Η ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟ 1984

ΣΧΟΛΕΙΟ Ή ΜΟΥΣΕΙΟ;  

  

Εν όψει του δίμετρου Κούρου που κοσμεί την είσοδο του σχολείου μας, πολλοί αναρωτιούνται εάν το νεοκλασικό μας πρόκειται για εκπαιδευτήριο ή για μουσείο. Στην πραγματικότητα συνθέτουμε και τα δύο – δηλαδή παιδεία και πολιτισμό. Και αυτό, επειδή εάν η διδασκαλία της αγγλικής μας καθιστά ορόσημο ποιότητος στην πόλη μας, το μαθησιακό περιβάλλον, η διδακτική προσέγγιση και η φιλοσοφία μας για την ξενόγλωσση εκπαίδευση είναι απαύγασμα ενός μεγάλου «πολιτισμού» (γέννημα των εννέα Μουσών - εξ ου και η λέξη «Μουσείον»). Γι αυτό, εξ άλλου, όλες οι ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης βρίθουν από εκπαιδευτικά ιδρύματα και κρατικά κτήρια με αρχαιοελληνικές προσόψεις και εμβλήματα. Είναι φανερό ότι οι αξίες της μάθησης και της προόδου ταυτίζονται με τον Ελληνικό πολιτισμό.

Πέρα από την αυτή καθ’ αυτή διδασκαλία της Αγγλικής, λοιπόν, εμφυσούμε στα παιδιά μας την αγάπη για τον πολιτισμό και τις λέξεις που συνετέλεσαν στην διαμόρφωσή του. Η ίδια η λέξη «σχολείο» (school), λόγου χάριν, ετυμολογείται από το σχόλη, δηλαδή απόλαυση / ξεκούραση (εξ ου και το σχόλασα από την δουλειά ή το «Κυριακή και σχόλη») και δηλώνει ότι αρχικά η μάθηση θεωρείτο απολαυστικό προνόμιο για τους λίγους μη υποχρεωμένους να κοπιάζουν στην δουλειά και στους αγρούς. Βάσει αυτού, στόχος μας είναι να επαναφέρουμε την θετική απήχηση που πρέπει να έχει η λέξη για τον κάθε μαθητή  και μαθήτρια που εισέρχεται στον χώρο μας:  την μαθησιακή ευχαρίστηση ή, αλλιώς, την αγάπη για την γλώσσα που διδάσκουμε.

Έτσι λοιπόν, ο Κούρος* που αγέρωχα κοσμεί την κεντρική μας είσοδο συμβολίζει το ανθρωπολογικό είδος που πρεσβεύουμε: τον πνευματικά και σωματικά σθεναρό, συγκροτημένο άνθρωπο που θα βγει αλώβητος από κάθε κρίση· και επειδή στις μέρες μας η υψηλή εκμάθηση της αγγλικής αποτελεί ένα από τα σημαντικότερά του εφόδια, εμείς λειτουργούμε με ύψιστο αίσθημα ευθύνης.

                                                                                       ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΑΣ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ;

Από το 1986 έχουμε καταξιωθεί ως το πλέον ειδικό και, ουδόλως τυχαίως, ως ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα εκμάθησης της Αγγλικής στην Κρήτη. Ωστόσο, επειδή πιστεύουμε στον απόλυτο ποιοτικό έλεγχο του έργου μας, δεν έχουμε αναλωθεί στο φαινόμενο των παραρτημάτων σε άλλες περιοχές. Και επειδή λειτουργούμε με το προαναφερόμενο πνεύμα της ‘σχολικής’ και ‘φροντιστηριακής’ εκμάθησης μίας και μόνο γλώσσας, όσοι αναζητούν την απόλυτη ποιότητα και υπευθυνότητα στην διδασκαλία της Αγγλικής εισρέουν στο σχολείο μας από όλες τις περιοχές του νομού των Χανίων.

Ως εκ τούτου, εκμεταλλευόμαστε στο έπακρον το σπάνιο για την ξενόγλωσση εκπαίδευση πλεονέκτημα των πολλών τμημάτων για κάθε επίπεδο - κάτι που παρέχει τεράστια οφέλη για τους μαθητές μας: Την δυνατότητα αξιοκρατικών ανακατατάξεων που εξασφαλίζει την ομοιογένεια επιπέδων ανά τμήμα. Αυτό όχι μόνο εγγυάται την μέγιστη απόδοση ανάλογα με τις δυνατότητες του κάθε ατόμου, αλλά επίσης σημαίνει ότι το κάθε τμήμα «αυτοσυγκροτείται» και επομένως καθορίζει τους δικούς του ρυθμούς προς την υψηλή εκμάθηση της γλώσσας και την απόκτηση των επίσημων πιστοποιητικών γλωσσομάθειας.

Με έμφαση στην προφορική ευχέρεια των μαθητών μας, εφαρμόζουμε δεξιότητες που υπερβαίνουν το περιεχόμενο των βιβλίων, ενώ συγχρόνως δημιουργούμε ένα περιβάλλον που σταδιακά υποχρεώνει του μαθητευόμενους να επικοινωνούν αποκλειστικώς στα Αγγλικά κατά το μάθημα. Έτσι, οι μαθητές μας αφομοιώνουν την γλώσσα όπως και την μητρική τους -  δηλαδή, χωρίς να μεσολαβεί η διαδικασία της μετάφρασης.

Συνεπώς, τα ποσοστά μας επιτυχιών σε όλα τα πτυχία  κατά πολύ ξεπερνούν τον πανελλαδικό μέσο όρο, ενώ εντυπωσιάζει και το νεαρόν της ηλικίας των επιτυχόντων, οι περισσότεροι εκ των οποίων αποκτούν το Proficiency (ΑΣΕΠ Γ2) στην Β’ και Γ’ Γυμνασίου. 

                                                                                ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ Ή ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ;

Εμμένοντας στην ετυμολογία, η λέξη «φροντιστήριο» έχει την ρίζα της στο αρχ. «φρονώ», δηλαδή «σκέπτομαι» (εξ ου και το ΄φροντίζω'=μεριμνώ για κάτι), και πρωτοαναφέρθηκε για την σχολή του Σωκράτη. Εκεί συναθροιζόταν οι μαθητές του μεγάλου διδάσκαλου επιδιώκοντας την υψηλή νόηση. Ας σημειωθεί ότι μόνο σε ομάδες μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Κι αυτό, επειδή χωρίς άμιλλα, αντιπαράθεση και πολυσύνθετη συζήτηση, ούτε σκέψη, ούτε γλώσσα μεσουρανεί. Τα στελέχη μεγάλων εταιριών και επιστήμονες φαίνεται να το γνωρίζουν αυτό, καθώς συγκροτούν παρόμοιες ομάδες (Thinking Tanks – δεξαμενές σκέψης) για να βρουν απαντήσεις σε ό, τι τους απασχολεί.

Γνωρίζοντας την δυναμική του ομαδικού πνεύματος, οι Έλληνες πάντοτε περιφρονούσαν το ιδιωτεύειν, και μάλιστα τόσο, ώστε η λέξη ιδιωτεία έφτασε να δηλώνει κάποιον ανόητο χωρίς φρόνηση, εξ ου και το Αγγλικό idiot (ηλίθιος). Θα ήταν ανήκουστο για τους προγόνους μας, λοιπόν, (όπως και για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο) να περιορίσουν την γλωσσική μάθηση των παιδιών τους στο σύγχρονο φαινόμενο του «ιδιαίτερου», που τόσο απατηλά, είτε για την «βόλεψη» είτε για το «θεαθήναι» σαγηνεύει πολλούς εις βάρος της κοινωνιο-γλωσσικής ανάπτυξης των παιδιών τους.

Όμως, πέραν τούτου, το «ιδιαίτερο» περιορίζει την φυσική ροή και μάθησης της γλώσσας, η επικοινωνία ασφυκτιά μεταξύ δύο μη συμβατών ατόμων. Ας λάβουμε υπόψη ότι η προσοχή ενός παιδιού διασπάται όταν συνομιλεί με συνομήλικούς του, πόσο μάλλον με έναν ενήλικα για μία ώρα. Το ιδιαίτερο επίσης στερεί και την ελεγχόμενη ταχύτητα προς την επίτευξη ενός επιθυμητού επιπέδου σε βάθος χρόνου, καθώς δεν υπάρχουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, όπως οι εξετάσεις, τα μέσα και η ενημέρωση που παρέχονται από ένα πιστοποιημένο Κέντρο Ξένων Γλωσσών. Αλλά αυτό που κυρίως πρέπει να προβληματίζει τους σκεπτόμενους γονείς είναι  η ικανότητα και η επάρκεια ενός καθηγητού/ριας στον οποίο αναθέτει την μόρφωση του παιδιού του – κάτι που μόνο ένα σοβαρό Κέντρο Ξένης Γλώσσας μπορεί να ελέγξει.

                                                                                    

*Ο ΚΡΟΙΣΟΣ ΚΟΥΡΟΣ
                                                                                                                       (και ένα πιθανό σενάριο...)

Το εν λόγω γλυπτό, φιλοτεχνημένο από τον Χανιώτη γλύπτη Γεώργιο Τζέλεση το 1993, είναι αντίγραφο του Κροίσου κούρου που βρίσκεται στο αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.
Φιλοτεχνημένο το 525 π.χ., το επιτύμβιο άγαλμα βρέθηκε στην Ανάβυσσο και παριστάνει νέο άνδρα, με πρόσωπο γεμάτο υπερηφάνεια και σοβαρότητα, με κορμί καλοσχηματισμένο, ρωμαλέο.
Είναι έτοιμος, οπλίτης-πολίτης, να πολεμήσει λίγα χρόνια μετά στον Μαραθώνα.
Στην βάση του είναι χαραγμένα τα εξής λόγια: «ΣΤΕΘΗ ΚΑΙ ΟΙΚΤΗΡΟΝ ΠΑΡΑ ΣΕΜΑ ΚΡΟΙΣΟΥ ΘΑΝΟΝΤΟΣ ΤΙΣ ΠΟΤ’ ΕΝΙ ΘΟΥΡΟΣ ΑΡΕΣ ΟΛΕΣΕΝ ΤΟΙΣ ΠΡΟΜΑΧΟΙΣ» (Δηλαδή: Στάσου και θρήνησε δίπλα από το μνημείο του νεκρού Κροίσου, που κάποτε, μαχόμενος στην πρώτη γραμμή, τον κατέστρεψε ο μανιασμένος Άρης).

Θα μπορούσαμε να φανταστούμε ένα πιθανό σενάριο που οδήγησε τον Κροίσο στον πρόωρό του θάνατο και δόξα. Νέος, δυνατός, στο άνθος της ζωής του, κλήθηκε να αντιμετωπίσει τους εισβολείς που απειλούσαν το βιος του, την οικογένειά του και την πόλη του.
Γνωρίζοντας ότι με έναν απλό αναγραμματισμό των πρώτων δύο στοιχείων η λέξη «πολίτης» μετατρεπόταν σε «οπλίτης», ο εικοσι-πεντάχρονος Κροίσος κατέβασε τα άρματα που κρεμόντουσαν πάνω από την εστία της οικίας του, ασπάσθηκε τους δικούς του και έτρεξε να παραταχθεί στην φάλαγγα πλάι, πλάι με τους συμπολίτες – συνοπλίτες του.
Πήρε την θέση του στην πρώτη γραμμή, όπως το όριζε η ηλικία του, και στον ρυθμό των αυλών κινήθηκε ρυθμικά να συναντήσει τα τάγματα του εχθρού.
Η αδρεναλίνη του είχε φτάσει στα ύψη, καθώς το θέαμα των μυριάδων αιχμών και ασπίδων που άστραφταν απέναντι όλο και πλησίαζε.
Ήξερε ότι κατά τον δορατισμό οι περισσότεροι στην πρώτη γραμμή θα έπεφταν, αλλά όσο σκεπτόταν τον κίνδυνο που διέτρεχαν οι δικοί του, η πόλη του, τα σπαρτά του, τόσο πιο αποφασισμένος ήταν να μην εγκαταλείψει την θέση και να τιμήσει τα εφέστια όπλα.
Εξ άλλου, η δική του ασπίδα προστάτευε την δεξιά πλευρά του αδελφού του, ενώ την δική του δεξιά την κάλυπτε ο παιδικός του φίλος Νικίας.
Οι λόγοι που τον έδεναν ως ένα σώμα με τους συμπολεμιστές του ήσαν τόσο ξεκάθαροι όσο και τα τώρα πλέον ευδιάκριτα μάτια του εχθρού που πλησίαζε.

Η εκκωφαντική κλαγγή της σύγκρουσης άφησε εκατοντάδες νεκρούς και από τις δύο πλευρές. Το δόρυ του Κροίσου έσπασε πάνω στην ασπίδα ενός αντιπάλου, αλλά αυτός συνέχισε να μάχεται με το σπαθί, εισχωρώντας βαθιά στα τάγματα του εχθρού.
Κάποια στιγμή, αποκομμένος από τους συμπολεμιστές του, δέχτηκε ένα καίριο χτύπημα και άφησε την τελευταία του πνοή στην γενέτειρα γη, υπέρ της οποίας του έμελλε να πέσει.

Αναγνωρίζοντας την ανεκτίμητη προσφορά του Κροίσου, οι συμπολίτες του φιλοτέχνησαν έναν Κούρο (που σημαίνει «νέος»), άγαλμα που αντιπροσώπευε την σωματική του ρώμη και την ηρωική του στάση, και το τοποθέτησαν πάνω από τον τάφο του.

Με άλλα λόγια, το μεγαλείο του Ελληνικού πολιτισμού είναι η μνήμη ηρωικών πράξεων και υψηλών σκέψεων, που αποταμιεύονται εικαστικά και λογοτεχνικά.
Η μορφή του Κροίσου κούρου, λοιπόν, κατ' εμάς πρεσβεύει όλες οι αξίες που συνθέτουν έναν επιθυμητό πολιτισμό, καθώς, υπερβαίνοντας εαυτόν, προστάτευε οικογένεια, γη, πόλη και πατρίδα. Ένα σύμβολο για τους απανταχού νέους ανά την υφήλιο.

Περιηγηθείτε στην Ιστοσελίδα..

Πηγή: agglika-zachariou

.