Σπηλιές Ντούνη

κείμενα-φωτογραφίες: Κώστας Λαδάς, Σωκράτης Καράλης

Μια από τις πολλές παραλίες της Αττικής που φημίζεται για την εύκολη πρόσβαση της, το άνετο parking, τον αμμώδη βυθό και την διαύγεια του νερού είναι η λεγόμενη παραλία Ηλιόπουλου. Βρίσκεται ακριβώς μετά την Αγ. Μαρίνα στην παραλιακή οδό Αθηνών - Σουνίου με χαρακτηριστικό της γνώρισμα ένα μικρό, μακρόστενο νησάκι που φαίνεται καθαρά πως αποτελεί προέκταση της ξηράς..

Κύριο χαρακτηριστικό του οι πολλές σπηλιές που είναι ορατές με μια και μόνο ματιά!

Είναι οι γνωστές σε όλους σπηλιές Ντούνη.

Η κατάδυση σε αυτό το σημείο θεωρείται από πολλούς σαν μια κατάδυση χαλάρωσης και οπτικής ευχαρίστησης, που οφείλεται στο μικρό βάθος, την εύκολη προσέγγιση, τις εύκολα επισκέψιμες μικρές και ρηχές σπηλιές αλλά και το παιχνίδι των ηλιακών ακτινών μέσα από αυτές.

Για τις πρωινές ώρες προτείνεται η κατάδυση στην Ανατολική πλευρά του νησιού και αντίστοιχα από το μεσημέρι και μετά στη Δυτική.

Ένα μικρό πέρασμα από την παραλία με βάθος όχι μεγαλύτερο του ενός μέτρου θα μας διευκολύνει, όποια και αν είναι η τελική μας απόφαση για το σημείο προετοιμασίας μας. Ξεκινώντας λοιπόν από την αριστερή πλευρά του νησιού και με βάθη που δύσκολα θα ξεπεράσουν τα 5 μέτρα, διατηρούμε πορεία Νοτιοανατολική σχεδόν παράλληλη με το νησί, έχοντας στα δεξιά μας οπτική επαφή με τη βάση του νησιού.

Σταδιακά θα αρχίσουμε να βλέπουμε τις πρώτες μικρές σπηλιές και τα χρωματικά παιχνίδια του Ήλιου.

Από την μέση της απόστασης περίπου και μετά, το βάθος αρχίζει σταδιακά να αυξάνεται μέχρι την άκρη του νησιού με μέγιστο τα 12 μέτρα γύρω από δυο μικρές ξέρες που μόλις που ξεχωρίζουν στην αριστερή άκρη.

Διάσπαρτα μονόπτερα στον βραχώδη από πλάκες βυθό, καλυμμένα με σφουγγάρια αλλά και λιβάδια ποσειδωνίας, θα κρατήσουν το ενδιαφέρον μας αμείωτο σε όλη την διάρκεια της βουτιάς.

Δεν θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια και φαντασία, βλέποντας την άκρη του νησιού, για να ξεχωρίσουμε ένα αυστηρό βλέμμα να μας κοιτάει. Δυο μεγάλες σπηλιές με ένα βράχο στη βάση τους μας φέρνει αμέσως την εικόνα ενός καλοσχηματισμένου προσώπου. Χρωματιστά μικρόψαρα μας συνοδεύουν σε όλη την διάρκεια της κατάδυσης ανάμεσα στα καλυμμένα με χρώματα μονόπτερα στις άκρες της φυκιάδας

Η μεγαλύτερη από της σπηλιές που βρίσκεται στα 2/3 περίπου του μήκους του νησιού, οδηγεί στην άλλη του άκρη, κάνοντας όμως το πέρασμα της μια εξειδικευμένης μορφής κατάδυση που ξεφεύγει από αυτήν της αναψυχής και κρύβει τους ανάλογους κινδύνους για όσους δεν έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση.

Έχοντας φτάσει λοιπόν στο άκρο του νησιού με ακόμα αρκετό απόθεμα σε αέρα, επιστρέφουμε από τη Δυτική του πλευρά με κατεύθυνση το σημείο εξόδου στην παραλία. Ίδιο ακριβώς το σκηνικό κι’ εδώ με περισσότερο αμμώδη βυθό σε όλη τη διάρκεια της επιστροφής, αλλά με περισσότερη ζωή, από μικρά χταπόδια, γλώσσες, μουρμούρες και μικρά σαργουδάκια.

Θα μπορούσαμε κάλλιστα να δώσουμε τον τίτλο “Παιχνίδι με τις ακτίνες του Ήλιου” γι αυτήν την κατάδυση!

Βίντεο: