Μπάρα

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2021

Η Ουκρανία θυμάται το Γολοντομόρ. Κάποιοι άλλοι θέλουν να το ξεχάσουν



Η Ουκρανία και τα μέλη της ουκρανικής διασποράς σε όλο τον κόσμο δεν μπορούν να ξεχάσουν μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές στην ιστορία της χώρας, όταν τα εκατομμύρια των προγόνων τους πέθαιναν από την πείνα κάτω από τη σιδηρά κυριαρχία του Ιωσήφ Στάλιν.

Πριν από ογδόντα πεντε χρόνια (1932-1933), όταν η Ουκρανία ήταν κάτω από την εξουσία της ΕΣΣΔ, εκατομμύρια απλών Ουκρανών έχασαν τη ζωή τους ως επί το πλείστον από την πείνα, ως αποτέλεσμα της εκκαθάρισης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της εκβιομηχάνισης από το σοβιετικό καθεστώς.
Το μεγαλύτερο αυτό έγκλημα του σταλινικού καθεστώτος ονομάστηκε "Holodomor" («Γολοντομόρ») ή "εκτέλεση από την πείνα". 
Προέρχεται από τις λέξεις «Γόλοντ» («holod») που σημαίνει λιμός και «μορίτι» που σημαίνει πρόκληση θανάτου (από το ρήμα «moryty» = σκοτώνω).








-
Κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια πόσοι πέθαναν από την πείνα που επέβαλε το τυραννικό σταλινικό καθεστώς στην Ουκρανία.
Σε τηλεγράφημα προς τα κεντρικά της ΝΚVD, (της σοβιετικής μυστικής υπηρεσίας και προκατόχου της ΚGΒ), ο τοπικός διοικητής στο Χαρκίβ έγραψε στις 5 Ιουνίου του 1933: «... η θνησιμότητα είναι πλέον τόσο μεγάλη που σε κάποια χωριά οι τοπικές αρχές σταμάτησαν να μετρούν τους θανάτους...».
Υπολογίζεται πάντως ότι τον χειμώνα του 1932-1933 πέθαναν 7-10 εκατομμύρια, δηλαδή σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού της σιτοπαραγωγού αυτής χώρας.

-

-
Ο Στάλιν αποφάσισε ότι οι Ουκρανοί αγρότες έπρεπε να ενταχθούν στα κολχόζ και ότι συγκομιδές τους θα έπρεπε να κατασχεθούν από τις σοβιετικές αρχές.
Οι μπολσεβίκικες δυνάμεις σάρωσαν τα χωριά αρπάζοντας την τροφή και πραγματοποιώντας μαζικές εκτελέσεις.
Εάν κάποιον τον συλλαμβάνανε να κλέβει τρόφιμα ή να προσπαθεί να φύγει από την περιοχή σε αναζήτηση ψωμιού, είτε τον φυλακίζανε, είτε τον γυρνούσαν πίσω, είτε τον εκτελούσαν.

Πολλοί Ουκρανοί επέζησαν τρώγοντας ψωμί που έκαναν από ζιζάνια (αγριόχορτα) και χόρτα και υπήρχαν τεκμηριωμένες αναφορές για κανιβαλισμούς.

-
Η σοβιετική κυβέρνηση της εποχής αρνήθηκε ότι υπήρχε λιμός στην Ουκρανία και όποιος μιλούσε γι’ αυτό τον έστελναν στα γκουλάγκ ή τον εκτελούσαν. 
Μόνο κατά την 50ή επέτειο του Holodomor (1983) η ΕΣΣΔ παραδέχτηκε ότι οι αγρότες είχαν πεθάνει, αν και επέμεινε επίσης ότι η αιτία ήταν η ξηρασία. 
Σήμερα, η ρωσική κυβέρνηση δέχεται ότι υπήρχε μια τεράστια πείνα στην Ουκρανία, αλλά αρνείται ότι ήταν μέρος μιας συντονισμένης προσπάθειας για να «εκκαθαριστεί» ο πληθυσμός.


Ημέρα μνήμης της γενοκτονίας 7 εκατομμυρίων Ουκρανών από τον Στάλιν
-


Στις 28 Νοεμβρίου του 2006, το Γολοντομόρ αναγνωρίστηκε επίσημα από το ουκρανικό κοινοβούλιο ως γενοκτονία και ορίστηκε ως ημέρα μνήμης η 25η Νοεμβρίου.

Αρκετές ακόμα χώρες έχουν επισήμως αναγνωρίσει το... λιμό της Ουκρανίας ως γενοκτονία.

Ουκρανία

«Έφτασα σε ένα χωριό περίπου 20 μίλια νότια του Κιέβου, το οποίο είχε πρακτικά εξαφανιστεί από την πείνα. Υπήρχαν 15 σπίτια με πληθυσμό 40 κατοίκων. Όλοι οι σκύλοι και οι γάτες είχαν φαγωθεί.
Τα άλογα και τα μουλάρια είχαν δημευτεί από τους Σοβιετικούς.
Σε μια καλύβα μαγείρευαν κάτι περίεργο: υπήρχαν κόκαλα, δέρμα χοίρου, αγριόχορτα και κάτι που έμοιαζε με μπότα στην κορυφή της κατσαρόλας.
Ο τρόπος με τον οποίον οι κάτοικοι παρακολουθούσαν το 'γεύμα' φανέρωνε την κατάσταση της πείνας τους. Υπήρχε ένα αγόρι περίπου 15 ετών, του οποίου το πρόσωπο, τα πόδια και τα χέρια ήταν πολύ λεπτά και το δέρμα του διαγραφόταν πάνω στα κόκαλα του. 
Είχε πρησμένο στομάχι, διπλάσιο από το κανονικό του μέγεθος.
Ήταν ένα ορφανό, του οποίου ο πατέρας είχε πεθάνει από την πείνα πριν από ένα μήνα.
Το αγόρι είχε σκεπαστεί με ψάθα.

Δεν υπήρχαν καθόλου φτυάρια στο χωριό μετά την τελευταία επιδρομή της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας.
Το παιδί είπε ότι η μητέρα του είχε φύγει μια μέρα για να ψάξει για φαγητό, αλλά δεν επέστρεψε.
Το αγόρι ήθελε να πεθάνει, διότι υπέφερε έντονα από το πρησμένο του στομάχι και ήταν το μοναδικό άτομο από την ομάδα που δεν έδειχνε ενδιαφέρον για το φαγητό που ετοιμαζόταν».

Μια επιζήσασα του λιμού, η Nina Popovych περιγράφει: 

«Ήταν τρομακτικά χρόνια.
Οι μητέρες έκοβαν φέτες τα παιδιά τους, τα έριχναν σε κατσαρόλες να τα μαγειρέψουν και τα έτρωγαν.
Η μητέρα μου πήγε σε ένα χωράφι, όπου υπήρχαν μερικά άλογα και έφερε πίσω το κεφάλι ενός αλόγου - άλλες πέντε γυναίκες έπεσαν πάνω του και άρχισαν να το δαγκώνουν.
Ήταν φριχτό!
Οι άνθρωποι πέθαιναν μέσα στον δρόμο, αν τους τρυπούσες, το αίμα τους ήταν σαν νερό..»
Και κατέληγε το άρθρο της η Καθημερινή της 13/12/2006. του κου Ουνισένκο.
«Επτά εκατομμύρια νεκροί θα μπορούσε να είναι ο πληθυσμός μιας μικρής χώρας.
Ωστόσο, πρόκειται για τον αριθμό των ανθρώπων που υπολογίζεται ότι πέθαναν στον «Μεγάλο Λιμό της Ουκρανίας τα έτη 1932 - 1933».
Ο κάθε θάνατος ξεχωριστά είναι ένα δράμα αλλά στην περίπτωση που εκατομμύρια άτομα πεθαίνουν αργά και βασανιστικά από την πείνα, αποτελεί ένα γεγονός που -τουλάχιστον- θα πρέπει να γνωρίζουμε.
Μια τραγωδία, τα πραγματικά αίτια της οποίας ήταν για χρόνια βυθισμένα στο σκοτάδι της αναγκαστικής σιωπής, της επιδιωκόμενης λήθης.

Η διετία 1932 - 1933 ονομάστηκε από τη Σοβιετική Ένωση του Σταλιν,ως «Αγροτική Μεταρρύθμιση».
 
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής, σε συνεργασία με τη διοίκηση της Ουκρανικής ΣΣΔ, με το πρόσχημα της κολεκτιβοποίησης, διέταξε να κατασχεθούν πρώτα όλα τα σιτηρά προϊόντα από τους αγρούς και τις αποθήκες και στη συνέχεια όλα τα μη σιτηρά προϊόντα και τα ζώα.
Επιπλέον απαγορεύτηκε η μετακίνηση του αγροτικού πληθυσμού στις πόλεις.
Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν ο θάνατος από ασιτία τεσσάρων ως δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων σε διάρκεια 500ων ημερών.

Αυτό είναι ένα γεγονός.
Δεν είναι άποψις δεν είναι γνώμη υποθετική.
Είναι ο,τι συνέβη: 

7.000.000 νεκροί 17 θάνατοι το λεπτό,1.000 την ώρα, 25.000 την ημέρα.


Από αριστερά: Kaganovich, Stalin, Postyshev, Voroshilov
-


-

Πηγή: epilekta






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου