. Τέλος, ίσως η πιο διασκεδαστική μου προπόνηση, γίνεται στην Καστέλα, (μεγάλωσα και μένω στον Πειραιά), όπου έχω δομήσει μια “υβριδική” προπόνηση, με έντονες και συνεχείς ανηφοροκατηφόρες, προσπαθώντας να εξομοιώσω προπόνηση βουνού, μιας και είναι πρακτικά αδύνατον να πηγαίνω συχνά (στο βουνό).
 |
|
Προπόνηση στον βοτανικό κήπο
με τον Δημήτρη Θεοδωρακάκο και τον Ανέστη Παπούλια
|
Καλή επιτυχία, δύναμη και διασκέδαση σε όσους αγωνιστούν στον Α.Μ.Α.
Δημήτρη, εμείς σε ευχαριστούμε θερμά για το χρόνο σου! Σου ευχόμαστε καλή επιτυχία στον Α.Μ.Α.
Πηγή: run247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου