Μπάρα

Κυριακή 31 Μαΐου 2020

Τσαντίρια μέσα σε... αρχαιολογικό χώρο στον Πειραιά!


Τσαντίρια μέσα σε... αρχαιολογικό χώρο στον Πειραιά!



Ο πιο… προνομιακός καταυλισμός ή, αν προτιμάτε, το πιο προνομιακό camping στον κόσμο, λειτουργεί – και μάλιστα δωρεάν – στον Πειραιά, και πιο συγκεκριμένα στην περίφημη, ιστορική και γραφική ακτή της Πειραϊκής…


Αρχαίο δομικό υλικό, μουντζουρωμένο με συνθήματα,
μέσα σε αρχαιολογικό χώρο-σκουπιδότοπο...

Λίγα μόλις μέτρα από την θάλασσα, κάτω από σκιερά δένδρα, μεσοτοιχία με τα… αρχαία τείχη του Κόνωνος - ή Μακρά Τείχη (461-455 π.Χ.) - με την δυνατότητα να χρησιμοποιούν για καρέκλες ή τραπεζάκια των… ενοίκων αρχαία δομικά μέλη!


Ρούχα απλωμένα για στέγνωμα, πάνω από τα αρχαία μέλη...



ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για την ΠΕΙΡΑΪΚΗ, ΕΔΩ.

Αρχαίο δομικό υλικό, που ενίοτε χρησιμοποιείται για...
καθημερινές ανάγκες των κατασκηνωτών-καταληψιών...

Ναι, στην Φρεαττύδα. και δίπλα απο τον Όμιλο Διογένη, έχουν κατασκηνώσει «διάφοροι» (μου λένε), μέσα σε κηρυγμένο αρχαιολογικό χώρο…


Camping σε αρχαιολογικό χώρο, με καρέκλες,
πάρκινγκ για καροτσάκια σούπερ μάρκετ, κλπ.



Την ασέλγεια και αδιαφορία για τα αρχαία τείχη της ΠΕΙΡΑΪΚΗΣ

την είχα επισημάνει και σε παλαιότερο ρεπορτάζ μου – ΔΕΙΤΕ το ΕΔΩ.



Κατασκήνωση... μεσοτοιχία με τα αρχαία τείχη...

Και την γενικότερη υποβάθμιση της ιστορίας της ΠΕΙΡΑΪΚΗΣ, ΕΔΩ.

Κατασκήνωση ανάμεσα σε αρχαία ερείπια...

Δεν έχει πάτο η κατρακύλα του Πειραιώς…


Μεταξύ αρχαίων τειχών και θαλάσσης...



ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για τον ΠΕΙΡΑΙΑ, ΕΔΩ.



ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΡΟΣΕΧΩΣ…



 ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 25.5.2020.

Τετάρτη 27 Μαΐου 2020

Βουτιά στο σκοτεινό άγνωστο: Σπηλαιοδύτες εξερεύνησαν το πλημμυρισμένο Ορυχείο 145 του Λαυρίου

Βουτιά στο σκοτεινό άγνωστο: Σπηλαιοδύτες εξερεύνησαν το πλημμυρισμένο Ορυχείο 145 του Λαυρίου

Ομάδα σπηλαιοδυτών βούτηξαν στο πλημμυρισμένο Ορυχείο 145 και μας περιγράφουν την εμπειρία τους!
Τον 5ο αιώνα π.Χ., περίπου 11.000 άνθρωποι εργάζονται στη μεταλλουργική περιοχή της Λαυρεωτικής για να παράγουν 20.000 κιλά αργύρου ετησίως.
Το 1864 Ιδρύθηκε η Γαλλική Εταιρεία (από τον Σερπιέρη και Έλληνες μετόχους) και το 1867 παίρνει την πρώτη άδεια εκμετάλλευσης των αρχαίων σκωρίων (και όχι μόνο) της περιοχής από το Ελληνικό Κράτος. Το 1873 η Γαλλική Εταιρεία χωρίζεται σε δύο, την "Ελληνική Εταιρεία Μεταλλουργείων Λαυρίου (Ε.Ε.Μ.Λ)" (1873 - 1917) και την εταιρεία "Μεταλλεία Καμαρίζης" (1873 - 1875). Το 1875 ιδρύεται η «Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου» (1875 - 1981), η οποία ουσιαστικά είναι υπεύθυνη για την αναβίωση της εκτεταμένης μεταλλευτικής δραστηριότητας στη Λαυρεωτική και για την ίδρυση των οικισμών Πλάκα και Καμάριζας το 1880.
Η ομάδα περπάτησε στις στοές από συμπαγή βράχο και ένα λασπώδες έδαφος προτού να φτάσει στα πλημμυρισμένα τμήματα αυτού του ορυχείου.
Αυτό το σημείο ήταν το πιο δύσκολο μέρος καθώς το νερό έφτανε στην μέση και το πόδι βυθίζεται στην λάσπη.
Τους δύτες βοήθησαν μέλη της αποστολής όπου περπάτησαν μέσα στο νερό για περίπου 120 μέτρα μεταφέροντας τον απαραίτητο καταδυτικό εξοπλισμό.
Οι δύτες κολύμπησαν στη συνέχεια για άλλα 30 έως 40 μέτρα μέχρι να βυθιστούν πλήρως.
Oι δύτες διείσδυσαν 70 μέτρα υποβρυχίως μέχρι να φτάσουν στο τέλος του θαλάμου.
Μίτο έχει τοποθετηθεί σε όλη την υποβρύχια διαδρομή.
Η ομάδα έχει επισκεφτεί το Ορυχείο 145 δυο φορές και πραγματοποίησε ισάριθμες καταδύσεις.
Η πρώτη ήταν στις 7 Σεπτεμβρίου του 2019 ενώ η δεύτερη ήταν στις 9 Μαΐου του 2020.
Η ορατότητα του νερού στο ορυχείο ήταν μέτρια στην αρχή και βελτιώθηκε καθώς η κατάδυση προχώρησε περαιτέρω.
Η θερμοκρασία του νερού ήταν στους 15 βαθμούς Κελσίου.
Το ίζημα που δημιουργήθηκε από την εκπνοή των φυσαλίδων και την κίνηση των δυτών ήταν ήπιο.

Δείτε το βίντεο και τις φωτογραφίες:










Σάββατο 23 Μαΐου 2020

Κριτικές Όπλων: Πιστόλι Zastava M70

Αυτή τη φορά θα δούμε ένα γιουγκοσλάβικο πιστόλι της εταιρίας Zastava που σχεδιάστηκε το 1970 από όπου πήρε και το όνομα του, M70.
Είναι ένα μικρό πιστόλι διαμετρήματος .32 ACP (δηλαδή 7.65×17 χιλιοστά). Είναι ένα πολύ διαδεδομένο πιστόλι μέχρι και σήμερα στη Σερβία και είχαμε την ευκαιρία να εκτελέσουμε μερικές βολές με αυτό.
Η εμπειρία μας μαζί του είναι πολύ μικρή άρα περιμένουμε στα σχόλια τις απόψεις σας εάν έχετε εμπειρία στη χρήση του και θεωρείτε ότι μας διέφυγε κάτι σημαντικό.  
Προσοχή! Ότι διαβάζετε σε αυτή τη κατηγορία είναι η προσωπική μας άποψη βάσει των εμπειριών και γνώσεων μας, δεν είναι σε καμία περίπτωση μία αντικειμενική παρουσίαση.
Πηγή: Pinterest.com

Το πιστόλι αυτό έχει πολύ μικρές διαστάσεις και είχε σχεδιαστεί ως εφεδρικό όπλο για τις αστυνομικές δυνάμεις.
Η λογική ήταν ότι εάν ο αστυνομικός βρεθεί δίχως το βασικό του όπλο σε μία συμπλοκή θα έχει σε κεκαλυμμένη θήκη αυτό το μικρό πιστόλι για αυτοάμυνα.
Αυτό ήταν είτε θήκη ποδιού, θήκη τσέπης, ή άλλες κεκαλυμμένες θήκες οπλοφορίας.
Ενδεικτικά, μιλάμε για ένα πλήρως μεταλλικό πιστόλι με βάρος 670 γραμμάρια (άδειο), χωρητικότητα 8 φυσιγγίων σε γεμιστήρα μονής στοίβας, και συνολικό μήκος μόλις 16.5 εκατοστά. Επίσης, ο σχεδιασμός του βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο Tokarev που έχει αποδείξει την αξία του εδώ και πολλά χρόνια.


Πηγή: ArmsList.com

Αξίζει να αναφέρουμε ότι το όπλο παραμένει και σήμερα πολύ δημοφιλές για οπλοφορία στη Σερβία ενώ έχει και το ψευδώνυμο «Pčelica» (μελισσούλα) λόγω του μικρού διαμετρήματος και διαστάσεων του.
Όπως προαναφέραμε η προσωπική μας εμπειρία μαζί του περιορίζεται σε μερικές δεκάδες βολές και έτσι δεν έχουμε πλήρη εικόνα των δυνατών και αδύνατων σημείων του. Βλέπετε μία σχετική φωτογραφία μας παρακάτω.


Πηγή: Προσωπικό αρχείο

Σε γενικές γραμμές θα λέγαμε ότι για τα σημερινά δεδομένα δεν είναι ότι καλύτερο.
Για τις διαστάσεις του έχει υπερβολικά μεγάλο βάρος, πολύ μικρή χωρητικότητα, και όλα αυτά με ένα διαμέτρημα τόσο μικρό που γενικά θεωρείται ακατάλληλο για αυτοάμυνα.
Επιπρόσθετα, προσωπικά αντιμετωπίσαμε κάποιες εμπλοκές που ήταν λόγο κακής συντήρησης (προβλήματα απόρριψης άδειων καλύκων).


Πηγή: ArmsList.com

Η τιμή του είναι γύρω στα $200 σήμερα αλλά εάν αφαιρέσουμε τη συλλεκτική του αξία, δε μπορούμε να δούμε κάποια πρακτική εφαρμογή για αυτό το πιστόλι σήμερα.
Σίγουρα για την εποχή του ήταν εξαιρετικό και ως εφεδρικό όπλο για σχεδόν εξ’επαφής συμπλοκές ήταν μία λογική «τελευταία λύση».
Αλλά με τις γνώσεις και τεχνολογία που έχουμε σήμερα, δε μπορεί να ανταγωνιστεί σύγχρονα ημιαυτόματα πιστόλια που στο ίδιο βάρος και διαστάσεις προσφέρουν μεγαλύτερη χωρητικότητα με μεγαλύτερα διαμετρήματα, και σαφώς ανώτερα επίπεδα αξιοπιστίας.
Όπως αντιλαμβάνεστε, δε θα προτείναμε σε κάποιον να το αγοράσει ως όπλο αυτοάμυνας.

Πηγή: defensegr.wordpress.com

Στρατηγός Ανδρέας Kαλλίνσκης ο ιδρυτής των Δυνάμεων Καταδρομών.

200516-kallinskis
 
Στις 21 Μαίου 1956…πεθαίνει από καρκίνο του πνεύμονα σε ηλικία 61 ετών, ένας εκ των εκλεκτών Πολεμιστών Αξιωματικών, ο Υποστράτηγος Ανδρέας Καλίνσκης.
 
  Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός πως την ιστορία την χαρακτηρίζουν και την οριοθετούν οι προσωπικότητες.
Αυτές την καθορίζουν, οι ημέρες τα έργα και οι πράξεις των επιφανών ανθρώπων.
Η Ελλάδα αποτελεί την μοναδική περίπτωση στον ανθρώπινο πολιτισμό που η ιστορία της εγράφη ταυτόχρονα σε σελίδες δόξας τόσο με την πένα όσο και με το σπαθί.
Με πολιτισμό και πόλεμο, έννοιες άλλωστε τόσο στενά και άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους.
Οι Έλληνες υπήρξαν πάντοτε φυλή φιλοσόφων και πολεμιστών, τόσο στα βάθη της αρχαίας και βυζαντινής ιστορίας μας, όσο και στα κοντινά με εμάς χρόνια του περασμένου αιώνα.
Στο ατελείωτο πάνθεον των Ελλήνων πολεμιστών ξεχωρίζει η φυσιογνωμία του Στρατηγού Ανδρέα Καλλίνσκη, ιδρυτή και πρώτου Αρχηγού των ΛΟΚ, των θρυλικών «πρασινομπερέδων», του πλέον εκλεκτού σώματος του Ελληνικού Στρατού. Ο Καλλίνσκης υπήρξε ένας ξεχωριστός αξιωματικός, ένας μεγάλος πολεμιστής, ένας εξαίρετος και σεμνός άνδρας σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, αλλά δεν μας κάνει καμία εντύπωση που το όνομα του στην πλειοψηφία των συμπολιτών μας είναι άγνωστο.
Με την μελέτη αυτή επιχειρούμε να κάνουμε μια συνοπτική παρουσίαση της δράσης αυτού του μεγάλου Έλληνα, σε μια εποχή που εισαγωγή προτύπων παρακμής απειλεί να διαλύσει κάθε έννοια κοινωνικού δεσμού, παιδείας και εθνικών ιδανικών.
 
 
Οι οικογενειακές καταβολές και η αρχή της σταδιοδρομίας του
 
Οι ρίζες της οικογένειας Καλλίνσκη ξεκινούν κάπου στην Πολωνία, εκεί στις αρχές του 19ου αιώνα ένας Πολωνός αξιωματικός ο Ανδρέας Καλλίνσκη καταδικάζεται σε θάνατο για την συμμετοχή του σε επαναστατικό κίνημα των Πολωνών πατριωτών ενάντια στους Ρώσους.
Καταφέρνει να δραπετεύσει, και έπειτα από περιπλάνηση στις χώρες της Ευρώπης καταφεύγει στην Αθηνα, πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.
Το 1830 εργάσθηκε στο Υπουργείο Στρατιωτικών, διορίσθηκε γραμματέας του βασιλέα Όθωνος και έπειτα του Γεωργίου Α’. Νυμφεύθη την Ελένη Σέκερη, κόρη του Φιλικού Παναγιώτη Σέκερη, απέκτησαν μια κόρη η οποία παντρεύτηκε τον γόνο της αρχοντικής αθηναϊκής οικογένειας, Ευστράτιο Ροΐδη, με τον οποίο απέκτησαν δυο υιούς τον Νικόλαο και τον Ανδρέα, ο οποίος κατά το παλαιό έθιμο κράτησε το επώνυμο της μητέρας του ακολουθώντας στρατιωτική σταδιοδρομία.
Ο Αντιστράτηγος Ανδρέας Ροΐδης- Καλλίνσκης φοίτησε στο Στρατιωτικό σχολείο της Γερμανίας υπηρετώντας για δυο έτη (1885-1887) στο Σαξονικό Σώμα Ευελπίδων.
Τον Ιούνιο του 1887 κατατάσσεται στον Ελληνικό Στρατό με τον βαθμό του Ανθυπασπιστή Ιππικού, λαμβάνοντας μέρος στις επιχειρήσεις για την κατάληψη και απελευθέρωση της Κρήτης με το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα του Συνταγματάρχη Τημολέοντος Βάσσου.
Στην διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων ήταν απεσπασμένος στο Γενικό Στρατηγείο.
Εξαιτίας του εθνοκτόνου διχασμού απομακρύνθηκε από το στράτευμα το 1917, για να επανέλθει το 1920 όπου τοποθετήθηκε στην Στρατιά Μικράς Ασίας ως Υποστράτηγος- Διοικητής της ΙΧ Μεραρχίας Πεζικού και έπειτα  Μεραρχίας Ιππικού έως το τέλος της Εκστρατείας.
Απεβίωσε στην Αθηνα το 1930, έχοντας αποκτήσει με την κόρη του Στρατηγού Τ. Βάσσου τρία παιδία, εκ των οποίων ο Ανδρέας Καλλινσκης (1895), ο ιδρυτής και πρώτος Αρχηγός των Δυνάμεων Καταδρομών, των ένδοξων «Λοκατζήδων».
Παρατηρούμε πως οι οικογενειακές καταβολές του Ανδρέα Καλλίνσκη ήταν οι πλέον εκλεκτές.
Γόνος επιφανών  αξιωματικών, καθώς και αγωνιστών του 1821.
Έτσι σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του και εισέρχεται κατόπιν εξετάσεων 3ος στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ).
Εκεί θα τον βρει σαν δευτεροετή Εύελπι η έναρξη της μεγάλης εξόρμησης των Ελλήνων, ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος το 1912.
Με την κήρυξη της γενικής επιστράτευσης ο νεαρός Ανδρέας Καλλινσκης (μόλις 17 ετών) τοποθετείται στο στράτευμα ως Λοχίας. Πεζικού, και λαμβάνει μέρος ως Διμοιρίτης στις επιχειρήσεις του Συντάγματος του στη δυτική Μακεδονία, στις μάχες του Αμύνταιου, του Κομανού, της Φλώρινας και του Πισσοδερίου.
Λόγω της μικρής διάρκειας του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, ο Καλλινσκης, έχοντας προαχθή στον βαθμό του Ανθυπασπιστή, και όλοι οι συμμαθητές του της 3ης τάξης της ΣΣΕ,  παρέμειναν στα διάφορα Έμπεδα του στρατού χωρίς να λάβουν μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις.
Για την πολεμική του δράση στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο ο Καλλίνσκης τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος, και  η ταραχώδης περίοδος που ακολουθεί τον βρίσκει Ανθυπίλαρχο στο 3ο Σύνταγμα Ιππικού.
 
Το πρώτο έμβλημα των Δυναμέων Καταδρομών1947 έως 1949… 
 
 
Εθνικός διχασμός Σύνηθες φαινόμενο της ελληνικής ιστορίας είναι έπειτα από μια εθνική δόξα να ακολουθεί η τραγωδία του εθνικού διχασμού.
Μετά την δόξα των περσικών πολέμων ήρθε η αλληλοσφαγή Αθηναίων και Λακεδαιμονίων στον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Έπειτα από την δημιουργία της Ελληνιστικής κοσμοκρατορίας, ακολούθησαν έριδες και εμφύλιοι πόλεμοι, με συνέπεια την υποταγή της Ελλάδας στους Ρωμαίους.
Πολλά τα παραδείγματα.
Έτσι μετά την μεγαλειώδη απελευθέρωση της Μακεδονίας και του Αιγαίου το 1912-13, ακολούθησε ο καταστροφικός Εθνικός Διχασμός.
Ο  Καλλινσκης και η οικογένεια του ανήκαν στην παράταξη των βασιλοφρόνων, έτσι ο εξαίρετος αυτός άνδρας απετάχθη από το στράτευμα τον Αύγουστο του 1917 χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους διεγράφη από Στέλεχος Εφεδρείας, ενώ ο συνονόματος πατέρας του είχε και αυτός την ίδια τύχη καθώς τέθηκε σε αυτεπάγγελτη αποστρατεία!
Οι πολιτικάντηδες από τότε λέρωναν με τα άθλια έργα τους την δόξα του Ελληνικού Στρατού
Με την άνοδο στην εξουσία της κυβέρνησης Γούναρη, έπειτα από τις αμφιλεγόμενες εκλογές του 1920, ο Καλλίνσκης, προαχθείς αναδρομικά στον βαθμό του Ίλαρχου, τοποθετήθηκε τον Φεβρουάριο του 1921 στο μέτωπο της Μικράς Ασίας και συγκεκριμένα στην Ταξιαρχία Ιππικού.
 
Η δράση του στην Mικρασιατική εκστρατεία 
 
Το στήθος του Ανδρέα Καλλίνσκη κοσμούσε πλήθος παρασήμων και μεταλλίων, από τα οποία πολλά ήταν για την ανδρεία του κατά την περίοδο της θρυλικής Μικρασιατικής Εκστρατείας.
Τότε που το άνθος του Ελληνισμού θυσιαζόταν για να πραγματώσει τα πεπρωμένα της Φυλής μας.
 
 
Ο Καλλίνσκης έλαβε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις του μικρασιατικού μετώπου έως και την ώρα της κατάρρευσης της Στρατιάς.
Είναι χαρακτηριστικό πως σύμφωνα με την γνώμη όλων όσων πολέμησαν μαζί του στη γη της Μικρασίας, ο Καλλίνσκης διακρίθηκε ως εκλεκτός πολεμιστής, ως ένας από τους καλύτερους ηγήτορες του Ελληνικού Ιππικού.
Στο σημείο αυτό όμως και προτού αναφερθούμε στις μάχες στις οποίες διακρίθηκε ο Καλλίνσκης, είναι απαραίτητο να κάνουμε μια σημαντική παρατήρηση.
Ο Ανδρέας Καλλίνσκης είχε μια συνεχή παρουσία στα πεδία των μαχών, και ιδιαίτερα στην Μικρασιατική Εκστρατεία, σε έναν πόλεμο με πρωτοφανείς κακουχίες και αντιξοότητες.
Ο Καλλίνσκης εκμεταλλευόμενος την αριστοκρατική του καταγωγή και την θέση του πατέρα του, πολύ εύκολα θα μπορούσε να αποφύγει το μέτωπο, και να είναι «βολεμένος» σε κάποιο γραφείο της πρωτεύουσας όπως τόσοι άλλοι.
Αυτός όμως επέλεξε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, πράγμα που θα συνεχίσει να κάνει, όπως θα δούμε, έως την τελευταία ημέρα της ζωής του.
Ο Καλλίνσκης έλαβε μέρος με την Ταξιαρχία Ιππικού στις επιθετικές επιχειρήσεις του Γ’ Σώματος Στρατού από την Προύσσα έως το Δορύλαιον (Εσκί Σεχίρ) ενώ τον Μάρτιο το 1921 συμμετείχε στις μάχες του Αβγκίν και της Κοβαλίτσας.
Τον Ιούνιο του ίδιου έτους ως Διοικητής της 1ης Επιλαρχίας του 3ου Συντάγματος Ιππικού, λαμβάνει μέρος στις ηρωικές επιθέσεις του Α’ Σ.Σ. για την καταδίωξη των Τούρκων.
Μαλιστα στην μάχη του Ουτς Σεράι αν και τραυματίσθηκε σοβαρά από πυροβόλο συνέχισε να μάχεται κερδίζοντας τον θαυμασμό αξιωματικών και οπλιτών.
Η δράση όμως αυτού του μεγάλου αξιωματικού δε σταματάει εκεί.
Βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μυθικής επίθεσης προς την Άγκυρα, λαμβάνοντας μέρος στην μάχη του Σαγγαρίου,  και στις 29 Αυγούστου του 1921 αναλαμβάνει προσωρινά την διοίκηση του 3ου Συντάγματος Ιππικού, με το οποίο πολέμησε στην σκληρότατη μάχη του Σιβρί- Χισάρ.
Η γενική υποχώρηση του Ελληνικού Στρατού και η τραγωδία της κατάρρευσης του μετώπου, βρίσκει τον Καλλίνσκη Διοικητή του 1ου Συντάγματος Ιππικού,  επικεφαλής του οποίου έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις καλύψεως των συμπτυσσομένων ελληνικών δυνάμεων.
Την περίοδο εκείνη οι μονάδες του πολέμησαν στις ηρωικές μάχες της Ορτάντζας και του Σαλιχλή (Αύγουστος 1922).
Στα πεδία των μαχών στη γη της Μικρασίας ο Καλλίνσκης επέδειξε πρωτοφανή ηρωισμό και αυτοθυσία, γεγονός που μαρτυρούν όλοι όσοι τον γνώρισαν.
Για την ανδρεία του τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας και το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Δ’ Τάξεως, τιμές ανάλογες της αξίας και του ήθους αυτού του άνδρα.
 
Το Έπος του 1940 και ο Ιερός Λόχος
 
Το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940 βρίσκει τον Καλλίνσκη σε πολεμική διαθεσιμότητα, στην οποία βρισκόταν από το 1924 λόγω προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε.
Όμως η πίστη του στα ελληνικά ιδανικά και η στρατιωτική του αρετή δεν μπορούν να τον αφήσουν αδιάφορο μπροστά στον νέο αγώνα του έθνους.
Ζητά εθελοντικά την ανάκληση του ως εφέδρου εκ μονίμων, η οποία γίνεται αμέσως δεκτή, έτσι την 1η Νοεμβρίου ο Καλλινσκης βρίσκεται ξανά στην πρώτη γραμμή του πολέμου ως Επίλαρχος  της Α’ Ομάδας Αναγνωρίσεως, λαμβάνοντας μέρος στις ηρωικές μάχες της Καστάνιανης, της Κακαβιάς και του Αυλώνος.
Ως επικεφαλής της VIII Ομάδας Αναγνωρίσεως, υπό τον Χαράλαμπο Κατσιμήτρο ο Καλλίνσκης αγωνίστηκε από τον Μάρτιο έως τον Απρίλιο του 1941 στο Τεπελένι.
Για άλλη μια φορά ο Καλλίνσκης τίμησε με την ηρωική και υπέροχη δράση του τα ελληνικά όπλα, και για τις πράξεις του ο εθελοντής αυτός πολεμιστής τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας,  τον Πολεμικό Σταυρό Β’ Τάξεως και  το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων.
Το δράμα της Κατοχής αλλά και το πολεμικό πνεύμα του Καλλίνσκη τον οδηγούν στο να πάρει την απόφαση να διαφύγει στην Μέση Ανατολή όπου είχε πληροφορηθεί ότι δημιουργείται ένας νέος Ελληνικός Στρατός.
Έτσι τον Ιανουάριο του 1942 φτάνει μέσω Τουρκίας στην Μέση Ανατολή και τοποθετείται στην Ι Ελληνική Ταξιαρχία.
Είχε φτάσει πλέον η στιγμή της δόξας του Ιερού Λόχου.
Τον Σεπτέμβριο του 1942 συγκροτείται από εθελοντές αξιωματικούς η επίλεκτη ελληνική μονάδα, ο περίφημος Ιερός Λόχος, οι πρώτοι Έλληνες Καταδρομείς της σύγχρονης ιστορίας.
Ο Καλλινσκης (αντισυνταγματάρχης πλέον)  ήταν προσωπική επιλογή του Διοικητή του Ιερού Λόχου Συνταγματάρχη Χ. Τσιγάντε, που γνώριζε τον ηρωισμό και την αξία του.
Ο Καλλίνσκης υπηρέτησε στον Ιερό Λόχο συνεχώς έως την ημέρα της διαλύσεως του τον Αύγουστο του 1945.
Έλαβε μέρος με απαράμιλλο ηρωισμό  στους σκληρούς αγώνες του αδελφοκτόνου Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην Τυνησία, στα νησιά του Αιγαίου και στα Δωδεκάνησα, προαχθείς επ’ ανδραγαθία στον βαθμό του Συνταγματάρχη.
Αξίζει όμως να δούμε συνοπτικά την δράση του με τους Ιερολοχίτες.
Από τον Φεβρουάριο έως τον Απρίλιο του 1943 συμμετείχε στην εκστρατεία του Ιερού Λόχου στην Τυνησία, όπου ο Καλλίνσκης τιμήθηκε για την δράση του με τον Πολεμικό Σταυρό Γ’ Τάξεως.
Έπειτα από την εκστρατεία ο Ιερός Λόχος επιστρέφει στην Παλαιστίνη όπου και εκπαιδεύεται στα αλεξίπτωτα και στα πλωτά μέσα, με σκοπό να αναλάβει την εκτέλεση καταδρομικών επιχειρήσεων στο Αιγαίο.
Ο Καλλίνσκης παρά την ηλικία του διακρίνεται ως ένας από τους καλλίτερους και πλέον τολμηρούς  αλεξιπτωτιστές.
 

Λαμβάνει μέρος ως επικεφαλής 200 Ιερολοχιτών Αλεξιπτωτιστών στην νυκτερινή  καταδρομική επιχείρηση στην Σάμο το 1943 και διευθύνει τις αμφίβιες καταδρομικές επιχειρήσεις  στα Ψαρά, στη Λέσβο, στην Σάμο και στη Χίο το 1944.
Η Α’ Μοίρα του Ιερού Λόχου επικεφαλής της οποίας ήταν ο Καλλινσκης, είτε ανεξάρτητα είτε σε συνεργασία με Βρετανούς commandos, εκτελεί αμφίβιες καταδρομές στη Νάξο, στη Μήλο, στη Λήμνο στην Χάλκη και στη Ρόδο, στο τέλος του 1944 και στις αρχές του 1945, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην έκβαση του πολέμου στον χώρο της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Είναι περιττό να αναφέρουμε το πλήθος των μεταλλίων που απονεμήθηκαν στον Καλλίνσκη για τον ηρωισμό και την τόλμη που επέδειξε για άλλη μια φορά.
Αξίζει μόνο να αναφέρουμε πως του απονεμήθηκαν το Ανώτερο Βρετανικό Πολεμικό Παράσημο «Διακεκριμένης Υπηρεσίας» (DSO), καθώς και οι Βρετανικές «Πτέρυγες Αλεξιπτωτιστών», για την καταδρομική επιχείρηση στη Σάμο.

 
Η ίδρυση και η δράση των ΛΟΚ Τα δεινά για τους Έλληνες όμως δεν σταμάτησαν με την αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής το 1944.
Τότε είναι που ξεκίνησαν και μαλιστα φρικτά όσο ποτέ.
Οι Κομμουνιστές από την περίοδο της Κατοχής είχαν αναπτύξει μια ιδιαίτερα ισχυρή στρατιωτική δύναμη και είχαν υπό τον έλεγχο τους μεγάλο μέρος της ελληνικής υπαίθρου.
 
 
Έπειτα από την ένοπλη ανταρσία και την θηριωδία του Κόκκινου Δεκέμβρη, ήταν φανερό πως το ΚΚΕ αναζητούσε την κατάλληλη στιγμή για να εξαπολύσει μιας ευρείας κλίμακας ένοπλη εξέγερση.
Τον Αύγουστο του 1945, επικείμενης της διαλύσεως του Ιερού Λόχου και την ανασυγκρότησης του Ελληνικού Στρατού, ο Καλλίνσκης υποβάλει στο ΓΕΣ πρόταση για την διατήρηση ενός πυρήνα του Ιερού Λόχου, ο οποίος θα αποτελούσε μια δύναμη Καταδρομών, σχεδιασμένη πάνω στα χαρακτηριστικά των Βρετανικών Δυνάμεων Καταδρομών (Commando, SBS, και SAS).
Η πρόταση αυτή προέβλεπε δημιουργία Ταξιαρχίας Καταδρομών 2000 ανδρών  με έδρα τον Βόλο, αλλά ενώ έγινε δεκτή  τελικά δεν υλοποιήθηκε.
Το πόσο ορθή ήταν η πρόταση του Καλλίνσκη φάνηκε με την έκρηξη του Συμμοριτοπολέμου την άνοιξη του 1946.
Η ηγεσία του Στρατού δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση, ενώ και οι στρατιωτικές δυνάμεις δεν ήταν προετοιμασμένες να αντεπεξέλθουν σε επιχειρήσεις ορεινού αγώνα και ανταρτοπολέμου.
Προ αυτής της καταστάσεως ο γηραιός Ιερολοχίτης- Καταδρομέας, υποβάλει στο ΓΕΣ λεπτομερή εισήγηση για την συγκρότηση των πρώτων ανεξάρτητων «Λόχων Ορεινών Καταδρομών» (ΛΟΚ), η οποία γίνεται αμέσως δεκτή.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε πως η ιστορία των Ελλήνων Καταδρομέων χάνεται στα βάθη της αρχαιότητας.
Στην Μάχη των Θερμοπυλών, ομάδα τολμηρών Σπαρτιατών πραγματοποιεί νυκτερινή αμφίβια καταδρομική επιχείρηση και εισέρχεται στο στρατόπεδο των Περσών, όπου διασκορπίζει τον θάνατο.
Εκλεκτούς Καταδρομείς είχε επίσης ο Μέγας Αλέξανδρος, οι οποίοι σε μια άκρως τολμηρή αποστολή κατέλαβαν σε μια νύκτα τον απόκρημνο βράχο της Σογδιανής, αναγκάζοντας τους βαρβάρους να παραδοθούν.
Τον Δεκέμβριο του 1946 το ΓΕΣ εκδίδει διαταγή καθορίζοντα την οργάνωση και λειτουργία των ΛΟΚ ενώ με δεύτερη διαταγή τον Ιανουάριο του 1947 καθορίσθηκαν οι βασικές τους αποστολές.
Οι πρώτοι 40 ΛΟΚ συγκροτήθηκαν στις αρχές του 1947, και στάλθηκαν εσπευσμένα στο μέτωπο του πολέμου.
Η δράση τους όμως δεν ήταν η αναμενόμενη, κυρίως λόγω ελλείψεως επαρκούς εξειδικευμένης εκπαιδεύσεως και ελλείψεως εμπειρίας των στελεχών σε επιχειρήσεις ανορθόδοξου πολέμου.
Έτσι μετά από πρόταση του Καλλίνσκη αποφασίζεται η διάλυση τους με σκοπό την ανασύνταξη και την λεπτομερή εκπαίδευση.
Πρώτος στόχος του Καλλίνσκη ήταν η δημιουργία ενός Κέντρου Εκπαιδεύσεως Μονάδων Καταδρομών (ΚΕΜΚ) και εν συνεχεία η συγκρότηση των πρώτων 20 νέων ΛΟΚ αυτή τη φορά άριστα εξοπλισμένων και εκπαιδευμένων.
Πράγματι η εκπαίδευση ήταν τόσο σκληρή που εθεωρείτο μια αναίμακτη μάχη.
Ο Καλλίνσκης υλοποιεί το σχέδιο του και επανδρώνει τους 20 νέους ΛΟΚ με εμπειροπόλεμους και άριστους αξιωματικούς του Ιερού Λόχου και της ΙΙΙ Ορεινής Ταξιαρχίας- Ρίμινι.
Οι πρώτοι 20 ΛΟΚ απετέλεσαν τις Α’ και Β΄ Μοίρες Καταδρομών, ενώ οι 20 επόμενοι τις Γ’ και Δ’ ΜΚ.
Πράγματι από τον Μάιο του 1947 έως τον Απρίλιο του 1949 οι Έλληνες Λοκατζήδες συμμετέχουν στις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Κομμουνιστοσυμμοριτών, και όντας τολμηροί, ταχείς και ακούραστοι επιτυγχάνουν εντυπωσιακά αποτελέσματα, κερδίζοντας τον θαυμασμό τόσο των Ενόπλων Δυνάμεων, όσο και του ελληνικού λαού, που υπέφερε από την κομμουνιστική τρομοκρατία.
Ταυτόχρονα ο Ανδρέας Καλλίνσκης προάγεται στον βαθμό του Υποστρατήγου.
Οι Έλληνες Καταδρομείς δίνοντας βαρύ φόρο αίματος στον αγώνα εναντίον του Μπολσεβικισμού πολέμησαν ηρωικά στα βουνά της Ηπείρου και της Μακεδονίας, δίνοντας φοβερές μάχες, όπως στην Μουργκάνα, στην Κόνιτσα, στο Καιματσαλάν.
Η ασύγκριτη δόξα όμως των ΛΟΚ ήταν στις μάχες του Βίτσι και του Γράμμου, στα πλαίσια ης επιχείρησης Πυρσός.
Τον Αύγουστο του 1949 με διαταγή του Στρατάρχη Παπάγου, αναπτύσσεται η ΙΙΙ Ταξιαρχία Καταδρομών, της οποίας η συμμετοχή στις επιχειρήσεις με επικεφαλής τον Υποστράτηγο Καλλίνσκη υπήρξε όχι μόνο εντυπωσιακή και αποφασιστική, αλλά άλλαξε την μορφή του πολέμου, διότι οι ΛΟΚ μπορούσαν να απαντούν στην τακτική των Μπολσεβίκων, να διεξάγουν νυκτερινές επιχειρήσεις, να ανεβαίνουν σε δύσκολες πλάγιες καταλαμβάνοντας τις πλέον απρόσιτες κορυφές των βουνών, που θεωρούνταν τα κάστρα των Κομμουνιστών.

Τον Αύγουστο του 1949 οι Έλληνες Καταδρομείς υψώνουν την Ελληνική Σημαία στον Γράμμο και εκδιώκουν τους προδότες έξω από τα σύνορα της χώρας μας.
 
Η Ελληνική Πολιτεία τίμησε την πρόσφορα τους με την απονομή του Χρυσού Αριστείου Ανδρείας και του Πολεμικού Σταυρού Α’ Τάξεως στις Πολεμικές Σημαίες των ΜΚ.
 
Οι τιμές προς τον υποστράτηγο Καλλίνσκη ήταν πράγματι εντυπωσιακές.
Τιμήθηκε με: τον Σταυρό των Ανωτέρων Ταξιαρχών του Τάγματος του Γεωργίου του Α μετά Ξιφών, το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, τον Πολεμικό Σταυρό Α Τάξεως, ενώ ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χ. Τρούμαν  του απένειμε το Ανώτερο Παράσημο της Λεγεώνας της Αξίας (The Legion of Merit).
 
Ο Ανδρέας Καλλίνσκης παρέμεινε διοικητής των Μονάδων Καταδρομών έως τον θάνατο του.
Έφυγε γεμάτος τιμές και δόξα, με το στήθος του γεμάτο παράσημα,  έχοντας δώσει το παρόν σε όλους του εθνικούς αγώνες του 20ου αιώνα, γεγονός πρωτοφανές.

Είναι ακόμη χαρακτηριστικό να αναφέρουμε πως με δική του πρόταση συγκροτήθηκε το 1955 η Σχολή Αλεξιπτωτιστών.
 
Στις 22 Μαΐου του 1956 κηδεύτηκε με όλες τις στρατιωτικές τιμές στο Α Νεκροταφείο, φορώντας τον τιμημένο πράσινο μπερέ που τόσο αγάπησε.
 
Αυτόν υπέροχο  Έλληνα Αξιωματικό δεν τίμησε ποτέ το μεταπολιτευτικό κράτος.
 
Έχει προτεραιότητα ο Φλωράκης.
 

Δευτέρα 18 Μαΐου 2020

«ΠΑΛΙΟΠΥΡΓΟΣ» – Η ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΚΑΛΚΑΝΤΗΔΩΝ (1 – 7 Μαΐ.1770)

 
(Ἀπό τήν πρωτότυπη φωτογραφία στό: maniatiki.gr)

Το πρώτο ολοκαύτωμα Ελλήνων στα χρόνια της Τουρκοκρατίας!



Του Γεωργίου Δ. Κουράκου,  Συγγραφέα – Ανωτ. Αξιωματικού ε.α.


Ο σουλτάνος, με αφορμή την συμμετοχή των Μανιατών (θεληματικούς ή αθελήτως) στην αποτυχημένη Ορλωφική Επανάσταση στην Πελοπόννησο (1770-1774), τον Μάρτιο του 1770 στέλνει στην περιοχή της Μάνης τουρκοαλβανική δύναμη 8.000 ανδρών πεζικού, υπό την διοίκησιν του Χατζή Οσμάν Πασσά, για να επιβάλει την έννομη τάξη.
Αρχικώς χτύπησε την Μάνη από την δυτική της είσοδο, στην περιοχή Πόρος του Αλμυρού.

Κατά μεταμεσονύκτια όμως ώρα, προσεβλήθη από αλαλάζοντες δαιμονιωδώς Μανιάτες και Μανιάτισσες και πανικόβλητος επιστρέφει στην Καλαμάτα, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης περίπου χίλιους νεκρούς και άφθονο πολεμικό υλικό.
Η αντίδραση του σε μια τέτοια ήττα, είναι άμεση: Διπλασιάζει την δύναμη του σε 16.000 πεζούς με ανάλογο ιππικό και πυροβολικό.Η δύναμη του δηλαδή, υπερβαίνει τις 18.000 ανδρών.
Μετά από ένα μήνα και με ορμητήριο τον Μυστρά εισβάλλει στη Μάνη από ανατολάς κατά τας αρχάς Μαΐου.
Καταλαμβάνει το μικρό Γύθειο, τα χωριά του Μαλευρίου, τον Πασσαβά και προχωρεί για να κυριεύσει όλη την Μάνη.
Περνώντας απ’ τα χωριά σκοτώνει, βιάζει, καίει σπίτια, αρπάζει ζώα, καταστρέφει. Οι κάτοικοι κρύβονται στ’ απάτητα βουνά.
Ξαφνικά όμως ένας αγγελιαφόρος του διαμηνύει, πως οι Σκουταριώτες-Καλκαντήδες προβάλλουν πεισματώδη αντίσταση στον πατρογονικό πύργο τους «ΠΑΛΙΟΠΥΡΓΟ σήμερα» στο Σκουτάρι.

Δεν συλλαμβάνει την σπουδαιότητα της καταστάσεως αμέσως και στέλνει διαπραγματευτές για την παράδοση.
Οι Καλκαντήδες, που δέχθηκαν την επίθεση των τουρκοαλβανών την 1η Μαίου 1770, συζητούν μαζί με συγγενείς και άλλους συγχωριανούς, τους όρους του «Οσμάν, που οι διαπραγματευτές του προσκομίζουν, όχι διότι ήθελαν να παραδοθούν, αλλά διότι ήθελαν να δώσουν χρόνο στους αμάχους να απομακρυνθούν και να σωθούν και στους συναρχηγούς της Ανατολικής Μάνης, καπετάν Γρηγόρη Τζωρτζάκη και καπετάν Δημητράκη Γρηγοράκη (Καβαλλιέρη αργότερα) ως και στους Δυτικομανιάτες καπεταναίους Μαυρομιχάληδες, Κουμουνδουράκηδες, Τρουπάκηδες, Κουτηφαραίους και άλλους (βλ. Τζώρτζη Π. Τζωρτζάκη, «Γύθειον-Μαραθονήσι», σελίς 13)· αφ’ ετέρου προσπαθούν να συγκροτήσουν τις -διαλυμένες στην Τρίπολη απ’ τους τούρκους- δύο Λεγεώνες της Μάνης, για μια επίθεση σωτήρια για τους ίδιους (τους Καλκαντήδες) και όλη τη Μάνη και φυσικά καταστρεπτική για την τουρκαλβανική δύναμη.



https://i1.wp.com/www.mani.org.gr/istor/trikefali/kalkantides1.jpg 

Διώχνουν με ανάρμοστο τρόπο τους διαπραγματευτές και για να τους ερεθίσουν περισσότερο, κρεμούν απ’ την κορυφή του πύργου δύο «μπουζία» (γουρουνόπουλα), που οι στριγκλιές τους έχουν θρησκευτικό και ταπεινωτικό χαρακτήρα για τους εισβολείς (ο Παλιόπυργος επικοινωνούσε δια σήραγγας υπογείως με τον καστρόπυργο των Γαρδασιάνων που και αυτός κατεστράφη δι’ ανατινάξεως την παραμονήν της ανατινάξεως του Παλιοπύργου μάλλον.)
Οι πέντε αδελφοί Καλκαντή με τους συγχωριανούς τους, δεν υπερβαίνουν τους εβδομήντα. Ετοιμάζονται για πολυήμερη άμυνα.

Οι διαπραγματευτές αναφέρουν στον διοικητή τους Οσμάν την άρνηση και την προκλητικότητα των Μανιατών, που αποφασίζει να τους δώσει ένα μάθημα «καλής» συμπεριφοράς.
Επισκέπτεται το χώρο του πύργου μέσα στο Σκουτάρι. Γύρωθι του πύργου υπάρχουν οι πατρογονικοί πύργοι των Γρηγοράκηδων, των Γαϊτάναρων, των Γαρδάβιδων, των Αλτζερίδων και άλλες οικίες, που δεν επιτρέπουν τάξιμο κανονιών.
Το κακοτράχαλο του δρόμου επίσης δεν βοηθεί στην μεταφορά κανονιών.
Έτσι αποφασίζει να καταλάβει τον πύργο με εφόδους πεζικού και μηχανικού. Οι Τούρκοι έχουν χάσει κάποιους στρατιώτες απ’ την πρώτη επαφή τους με τους υπερασπιστές του πύργου.
Λόγω της στενότητος του χώρου δεν μπορούν ν’ αναπτυχθούν σωστά.
Ο Οσμάν ξεγελιέται. Πιστεύει, πως με το πρώτο χτύπημα θα παραδοθούν οι Καλκαντήδες. Την δεύτερη ημέρα, 2/5/1770, επιτίθεται.
Οι τούρκοι υποχωρούν από τα πυκνά και εύστοχα πυρά. Την τρίτη ημέρα επιτίθενται, φθάνουν ως τον πύργο.
Οι λοστοφόροι αρχίζουν την εξόρυξη λίθων απ’ τον πύργο, για να τοποθετήσουν, πυρίτιδα και να τον ανατινάζουν.
Οι Καλκαντήδες τους ρίχνουν βροχή από φονικές πέτρες και οι τούρκοι αναγκάζονται σε άτακτη υποχώρηση. Την τετάρτη ήμερα (4/5/1770) ξαναεπιτίθενται με μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Οι λοστοφόροι επιχειρούν τα ίδια, μα οι Καλκαντήδες τους ρίχνουν καυτό λάδι και τους ζεματίζουν.
Υποχωρούν και υποχωρώντας δέχονται τα εύστοχα και ασταμάτητα πυρά των υπερασπιστών του πύργου.
Οι απώλειες των τούρκων αυξάνονται.
Ο Οσμάν αποφασίζει να ανοίξει σήραγγα, που να φθάνει ως τα θεμέλια του πύργου και να τους ανατινάξει.
Ακούει όμως τους Καλκαντήδες – Σκουταριώτες να τραγουδούν και να προκαλούν τους Τούρκους. 

Μια φωνή πιο δυνατή ακούστηκε να λέει:
«Τουρκαλβανόπουλα, φύγετε να σωθήτε. Ο Χατζή Οσμάν είναι ανόητος και ξεγελιέται, θα πάθετε ό,τι πάθατε στον Πόρο τ’ Αλμυρού κι’ ακόμα χειρότερα.
Και συ, Οσμάν, λυπήσου τους στρατιώτες σου».

https://i0.wp.com/www.mani.org.gr/horia/dgithiou/skoutari/kalkantides2.jpg 

Οι Καλκαντήδες είχαν δίκιο, μα ο Οσμάν δεν ήξερε ότι σε λίγο θα τον κύκλωναν χιλιάδες Μανιάτες.
Μας λέγει η προφορική παράδοση, ότι αυτός που φώναζε ήταν ο Αλέξιος Καλκαντής, ο γενάρχης των οικογενειών Αλεξάκου που ζουν στο Μαυροβούνι Γυθείου.
Ακούγοντας αυτά τα υποτιμητικά λόγια ο Οσμάν φοβήθηκε, ότι ίσως αρχίσουν να λιποτακτούν οι στρατιώτες του ή να μην υπακούουν.
Και αμέσως διατάσσει να προπαρασκευαστούν για νέα επίθεση, πιο σφοδρή από κάθε άλλη φορά, την άλλη μέρα. Την πέμπτη ημέρα, 5/5/1770, οι τούρκοι επανέρχονται. Έχουν ρητές διαταγές: Δεν θα υποχωρήσουν, αν δεν τοποθετήσουν εκρηκτικά για την ανατίναξη του πύργου.
Πέριξ του πύργου το πεζικό βάλλει με βροχή βολιών (σφαιρών) κατά του πύργου.
Ο πύργος φλέγεται. 
Γίνεται αόρατος από τους καπνούς.
Οι λοστοφόροι της νότιας πλευράς κοντεύουν να βγάλουν μια πέτρα.
Ο Οσμάν το πληροφορείται και αρχίζει γενική επίθεση. 
Στις άλλες πλευρές, παρά την αντίσταση των Καλκαντήδων, οι λοστοφόροι προχωρούν. 
Μα ξαφνικά φεύγουν σαν τρελλοί.
Οι αξιωματικοί τους διατάσσουν να γυρίσουν πίσω.
Στο τέλος φεύγουν και οι αξιωματικοί, δεχόμενοι την επίθεση εκατομμυρίων αγριεμένων μελισσών, που τους κεντρίζουν και τους κυνηγούν σε μεγάλες αποστάσεις.
Οι Καλκαντήδες τους είχαν ρίξει κυψέλες μελισσών και ίσως είχαν παίξει το τελευταίο τους χαρτί.
Τις κυψέλες έριξαν, δύο Γαλανιάνοι, ένας Πουλικόγιαννης και ένας Λεβεντζώνης. 
Όμως είχαν πετύχει, βραδυπορούντος τον εχθρό, να σώσουν τους αμάχους και να οργανωθούν οι Λεγεώνες.
Στις δυνάμεις αυτές προσετέθησαν και πλήθος Μανιατισσών μαχητριών. 
Ο Οσμάν θαυμάζει τους Σκουταριώτες, μα στο στρατό του δεν έχει τέτοιους ήρωες για να τους εκπορθήσει…
Ο Οσμάν έχει χάσει κατά την παράδοση 300 οπλίτες (αριθμός υπερβολικός μάλλον) και δεν σκοπεύει να χάση άλλους.
Κάτω από αυτήν την ψυχολογία, ο Οσμάν αποφασίζει να σκάψει σήραγγα στην νοτιοανατολική πλευρά του πύργου και φθάνει ως τα θεμέλια. 
Τοποθετεί εκρηκτικά και την νύκτα της 7 προς 8/5/1770 τους ανατινάζει. 

Οι υπερασπιστές μέσα στα ερείπια όλοι νεκροί.

Ο Ν. Γ. Ηλιόπουλος γράφει: «Ο Οσμάν προσέκρουσε μόνον εις ένα ανεπαίσθητον (δια μίαν τόσον ισχυράν δύναμιν) πρόσκομμα, το οποίον ώρθωσεν εις τον δρόμον του δράξ προασπιστών του πατρίου εδάφους, ως λίθος εκτροχιάζων ολόκληρον αμαξοστοιχίαν».

Οι Καλκαντήδες αναφέρονται επίσης κι’ απ’ τον Α.Γ. Κουτσιλιέρη, στο έργο του «Ιστορία της Μάνης» και τον στρατηγό Γ. Μαραβελέα στην «Στρατιωτική Επιθεώρηση», δεν λέγουν όμως ότι ο ΠΑΛΙΟΠΥΡΓΟΣ βρίσκεται στο κέντρο, στο Σκουτάρι.


Τουρκικά υποβρύχια κλάσης Gür

Το άρθρο αυτό αποτελεί έργο συλλογικής εργασίας υπό το «Πρόγραμμα ΕΝΥΩ». Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως τον defence greek για την έρευνα του.

Σε αυτό το άρθρο μας θα παρουσιάσουμε τα τουρκικά υποβρύχια της κλάσης Gür (μετάφραση: Ισχυρός), την ιστορία τους, τα χαρακτηριστικά τους, και ότι εντοπίσαμε για κάθε ένα από τα τέσσερα τέτοια υποβρύχια που διαθέτει στο πολεμικό ναυτικό της η Τουρκίας σήμερα.
Συχνά θα δείτε αυτή τη κλάση υποβρυχίων να αναγράφονται και ως «mod 209 type 1400» ή «Type 209/1400».
Το 209 αναφέρεται στην αρχιτεκτονική του υποβρυχίου και το 1400 στο εκτόπισμα του, που είναι 1400 τόνοι σε αυτή τη περίπτωση.
Όλα αυτά θα τα δούμε σε μεγαλύτερο βάθος σε αυτό το άρθρο μας.



Πηγή: Twitter.com/yorukisik

Από τα μέσα του 1970 η Γερμανία ξεκίνησε την ανάπτυξη μίας νέας αρχιτεκτονικής υποβρυχίων για αντικατάσταση των υποβρύχιων που διέθετε από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Έτσι κάπως ξεκίνησε η ανάπτυξη των νέων υποβρυχίων τύπου 209 της Γερμανίας.
Συγκεκριμένα, η εταιρία που τα ανέπτυξε ήταν η IKL (Ingenieurkontor Lübeck) με βασικό μηχανικό σχεδίασης τον μηχανικό Ούλριχ Γκάμπλερ.
Πρακτικά, ο τύπος 209 ήταν ένα σχέδιο για νέα επιθετικά υποβρύχια με κινητήρες πετρελαίου που θα κατασκευάζονταν αποκλειστικά από τα ναυπηγεία HDW (Howaldtswerke-Deutsche Werft) στο Αμβούργο της Γερμανίας, όπου συνεχίζεται η κατασκευή τους έως και σήμερα.

Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της αρχιτεκτονικής των 209 στο εκτόπισμα των 1400 τόνων όπως κατασκευάζονται από τη HDW είναι τα ακόλουθα.


Εκτόπισμα επιφανείας 1400 τόνοι
Εκτόπισμα υποβρυχίως 1586 τόνοι
Μήκος 61.2 μέτρα
Διάμετρος 6.8 μέτρα
Κινητήρες 4 ηλεκτρο-πετρελαιοκινητήρες MTU 12V 396 SB83 των 3800 ίππων
Προώθηση Ένα μοτέρ Siemens των 4000 ίππων
Μπαταρίες 4 των 120 κυψελών
Ταχύτητα επιφανείας 11 κόμβοι
Ταχύτητα υποβρυχίως 22 κόμβοι
Εμβέλεια επιφανείας 11000 ναυτικά μίλια με 10 κόμβους
Εμβέλεια ημι-επιφανείας 8000 ναυτικά μίλια με 10 κόμβους
Εμβέλεια υποβρυχίως 400 ναυτικά μίλια με 4 κόμβους
Αυτονομία 50 ημέρες
Μέγιστο βάθος 500 μέτρα
Πλήρωμα 30 άτομα (8 αξιωματικοί, 22 ναύτες)
Οπλισμός 8 τορπιλοσωλήνες των 53 εκατοστών
Μεταφορά οπλισμού 14 τορπίλες των 53 εκατοστών

Πηγή: Νaval-Τechnology.com (επεξεργασμένη)

Τα 209 βγαίνουν σε πέντε διαφορετικές διαμορφώσεις με εκτόπισμα 1100, 1200, 1300, 1400, και 1500 τόνων και τα χρησιμοποιούν συνολικά 13 χώρες μέχρι σήμερα.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι πέραν της Γερμανίας, η Ελλάδα ήτο η πρώτη χώρα που αγόρασε αυτά υποβρύχια αρχιτεκτονικής 209 (συγκεκριμένα τα 209/1100 και 209/1200) και τα ονόμασε κλάσης «Γλαύκος» και «Ποσειδών» αντίστοιχα.
Ωστόσο, σε αυτό το άρθρο μας, μας ενδιαφέρει αποκλειστικά η Τουρκία η οποία μάλιστα είναι ο μεγαλύτερος πελάτης της Γερμανίας στα υποβρύχια τύπου 209 τα οποία όμως κατασκευάζει, έπειτα από σύμβαση, στα ναυπηγεία Γκολτσούκ της Τουρκίας.
Τα τουρκικά 209/1400 χωρίζονται σε δύο κλάσεις εντός του πολεμικού ναυτικού της Τουρκίας, στα κλάσης Gür που βλέπουμε εδώ, και στα κλάσης Preveze.
Η διαφορά τους είναι ότι τα κλάσης Preveze είναι τα παλαιότερα υποβρύχια γνωστά ως 209/T1-1400 που είχαν κατασκευαστεί πριν το 2000 με τη πρώτη συμφωνία αγοράς τέτοιου τύπου υποβρυχίων. Από την άλλη πλευρά, τα Gür είναι τα νεώτερα (αναφέρονται ως 209/T2-1400) που είναι κατασκευασμένα από το 2003 έως και το 2007 στο Γκολτσούκ της Τουρκίας. Αξίζει να παρατηρήσετε στη παρακάτω φωτογραφία καθέλκυσης ενός εκ των 209/T2-1400 ότι η προπέλα είναι καλυμμένη.
Στο χώρο των υποβρυχίων οι προπέλες αρκετές φορές είναι άκρως απόρρητα μυστικά καθώς μπορούν να προδώσουν το ίχνος που θα παράγουν όταν θα κινούνται υποβρυχίως.



Πηγή: BusinessTurkeyToday.com

Πίσω στο θέμα μας, στις 22 Ιουλίου του 1998 το πολεμικό ναυτικό της Τουρκίας υπέγραψε νέο συμβόλαιο με τη γερμανική HDW για τέσσερα ακόμη υποβρύχια τύπου 209 των 1400 τόνων που πήραν το όνομα κλάσης Gür. Θεωρούμε αξιοσημείωτο το ότι το τουρκικό πολεμικό ναυτικό αποφάσισε να σβήσει όλα τα αναγνωριστικά/σήματα που είχαν γραμμένα με λευκό χρώμα έως τότε όλα τα υποβρύχια κλάσεως Preveze και Gür, ώστε να είναι αδύνατη η οπτική αναγνώριση τους, καθώς εξωτερικά και οι δύο γενιές είναι όμοιες.
Με αυτό το τρόπο δε δύναται να γνωρίζει κανείς ποια υποβρύχια χρησιμοποιούνται σε ποιες επιχειρήσεις απλά και μόνον βάσει οπτικών παρατηρήσεων.
Η τακτική απόφαση απόκρυψης των αναγνωριστικών ανάμεσα στις δύο κλάσεις είναι σημαντική καθώς τα υποβρύχια κλάσης Gür είναι ελαφρώς πιο προηγμένα από τα Preveze έχοντας νέο σύστημα ελέγχου πυρός που είναι ενσωματωμένο με το σύστημα εντοπισμού σόναρ, έχει νέο συστήμα διασύνδεσης δεδομένων, και νέο σύστημα εντοπισμού και ακολούθησης στόχων.
Συνολικά, υπάρχουν τέσσερα υποβρύχια από τη κάθε κλάση, και για τη κλάση Gür είναι τα ακόλουθα τέσσερα.


Σήμα Αναγνωριστικό Μοντέλο Έτος ένταξης στο στόλο Όνομα Μετάφραση
S-357 TBDF 209/1400 (T2) 2003 Gür Ισχυρός
S-358 TBDG 209/1400 (T2) 2005 Çanakkale Δαρδανέλλια
S-359 TBDH 209/1400 (T2) 2006 Burakreis Μπουρακρέις
S-360 TBDI 209/1400 (T2) 2007 Birinci İnönü Πρώτη μάχη Ινονού

Πηγή: Twitter.com/yorukisik

Παρότι δεν είμαστε σε θέση να το επιβεβαιώσουμε, θεωρούμε ενδιαφέρον ότι το όνομα που επιλέχθηκε για αυτή τη κλάση όπως επίσης και για το πρώτο υποβρύχιο αυτής της κλάσης ήτο Gür, καθώς το 1935 το πολεμικό ναυτικό της Τουρκίας είχε αγοράσει ένα υποβρύχιο από την Ισπανία το οποίο είχε όνομα Gür και είχε ενταχθεί στο στόλο της Τουρκίας το Δεκέμβριο του 1936 όπου και παρέμεινε ενεργό έως το 1947.
Δε γνωρίζουμε εάν αυτό αποτέλεσε έμπνευση για το όνομα της κλάσης, αλλά είναι κάτι αρκετά πιθανό.
Βλέπετε μία φωτογραφία του υποβρυχίου Gür εκτοπίσματος 650 τόνων στο ναυπηγείο Καντίζ της Ισπανίας στη συνέχεια.



Πηγή: WikiZero.com

Η «νέα» αυτή κλάση υποβρυχίων της Τουρκίας διαθέτει ασφαλώς ραντάρ επιφανείας για όταν ευβρίσκεται εις την επιφάνεια (πιθανότατα το ραντάρ είναι το S63B που παρέχει εμβέλεια 46 χιλιομέτρων και χρησιμοποιείται από τα προηγούμενα υποβρύχια κλάσης Preveze), και διάφορους αισθητήρες που συνδέονται στο σύστημα σόναρ του για όταν βρίσκεται υποβρυχίως.
Για την ακρίβεια, αναφορές λένε ότι χρησιμοποιεί το σύστημα σόναρ CSU-83 (Compact Sonar U-Boote, Ενιαίο Σόναρ Υποβρυχίου) της γερμανικής εταιρίας Atlas Elektronik που χρησιμοποιείται επίσης στα υποβρύχια κλάσεως Preveze.
Αυτό είναι ένα σόναρ που έχει τόσο παθητική (δηλαδή να λαμβάνει σήματα μόνο) όσο και ενεργητική (δηλαδή στέλνει σήματα και να λαμβάνει τις αντανακλάσεις) λειτουργία για έρευνα και εντοπισμό απειλών με εύρος που κυμαίνεται στα 29.6 χιλιόμετρα.
Επίσης, αναφορές ειδικών δηλώνουν ότι έχει πλευρικές συστοιχίες αισθητήρων σόναρ FAS 3-1 που διασυνδέονται με το σύστημα CSU-83 προσφέροντας του εύρος εντοπισμού 46.3 χιλιομέτρων πλευρικά.
Στην επόμενη φωτογραφία βλέπετε πως είναι αυτές οι πλευρικές συστοιχίες FAS 3-1.



Πηγή: AmericaMilitar.com

Μία ακόμα επέκταση του CSU-83 αποτελεί η συρόμενη συστοιχία TAS-3 που μπορεί να αναπτυχθεί στο πίσω μέρος του υποβρυχίου προσφέροντας εμβέλεια εντοπισμού απειλών έως και 74 χιλιόμετρα μακριά υπό ιδανικές συνθήκες.
Τέλος, βάσει των παραπάνω θα ήταν λογικό να έχει επίσης και το ενεργό σόναρ κοντινών αποστάσεων (εμβέλεια 1 χιλιόμετρο) MAS 83, όπως επίσης και τη συλλογή υδροφώνων-ακουστικών σημάτων του CSU-83 που ονομάζεται IPS και προσφέρει εμβέλεια εντοπισμού έως και 66.7 χιλιόμετρα.



Πηγή: DiarioDeAvisos.com

Το 2011 το πολεμικό ναυτικό της Τουρκίας έδωσε στη δημοσιότητα ένα βίντεο παρουσίασης του «πιο σύγχρονου» υποβρυχίου κατά τα μέσα ενημέρωσης της Τουρκίας.
Από αυτό το βίντεο μπορούμε να εντοπίσουμε κάποια άλλα σημαντικά τεχνικά χαρακτηριστικά.
Το βίντεο γυρίστηκε εξ’ολοκλήρου εις το νεώτερο υποβρύχιο της κλάσης Gür, το υποβρύχιο S-360 με όνομα «Birinci İnönü» που εντάχθηκε στο πολεμικό ναυτικό της Τουρκίας το 2007.
Είναι σημαντικό βεβαίως να τονίσουμε ότι σε τέτοια βίντεο δεν αποκλείεται να υπάρχει παραπληροφόρηση σχετικά με τις ικανότητες του υποβρυχίου.
Παρ’όλα αυτά, από αυτό το βίντεο και άλλες ανοικτές πηγές βλέπουμε να αναπτύσσονται τα ακόλουθα με πιο ενδιαφέρον το ESM (Electronic Support Measures, Μέτρα Ηλεκτρονικής Υποστήριξης) της εταιρίας Thales, μοντέλο SeaLion για εντοπισμό σάρωσης εχθρικών ραντάρ, όπως επίσης και το ραντάρ Calypso III με κεραία R-Rax της γαλλικής Thompson-CSF.
Τέλος, το περισκόπιο φαίνεται να είναι το Model 76 της Kollmorgen.



Πηγή: YouTube.com/watch?v=FF6VlqzvQEk (επεξεργασμένη)

Ωστόσο, αυτό που θεωρούμε πιο ενδιαφέρον από το εν λόγω βίντεο είναι ασφαλώς το σύστημα σόναρ από το κέντρο πληροφοριών μάχης του υποβρυχίου.
Με μία σύντομη οπτική ανάλυση παρατηρούμε ότι οι MFCC (Multi Function Common Consoles, Κοινές Κονσόλες Πολλαπλών Λειτουργιών) έχουν ξεκάθαρες ομοιότητες το σύστημα μάχης ISUS 100 της γερμανικής εταιρίας Atlas Elektronik.
Βλέπετε παρακάτω αριστερά κάποια στιγμιότυπα από το βίντεο, και δεξιά μία από τις επίσημες φωτογραφίες του ISUS 100.



Πηγή: YouTube.com/watch?v=FF6VlqzvQEk & Atlas-Elektronik.com (επεξεργασμένη)

Το ίδιο ασφαλώς βλέπουμε και όταν οι οθόνες του σόναρ φαίνονται καθαρά στο βίντεο.
Λόγω της πολυπλοκότητας του συστήματος θα πρέπει να αφιερώσουμε ένα ανεξάρτητο άρθρο για ανάλυση του συστήματος μάχης ISUS 100 της Atlas Elektronik, αλλά το θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικό διότι πρώτον δεν υπάρχει καμία ανοικτή πηγή που να το αναφέρει αυτό πέραν της σελίδας μας, και δεύτερον διότι προδίδει πολλές από τις τεχνικές ικανότητες του υποβρυχίου.
Παραθέτουμε παρακάτω αριστερά τα στιγμιότυπα του βίντεο, και δεξιά μία επίσημη φωτογραφία του ISUS 100.



Πηγή: YouTube.com/watch?v=FF6VlqzvQEk & Atlas-Elektronik.com

Κάτι που είναι επίσης αρκετά ενδιαφέρον από αυτό το βίντεο είναι αυτό που βλέπετε στη συνέχεια από το κέντρο πληροφοριών μάχης του τουρκικού υποβρυχίου S-360.
Αυτό που βλέπετε είναι η οθόνη ανάλυσης σημάτων του σόναρ και στο δεξιό μέρος της οθόνης το ημικύκλιο αναπαριστά την ευθυγράμμιση των συστοιχιών υδροφώνων.
Είναι πολύ σπάνιο να μπορεί κανείς να δει σε τέτοιο επίπεδο τις οθόνες των αναλυτών σόναρ στις ημέρες μας.



Πηγή: YouTube.com/watch?v=FF6VlqzvQEk

Στο τομέα του οπλισμού, τα τουρκικά υποβρύχια κλάσεως Gür μπορούν να φέρουν τορπίλες Mk24 Mod 2 «Tigerfish» της εταιρίας Marconi Underwater Systems που μπορούν να χρησιμοποιηθούν τόσο κατά πλοίων όσο και υποβρυχίων και έχουν εμβέλεια 7.4 χιλιομέτρων, βαριές τορπίλες DM2A4 mod 4 «SeaHake» της εταιρίας Atlas Elektronik εμβέλειας 11 χιλιομέτρων, καθώς και πυραύλους Harpoon της BDS (Boeing Defense, Space & Security) με εμβέλεια 138 χιλιομέτρων. Και πάλι, ανάλυση του κάθε ενός από αυτά τα οπλικά συστήματα χρειάζεται ανεξάρτητο άρθρο καθώς είναι αρκετά πολύπλοκα συστήματα.


Πηγή: BlackSeaVisits.ru

Όπως αντιλαμβάνεστε, καθώς τα υποβρύχια αυτής της κλάσης δεν έχουν εξωτερικά κανένα αναγνωριστικό, μία μελέτη για πληροφορίες σχετικά με τη δράση τους δε γίνεται να είναι πλήρης. Ωστόσο, θα δούμε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία για το κάθε ένα από αυτά που προσφέρουν μία καλύτερη γενική εικόνα.

S-357
Τον Ιούλιο του 2019 το υποβρύχιο αυτό εθεάθη εις την κατεχόμενη πλευρά της Κύπρου, στη Κερύνεια.
Όπως είχαν αναφέρει στο τουρκικό τύπο αξιωματούχοι, βρίσκονταν εκεί για τη προστασία των τουρκικών γεωτρύπανων.
Επίσης, το υποβρύχιο αυτό τόσο το Μάρτιο του 2019 όσο και μετέπειτα μετέβη επισήμως αρκετές φορές στην Αλβανία ως μέρος της πολιτικής βελτίωσης των σχέσεων ενόπλων δυνάμεων Τουρκίας-Αλβανίας και του διαλόγου κατασκευής τουρκικής βάσης ναυτικού στη περιοχή.
Αλλά η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία για αυτό το υποβρύχιο μας έρχεται από τις αρχές του 2017. Συγκεκριμένα, η τουρκική εφημερίδα Χουριέτ είχε δημοσιεύσει ότι ένας κελευστής που είχε υπηρεσία σκοπού στις 30 Δεκεμβρίου του 2016 για λόγους που δεν έχουν γίνει γνωστοί μέχρι σήμερα μετέβη πολλές φορές εις το μηχανοστάσιο του υποβρυχίου.
Όταν έγινε έρευνα για αυτή την ύποπτη κίνηση εντόπισαν ότι εκτελούσε δολιοφθορά ρίχνοντας μεταλλικά αντικείμενα (βίδες, παξιμάδια, κτλ.) μέσα στους κινητήρες.
Εν τέλει, συνελήφθη στις 5 Ιανουαρίου του 2017 αλλά δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες για αυτή την υπόθεση και εάν δρούσε ως πράκτορας υπηρεσιών πληροφοριών ή για προσωπικούς λόγους.



Πηγή: In-Cyprus.philenews.com


S-358
Για αυτό το υποβρύχιο δεν έχουμε πολλές πληροφορίες από ανοικτές πηγές.
Έχει θεαθεί πολλές φορές σε διάφορα λιμάνια της Τουρκίας, αλλά ένα από τα ελάχιστα ενδιαφέροντα στοιχεία που εντοπίσαμε ήταν μία αναφορά από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών με ημερομηνία 13 Νοεμβρίου του 2019 όπου αναφέρεται ότι στο διάστημα 10-16 Σεπτεμβρίου του 2019 το υποβρύχιο S-358 της Τουρκίας παραβίασε τα θαλάσσια σύνορα της Κύπρου και έπειτα μετέβη παράνομα στη κατεχόμενη περιοχή της Κερύνεια στη Κύπρο. Συμπερασματικά, υποθέτουμε ότι ήταν εκεί για την ίδια αποστολή με το S-357, τη προστασία των γεωτρύπανων.



Πηγή: AAWSat.com


S-359
Και για αυτό το υποβρύχιο οι ανοικτές πηγές είναι σχετικά περιορισμένες.
Τον Απρίλιο του 2015 το συγκεκριμένο υποβρύχιο μετέβη επίσημα εις το Δουβλίνο της Ιρλανδίας με αποστολή τη σύσφιξη σχέσεων των δύο χωρών.
Αυτό έγινε αμέσως μετά την ολοκλήρωση της άσκησης «Joint Warrior» στην οποία συμμετείχε. Ένα χρόνο πριν, το 2014 το ίδιο υποβρύχιο είχε επιλεχθεί να συμμετάσχει στη ΝΑΤΟϊκή άσκηση «Μπλε Φάλαινα» αλλά για άγνωστο λόγο βγήκε από τη πορεία του και πλησίασε τη Κύπρο χωρίς καμία έγκριση, έκανε περιπολία στα οικόπεδα 3 και 13 της κυπριακής ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) και επέστρεψε στη Τουρκία.
Αυτό οδήγησε σε έντονες κριτικές προς τη Τουρκία από τις συμμετέχουσες χώρες για αυτή την ενέργεια.
Εντοπίσαμε αναφορές από το 2019 που ανέφεραν ότι και αυτό το υποβρύχιο είχε μεταβεί εις την Αλβανία αλλά δεν ήμασταν σε θέση να το διασταυρώσουμε από τις διαθέσιμες πηγές.



Πηγή: Wrightys-Warships.com


S-360
Τέλος, το πιο καινούργιο από τα υποβρύχια της κλάσης Gür, το S-360, έχει πιο «δημόσιο» προφίλ καθώς από το 2017 έως και σήμερα μεταβαίνει συχνά ως επίσημη αποστολή στην Αλβανία, στο λιμένα Δυρραχίου.
Παλαιότερα, εντοπίσαμε μία αναφορά από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών που ανέφερε ότι στις 20-28 Δεκεμβρίου του 2013 είχε παραβιάσει τα θαλάσσια σύνορα της Κύπρου και έπειτα έδεσε στο λιμάνι της Κερύνειας στο κατεχόμενο μέρος της Κύπρου.
Το 2017 επίσης συμμετείχε στη ΝΑΤΟϊκή άσκηση ανθυποβρυχιακού πολέμου «Dynamic Manta» όπου αναφέρθηκε ότι δεν είχε την απαιτούμενη απόδοση ενάντια στο ελληνικό υποβρύχιο S-120 «Παπανικολής».
Πιο πρόσφατα έχει θεαθεί πολλές φορές σε λιμάνια της Τουρκίας, και σε επίσημα βίντεο του πολεμικού ναυτικού της για παρουσίαση των υποβρυχίων κλάσης Gür.
Μία από τις πιο πρόσφατες αναφορές είναι από το Μάρτιο του 2019 όπου το S-360 μετέβη και πάλι στο λιμάνι της Κερύνειας στο κατεχόμενο μέρος της Κύπρου και άνοιξε τις πόρτες του στους κατοίκους της περιοχής.
Ένα μήνα αργότερα, έλαβε μέρος στην επιχείρηση «Ασπίδα της Μεσογείου» της Τουρκίας για τη «προστασία» των φυσικών πόρων της περιοχής.



Πηγή: TurkishNavy.net

Όπως αντιλαμβάνεστε, αυτό το άρθρο είναι μία γενική επισκόπηση και εισαγωγή σε αυτή τη κλάση υποβρυχίων καθώς θα ήταν αδύνατο να μπούμε σε μεγάλο βάθος σε όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά τους σε ένα και μόνο άρθρο.
Ίσως στο μέλλον να κάνουμε μία πιο εις βάθος ανάλυση συγκεκριμένων υποσυστημάτων, αποστολών, και τεχνικών χαρακτηριστικών τους.


Πηγή: defensegr.wordpress.com