Τη δεκαετία του 1960 η ομάδα σχεδιαστών όπλων της Ρωσικής βιομηχανίας Vympel ανέλαβε ένα πρόγραμμα ανάπτυξης ενός πυραύλου αέρος-αέρος (δηλαδή που εξαπολύεται από εναέρια μέσα με στόχο άλλα εναέρια μέσα). Την ανάπτυξη του την ανέλαβε ο σχεδιαστής όπλων Β. Α. Πουστγιάκοβ υπό τη κωδική ονομασία K-23. Ο σχεδιασμός του βασίστηκε στο ότι ο πύραυλος θα εξόπλιζε το μαχητικό αεροσκάφος Mikoyan-Gurevich MiG-23 που είναι γνωστό και με το ψευδώνυμο «Flogger» (Μαστίγιο) στις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις.
Το κόκκινο πλαστικό καπάκι που βλέπετε στη παραπάνω φωτογραφία στη κεφαλή του πυραύλου είναι για λόγους προστασίας. Ο πύραυλος αρχικά σχεδιάστηκε με σύστημα πλοήγησης SARH (Semi-Active Radar Homing, Ημί-Ενεργή Πλοήγηση Ραντάρ) υπό το δοκιμαστικό μοντέλο 340 αλλά δεν ήταν αρκετά αποτελεσματικός. Εν συντομία, η τεχνολογία SARH σημαίνει ότι το αεροσκάφος δε χρειάζεται συνεχώς να στέλνει στο πύραυλο εντολές πλοήγησης, αλλά του στέλνει μόνο περιστασιακά και ο πύραυλος διαχειρίζεται μόνος του μέρος της πλοήγησης. Οι πρώτες δοκιμές από αυτό το μοντέλο έγιναν το 1967. Ωστόσο, λόγω των προβλημάτων η Vympel ξεκίνησε και την ανάπτυξη του μοντέλου 360 που ήταν με ακολούθηση υπέρυθρου (IR) ίχνους. Δηλαδή, ο πύραυλος απλά ακολουθεί το σημείο όπου παράγει υψηλή θερμότητα μέσω ενός αισθητήρα υπέρυθρης ακτινοβολίας.
Στα τεχνικά, είναι ένας πύραυλος βάρους 222 κιλών (489 λίβρες) με συνολικό μήκος 4.5 μέτρα και διάμετρο 22.3 εκατοστά. Η εκρηκτική κεφαλή του έχει βάρος 25 κιλών (55 λίβρες) και η ρουκέτα του του επιτρέπει μέγιστο βεληνεκές 11 χιλιόμετρα με μέγιστη ταχύτητα Mach 3 και εμβέλεια για εκτόξευση από 1300 μέτρα (ελάχιστο) έως 35 χιλιόμετρα (μέγιστο). Οι τρεις εκδόσεις του είναι η R-23R που έχει σύστημα πλοήγησης SARH, η έκδοση R-23T που έχει σύστημα πλοήγησης με ακολούθηση του υπέρυθρου ίχνους-θερμότητας του στόχου, και η έκδοση R-23UT που είναι για εκπαιδευτική χρήση. Βλέπετε στη συνέχεια μία φωτογραφία από ένα πύραυλο της έκδοσης R-23T.
Επίσημα η χρήση του ξεκίνησε το 1974 ενώ το συναντάμε μέχρι και σήμερα στις εμπόλεμες ζώνες της Μέσης Ανατολής (Συρία, Ιράκ, κτλ.) Ταυτόχρονα, η κατασκευή του δεν έχει σταματήσει από τη βιομηχανία Vympel που συνεχίζει να το κατασκευάζει έως και σήμερα. Τα τέσσερα πτερύγια σχεδιασμού «Δέλτα» που έχει στο κέντρο του είναι για σταθεροποίηση ενώ το σύστημα πλοήγησης του γίνεται από τα μικρότερα πτερύγια που υπάρχουν στο πίσω μέρος του. Τα μικρότερα πτερύγια κοντά στην εκρηκτική κεφαλή του παίζουν ρόλο «destabilizers» (αποσταθεροποιητικά) για καλύτερο έλεγχο στις γρήγορες αλλαγές πορείας μεγάλης κλίσης.
Αναφορικά με την εκρηκτική κεφαλή του, έχει ηλεκτρονικό σύστημα πυροδότησης που ενεργοποιείται όταν βρεθεί κοντά στο στόχο, χωρίς να απαιτείται επαφή, λόγω της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας που εντοπίζει. Η κεφαλή του έχει μία ακτίνα θανάτου 8 μέτρων με σχεδιασμό τύπου «expanding rod» (διαστέλλοντος ράβδου) που με απλά λόγια είναι μία σειρά από ράβδους κάτω από τις οποίες υπάρχει η εκρηκτική ύλη. Όταν αυτή πυροδοτηθεί, τότε οι ράβδοι υπό τη πίεση της έκρηξης εκτοξεύονται περιμετρικά «κόβοντας» το τμήμα του αεροσκάφους που βρίσκεται κοντά του.
Στις ημέρες μας ο πύραυλος αυτός είναι αρκετά παρωχημένος καθώς μπορεί να «νικηθεί» με αντίμετρα όπως φωτοβολίδες και κομμάτια chaff, ενώ λόγω του μειωμένου βεληνεκούς τους, μπορούν ακόμα και να «νικηθούν» με έξυπνους ελιγμούς που θα οδηγήσουν το πύραυλο στη κατανάλωση όλων των καυσίμων του προτού πλησιάσει το στόχο του.
Κλείνοντας, αξίζει να αναφέρουμε ότι κατά το ΝΑΤΟ, το αναγνωριστικό αυτού του όπλου δεν είναι R-23 όπως θα περίμενε κανείς, αλλά AA-7 με κωδική ονομασία «Apex» (Κορυφή). Το «AA» είναι από τις Αγγλικές λέξεις «Anti Aircraft» (Αντί-Αεροπορικό). Εάν πιστεύετε ότι μας διέφυγε κάτι αξιοσημείωτο για αυτό το πύραυλο περιμένουμε στα σχόλια τις επισημάνσεις σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου