Κώστας Βουλγαράκης
Άνισες καταστάσεις !!
Στη φωτογραφία, βλέπουμε ένα Αντιτορπιλικό τύπου Fletcher (σαν το Α/Τ ΒΕΛΟΣ στο οποίο υπηρέτησα 3 χρόνια), που συνοδεύει και παρέχει προστασία …. στο θηριώδες Αεροπλανοφόρο, ενώ αγωνίζεται για να επιπλεύσει στη φουρτούνα!! Την ίδια ώρα, που οι ναύτες στο ταλαίπωρο Α/Τ Fletcher, κρατιούνται κρεμασμένοι σαν τις μαϊμούδες, από τους συρμάτινες χειρολαβές στη Γέφυρα, από τα παραπέτα και απ’ τους μπουλμέδες, οι συνάδελφοι τους στο «προστατευόμενο» Αεροπλανοφόρο, …. αραχτοί στα καταστρώματα, χασκογελούν, τους κάνουν χάζι και τους φωτογραφίζουν ….. ως αξιοθέατο, αναφωνώντας «ουόοο», σε κάθε μεγάλο τράνταγμα, σε κάθε βαθιά βουτιά του Αντιτορπιλικού, σαν τους αδαείς θεατές ενός «τσίρκου», που βλέπουν ενθουσιασμένοι την εναέρια τούμπα του ακροβάτη, …… χωρίς να ξέρουν, πόσο δύσκολο και επικίνδυνο είναι!!
Βλέποντας λοιπόν αυτή τη φωτογραφία, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του, ανάλογα με τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τα βιώματα του!! Μπορεί επίσης, η εικόνα αυτή, να αναζωπυρώσει μνήμες, αναμνήσεις, φόβους και παλικαριές της νιότης τους!!
Το βέβαιο είναι, ότι η εικόνα αυτή είναι μια αυθεντική μικρο-φωτογραφία της κοινωνίας μας, που δεν ξεφεύγει από τον πιο διαχρονικό κανόνα της, τον οποίο η λαϊκή σοφία, τον εκφράζει απλοϊκά με το γνωστό : «άλλοι το τρώνε και ζορίζονται κι άλλοι το τρώνε και δροσίζονται»!!!
Στο τέλος όμως, ΟΛΟΙ πάντα βρίσκουν ένα λόγο, για δηλώσουν υπερήφανοι και ικανοποιημένοι!! Οι μεν προστατευόμενοι ναύτες του Αεροπλανοφόρου, ότι είναι οι «εκλεκτοί», που υπηρετούν σ’ ένα τέτοιου μεγέθους και ισχύος πλοίο και ότι είναι αυτοί …. που θα «καθαρίσουν», όποτε αν χρειαστεί!! Οι δε ταλαίπωροι ναύτες του Fletcher, ότι αυτοί είναι ….. οι καθημερινοί μαχητές, οι γνήσιοι ΝΑΥΤΕΣ, που έρχονται σε επαφή και νοιώθουν την άγρια ομορφιά της θάλασσας, ως αν και τη μοιραία ερωτική πρόκληση του λιμανιού!! Αυτοί είναι οι πραγματικοί «εραστές» της θάλασσας και οι άλλοι …. τα αφεντικά!!
Με την πρώτη ματιά, μια ιδιόρρυθμη ναυτική ανάμνηση, θόλωσε το βλέμμα μου. Ήμουν νέος Αξιωματικός, σε παρόμοιου τύπου (μεγέθους και ηλικίας) Αντιτορπιλικό τ. FRAM και συμμετείχαμε σε μια πολύ μεγάλη και πολυήμερη ΝΑΤΟϊκή Άσκηση, στη Δυτική Μεσόγειο!! Ήτανε μια άσκηση που ….. τα είδαμε ΟΛΑ (μα ΟΛΑ σας λέω)!!
Θα περιοριστώ στη διήγηση, λέγοντας ότι ….. το προηγούμενο διήμερο, πέσαμε σε μια σφοδρή κακοκαιρία, που ανάγκασε το σύνολο των Ναυτικών Δυνάμεων (μεγάλων και σύγχρονων πλοίων), να αποχωρήσουν προς τις ακτές και στα πλησιέστερα λιμάνια, εκτός του Αεροπλανοφόρου Νίμιτς και 2-3 μεγάλων Αμερικανικών πλοίων (που παίζανε τους εχθρούς) και κάνα δυο αντίστοιχου μεγέθους Βρετανικών, όπως και …… του δικού μας (πεπαλαιωμένου Α/Τ), διότι, ο Κυβερνήτης μας, στην εντολή του Ιταλού Ναυάρχου Διοικητή της Ομάδας μας, όπως «τα πλοία, κατά κρίσιν του Κυβερνήτη τους, καταπλεύσουν στους πλησιέστερους λιμένες, μέχρι νεωτέρας διαταγής», έκρινε ότι ….. «ένα Ελληνικό Πλοίο, ποτέ δεν εγκαταλείπει λόγω θαλασσοταραχής»!! Έτσι, ο Ιταλός Ναύαρχος, μας ευχήθηκε και …. άπαντες εξαφανίστηκαν από την περιοχή μας!! Εμείς όμως, μείναμε εκεί μεσοπέλαγα και αφού επί καμιά 20ρια ώρες …. βαράγαμε από δω κι από κει και τίποτα δεν έμεινε όρθιο στο πλοίο, τελικά, κατά τις 2 τα μεσάνυχτα ….. πιάνουμε και φωτιά (μεγάλη φωτιά) και μένουμε ξυλάρμενοι και «καραβοφάναρο» (από αναγκαστικό black out), στο μέσο του πελάγους!!
Έεεε ρε τι χαμός, τι σκηνές απείρου κάλλους, τι εκδηλώσεις έντασης και αγωνίας, τι αποκαλύψεις χαρακτήρων, αλλά και …… αποδόμησης προσωπικοτήτων!! Εκεί είναι που μαθαίνεις σε μια στιγμή, …….. «ΠΟΙΟΣ είσαι και τι σου επιφυλάσσει μια ζωή ολόκληρη»!! Εκεί αισθάνεσαι ….. τι είναι ο άνθρωπος και πόσο διαφέρει από …. τον σύντροφο!! Εν τέλει, αφού καταφέρνουμε να ελέγξουμε την πυρκαγιά και να τη σβήσουμε, μαζεύουμε τα κομμάτια μας και το πρωί ξεκινάμε να πιάσουμε λιμάνι –σύμφωνα με το πρόγραμμα- για ανεφοδιασμό!! (Η κατάσβεση της πυρκαγιάς, είναι μια άλλη μεγάλη γλαφυρή ναυτική ιστορία)!!
Το λιμάνι είναι πλέον γεμάτο από Πολεμικά Πλοία όλων των Χωρών, καθώς και ένα τεράστιο «εχθρικό» Αμερικάνικο Πλοίο Γενικής Υποστηρίξεως, το οποίο και αυτό είχε λουφάξει (στο αντίπαλο γι’ αυτό) λιμάνι, λόγω καιρού!! Πολλοί μας περίμεναν (από περιέργεια) στον προβλήτα, με πρώτο τον Τούρκο, να μας υποδεχτούν και να μας συμπαρασταθούν. Εμείς κουρασμένοι και ζαλισμένοι όπως ήμασταν, πηγαίνοντας να παραβάλουμε στην πρύμη του Αμερικάνου …. τον «φιλήσαμε» λίγο, έτσι για να καταλάβει …. πόσο σκληρά καρύδια είμαστε!!
Εκείνο το ίδιο βράδυ, τις εντυπώσεις έκλεψαν, οι απίθανοι καυγάδες των πληρωμάτων, στα στενά μισοσκότεινα γραφικά πετροσόκακα της Παλιάς Πόλης, με τη μουχλιασμένη μπόχα του οινοπνεύματος, να μούρχεται που και που, παρέα με τις αναμνήσεις μου …. δόξα το Θεό!!
Την άλλη μέρα, αφού αφήσαμε τον «αντίπαλο» Αμερικάνο να αποπλεύσει ξημερώματα και να κινηθεί στην περιοχή του, προβλέπονταν και ο απόπλους και τη δικής μας Δύναμης. Ο Ιταλός Ναύαρχος, έδωσε τη σειρά απόπλου των πλοίων και …. «τιμής ένεκεν», έβαλε εμάς, να αποπλεύσουμε πρώτοι ως επικεφαλής της Ομάδας (πολλοί σχολίαζαν ότι … τιμής ένεκεν, καλό θάτανε να μας αφήσει μερικές ώρες παραπάνω, να ξεκουραστούμε …. από τη βραδινή μπαρο-εξόρμηση)!!
Μετά από ένα 48ωρο συγκρούσεων, συμπλοκών, βολών, έντασης και …. αγρυπνίας, φάνηκε ότι επιτέλους, εκείνο το ξημέρωμα, όλα θα είχαν τελειώσει, μιας και όλοι πλέον ήμασταν ενόψει αλλήλων (τα πλοία των αντιπάλων)!! Και ενώ τα δίκτυα είχαν πια καταλαγιάσει, φαίνεται ότι οι «τιμές» του Ιταλού, δεν είχαν τελειώσει!! Διέταξε το πλοίο μας, να αποδεσμευτεί και να κινηθεί για να προσβάλλει το Αεροπλανοφόρο Νίμιτς …. και να το αποτελειώσει (υποτίθεται ότι είχε κτυπηθεί)!!
Έεεεε ρε γλέντια!! Άλλο που δεν ήθελε ο «πολεμοχαρής» Κυβερνήτης μας!! Παίρνει το μικρόφωνο και ο ίδιος (πράγμα σπάνιο για Κυβερνήτη), ανακοινώνει από τα μεγάφωνα (για να το ακούσουν, για να το μάθουν όλοι): «Προσοχή-προσοχή, σας ομιλεί ο Κυβερνήτης!! Διαταχθήκαμε να προσβάλλουμε το Αεροπλανοφόρο Νίμιτς!! Άπαντες σε 1ο βαθμό ετοιμότητας μάχης επιφανείας!! Πρόσω ολοταχώς»!!!
Και έτσι το πλοίο μας, άρχισε …… νέο αγώνα!! Άρχισε να τρέμει συθέμελα, να βογκά, να αγκομαχεί και να ξεφυσά ….. ντουμάνι μαύρο καπνό από τα καζάνια του (διότι βλέπετε, ήμασταν το μόνο πλοίο, που ακόμα έκαιγε μαζούτ), έβγαζε καπνό μαύρο κατράμι, από την απότομη αύξηση της ισχύος στις μηχανές!!
Διευθυντής Οπλισμού, ήταν ένας συμπαθέστατος Υποπλοίαρχος, γνωστός και ως «Πατριάρχης των Πυροβολητών», που ….. ζούσε για τέτοιες καταστάσεις!! Εγώ ήμουν στο ΚΠΜ (Κέντρο Πληροφοριών Μάχης) και άκουγα από τις ενδοεπικοινωνίες, όλες τις εντολές (κραυγές), του «πολεμοχαρή» Κυβερνήτη και του αφιονισμένου «Πυροβολάρχη»!! Ήμασταν γύρω στα 7-8 μίλια μακριά από το Νίμιτς και το πλησιάζαμε ολοταχώς …. κατά πάνω του, όταν ο ενθουσιασμένος Υποπλοίαρχος ανέφερε: «Γέφυρα από Έλεγχο Οπλισμού, έχουμε εγκλωβίσει το Αεροπλανοφόρο, πυροβόλα στο αυτόματο» (σα να λες, σημαδεύω …. το βουνό)!!!
Είπα να την «κοπανήσω», από τα λαμπάκια και το βουητό των συσκευών του ΚΠΜ και να βγω έξω ….. να δω τι γίνεται (να κάνω χάζι)!! Έξω στην αριστερή βαρδίολα, είναι όρθιος στητός ο Κυβερνήτης, με πηλήκιο και στολή Battle Dress (και πλήρη διάταξη παρασήμων), με τον αέρα να μαστίζει το πρόσωπο του!! Πάνω στην κόντρα Γέφυρα (κάτω από το ραντάρ πυροβολικού), είναι ο απίθανος Πυρολάρχης, με ένα τεράστιο κράνος, τα τηλέφωνα κεφαλής και τα κιάλια του, να αγναντεύει το Νίμιτς μπροστά μας, που όλο και φάνταζε μεγαλύτερο!! Ο Α’ Μηχανικός είχε ανέβει στη Γέφυρα και …. ρύθμιζε τη φωτογραφική μηχανή του!! Και όλο το άλλο πλήρωμα, ήταν ….. περί των θέσεων του, στα όπλα και στα αγήματα, αλλά ….. όλοι στα καταστρώματα, κοντά στις κουπαστές, ….. για να βλέπουν!!
Και το γέρικο σκαρί μας, συνέχιζε και όλο συνέχιζε να πλέει ολοταχώς προς το Αεροπλανοφόρο, πλησιάζοντας …. καταπάνω του!! Όλοι πια συναγωνίζονταν ποιος θα πρωτοπιάσει κιάλια, για να δει ….. τον «απίθανο» στόχο!! Ο πηδαλιούχος κοίταζε μπροστά, απ’ τα μεγάλα φιλιστρίνια της Γέφυρας, ο χειριστής τηλεγράφου των μηχανών, είχε πάει και είχε κολλήσει τη μούρη του στα τζάμια για να βλέπει, οι Σηματωροί κοίταζαν έξω, οι Σημαιοφόροι και ο Ναύκληρος, είχαν αφήσει τους χάρτες και είχαν βγει έξω …. από τη δεξιά βαρδιόλα (για να μη τους δει ο Κυβερνήτης) …… και έτσι, ο εμβολισμός του Αεροπλανοφόρου Νίμιτς, φαίνονταν σίγουρος!!
Και ενώ είχαμε φτάσει πια στις 3-4 χιλιάδες γιάρδες από το Νίμιτς, ξαφνικά …. γέμισε ο ουρανός, σκοτείνιασε!! Από το Αεροπλανοφόρο άρχισαν αν απονηώνονται δυο-δυο και τρία-τρία τα αεροπλάνα, όλων των ειδών, μικρά μεγάλα, μαχητικά και βομβαρδιστικά!! Απλώθηκαν και πετούσαν, σ’ όλη της περιοχή της άσκησης, που ήταν μαζεμένα ΟΛΑ τα πλοία και εμείς από κάτω, δίπλα στο Αεροπλανοφόρο, …… φωτογραφίζαμε ενθουσιασμένοι (πλέον)!!
Ήμουν πια κι γω έξω στην βαρδιόλα, όταν ο Σηματονόμος ανέφερε ότι, «ο Ιταλός Διοικητής διέταξε πέρας της επίθεσης μας και είπε να επιστρέψουμε στη θέση μας»!! Τότε πια και ενώ είχαμε φτάσει σε απόσταση ….. «βολής πατάτας», ο Κυβερνήτης διέταξε «όλο δεξιά πηδάλιο»!!
Στρέφοντας το πλοίο μας και παίρνοντας μια περίπου παράλληλη πορεία με το Νίμιτς, κυριολεκτικά βρεθήκαμε …. στη σκιά του!! Τότε είναι που σήκωσα ψηλά το βλέμμα, προς το κύριο κατάστρωμα απονήωσης των αεροσκαφών και συνειδητοποίησα …. το μέγεθος της διαφοράς!!
Το υπερήφανο πλοίο μας, έμοιαζε σαν τη σωσίβιο λέμβο του Αεροπλανοφόρου …… και αυτή ακριβώς, είναι η αίσθηση της στιγμής, που μου θύμισε η εικόνα που βλέπουμε!!
Η ταλαιπωρία μας και η διαφορά μας!!
Έκτοτε και με αφορμή, την εικόνα και την εμπειρία αυτή, πολλά είναι που σκέφτηκα, ….. παραλληλίζοντας και αντιστοιχώντας τα, με πρόσωπα και καταστάσεις, κάνοντας έτσι τις επιλογές μου και παίρνοντας τις αποφάσεις μου!!
Το αξιοσημείωτο όμως είναι, ότι …. μια εμπειρία, αλλιώς την βλέπεις όταν τη ζεις, αλλιώς τη σκέφτεσαι όταν την ξεπερνάς και αλλιώς την απολαμβάνεις όταν ….. την αναπολείς!!
Πηγή: Κώστας Βουλγαράκης
..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου