ΜΑΝΗ, 17 ΜΑΡΤΙΟΥ 1821: Η ΦΩΤΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΜΠΑΡΟΥΤΙ! Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ! ΝΙΚΗ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ!

 

Η Εθνική μας Παλιγγενεσία περιλαμβάνει, αμέτρητες θυσίες, ηρωισμούς αλλά και προδοσίες, παλικάρια αλλά και ″εφιάλτες″, μεγάλες χαρές αλλά και ανείπωτη δυστυχία, μοναδικές υπέροχες στιγμές αλλά και κατάμαυρες ώρες. 

Το να προσπαθήσεις να αναφερθείς στο ‘21 μέσα σε λίγες γραμμές, είναι σαν να προσπαθείς να κρατήσεις στην παλάμη σου τον κεραυνό. 

Μπορώ να αναφερθώ μόνο στις πρώτες ημέρες της Εθνικής Επανάστασης, με την κρυφή ελπίδα να προκαλέσω ένα ισχυρό τράνταγμα αφύπνισης πνεύματος και συνειδήσεων, τού Έθνους μας, έχοντας σαν πρότυπο τούς ηρωισμούς των Προγόνων μας. 

Ας αποτίσουμε φόρο τιμής σε αυτούς που με τα γιαταγάνια και την ψυχή τους δεν νίκησαν μόνο μια πανίσχυρη αυτοκρατορία, αλλά και την εχθρική στάση των Δυτικών, τον ασφυκτικό ″εναγκαλισμό″ της Παππικής Εκκλησία και κυρίως τον κακό τους εαυτό και την διχόνοια. 

Όπως έλεγε και ο Αρχιστράτηγος των Ηρώων, ο Μεγάλος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Όλα τα θεριά της φύσης είχαν πέσει επάνω μας». Ήταν επόμενο λοιπόν σύσσωμος ο Ελληνισμός (όχι μόνο τού σημερινού Ελλαδικού χώρου, αλλά από τον Δούναβη μέχρι την Αίγυπτο και από την Μεγάλη Ελλάδα μέχρι τον Πόντο, την Οδησσό και την Κριμαία) να ξεσηκωθεί κατά τού βάρβαρου κατακτητή, αλλιώς η Επανάσταση δεν θα επιτύγχανε. 

Ας με συγχωρέσει λοιπόν σήμερα ο φίλος Αναγνώστης, που θα αναφερθώ σχεδόν αποκλειστικά στα «Σπαρτιατώγγονα», γιατί απλώς έτυχε αυτά να ριχτούν πρώτα στη μάχη κατά τού βάρβαρου κατακτητή. 

Σαν δισέγγονη των δρεπανηφόρων Μανιατισσών θα προσπαθήσω να σας ταξιδέψω νοερά, 274 χρόνια πίσω και να πάμε στα μέρη της ιδιαίτερης Πατρίδας μου, στην Αδούλωτη Μάνη.

Βρισκόμαστε στην εσχατιά της χερσονήσου τού Αίμου. 

Σε μια άγρια και παράξενη περιοχή, στο νοτιότερο άκρο τής Ευρώπης. Ντυμένη με πέτρα. Λουσμένη με φως. Είναι ελεύθερη. 

Το μεγαλύτερο φόβητρο των τούρκων. Καταφύγιο όλων, των κυνηγημένων Ελλήνων, από τον βάρβαρο δυνάστη. Καστρόσπιτα στα χωριά και στις μικρές πολιτείες της. 

Οι κάτοικοί της, έχουν κερδίσει, με ποταμούς αίματος, ένα σημαντικό προνόμιο: Το δικαίωμα της οπλοφορίας. 

Είναι ουσιαστικά ένα ανεξάρτητο κρατίδιο με Διοικητή τον Μπέη της Μάνης. Κάστρα που η ιστορία τους χάνεται στα βάθη των χιλιετιών την περιτριγυρίζουν. Κάστρα που γνώρισαν πολλές πολιορκίες, άλλαξαν πολλούς Κυρίους. 

Κάστρα που κτίστηκαν για να προφυλάσσουν τις εύφορες πεδιάδες της Λακωνίας από τούς πάντα αρειμάνιους και πάντα ελεύθερους Μανιάτες. 

Η κλεψύδρα της ιστορίας τώρα όμως μετράει αντίστροφα. Αυτά τα κάστρα δεν μπορούν να περιορίσουν άλλο τούς Μανιάτες.

Μεγάλη Εβδομάδα τού 1750. Οι Τούρκοι σκοτώνουν με βασανιστήρια τον Μανιάτη άρχοντα Έξαρχο Γρηγοράκη, ενώ τον είχαν καλέσει στην Τρίπολη για να τον χρίσουν «Μπέη». Ο λόγος: Δεν ήθελε να είναι υποτακτικός των Τούρκων. Δεν ήταν “συνεργάσιμος”. 

Η γερόντισσα μάνα του, όταν το μαθαίνει δεν κλαίει. Φωνάζει άγρια κι αποφασιστικά δείχνοντας το σημαντικότερο κάστρο, αυτό τού Πασσαβά: «Εκεί να με γδικηώστε!». 

Με την φοβερή κραυγή «γδικηώστε» ξεσηκώνονται όλα τα χωριά της Μάνης. Το αίμα και όχι η λογική, τούς θυμίζει το Χρέος τους απέναντι στη φυλή. 

Κρατώντας μπροστά τούς Σταυρούς από τις Εκκλησίες βαδίζουν προς τον Πασσαβά, τον οποίο καταλαμβάνουν, την Δευτέρα τού Πάσχα, με ορμητική έφοδο και σφάζουν όλους τούς τούρκους που είναι μέσα. 

Εξασφαλίζουν τα τρόφιμα της Μάνης από τις εύφορες κοιλάδες τού Πασσαβά και τού Μαυροβουνίου, που ελευθέρωσαν.

Τα χρόνια κυλούν με ελεύθερη τη Μάνη και σκλαβωμένη την υπόλοιπη Ελλάδα. Φτάνουμε στο 1815. Τότε ο Πέτρος Μαυρομιχάλης γίνεται Μπέης της Μάνης (Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης). Στις 2 Αυγούστου 1817 μυείται στην Φιλική Εταιρεία. 

Τον Οκτώβριο τού 1819 συγκεντρώνει όλους τούς αρχηγούς της Μάνης και της Μεσσηνίας στο σπίτι του. 

Υπογράφουν συμφωνία για συνεννόηση και κοινή προετοιμασία για τον αγώνα τού Έθνους. Για την Ελευθερία όλης της Ελλάδος. 

Ευτυχώς οι μεγάλες οικογένειες: Μούρτζηνων, Τζαννετάκηδων, Μαυρομιχαλέων κλπ, επιτέλους μονιάζουν. 

Ο Μαυρομιχάλης γνωρίζει ότι η «Ανωτάτη Αρχή» δεν είναι ο Τσάρος, ούτε καν ο Καποδίστριας, αλλά ο Υψηλάντης. Ξέρει ότι ο Υψηλάντης ασχολείται με την επανάσταση στη Μολδοβλαχία και δεν μπορεί να τον βοηθήσει. 

Ο Μαυρομιχάλης είναι προβληματισμένος. Στεναχωριέται. Πεισμώνει. Επικοινωνεί με τούς πάντες είτε με κρυπτογραφημένες επιστολές, είτε με προσωπικές επαφές. 

Θα διώξουν τούς Τούρκους έστω και χωρίς βοήθεια. Άλλωστε έχει δίπλα του την αφρόκρεμα των Αγωνιστών: Κολοκοτρώνης, Νικηταράς, Παπαφλέσσας και πολλοί άλλοι φιλοξενούνται σπίτι του. Έχουν ″αλωνίσει″ όλα τα χωριά της Νοτίου Πελοποννήσου και έχουν στρατολογήσει χωρικούς. Μήνες τώρα τούς εκπαιδεύουν. 

Έχουν δασκάλους τούς καλύτερους πολεμιστές. 

Οι χωρικοί πρέπει να μάθουν να πολεμούν. 

Ξέρουν να μην φοβούνται, τώρα μαθαίνουν και να νικούν. 

Οι προετοιμασίες διεξάγονται εντελώς απροκάλυπτα, καθώς η παρουσία της “εξουσίας” είναι, ανύπαρκτη. 

Ο Πετρόμπεης έχει με επιτυχία κατορθώσει να καλύψει την παρουσία και τη δράση των οπλαρχηγών. Επίσης έχει αποφύγει να πάει στην Τρίπολη, στα τέλη Φεβρουαρίου, προφασιζόμενος ασθένεια. Ήταν τότε που ο Τούρκος διοικητής της Πελοποννήσου, προκειμένου να αποδυναμώσει το ενδεχόμενο της εξέγερσης στην επικράτειά του, κάλεσε όλους τούς αρχιερείς και τούς προκρίτους της Πελοποννήσου, με το πρόσχημα της σύσκεψης, στην πραγματικότητα όμως, για να τούς κρατήσει ομήρους. 

Ο Πετρόμπεης στέλνει το γιο του Αναστάσιο, καθησυχάζοντας έτσι την τουρκική ηγεσία και εξασφαλίζοντας την απρόσκοπτη προεπαναστατική δράση. 

Το αγωνιστικό φρόνημα περισσεύει. 

Οι αρχιερείς και πρόκριτοι της Αχαΐας, ζητούν από τον Πετρόμπεη να αρχίσει πρώτη η Μάνη τον αγώνα. Ναι! 

Ο Πετρόμπεης δεν είναι πλέον ο Μπέης της Μάνης, είναι ο «Αρχιστράτηγος τού Σπαρτιατικού Στρατού». 

Όλοι και όλα είναι έτοιμα. Η καθολική εξέγερση των Ελλήνων θα ξεκινήσει από τη Μάνη. Μόνο τα μπαρουτόβολα τούς λείπουν.

Πρωί 15 Μαρτίου 1821, φτάνουν και τα μπαρουτόβολα. 

Στο λιμάνι τού Αρμυρού ναυλοχεί φορτωμένο με πολεμοφόδια ένα πλοίο, που είχαν στείλει οι Σμυρνιοί και Αϊβαλιώτες Φιλικοί (σ.σ. Απ’ αυτές τις σκλαβωμένες Πατρίδες που μόνο οι ελληνόφωνες πολιτικάντηδες έχουν ξεχάσει). 

Ο Παπαφλέσσας ειδοποιεί τον Νικηταρά και τον Αναγνωσταρά, που βρίσκονται στο Μοναστήρι τού Προφήτη Ηλία. 

Η μεταφορά είναι επικίνδυνη. Κινούνται με απόλυτη μυστικότητα, μόνο νύχτα. Με το πρώτο φως της ημέρας σταματούν. 

Λίγο έξω από την Καλαμάτα, ο βοεβόδας της πόλης, Σουλεϊμάν αγάς Αρναούτογλου, πληροφορείται τη μεταφορά τού φορτίου από ενόπλους χωρικούς και ζητά να μάθει τι συμβαίνει. Οι πρόκριτοι τον καθησυχάζουν: «Μεταφέρουν λάδι και είναι ένοπλοι από τον φόβο των ληστών». 

Ο Αρναούτογλου, χωρίς να αντιληφθεί την παγίδα που στηνόταν, ζητά ενισχύσεις από τον Πετρόμπεη! Άλλο που δεν ήθελε ο Μαυρομιχάλης. 

Θα ″βοηθήσει″ τον Αρναούτογλου, αλλά πρώτα έχει να κηρύξει μια επανάσταση.

17 Μαρτίου 1821. Άγια ημέρα. Τσίμοβα, (σ.σ. σημερινή Αρεόπολη), πρωτεύουσα των Μαυρομιχαλαίων. Πλατεία της πόλης, μπροστά στο ναό των Ταξιαρχών. 

Όλοι οι οπλαρχηγοί είναι εδώ συγκεντρωμένοι, ύστερα από πρόσκληση τού Πετρόμπεη. 

Μια φωνή, μια ψυχή, μια απόφαση «Να λάβωσι τα όπλα κατά των Τούρκων».

Για πρώτη φορά μια ξεχωριστή σημαία κυματίζει περήφανα σε έναν καταγάλανο ουρανό: Λευκό ύφασμα, με γαλάζιο σταυρό στο κέντρο. 

 

Στην επάνω πλευρά γράφει «Νίκη ή Θάνατος» και στην κάτω «ταν ή επί τας». Δυο μικρές φράσεις. Ένα τεράστιο νόημα. 

Μια πολύ ″βαριά″ κληρονομιά.

Το νέο της κήρυξης της επανάστασης διαδόθηκε από τη Μάνη στην υπόλοιπη Πελοπόννησο. Οι πολεμιστές οργανώνονται σε σώματα και εξορμούν. 

Στις 19 Μαρτίου οι αρχηγοί της Ανατολικής Μάνης (Γρηγοράκηδες) εξορμούν προς τη Μονεμβασιά και το Μυστρά. 

Οι αρχηγοί της Δυτικής Μάνης, υπό τον Πετρόμπεη, κινούνται προς την Καλαμάτα. Όπως αναφέραμε προηγουμένως, ο Πετρόμπεης πρέπει να ″βοηθήσει″ τον Αρναούτογλου. 

Με το πρόσχημα της ″βοήθειας″, την 20ή Μαρτίου μπαίνει στην πόλη της Καλαμάτας, ο γιος τού Πετρόμπεη, Ηλίας, ηγούμενος σώματος 200 Μανιατών. Οχυρώνονται στις πλέον καίριες θέσεις. 

Στις 22 Μαρτίου 2.000 ένοπλοι με επικεφαλής τούς: Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Μούρτζινους, Καπετανάκηδες, Κουμουντουράκηδες, Κυβέλλους, Χρηστέηδες, κ.α., σφίγγουν τον κλοιό γύρω από την πόλη. 

Παράλληλα πλησιάζουν ο Παπαφλέσσας, με τον Νικηταρά και τον Αναγνωσταρά. 

 Ο Αρναούτογλου εξαπολύει αγγελιαφόρους προς όλες τις κατευθύνσεις ζητώντας βοήθεια. 

Όλοι συλλαμβάνονται στον δρόμο από τούς επαναστάτες. 

 Ο Πετρόμπεης με 2.000 Μανιάτες, απ’ όλα τα καπετανάτα της Μάνης, μπαίνει στην Καλαμάτα στις 23 Μαρτίου 1821, απλώς κάνοντας παρέλαση. 

Οι Τούρκοι τρέμουν. Ούτε ντουφεκιά δεν ρίχνουν. Παραδίδονται αμέσως. 

Κανένας δεν σέβεται τούς κιοτήδες, πόσο μάλλον οι Μανιάτες. 

Οι Τούρκοι της πόλης διασκορπίζονται σε διάφορα χωριά της Μάνης και της Μεσσηνίας, όπου τελικά θανατώνονται. 

Την 24η Μαρτίου γίνεται δοξολογία στην ελεύθερη Καλαμάτα, στην πρώτη μεγάλη πόλη που ελευθερώθηκε.

Η μεγάλη Εθνική μας Επανάσταση άρχισε μεν αναίμακτα, συνεχίστηκε όμως με σκληρές μάχες. 

Εμείς οι Έλληνες δεν θα αφήσουμε να πάνε χαμένοι αυτοί οι αγώνες της φυλής για την Ανεξαρτησία τού Έθνους μας. 

Πραγματικά πόση αντίφαση υπάρχει ανάμεσα στο πνεύμα εκείνης της Επανάστασης και στο πνεύμα των σημερινών πολιτικάντηδων που θέλουν να μας φέρουν από την πίσω πόρτα τα τζαμιά, τούς μιναρέδες και τον ισλαμισμό. 

Που θέλουν να μας ″μπολιάσουν″ με εκατομμύρια αλλόθρησκους και αλλόφυλους. 

Που θέλουν να μας τρομοκρατήσουν με δήθεν ισχυρούς πυραύλους (π.χ. τον “Tayfun”) που διαθέτουν οι Τούρκοι, οι οποίοι βέβαια υπάρχουν μόνο στη φαντασία τού “σουλτάνου” και των ελληνικών ΜΜΕ.  

Όσο δε για τα φληναφήματα περί Ελληνοτουρκικής “φιλίας”, την έχουμε αισθανθεί στο πετσί μας πολλούς αιώνες τώρα.

 

Πηγή: makeleio.gr