H φωτογραφία είναι από εκπαίδευση των Seals! Ανάμεσα στους σκληροτράχηλους κομάντο βρίσκονται και Έλληνες "βάτραχοι"!
Έλληνες Seals, αποκαλύπτουν στον συνάδελφο Δήμο Βερύκιο ,την εμπειρία τους από τη σκληρή εκπαίδευση που πέρασαν στις ΗΠΑ. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο που αποκαλύπτουν όμως είναι ότι η εκτίμηση που έχουν οι αμερικανοί Seals για τους Έλληνες “βάτραχους” είναι απεριόριστη!
Οι Έλληνες ΟΥΚ φημίζονται για την ευρηματικότητά τους και τη σκληρότητά τους. Το πόσο καλοί είναι προκύπτει και από τα ποσοστά αποτυχίας στα “σχολεία” ΗΠΑ και Ελλάδας. 80% αποτυχία έχουν οι Seals, στο 90% φθάνει το αντίστοιχο ποσοστό στους Έλληνες ΟΥΚ!
Το 2010,το “σχολείο” των ΟΥΚ διακόπηκε στη τρίτη φάση,όταν από τους 60 υποψήφιους ΟΥΚ έμειναν...δύο! Μπήκαν στο επόμενο και αποφοίτησαν μαζί με άλλους 16 από συνολικά 100!!!
Με αυτά τα εφόδια Έλληνες Seals έζησαν την εμπειρία της εκπαίδευσης στις ΗΠΑ,αλλά ...δεν μάσησαν. Οι αποκαλυπτικές τους εξομολογήσεις στο Δ.Βερύκιο ξεκινούν σήμερα και θα συνεχιστούν και αύριο στο Onalert.
"Η ΜΟΝΗ ΕΥΚΟΛΗ ΜΕΡΑ ΗΤΑΝ Η ΧΘΕΣΙΝΗ"
Οι εμπειρίες και περιστατικά που μπορούν να αφηγηθούν οι Έλληνες βατραχάνθρωποι του Πολεμικού Ναυτικού, που έχουν εκπαιδευτεί στο ξακουστό σχολείο των Navy Seals, Ειδικών Δυνάμεων του Αμερικανικού Ναυτικού, στο Coronado (προάστιο του San Diego) της California., είναι πολλές με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Μέσα από αυτές αναδεικνύεται η ψυχική δύναμη, η πνευματική συγκρότηση και το μαχητικό πνεύμα, χαρακτηριστικά θέλησης εν γένει, η οποία μαζί με την υπομονή και την τύχη, αποτελούν τους πυλώνες της επιτυχούς αποφοίτησης από το σχολείο. Υπομονής γιατί η εξάμηνη διάρκειά του σε αναγκάζει να «κλειδώσεις» το μυαλό σου από όλους τους εξωγενείς του σχολείου παράγοντες και να αφοσιωθείς με όλες σου τις δυνάμεις στις σκληρές απαιτήσεις του και φυσικά τύχη καθόσον όλα τα αντικείμενα εμπεριέχουν σοβαρότατο κίνδυνο για την υγεία του εκπαιδευομένου, αν δεν εκτελεσθούν σωστά και σύμφωνα με τις διατάξεις ασφαλείας, όπως τις καθορίζουν σχολαστικότατα οι εκπαιδευτές.
“The only easy day was yesterday” λοιπόν είναι το πρώτο ρητό/ απόφθεγμα που βλέπεις γραμμένο σε αναρτημένο στην κεντρική πλατεία του σχολείου, μια έκφραση που αντικατοπτρίζει σε 6 λέξεις την φιλοσοφία του σχολείου και είναι 100% πραγματική. Ο Δ.Κ, Έλληνας Αξιωματικός των ΟΥΚ θυμάται την επιμονή των Αμερικανών Εκπαιδευτών του στην εφαρμογή της εν λόγω έκφρασης.Την είχε ζήσει βέβαια στο Σκαραμαγκά,στη βάση των ΟΥΚ.
Οι 125 συμμαθητές του μέρα με την μέρα λιγόστευαν. Το τροχάδην 45 έως 60 λεπτών στην αμμώδη παραλία γινόταν όλο και πιο μακρύ. Και όταν του φάνηκε πως συνήθισε τα πατήματά του στην άμμο, (το τρέξιμο στην άμμο απαιτεί την λειτουργία άλλων μυϊκών ομάδων των κάτω άκρων, τις οποίες δεν είχε την δυνατότητα να εξασκήσει πρωτύτερα), οι εκπαιδευτές άρχισαν να τρέχουν το σχολείο μέσα στη θάλασσα, με το νερό να φτάνει στο γόνατο.
Αλίμονο σε αυτούς που έμεναν πίσω. Αυτοί, μετά το τέλος του τρεξίματος, συγκροτούσαν την λεγόμενη “Goonies Squad” και έπρεπε να υποστούν για άλλη μια ώρα το καψώνι των εκπαιδευτών, που περιελάμβανε σκυταλοδρομίες, πάνω κάτω τους 6μετρους αμμόλοφους, βουτιά στη θάλασσα και πίσω. Σκοπός να συνετισθούν και να προσπαθήσουν περισσότερο ή απλά να εκστομίσουν αυτό που περίμεναν οι εκπαιδευτές το “DOR – Drop On Request” “εγκαταλείπω”. Ευχαριστούμε για την συνεργασία Petty Officer Jones, πήγαινε να χτυπήσεις την καμπάνα, να αφήσεις το κράνος σου και να ξεμπερδεύεις από τα μαρτύρια. Μετά από μια εβδομάδα τα κράνη κάλυπταν όλο τον χώρο μπροστά από την καμπάνα.
Ο Δ.Κ, θυμάται την 5 εκατοστών διαμέτρου πληγή λίγο πάνω από τον κόκκυγα που δημιουργήθηκε την πρώτη κιόλας βδομάδα, κατά τις αμέτρητες επαναλήψεις ασκήσεων κοιλιακών, όταν το ίδιο σημείο τριβόταν στο κράσπεδο της πλατείας με το βρεγμένο παντελόνι γεμάτο άμμο από τα μπες-βγες στην θάλασσα και το κύλισμα στην άμμο που ακολουθούσε. Ακόμα θυμάμαι τον αμερικανό συμμαθητή που έπαθε μόλυνση στο σημείο αυτό και τον πήγαν σηκωτό στο θεραπευτήριο για να διακόψει την εκπαίδευση. Ήταν τέτοια η ενόχληση από την εν λόγω πληγή που οι μεγάλες φουσκάλες στις 2 φτέρνες και στις παλάμες (από τα σχοινιά του στίβου εμποδίων) του φαίνονταν δευτερεύουσας σημασίας.
“Το μόνο μου μέλημα ήταν να βγάλω την ημέρα και μετά την επόμενη και την επόμενη, κάποια στιγμή θα έρθει η Παρασκευή. Βέβαια γνωρίζαμε ότι το τελευταίο τρίωρο του Προγράμματος της Παρασκευής περιελάμβανε περατεταμένες ασκήσεις (καψώνια) που έφερναν τον μαθητή στα όρια της σωματικής εξάντλησης. Το έλεγαν με τρόμο οι Αμερικάνοι και δεν το πίστευα μέχρι να το ζήσω αλλά την πρώτη Παρασκευή 3 ώρες πριν την ξεκούραση του Σαββατοκύριακου εγκατέλειψαν 14 συμμαθητές”.
ΚΟΛΥΜΠΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΘΥΕΛΛΑ
Ο Κ.Φ, Έλληνας Αξιωματικός των ΟΥΚ θυμάται κατά τις πρώτες διελεύσεις του στίβου εμποδίων την εξάντληση που ένιωθε σε όλο του το σώμα. Δεν ένιωθα τα χέρια μου από τους ώμους και κάτω, οι παλμοί της καρδιάς είναι κοντά στο να την ξεριζώσουν, ενώ όλο το κάτω σώμα τσούζει αφόρητα στις πληγές που έχει τριφτεί η άμμος μαζί με ιδρώτα. Είναι θέμα τεχνικής λένε οι εκπαιδευτές, αλλά αυτή θα έρθει με τον καιρό, όταν ξεκαθαρίσει και το μυαλό σας. Εμβρόντητος είδε τον προπορευόμενο Αμερικανό συμμαθητή του να μεταφέρεται με ασθενοφόρο, όταν κατά την διέλευση του 14μετρου εμποδίου “Slide for life” (παρόμοιο με την Λόχμη της ΔΥΚ), τα χέρια του τον πρόδωσαν κατά την φάση κατάβασης από τα σχοινιά και έπεσε στο έδαφος από τα 10 μέτρα. Δεν τον ξαναείδαμε ποτέ.
Επίσης θυμάται χαρακτηριστικά μια την κολύμβηση επιφανείας αποστάσεως 2νμ που έγινε στο όριο της θύελλας. Το πρόβλημα λέει ο Κ.Φ. στον ωκεανό είναι ότι έπρεπε να κολυμπούμε παράλληλα με την ακτή, αλλά έξω (προς τα βαθιά) από την “surf zone”, το σημείο δηλαδή που “σκάνε” τα ωκεάνια κύματα. Εκείνη την ημέρα λόγω των ισχυρών ανέμων και του ρεύματος, ένα ζευγάρι κολυμβητών δεν πρόσεξε, παρασύρθηκε προς την ακτή περνώντας μέσα από την surf zone. Ο συμμαθητής μου που κολυμπούσε με πρόσωπο προς την ακτή και πλάτη στα κύματα πήρε την αναπνοή του την ώρα που ένα 2μετρο κύμα τον κάλυπτε με αποτέλεσμα να εισχωρήσει θαλασσινό νερό στον πνεύμονα και να δημιουργηθεί άμεσα οίδημα. Τον έβγαλαν ημιθανή στην ακτή και φυσικά εγκατέλειψε την εκπαίδευση. Το μεγάλο πρόβλημα για μας και σημαντικό πλεονέκτημα των εκπαιδευτών ήταν η χαμηλή θερμοκρασία του ωκεανού λόγω των υποβρύχιων ρευμάτων που έρχονταν από την Αλάσκα.
Ακόμα θυμάμαι την νύκτα όταν μας ξύπνησαν απροειδοποίητη, μας έστειλαν στην παγωμένη θάλασσα και μας έβαλαν μέχρι τον λαιμό σε μια γραμμή, πιασμένους αγκώνα με αγκώνα για να αντέχουμε την δύναμη των κυμάτων που έσκαγαν στην πλάτη μας. “Θα μείνετε εκεί μέχρι να εγκαταλείψει κάποιος” ακούστηκε από τον τηλεβόα του εκπαιδευτή. Δεν θα φύγει κανείς ψιθυρίζαμε μεταξύ μας. Όταν είδα έναν Σημαιοφόρο ο οποίος ήταν από τους πλέον προετοιμασμένους σωματικά, που έδινε κουράγιο και οδηγίες σε όλους, που ήταν μέσα στους 3 πρώτους στο τρέξιμο και στον στίβο μάχης, να φεύγει από την γραμμή και να κινείται προς την ακτή, ένιωσα τέτοια ψυχική δύναμη που έπαψα να σκέφτομαι το κρύο. Εκεί που όλοι αναθάρρησαν και περίμεναν την διαταγή για έξοδο στην ακτή, ο εκπαιδευτής έπαιξε μαζί μας το “mind game” του λέγοντας : “αφελείς που είστε, θα μείνετε εκεί μέχρι να φύγει άλλος ένας για να πάνε ζευγάρι στην καμπάνα”. Μέσα στο πεντάλεπτο άλλοι δύο συμμαθητές εγκατέλειψαν δίνοντας τέλος στο μαρτύριο τους αλλά και στο δικό μας.
Ένα εξαιρετικά επικίνδυνο αντικείμενο όπου εκτός από τους εκπαιδευτές το σχολείο έπρεπε να αντιμετωπίσει και την λύσσα των κυμάτων του ωκεανού ήταν το “rock portage”. Ήταν το μοναδικό αντικείμενο σε όλη την 7μηνη εκπαίδευση όπου μας έδωσαν ειδικά κράνη για την προστασία του κεφαλιού.
Το σχολείο χωρισμένο σε επταμελή πληρώματα σε ελαστικές λέμβους έπρεπε να κωπηλατήσει περί τα 150μέτρα προς τα βαθιά και στην συνέχεια ;ένα πλήρωμα την φορά, μετά το σινιάλο του εκπαιδευτή, να φέρει την βάρκα πάνω σε μια συστάδα κοφτερών και απότομων βράχων στην ακρογιαλιά, όπου συντονισμένα έπρεπε να πέσει από την λέμβο στο νερό και να σύρει την βάρκα με τα χέρια και με σχοινιά πάνω από τα βράχια. Όλο αυτό συνοδευόταν από τα μεγάλα ωκεάνια κύματα τα οποία κοπανούσαν βάρκα και εκπαιδευομένους με μανία πάνω στον βράχο. Στην συνέχεια και μέχρι να ξεκινήσει η άσκηση από την αρχή ο εκπαιδευτής “περιποιούνταν” το πλήρωμα με εξαντλητικές ασκήσεις κάμψεων, ανύψωσης της βάρκας στο κατακόρυφο, κοιλιακών με τα πόδια στη βάρκα κτλ. Όταν εκτελέσαμε το αντικείμενο το δεύτερο βράδυ της Διαβολοεβδομάδας, η θάλασσα ήταν τόσο μανιασμένη που θεωρούσα απίθανη την εκτέλεσή του. Φευ. Όχι μόνο το εκτελέσαμε αλλά κατάλαβα και την χρήση του κράνους όταν βρέθηκα ανάμεσα στην λέμβο και τον βράχο και ένα μεγάλο κύμα έριξε την βάρκα με τεράστια δύναμη πάνω μου. Όταν άκουσα το “κρακ” του κράνους χτυπώντας τον βράχο, ένιωσα πόσο λεπτή είναι η γραμμή μεταξύ τύχης και ατυχίας.
Την ατυχία που είχε στο εν λόγω αντικείμενο ο Έλληνας Αξιωματικός Χ.Σ, ένας εξαιρετικά προετοιμασμένος πνευματικά και σωματικά Σημαιοφόρος, έτοιμος να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του σχολείου. Ο Χ.Σ μην αντέχοντας την αδυναμία του Αμερικανού Αξιωματικού επικεφαλή της λέμβου, να μετρήσει τα ωκεάνια κύματα και να βγάλει την λέμβο στο βράχο την κατάλληλη χρονική στιγμή ζήτησε και πήρε κάποια στιγμή την διακυβέρνηση της λέμβου. Η προσέγγιση ήταν εξαιρετικά χρονισμένη, με την βοήθεια του τρίτου κατά σειρά ωκεάνιου κύματος. Αυτός όπως όριζε η διαδικασία πήρε στα χέρια του όλα τα κουπιά και έπεσε πρώτος στο νερό, φέρνοντας το σώμα του ανάμεσα στον βράχο και στην λέμβο. Το πλήρωμα όμως καθυστέρησε να ανεβάσει την λέμβο στον βράχο, με αποτέλεσμα το επόμενο κύμα να κοπανήσει την λέμβο πάνω στον βράχο συμπαρασύροντας τον Χ.Σ, ο οποίος αποκόμισε ένα συντριπτικό κάταγμα κνήμης περόνης, το οποίο έδωσε άδοξο τέλος στην περιπέτεια και στο όνειρό του.
‘Ολα αυτά δεν ήταν άγνωστα για τους Έλληνες ΟΥΚ, που έχουν περάσει πολύ χειρότερες δοκιμασίες στην “εγχώρια” διαβολοβοδομάδα. Γι΄ αυτό κι όσοι πάνε στους Seals,γυρνάνε πάντα νικητές.
Οι αφηγήσεις των Ελλήνων Seals στον Δ.Βερύκιο:
Ο Μ.Δ, Έλληνας Αξιωματικός των ΟΥΚ, έσπασε ένα πλευρό στον στίβο μάχης κατά την διέλευση του εμποδίου “dirty name” παρόμοιο με το εμπόδιο “πίθηκος” της ΔΥΚ. Ο πόνος τον ακολούθησε σε όλη την διάρκεια της εκπαίδευσης και το μόνο που έκανε ήταν να τον πνίγει μέσα του, καθόσον γνώριζε ότι οι Αμερικανοί γιατροί δεν παίρνουν κανένα ρίσκο και μόλις έβλεπαν την ακτινογραφία θα τον έβγαζαν εκτός σχολείου.
Παράλληλα θυμάται τις εκπαιδευτικές ελεύθερες καταδύσεις για εκμάθηση του ρυθμού εκπνοής κατά την ανάδυση, που γινόντουσαν στον πύργο καταδύσεων στης σχολής. Εκεί ένας συμμαθητής του, ο οποίος δεν μπορούσε να εξισώσει την πίεση στα αυτιά κατά την κατάδυση, δεν το είπε στους εκπαιδευτές φοβούμενος μην τον διώξουν, συνέχισε την κατάδυση, με αποτέλεσμα να πάθει ρήξη τυμπάνου και να χάσει το σχολείο. Κατόπιν για να καταλάβει όλο το σχολείο ότι προέχει η ατομική και η ομαδική ασφάλεια, μας έντυσαν με τις διπλές σιδερένιες φιάλες καταδύσεων, μας είπαν να φορέσουμε τις μάσκες αφού τις γέμισαν με θαλασσινό νερό και μας έστειλαν περπατώντας μέχρι την πίσω μεριά της βάσης μια απόσταση 3 χιλιομέτρων, για να εκτελέσουμε την προγραμματισμένη κατάδυσή μας.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΑΤΡΑΧΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΑ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ SEALS.ΔΕΝ ΤΗΝ ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΠΟΤΕ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ "ΒΑΤΡΑΧΟΙ"
Επίσης θυμάμαι την τελευταία νυκτερινή επιχειρησιακή κατάδυση με τις συσκευές κλειστού κυκλώματος οξυγόνου, που εκτελείτο στα θολά νερά του ναυστάθμου του San Diego. Η κατάδυση είχε την μορφή τελικής τακτικής άσκησης και όποιος δεν την ολοκλήρωνε σωστά, θα τον έδιωχναν από το σχολείο.
Δεν είχαν περάσει 5 λεπτά από την έναρξη της υποβρύχιας πορείας μας όταν το ζευγάρι μου ένας νεαρός Αμερικανός Υπαξιωματικός, δεύτερη γενιά Έλληνας, μου έκανε σινιάλο να αναδυθούμε. Στην επιφάνεια ευτυχώς λίγο μακριά από την βάρκα των εκπαιδευτών μου είπε ότι ο αφόρητος πόνος από τον μηνίσκο στο ΑΡ γόνατο τον αναγκάζει να χρησιμοποιεί κυρίως το δεξί στο οποίο παθαίνει συνεχώς κράμπες. Θα τους φωνάξω να με πάρουν πάνω. Όχι, όχι τώρα του ψιθύρισα, σφίξε τα δόντια, την Δευτέρα μπαίνουμε στην 3η φάση όλα θα είναι διαφορετικά. Θα πιαστείς από τον πίσω ιμάντα της καταδυτικής συσκευής μου και θα κολυμπάω εγώ και τους δύο του είπα. Έτσι και έγινε, καταδυθήκαμε στο όριο των 7 μέτρων για να μην μας δούνε οι εκπαιδευτές κοντά στον στόχο όπου υπήρχαν μεγάλοι προβολείς. Ήταν το πιο ατελείωτο, επίπονο και εξαντλητικό 50λεπτο σε όλη την εκπαίδευση. Το άγχος μου μεγάλο, γιατί από τα 7 μέτρα και κάτω το καθαρό οξυγόνο γίνεται τοξικό και η λιποθυμία έρχεται απροειδοποίητα. Ευτυχώς πήγαν όλα καλά. Τόσα χρόνια έχουν περάσει και όταν επικοινωνώ μέσω e-mail με το ζευγάρι μου λέει ευχαριστώ για εκείνη την κατάδυση.
Μεγάλος αντίπαλος στο Αμερικάνικο σχολείο είναι το χρονόμετρο. Έδιωξαν έναν Σημαιοφόρο γιατί μετά από τις τρεις δοκιμασίες κολυμβήσεως 2 ναυτικών μιλίων θαλάσσης, έφερε επίδοση 91 λεπτών, ενώ το όριο είναι 90 λεπτά. Λυπούμαστε του είπαν ας είχες προσπαθήσει περισσότερο, εδώ μόνο οι καλύτεροι επιβιώνουν. Επίσης έδιωξαν έναν Σημαιοφόρο στην διαβολοεβδομάδα του οποίου το πλήρωμα λέμβου ήταν τελευταίο σε όλες τις σκυταλοδρομίες, για έλλειψη αρχηγικής ικανότητας «Luck of leadership”
ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΥΚ ΜΕ ΤΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗ ΤΩΝ SEALS.ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΥΚ.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ BUD/S
«Ήμασταν στην τελευταία φάση της εκπαιδεύσεως στο San Clemente, ένα νησί-βάση περίπου 70νμ μέσα στον Ειρηνικό και ετοιμαζόμασταν για το κολύμπι των 5,5 μιλίων, όταν είδα έναν από τους εκπαιδευτές να κρατά έναν κουβά γεμάτο με ωμό κρέας και αίμα, και να μας κοιτά γελώντας πονηρά! Εκείνη τη στιγμή απόρησα, δεν φανταζόμουν τί το ήθελε. Όταν όμως κολυμπούσα μεσοπέλαγα παρατήρησα τον ίδιο εκπαιδευτή που επέβαινε στη λέμβο ασφαλείας να ρίχνει το κρέας (με το αίμα) στη θάλασσα, σε απόσταση περίπου 100μ πίσω από τους κολυμβητές. Τότε θυμήθηκα ότι εκεί που κολυμπούσαμε είναι περιοχή αναπαραγωγής λευκών καρχαριών. Το κρέας αυτό αποτελούσε απλά δόλωμα για τους καρχαρίες ώστε να προσπεράσουν εμάς και να κατευθυνθούν σ’αυτό!»
«Κατά τη διάρκεια μιας νυκτερινής ασκήσεως, έκανα το λάθος να απομακρυνθώ από το ζευγάρι μου λίγα μέτρα προκειμένου να έχω καλύτερη ορατότητα του στόχου. Ο εκπαιδευτής που ακολουθούσε την ομάδα μου το παρατήρησε και μου υπέδειξε το λάθος… Μόλις ολοκληρώθηκε η άσκηση μου φόρτωσε τον «Freddy», ένα ομοίωμα ανθρώπου βάρους 90 κιλών, τον οποίο μετέφερα στην πλάτη παντού για τρεις ημέρες. Μετά από αυτό δεν ξανααπομακρύνθηκα ποτέ από το ζευγάρι μου!»
«Το τελευταίο βράδυ της «διαβολοβδομάδος», μετά από τέσσερα ολόκληρα μερόνυκτα χωρίς καθόλου ύπνο και συνεχή πίεση, εκτελούσαμε την επονομαζόμενη «μεγάλη κωπηλασία» αποστάσεως περίπου 13νμ, κατά την οποία - λόγω της αϋπνίας και της κοπώσεως - βλέπαμε όλοι παραισθήσεις. Κάποια στιγμή, είχα αναλάβει εγώ την πλοήγηση ενώ οι άλλοι κωπηλατούσαν μισοκοιμισμένοι. Κοίταζα τους συμμαθητές μου που ήταν σε οικτρή κατάσταση και αναλογιζόμουν γεμάτος περηφάνεια ότι ήμουν καλύτερός τους αφού ήμουν ξύπνιος ενώ αυτοί κατέρρεαν…Τη στιγμή εκείνη διαπίστωσα ότι η βάρκα μου είχε «καθήσει» σε ένα βράχο, τα κουπιά γύριζαν στον αέρα, κι εγώ αντί για πηδάλιο (όπως νόμιζα) κρατούσα το παγούρι μου! Όλοι μας όμως νομίζαμε ότι πηγαίναμε καλά».
Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΒΑΤΡΑΧΑΝΘΡΩΠΟ.ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ SEAL
«Ένας από τους συμμαθητές μου, ο Υπαρχηγός του Σχολείου, ήταν πολύ δυνατός, από τους πρώτους στις επιδόσεις σε όλα τα αντικείμενα και έδειχνε να χαίρει της εύνοιας των εκπαιδευτών (λόγω των επιδόσεών του). Έτσι, επέπληττε συνεχώς τους πιο αδύναμους συμμαθητές μας για την μειωμένη (ως προς αυτόν) απόδοσή τους (η οποία είχε ως αποτέλεσμα να αναγκαζόμαστε όλοι να υποφέρουμε παραπάνω) και τους προέτρεπε να εγκαταλείψουν ώστε να μην επιβαρύνονται οι «καλοί» (εννοώντας τον εαυτό του) εξαιτίας τους. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν να κτυπά την καμπάνα (δηλαδή να εγκαταλείπει οικοιοθελώς την εκπαίδευση), μόλις μισή ώρα μετά την έναρξη της διαβολοβδομάδος! Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα τη λαϊκή παροιμία: “Νύχτα έφυγε”.»
«Είχα αναρτήσει στον τοίχο του δωματίου μου την Ελληνική Σημαία και μία κόλλα χαρτί με τον όρκο των αρχαίων Αθηναίων οπλιτών, “Ου καταισχύνω όπλα τα ιερά …”. Όταν ετοιμαζόμασταν για την πρώτη επιθεώρηση θαλάμων από τους εκπαιδευτές (η οποία σημειωτέον ήταν πάντοτε απερίγραπτα εξονυχιστική!), ο Αρχηγός του σχολείου, μου είπε να τα βγάλω από τον τοίχο γιατί θεώρησε ότι δεν θα άρεσε στους εκπαιδευτές. Εγώ αρνήθηκα εξηγώντας του τη σημασία τους κι ότι ήμουν διατεθιμένος να υποστώ ό,τι απαιτηθεί εξαιτίας τους. Όταν ήρθε ο αρχι-εκπαιδευτής στο δωμάτιό μου, είδε τη Σημαία και με ρώτησε τι σήμαινε το κείμενο στο χαρτί. Αφού του μετέφρασα τον όρκο και του εξήγησα την προέλευσή του, εντυπωσιάστηκε, μου είπε “Good Job!” και προχώρησε στον επόμενο θάλαμο χωρίς να με ενοχλήσει καθόλου. Εκεί ενδιαιτούντο δύο Αιγύπτιοι μαθητές οι οποίοι είχαν αναρτήσει στον τοίχο τους την Αμερικανική Σημαία(!). Στην θέα της σημαίας, ο αρχι-εκπαιδευτής άρχισε να να τους “καψωνάρει” άγρια φωνάζοντας εξοργισμένος: “Are you trying to suck my d…?, I’ll f… you , traitors”! Προφανώς δεν εξέλαβε καλά την κίνηση των Αιγυπτίων, αλλά και αυτοί σίγουρα δεν ξέχασαν εκείνη την ημέρα!»
«Ένα βράδυ επιβιβαστήκαμε σε τρία ταχύπλοα για να εκτελέσουμε μια άσκηση “αναγνωρίσεως ακτής”. Πέσαμε στο νερό σε απόσταση περίπου 3νμ από την ακτή και αφού κολυμπήσαμε για δύο ώρες στον ωκεανό, παγωμένοι και κουρασμένοι, προσπαθήσαμε να βγούμε έρποντας στην ακτή. Εκεί όμως διαπιστώσαμε ότι η “ακτή” που είχε επιλεγεί δεν ήταν παραλία αλλά ένας βούρκος. Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη, η λάσπη έφθανε μέχρι το γόνατο και κάποιες φορές μέχρι και το στήθος! Μετά από μία περίπου ώρα “πάλης” με τη λάσπη για να διανύσουμε μόλις μερικά μέτρα, όλο το σώμα ήταν καλυμένο με λάσπη και το μόνο που μπορούσε κανείς να διακρίνει μέσα στο σκοτάδι, ήταν το ασπράδι των ματιών των μαθητών που κινούντο πέρα-δώθε! Μόνο σε κινούμενα σχέδια έβλεπες τέτοιο θέαμα».
«Στην διαβολοβδομάδα, ήμασταν συνεχώς βρεγμένοι. Το κρύο είχε ποτίσει τα κόκκαλά μας και ήμασταν συνεχώς στα πρόθυρα της υποθερμίας. Μη έχοντας άλλη λύση για να ζεσταθούμε έστω και στο ελάχιστο, όποιος και όποτε ήθελε να ουρήσει, σηκωνόταν όρθιος στο κέντρο της βάρκας και ουρούσε κυριολεκτικά επάνω στους υπολοίπους! Όσο αηδιαστικό κι αν ακούγεται, εκείνη τη στιγμή φαίνεται απολύτως φυσιολογικό.»
«Μια μέρα που εκτελούσαμε κωπηλασία, ο καιρός ήταν άσχημος και είχε πολύ ψηλό κύμα. Προσπαθούσαμε λοιπόν να κάνουμε την προβλεπόμενη έξοδο στην ακτή χωρίς να μας αναποδογυρίσει το κύμα. Όμως το κύμα του ωκεανού ήταν τόσο μεγάλο και ισχυρό που όχι απλώς αναποδογύριζε τις βάρκες αλλά τις εκτόξευε κυριολεκτικά στην ακτή μαζί με τα πληρώματα! Πολλοί συμμαθητές μου κτύπησαν εκείνη την ημέρα. Ένας, δε, τραυματίστηκε σοβαρά στην σπονδυλική στήλη με αποτέλεσμα να περάσει τους επόμενους έξι μήνες στο νοσοκομείο… και ποιος ξέρει πόσο ακόμα παραπάνω.»
Πηγή: onalert.gr
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου