Μπάρα

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2020

Απλά ένα κομμάτι Μάρμαρο για να Συμπληρώσουμε το Γεωμετρικό Σχήμα.

 


Το συλλογικό μας ήθος. 
 
Βρέθηκα το καλοκαίρι, στην πλατεία μιας μικρής πόλης της χώρας σε ένα μεγάλο νησί. 
Ο Αχιλλέας έκανε ποδήλατο στην απλωσιά της πλατείας και εγώ πήγα να αποτίσω φόρο τιμής στο μνημείο των πεσόντων. 
Νοερά. 
Να σταθώ εκεί και να φανταστώ τις προσωπικές ιστορίες αυτών των ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους για να υπερασπίσουν τη δική μας ελευθερία. 
Να φανταστώ τη μάνα που τους ξεπροβόδαγε με την ευχή “να γυρίσεις νικητής”, τη στιγμή που η μοίρα αποφάσισε αλλιώς, το τηλεγράφημα από το μέτωπο, το ορφανεμένο σπίτι, τις μαυροφορεμένες ψυχές όσων έμειναν πίσω, και να αισθανθώ την τύψη του ζωντανού μαζί με την ευθύνη να κάνουμε κάτι άξιο με το αγαθό που μας κληροδότησε ο δικός τους θάνατος.
Ήταν νεκροί της περιόδου 1940 – 1949. Του ελληνοαλβανικού μετώπου αλλά και του άλλου, του εσωτερικού μετώπου, όλοι μαζί.
Διάβαζα τα ονόματα των πεσόντων – την οικογένεια Μίχου με τα 5 θύματα. 
Ο ένας ήταν του εμφυλίου, τον βρήκα στο https://stratistoria.wordpress.com/2015/06/06/1944-emfylies-sygrouseis-dead/.
 
Οι άλλοι; Ν.Σ. Μίχος, Σ.Ν Μίχος. Πατέρας και γιος; 
Ξαφνικά το μάτι μου έπεσε εκεί, στην κάτω δεξιά γωνία, και αισθάνθηκα ένα ρεύμα ντροπής να με διαπερνά. 
Η πλάκα είχε σπάσει και είχε αντικατασταθεί από ένα σκέτο κομμάτι μαρμάρου, στο οποίο κανένας δεν μπήκε στον κόπο να συμπληρώσει τα γράμματα που έλειπαν. 
Βέβαια, θα ήταν απορίας άξιον πώς σπάζει και εξαφανίζεται ένα μάρμαρο σε περιφραγμένο χώρο μνημείου, αν δεν ξέραμε πως αυτό είναι πάγια πρακτική κάποιων “δημοκρατών”, συνεχιστών των επιδιώξεων της μιας πλευράς. 
Όμως, αυτοί που το “απεκατέστησαν” μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν αισθάνθηκαν ότι προσβάλλουν τους “ακρωτηριασμένους” της λίστας; 
Ποιος ενέκρινε αυτή τη βεβήλωση; Ποιο δημοτικό συμβούλιο, ποιος δήμαρχος, ποιος υπεύθυνος είπε, “έλα μωρέ, βάλε ένα κομμάτι μάρμαρο εκεί που λείπει, σιγά τώρα μη καθόμαστε να σκαλίζουμε ονόματα. Σάμπως θα το προσέξει και κανένας;”.
 
Σκοτώσαμε και τη μνήμη των σκοτωμένων. 
Αυτό το κομμάτι μάρμαρο είναι το γραδόμετρο του συλλογικού μας ήθους. 
 
Ντρέπομαι.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου