Μπάρα

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

Ο Χανιώτης πρωτοπόρος των καταδύσεων στην Ελλάδα

Με αφορμή τα 62 χρόνια από την ίδρυση -τέτοιες ημέρες- της Σχολής Υποβρυχίων Καταδρομών του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, η σημερινή μας αναφορά σε έναν από τους πρωτοπόρους και θρύλο των καταδύσεων στη χώρα μας…

Όπου μεγάλοι και μεγαλοφυείς με την εξαιρετική αίσθηση του καθήκοντος και της τιμής προς την πατρίδα τους, τα Έθνη αυτά δεν χάνονται. 

Οι άνθρωποι αυτοί λαμπρύνουν και δοξάζουν τη χώρα τους.
Ο Πίνδαρος πίστευε ότι η αρετή δεν μαθαίνεται, είναι κληρονομιά εξ αίματος (Πινδαρική αρετή).
Για τους Παπαγρηγοράκηδες από το Σέλινο – Ροδοβάνι, δεν θα πάμε πολύ πίσω, ούτε επί Τουρκοκρατίας όπου βρίσκουμε Χιλίαρχο Παπαγρηγοράκη στους Επαναστάτες.
 
Θ’ αρχίσουμε  από τον πατέρα του τιμώμενου. 
Ο Εμμανουήλ Μιχ. Παπαγρηγοράκης, γεννήθηκε στο Ροδοβάνι το έτος 1892. Στρατιώτης εθελοντής το 1912 λαμβάνει μέρος στους πολέμους 1912-1913 και στον Βορειοηπειρωτικό το 1013, το 1915 πάει ως εθελοντής στον Γαλλικό στρατό.
Το 1916-1918 πολέμησε στο Μακεδονικό μέτωπο, το 1918-1919 στην εκστρατεία Σερβίας, το 1919 στην εκστρατεία Ρωσίας και το 1919-1923 στη Μικρά Ασία και Θράκης.
Στη μάχη της Κρήτης 1941, στη Μέση Ανατολή 1943-1945,
  το έτος 1941-1942 στην Κρήτη επικηρυγμένος από τους Γερμανούς. 
Έχει τιμηθεί δια 16 παρασήμων στον Γαλατά που έγιναν μεγάλες μάχες της Κρήτης, ενάντια των κατακτητών Γερμανών. 
Υπάρχει και οδός “Μ. Μιχ. Παπαγρηγοράκη – Συνταγματάρχου Πεζικού”.
Όμως το αφιέρωμα σήμερα είναι για τον γιο του Μανώλη Εμμ. Παπαγρηγοράκη.
 

Το βιογραφικό του είχαμε την τιμή να μας στείλει ο γιος του τον οποίο και ευχαριστούμε
 
Ο Μανώλης Παπαγρηγοράκης (Αρχιπλοίαρχος ε.α. ΠΝ) γεννήθηκε στο Κυπρίνο της Δυτικής Θράκης στις 24-7-1935, καθόσον εκείνη την περίοδο ο πατέρας του Μανώλης (γνωστός και ως “Μάνωλας”, λόγω του ύψους και την ανδρεία του) υπηρετούσε στην Κρητική μεραρχία που εμάχετο στον Μακεδονικό αγώνα. 
Μετά τον πόλεμο, μαζί με τους γονείς του Μανώλη και Βασιλική αλλά και τις δύο (2) αδελφές του Χρύσα και Ιώ, εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Αθήνα.
Το 1953 εισήλθε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων απ’ όπου απεφοίτησε το 1957 ως Μάχιμος Σημαιοφόρος.
 
Από τις τάξεις του Πολεμικού Ναυτικού αποστρατεύτηκε το 1982 με τον βαθμό του Αρχιπλοιάρχου. Κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας του πέραν από τις Ομάδες Υποβρυχίων Καταστροφών (Ο.Υ.Κ.), υπηρέτησε σε διαφόρων τύπων πολεμικά πλοία και ναυτικές υπηρεσίες. Το 1973-1974 διετέλεσε Κυβερνήτης του πετρελαιοφόρου Π/Φ ΑΡΙΑΔΝΗ και το 1980-1981 διετέλεσε Κυβερνήτης του αντιτορπιλικού Α/Τ/ ΠΑΝΘΗΡ.
Το 1957 (όταν και αποφοίτησε από την Σ.Ν.Δ.), ήταν το έτος που συμπτωματικά ξεκίνησε στην Ελλάδα η λειτουργία της Σχολής Υποβρυχίων Καταστροφών του Πολεμικού Ναυτικού. Εβαλε σαν πρωταρχικό στόχο του να γίνει βατραχάνθρωπος επηρεασμένος από τις ηρωικές ιστορίες των Ιταλών και Εγγλέζων βατραχανθρώπων από τον πρόσφατο τότε Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
 






Στο πλαίσιο του προγράμματος μετεκπαίδευσης Αξιωματικών του Ναυτικού, μετέβη στην Αμερική το 1959, και φοίτησε επιτυχώς σε διάφορες σχολές του Ναυτικού των ΗΠΑ (υποβρυχίων καταστροφών, υποβρυχίων κολυμβητών, αμφιβίων επιχειρήσεων, εκρηκτικών υλών κλπ.)
Ένα μεγάλο μέρος της καριέρας του, υπηρέτησε στη Σχολή και στις Ομάδες Υποβρυχίων Καταστροφών, συντελώντας σημαντικά στην εκπαίδευση, τον εκσυγχρονισμό και την εν γένει γιγάντωση του ονόματος και του “θρύλου” των Ελλήνων βατραχανθρώπων.
 
Μια ενασχόληση που του έδωσε και το προσωνύμιο “Βατραχομανώλης”. Το 1964-1965 μετέβη μυστικά στην Κύπρο, με πλαστή ταυτότητα/στοιχεία όπως γινόταν τότε με όλα τα στελέχη. Εκεί ασχολήθηκε κυρίως με την οργάνωση και εκπαίδευση των βατραχανθρώπων του Κυπριακού Ναυτικού. Συνάμα, έλαβε μέρος σε ιδιαίτερες αποστολές, όπως για παράδειγμα συλλογή πληροφοριών, υδρογραφήσεις ακτών, αλλά και στο δυσάρεστο έργο της περισυλλογής των νεκρών μετά τον βομβαρδισμό της ακταιωρού ΦΑΕΘΩΝ από τουρκικά αεροσκάφη στον κόλπο Ξηρού της Βόρειας Κύπρου τον Αύγουστο του 1964. 
Από το 1976 έως το 1980 διετέλεσε διοικητής της Μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών στο Σκαραμαγκά.
Από το 1960 όταν και επέστρεψε από την Αμερική, άρχισε άμεσα να ασχολείται υπεύθυνα με τις καταδύσεις και εκτός του αυστηρού πλαισίου Ναυτικού.
 
Επί 22 χρόνια ήταν Δ/ντής της Σχολής Αυτοδυτών της Ελληνικής Ομοσπονδίας Υποβρυχίου Δραστηριότητας και Αθλημάτων Αλιείας (ΕΟΥΔΑΑ) αλλά και μέλος του Δ.Σ. της. Ιδιωτικά καταδυόταν, φωτογράφιζε, εξερευνούσε, δίδασκε και αρθρογραφούσε σε σχετικά περιοδικά. Συνεργάστηκε με τους κορυφαίους υποβρύχιους ερευνητές της εποχής όπως ο Εντουιν Λιγκ, ο Ζακ – Υβ Κουστώ, ο Χάννες Κέλλερ κ.α. 
Παράλληλα πήρε μέρος ως συντονιστής σε αρκετές εξερευνητικές αποστολές της ΕΟΥΔΑΑ όσο και άλλων φορέων. 
Μεταξύ άλλων σε υποβρύχιες αρχαιολογικές έρευνες σε Πύλο, Μεθώνη, Πάρο, σε βιολογικές για τη δημιουργία υποβρυχίου πάρκου στη Λίνδο, αλλά και εξερευνητικές με σημαντικότερη τον συντονισμό της πρώτης υποβρύχιας χαρτογράφησης του σπηλαίου Δυρού, σε συνεργασία με την ομάδα της Αννας Πετροχείλου. 
Εκτός όμως αυτών, ήταν ο πρώτος Έλληνας που έλαβε πτυχίο εκπαιδευτού 4 αστέρων της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Υποβρυχίου Δραστηριότητος (CMAS) και έγινε μέλος του κολεγίου των Διεθνών Εκπαιδευτών κατάδυσης.

Τον Χειμώνα του 1978-80 με Βατραχανθρώπους προσωπικό της ΜΥΚ αναλαμβάνει με Επιτυχία την Ανέλκυση των βυθισμένων: Ρυμουλκού ΠΑΤΡΑΪΚΟΣ και Υποβρυχίου ΠΟΣΕΙΔΩΝ τα οποία βυθίστηκαν μετά από μιά κακοκαιρία όντας Παροπλισμένα. 





Από το βιβλίο Υποβρύχιος Άνθρωπος του Αείμνηστου Μανώλη Παπαγρηγοράκη
Από αριστερά, όρθιοι: Γιώργος Λουκαρέας, Αντιπλοίαρχος Μανώλης Παπαγρηγοράκης Διοικητής ΜΥΚ, Βασίλης Κουργιεντάκης κάτω: Γεώργιος Δρακόπουλος και Δημήτρης Κοκορέτσικος

Από αριστερά, όρθιοι: Γιώργος Λουκαρέας, Αντιπλοίαρχος Μανώλης Παπαγρηγοράκης Διοικητής ΜΥΚ, Βασίλης Κουργιεντάκης κάτω: Γεώργιος Δρακόπουλος και Δημήτρης Κοκορέτσικος




Συνειδητοποιώντας την παντελή άγνοια του Ελληνα για την υποβρύχια δραστηριότητα και προβλέποντας την αλματώδη ανάπτυξη των καταδύσεων στην Ελλάδα, προέβη το 1965 στη συγγραφή του βιβλίου “Ο Υποβρύχιος Ανθρωπος”, μια πλήρη σπουδή των καταδύσεων όπως αναγράφεται στο εξώφυλλο. 
Το εν λόγω βιβλίο και οι 7 εκδόσεις που ακολούθησαν αποτέλεσε για σχεδόν 4 δεκαετίες μια μοναδική, συγκροτημένη και ολοκληρωμένη εργασία, ένα αλφαβητάριο για κάθε αυτοδύτη. Το 1980 μάλιστα μεταφράστηκε και εκδόθηκε και στην Αγγλική γλώσσα.
Το 1982 μετά την αποστρατεία του από τις τάξεις του Πολεμικού Ναυτικού, ίδρυσε μια ιδιωτική εταιρία “Παπαγρηγοράκης Μ. ΕΠΕ” για την εκτέλεση “Υποβρύχιων Ερευνών και Επιχειρήσεων Καταδύσεων” αναλαμβάνοντας σημαντικά τεχνικά και ερευνητικά υποβρύχια έργα.
Με συσσωρευμένη πείρα δύο (2) και πλέον δεκαετιών και πεπεισμένος για τα εντυπωσιακά οφέλη που θα έχει η πολιτεία και ο λαός μας με την πρόοδο των καταδύσεων έκανε αδιάκοπες προτάσεις στους αρμόδιους φορείς, καθόσον πίστευε στην ανάγκη δημιουργίας ενός κεντρικού κρατικού φορέα για τον συντονισμό της υποβρύχιας δραστηριότητες.
 
Παράλληλα επέμενε να θεσπιστεί μια νομοθετική ρύθμιση των θεμάτων υποβρύχιας δραστηριότητας. 
Να ανοίξουν δηλαδή πολλές περιοχές για τον Ελληνα και τον ξένο αυτοδύτη.
Όμως οι αυτοδύτες να εκπαιδεύονται υπεύθυνα από αναγνωρισμένες και ελεγχόμενες σχολές και υποχρεωτικά να ανήκουν σε σωματεία για την καταγραφή τους. 
«Βέβαια η ελευθερία είναι σπουδαίο αγαθό, αλλά η κατάδυση δεν σηκώνει ημιμάθεια και αμφισβητήσεις», έλεγε.
Χαρακτηριστική για την προσωπικότητά του είναι η απάντησή του στην ερώτηση που του απεύθυναν σε συνέντευξη, τι είναι αυτό που τον ικανοποίησε περισσότερο στην πολύπλευρη δραστηριότητά του.
 
Απάντησε «το γεγονός που μου δημιουργεί μια ιδιαίτερη ικανοποίηση και υπερηφάνεια είναι ότι, ουδέποτε συνέβη ατύχημα σε άνθρωπο που εμπλεκόμουν άμεσα ή έμμεσα με την εκπαίδευση ή την αποστολή του. 
Πουθενά και ουδέποτε».

Απεβίωσε εντελώς ξαφνικά από ρήξη ανευρύσματος καρδιακής αορτής στις 24-10-1989.
 
Ήταν παντρεμένος από το 1969 με την Καίτη Παπαγρηγοράκη και είχε τρεις γιους, τον Μάνο (1971), τον Αλέξανδρο (1974) και τον Βάιο (1978).
 
Στην κηδεία του Μανώλη Παπαγρηγοράκη παρίστατο και ο μεγάλος εξερευνητής βυθού ο Γάλλος Κουστώ, που εναπόθεσε στέφανο στο νεκρό τιμώντας τον συνεργάτη του.
 
Ο Μανώλης Παπαγρηγοράκης ήταν ένας θρύλος, μια αυθεντική μορφή του γενναίου και μεγαλοπρεπούς Κρητικού.



Πηγή: haniotika-nea.gr

Κυρά Ειρήνη της Κινάρου




Η κυρά Ειρήνη εδώ και 20 χρόνια φυλάει Θερμοπύλες στο Αιγαίο.
Είναι η μοναδική κάτοικος στη βραχονησίδα Κίναρος στη μέση του Αιγαίου.
Συνεχίζει την παράδοση της οικογένειάς της που κατοίκησε στο νησί από τις δύσκολες ημέρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου...
Το βράδυ που τα στοιχεία της φύσης χτυπούν τον αγέρωχο βράχο καταμεσής του Αιγαίου, μαντρώνει κοντά της τις ετοιμόγεννες κατσίκες και ζει με το φόβο μήπως πέσει και την πλακώσει το καλύβι της που βρίσκεται στο μοναδικό λιμανάκι του νησιού.
«Δεν με φοβίζουν τα στοιχεία της φύσης.
Είμαι μαθημένη από τέτοια.
Άλλα με φοβίζουν, όπως η σκέψη πως θα μου φέρουν στο νησί ξένους ανθρώπους, μετανάστες και πρόσφυγες.
Δεν θα αντέξω να παραδώσω το νησί»,
«Δεν έχω κάτι με τους μετανάστες ή τους πρόσφυγες.
Κάθε άλλο, ξέρω από αυτά και τους νιώθω αλλά όταν άκουσα στην τηλεόραση πως θα φέρουν κόσμο στην Κίναρο, δεν πίστευα στα αυτιά μου.
Τι θα κάνει εδώ τόσος κόσμος;
Θα φαγωθούν μεταξύ τους.
Δεν υπάρχει ούτε νερό στο νησί.
Ας έρθουν να μου φτιάξουν το καλύβι μου, που είναι έτοιμο να πέσει και να με πλακώσει και μετά ας φροντίσουν και τους μετανάστες».
Δεν θέλω πλούτη, δεν γυρεύω πολλά.
Θέλω πριν κλείσω τα μάτια μου να ενδιαφερθεί κάποιος για μένα και να μπω σε ένα σπιτάκι που θα κοιμάμαι ήσυχη.

 Όπως παραδέχεται η κυρά Ειρήνη, ακόμα και η σκέψη να φύγει από το νησί τις δύσκολες ημέρες του χειμώνα και να ξεχειμωνιάσει στην Κάλυμνο ή στην Αμοργό είναι απαγορευτική:
 “Εάν φύγω έστω και μία ημέρα από το νησί θα διαλυθούν τα πάντα.”




Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2019

13 Νοεμβρίου 1946: Η ηρωική δασκάλα του Σκρά, Βασιλική Παπαθανασίου, κατακρεουργείται από τους εαμοβούλγαρους κομμουνιστοσυμμορίτες



Ακόμη μια θλιβερή επέτειος του μαρτυρίου της Ηρωΐδας ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ και φέτος.
Η Δασκάλα που βρήκε βασανιστικό θάνατο στα χέρια του κομμουνιστικού υπόκοσμου, αρνούμενη να προδώσει την Πατρίδα και την Θρησκεία της.
Από εκεί ψηλά που βρίσκεται, φωτίζει σαν υπέρλαμπρο αστέρι κάθε Έλληνα πατριώτη αλλά και κάθε άνθρωπο που αγαπά την Ελευθερία.  

Τελ. Ιωαννίδου – Λαμπέα “Με το Φωτοστέφανο του Μαρτυρίου”

Ή ιστορική κωμόπολις ΣΚΡΑ τής επαρχίας Παιονίας τοΰ Νομού Κιλκίς, λόγω της θέσεώς της, κατά τον A’ παγκόσμιο πόλεμο υπήρξε θέρετρο πολεμικών επιχειρήσεων ιδιαιτέρας σημασίας, μεταξύ Ελληνικών στρα­τευμάτων κατά Βουλγάρων Κομιτατζήδων, οί οποίοι είχαν οργανωθεί άμυντικώς είς τήν ευαίσθητη αυτή περιοχή τοΰ ΣΚΡΑ.
Τήν ακριτική κωμόπολη άπελευθέρωσε άπό τόν ζυγό τών Βουλγάρων Κομιτατζήδων τό θρυλικό Ελληνικό Πεζικό, στις 17 Μαίου 1918. ‘Έ­κτοτε το Σκρά, όπως καί τά άλλα σκλάβα μέρη τής Μακεδονίας καί Δυτ. Θράκης, ενσωματώθηκαν μέ τήν Μητέρα Ελλάδα.
Κατά τήν περίοδο τοΰ φοβερού ζυγού, θαρραλέοι κάτοικοι τών σκλάβων αύτών περιοχών, γνήσιοι Έλληνες πατριώτες άνέπτυξαν πλούσια Ε­θνική δράση.
‘Ιδίως κατά τήν διάρκεια τοΰ Μακεδονικοΰ άγώνος, αδιάφο­ροι στους κινδύνους, δημιούργησαν τοπικά ανταρτικά σώματα και έπολέμησαν μέ πίστη και αυτοθυσία τούς Βουλγάρους Κομιτατζήδες. Ό ήρωϊσμός εκείνων τών πατριωτών κατά τον μεγαλειώδη άγώνα τής Φυλής μας, συνετέλεσε στήν άπελευθέρωση τών σκλάβων και άφάνταστα καταπιεζο­μένων Ελλήνων αδελφών μας τής Μακεδονίας μας, άπό τούς άγροίκους, απολίτιστους Βουλγάρους Κομιτατζήδες.
Στήν ακριτική μά και σκλάβα κωμόπολη τοΰ ΣΚΡΑ, ζοΰσε ό Ιερεύς ‘Αθανάσιος Ζιάρας, ό οποίος γεννήθηκε τό 1874 στά άγια αυτά μέρη, τά ποτισμένα μέ άφθονο αίμα Ελληνικό και κατάσπαρτα άπό κόκκαλα Ελ­λήνων ‘Ιερά.
 Ό παπά ‘Αθανάσιος, παράλληλα μέ τά ιερατικά του καθήκοντα, άνέπτυξε πλούσια Εθνική δράση, κατά τήν δύσκολη περίοδο τοΰ Μακεδονι­κοΰ άγώνος.
 Ύπήρξεν ό εμπνευστής, πρωτοπόρος και δημιουργός τοπικού ανταρτικού σώματος, προσφέροντας ποικίλες υπηρεσίες Εθνικές, εις τον μεγαλειώδη εκείνον άγώνα τής Φυλής μας. Μαζί μέ τήν πρεσβυτέρα του Άννα, γαλούχησαν τά τρία παιδιά τους Δημήτριο 1906, Άντωνία 1908 και Βασιλική 1910, Ελληνοχριστιανικά.
Τούς μεταλαμπάδευσαν τήν δι­κή τους μεγάλη λατρεία προς τήν πατρίδα Ελλάδα. Τό δικό τους «πιστεύω» προς τα αθάνατα ιδεώδη της Φυλής μας.
Τους οποίους εποίησαν με τήν α­γάπη και τήν αυτοθυσία χάριν αυτής.
Τά παιδιά τους γαλουχημένα Έλληνοπρεπώς μέ τά άκατάλυτα αύτά νάματα, παρέμειναν ώς τό τέλος τής ζωής των, πιστοί θεματοφύλακες ‘Οσίων και ‘Ιερών.
Τον ‘Οκτώβριο τοΰ 1937 έχασαν τήν μητέρα τους, τήν στοργική και πλημμυρισμένη ‘Ελλάδα μάννα τους, τήν οποία έκλαψαν πικρά.



 Ό πόλεμος τοΰ 1940 βρήκε τον Δημήτριο Παπαθανασίου ή Ζιάρα, πρωτότοκο υιό τής οικογενείας, ‘Ανθυπολοχαγό στον λαμπροφόρο άγώνα τοΰ Έθνους μας, εκεί ψηλά στά κακοτράχαλα Βορειοηπειρωτικά βουνά, άντιμέτωπο τής Ίταλο – Φασιστικής επιβουλής.
 Έπι τοΰ πεδίου τής μά­χης παρασημοφορήθηκε διά τήν ανδρεία του και προήχθη σέ Υπολοχαγό κατά τήν θρυλική, μεγαλειώδη εκείνη εποποιία τής Φυλής μας. 
Μετά τήν κατάρρευση τοΰ μετώπου, τό 1941 επέστρεψε στήν γενέτειρά του μέ πολλά τραύματα και κρυοπαγήματα. Λίγο άργότερα παντρεύε­ται τήν Μαρία Σάββα Παπαδοπούλου άπό το Κιλκίς και άπό τοΰ Δεκεμ­βρίου 1941 εγκαθίσταται οριστικά στήν ιδιαιτέρα πατρίδα τής συζύγου του. Λόγω τής στρατιωτικής του ιδιότητος -ήτο μόνιμος Άξ/κός- τοποθετείται ως υπεύθυνος δελτίων τροφοδοσίας είς τήν Νομαρχία τής πόλεως. 
Περί τά μέσα τού 1943 άποκτά τόν μοναδικό του υιό, είς τόν οποίον δίδει τό όνομα τού άγαπημένου του πατέρα, ‘Αθανάσιος.
Τόν επόμενο χρόνο καί συγκεκριμένα στις 4 Νοεμβρίου 1944, συλλαμ­βάνεται άπο τούς κομμουνιστάς καί φυλακίζεται, άναιτίως, σέ μία απόκεν­τρη αποθήκη τής πόλεως. ‘Επί τρεις συνεχείς ήμέρες βασανίζεται άπάνθρωπα καί δέρεται ανελέητα άπό τούς δήμιους του. 
Στις 7 Νοεμβρίου, ήτοι μετά τριήμερον, άποφασίζουν οί ‘Εθνοπροδότες νά εκτελέσουν τον “Ελληνα ‘Αξιωματικό τον τόσο άγρίως κακοποιηθέντα άπό αύτούς τούς μητραλοίες. 
Το απόγευμα της αύτης ημέρας, μπαίνει στην αποθήκη ένας γνωστός εγκληματίας κομμουνιστής. Ό λυκάνθρωπος ορμά μετά μανίας στό ανθρώ­πινο αυτό ράκος και με μίσος του δαγκώνει καί ξερριζώνει τό αυτί του, ενώ του καταφέρει φοβερά κτυπήματα, χωρίς καθόλου οίκτο στην κολασμέ­νη του ψυχή.
 Ό Δημ. Παπαθανασίου ή Ζιάρας, μέσα στήν απελπισία του, προσ­παθεί να βγη από την αποθήκη. Όμως ταυτόχρονα δέχεται ομαδική επίθεση καραδοκούντων κομμουνιστών, επικεφαλής των οποίων ευρίσκεται η «συντρόφισσα» Αγάπη ή Λούπια Ξανθοπούλου από το Βαθύ Κιλκίς. 
Αυτή δίνει το σύνθημα φωνάζοντας: «Απάνω του σύντροφοι». 
Πολλοί κομμουνιστοσυμμορίτες επιτίθενται κατά τού Υπολοχαγού: 
Τον ρίχνουν καταγής, τον ποδοπατούν, τον σέρνουν απάνθρωπα αλαλάζοντες οί καννίβαλοι, τον κλωτσούν, τον κτυπούν μέ λύσσα επί ώρες, με ρόπα­λα, φονικά όργανα, δρεπάνια, καρφιά, μαχαίρια, στο κεφάλι, στο σώμα, παντού…
Ό υπέροχος αυτός Έλληνας Αξιωματικός, θανατώνεται βάναυσα, απάνθρωπα κατά τον τραγικό αυτόν τρόπο. Και το αφάνταστα κακοποιη­μένο σώμα του, μένει εκτεθειμένο όλη την νύκτα στην άκρη της πόλεως βορά των αγρίων θηρίων.
Τήν επομένη τής δολοφονίας τού Έλληνος ‘Αξιωματικού, 8 Νοεμ­βρίου 1944, τό άψυχο σώμα παραλαμβάνει ή γυναίκα του καί τό ενταφιάζει στήν θέση τού Στρατοπέδου Καμπάνη, έξω άπό νεκροταφείο, χωρίς θρη­σκευτική τελετή καί ψαλμωδία, κατ’ επιταγή τών άπαισίων δολοφόνων του, κομμουνιστών. 
 Μετά πέντε μήνες, τον Μάρτιο τού 1945, όταν άπεκατεστάθη το νό­μιμο Κράτος, έγινε ή άνακομιδή τών λειψάνων καί ο ένταφιασμός τού μάρ­τυρος Υπολοχαγού, είς το νεκροταφείο τού Κιλκίς μέ κάθε επισημότητα καί τις πρέπουσες Στρατιωτικές τιμές μέσα σέ σπαρακτικούς θρήνους, δά­κρυα καί κατάρες τόσο τών συγγενών, γνωστών καί φίλων, όσων καί τών κατοίκων τής πόλεως, οί όποιοι σύσσωμοι παρευρέθησαν στήν κηδεία τού άδικοσκοτωμένου ‘Αξιωματικού, άπό τούς άπαίσιους δολοφόνους τής κομ­μουνιστικής μαφίας.
Ό παπά ‘Αθανάσιος ή Ζιάρας (επεκράτησε τό Παπαθανασίου λόγω τοΰ ότι ήτο ‘Ιερεύς) πατέρας τοΰ Υπολοχαγού Δημητρίου Παπά ‘Αθανα­σίου, άπέθανε τον ‘Απρίλιο τοΰ 1946, δηλαδή 18 περίπου μήνες αργότερα, άπό τον αφάνταστα μεγάλο ψυχικό σπαραγμό του, γιά τήν άνανδρη, άπανθρωπη δολοφονία τοΰ ήρωος Υπολοχαγοΰ υιού τοΰ Δημητρίου άπό τούς μητραλοϊες τής Φυλής μας. Εις το ακριτικό ΣΚΡΑ άπέμειναν ορφανές και απροστάτευτες οί δύο αδελφές ΑΝΤΩΝΙΑ και ΒΑΣΙΛΙΚΗ, οί όποιες άνετράφησαν Έθνοπρεπώς άπό τούς γονείς των. 
Η Βασιλική Παπαθανασίου ή Ζιάρα, ήταν απόφοιτος τοΰ Διδασκαλείου Νηπιαγωγών ‘Εδέσσης. Τό 1930 σέ ήλικία μόλις 20 χρόνων, διορίστηκε Νηπιαγωγός εις τήν ιδιαιτέρα της πατρίδα, όπου και υπηρέτησε άνελλιπώς μέχρι και τήν 13η Νοεμβρίου 1946, ημέρα τοΰ φρικτού σφαγιασμοΰ της, άπό τούς Εθνοπροδότες κομμουνιστοσυμμορίτες.
Ή Βασιλική Παπαθανασίου, έχουσα απόλυτη έπίγνωση τής υψηλής της ΕΘΝΙΚΗΣ αποστολής ώς Διδασκαλίσσης και υπηρετώντας εις τήν ευαίσθητη αυτή ακριτική περιοχή, προσπαθούσε μέ κάθε τρόπο, νά τόνω­σει τό ‘Εθνικό φρόνημα τών μαθητών της άπό τής νηπιακής άκόμη ηλι­κίας. 
‘Ηθελε νά τούς θωράκισει γερά ώστε νά τούς καταστήσει τελείως άτρωτους, απρόσβλητους όχι μόνο ώς προς τήν αντεθνική – άντιχριστιανική κομμουνιστική προπαγάνδα, αλλά και ώς προς τά ύπουλα, καταχθόνια σχέδια τής Βουλγαρικής τοιαύτης. 
‘Αγωνιζότανε υπεράνθρωπα μέ λό­για, έργα και παραδείγματα γιά τά Ελληνόπουλα τά οποία τής εμπιστεύ­θηκε ή Πατρίδα, μικρά και μεγάλα, νά μεταλαμπαδεύσει στις άγνές ψυ­χές των τήν ιερή φλόγα πού έκαιγε μέσα της, στα πνευματικά της αύτα παιδιά, νά τά βοηθήσει γιά νά τά διαφυλάξει και τά διάσωσει άπό τήν αρπάγη καΐ τά νύχια τών αγριμιών πού ήσαν έτοιμα να τα κατασπαράξουν ψυχικά και σωματικά. 
‘Αγωνιζότανε επίσης μέ όλη της τήν ψυχική δύναμη γιά τήν άνύψωση τοΰ ‘Εθνικού φρονήματος και τοΰ πνευματικού ε­πιπέδου τών νεανίδων τοΰ χωριού, γιά νά μπορέσουν νά διαφυλάξουν εις τά βάθη της ψυχής των τήν λατρεία τους γιά τήν μεγάλη και αιώνια Πατρίδα μας ΕΛΛΑΔΑ. Κατά τήν περίοδο τής Γερμανο-Βουλγαρικής κατοχής, άντέδρασε δυ­ναμικά στά σχέδια τής Βουλγαρικής προπαγάνδας, πού άγωνίζονταν γιά τον έκβουλγαρισμό τών Ελλήνων και πήρε σαφή θέση εναντίον όλων εκεί­νων οί οποίοι είχαν άπαρνηθή τις ήθικές άξιες τής Πατρίδος μας. 
Η άνανδρος δολοφονία του Υπολοχαγού αδελφού της και ό θάνατος τοΰ πατρός της Ιερέους Παπά Αθανασίου συνεκλόνισαν τόν ψυχικό της κόσμο, ώστε τήν κατέστησαν περισσότερον μαχητική.
Κατά τό σχολικόν έτος 1945 λόγω πυρπολήσεως τοΰ Δημοτικού Σχο­λείου -γνωστόν άπό ποίους έπυρπολήθη τό σχολείον- και τήν ολοσχερή έλλειψη διδασκάλων, ή γνησία αυτή Ελληνίδα έδίδασκε μόνη της τόσο τα νήπια, όσο και τούς μαθητάς τοΰ Δημοτικού Σχολείου, μετατρέπουσα την πατρική της στέγη σέ νηπιαγωγείο καί Δημοτικό Σχολείο, φροντίζουσα μέ ζήλο, αγάπη καί ‘Εθνική συνείδηση, ό λαμπερός αύτός φάρος, γιά τήν διαπαιδαγώγηση καί σφυρηλάτηση τού ‘Εθνικού φρονήματος όλων γενικά τών μαθητών της αγοριών και κοριτσιών. 
Ό Εθνικός αύτός άγώνας τής διδασκάλισσας – νηπιαγωγού έξερέθησε άκόμη περισσότερο μερικούς άρνησιπάτριδες και μητραλοίες κομμουνιστοσυμμορίτες τόσο άπό τό ΣΚΡΑ, όσο και άπό τά γύρω χωριά. Διότι, ή νηπιαγωγός Βασιλική Παπαθανασίου ή­ταν το γρανιτένιο τείχος, πού μέ αύταπάρνηση και αύτοθυσία κατώρθωνε νά φυλλάτει άγνή και άμόλυντη τήν ‘Ιδέα τής Πατρίδος και τής Ελευ­θερίας, στις ψυχές τών μικρών μαθητών της και τών μεγάλων συγχω­ριανών της.
Στις 13 Νοεμβρίου 1946, ύστερα άπό μία συντονισμένη έπίθεση αρ­κετών κομμουνιστικών συγκροτημάτων, τό ΣΚΡΑ βυθίζεται σέ μέγα Ε­θνικό πένθος. 
Οί ύπερασπισταί του Ταγματάρχης Πάστρας Κων/νος, Λο­χαγός Ταβουλάρης Γεώργιος, Ανθυπολοχαγοί Ζαφείρης Δημήτριος και Παρτσόκας Κωνσταντίνος, ό Άνθυπίατρος Καραβασίλης Νικόλαος και όλοι οί γενναίοι ύπερασπισταί του Υπαξιωματικοί και όπλίται, καθώς και οί ύπερασπισταί τού Σταθμού Χωροφυλακής, μεταξύ τών οποίων και ό γενναίος χωροφύλαξ Μέξης ‘Ιωάννης, Βορειοηπειρώτης τήν καταγωγή, όλοι τους πέφτουν μαχόμενοι ήρωϊκά κατά τών ξενοδούλων ερυθρών σατα­νάδων επιδρομέων.
Τό ήρωϊκό ΣΚΡΑ, μετά τήν πολυήμερη άντίσταση τών γενναίων πε­σόντων υπερασπιστών του, κατόπιν προδοσίας, κυριεύεται δι’ ολίγον χρονικόν διάστημα άπό τις ερυθρές ύαινες, μέ τις τόσον εγκληματικές μορ­φές και ψυχές των. Ποδοβολητά άλογων και άλλαλαγμοί επιδρομέων καννιβάλων. “Υβρεις και απειλές έκστομίζονται άπό τούς βαρβάρους πού ξε­σχίζουν τον άέρα τού μικρού ΣΚΡΑ. Οί καρδιές τών κατοίκων σφίγγονται μέ πόνο ενώ δάκρυα κυλούν στά χλωμά πρόσωπά των. Επικεφαλής τών επιδρομέων κομμουνιστοσυμμοριτών είναι ό άρχισυμμορίτης ‘Υψηλάντης, ό πλέον αίμοχαρής αύτός έθνοπροδότης, μέ τούς άγροίκους συμμορίτες καπετάν Στράτο ή Κούτα Πέτρο άπό τό παραπλήσιο χωριό Κούπα, καπετάν Μαύρο άπό τό Κιλκίς, καπετάν Στάθη και καπετάν Δίμηζα από το Σκρα με τις ομάδες τους.
Όλος αυτός ό συρφετός, άναζητά τήν νηπιαγωγό ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑ­ΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, τον φωτεινό φάρο τής μικράς κώμης. Αύτή πρέπει νά παύσει νά ύπάρχει, γιατί μέ τά Εθνικά κηρύγματά της έμποδίζει το δικό τους προδοτικό, βρώμικο, άνούσιο, εγκληματικό τους έργο. 
Οί κάτοικοι τού Σκρά βουβοί, μέ παγωμένα πρόσωπα και σφιγμένη τήν ψυχή τους παρακο­λουθούν τό μεγάλο δράμα πού άρχισε. 
Κλαίνε πονεμένα και τό κλάμα τους άντηχεί πένθιμα στήν γύρω περιοχή. Ό άέρας πού φυσά δαιμονισμένα, μα­ζί μέ τις ψιχάλες τής βροχής, άνακατεύεται και μαστιγώνει τά πρόσωπά τους τά τρομοκρατημένα… 
Κλαίνε οί άνθρωποι, κλαίει και ό ούρανός μαζί τους. 
Γνωρίζουν τήν τραγικότητα πού τούς περιμένει. Ξερριζωμός, βιασμοί, ξεθεμελίωμα, καταστροφές, άρπαγες παιδιών, άσέλγειες, δολοφονίες. 
Επακολουθούν συλλήψεις όλων όσων αντέδρασαν στά δικά τους σκοτεινά, δόλια σχέδια τών ξενοδούλων καταστροφέων κομμουνιστών και φυσικά συλλαμβάνουν καί τήν νηπιαγωγό Βασιλική Παπαθανασίου. Στις 13 Νοεμβρίου 1946, στις 7 τό άπόγευμα, η νηπιαγωγός καί 33 ακόμη κάτοικοι του ΣΚΡΑ άνδρες, γυναίκες καί κοπέλες συλλαμβάνονται, κακοποιούνται καί εκτελούνται άπάνθρωπα στήν τοποθεσία «ΚΟΚΚΙΝΗ ΧΑΡΑΔΡΑ» κατόπιν «ΛΑΪΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ» καί όμοφώνου κατα­δικαστικής αποφάσεως τών «ΛΑΪΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ» τοΰ Κ.Κ.Ε.

Μεταξύ τών άπανθρώπως εκτελεσθέντων ‘Εθνικοφρόνων ‘Αγωνιστών καί οί Πρόεδρος καί Αντιπρόεδρος τής Κοινότητος, Μήτζιας Ιωάννης καί Σαμαράς ‘Αθανάσιος, καθώς καί 31 άκόμη κάτοικοι τού Σκρά, Σταυ­ρίδης ‘Αναστάσιος, Ζιώγας Πέτρος, Εππας Στέφανος, Βαντάς Δημήτριος, Χρήστου ‘Ιωάννης, Μήτζιας Δημήτριος, Μήτζιας ‘Αναστάσιος, Τζαθάς ‘Αθανάσιος, Μήτζιας ‘Ιωάννης τού Βασιλείου, Τσιόκκας ‘Αθανάσιος, Εμμανουήλ Σουσάνα, ‘Εμμανουήλ Δημητρούλα, Μέσση Μαρία, Μπούρση Στυ­λιανή, Μήτζια Άννέτα, Πίσκα Μαρία, Τζαθά Μελπομένη, Βαντά Περίνα, Βαντά Δημητρούλα, Βαντά Πετρίνα, Βαντά Σουσάνα, Ράμμα Δημη­τρούλα, Βανώκα Άννέτα, Βανώκα Σουσάνα, Βανώκα Πετρίνα, Μήτζια Αννέτα, Μήτζια Ελένη, Μήτζια Μαρία, Μήτζια Άννέτα καί Τσιώνη Μα­γδαληνή.

 
Ή λύσσα των εθνοπροδοτών ξεσπά με ιδιαίτερη μανία στο αδύναμο σώμα της άμοιρης νηπιαγωγού με την αδάμαστη πίστη, την γρανιτένια ψυχή και την ατσάλινη καρδιά. 
Επί ώρες την βασανίζουν ελπίζοντες ότι τυραννώντας την θα επιτύχουν να δαμάσουν την υπέροχη Ελληνική ψυ­χή της. Ομως δεν το επιτυγχάνουν. 
Διά τούτο μέ σαδιστική ικανοποίηση αποκόπτουν τα δάκτυλα της δεξιάς της παλάμης, διότι εδίδασκε γραφή στά Ελληνόπουλα. 
Τούφες – τούφες ξερριζώνουν τα μαλλιά της, σαν να προσπαθούν νά ξερριζώσουν τις υπέροχες εθνικές της Ιδέες μέσα από τον παμφωτισμένο εγκέφαλο της. «ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ», είναι η συνεχής κραυγή πού ακούγεται από το αιμορραγούν στόμα της…
Οι καννίβαλοι δήμιοι συνεχίζουν τα φρικτά βασανιστήρια στην Ελ­ληνίδα νηπιαγωγό. Της κόβουν την μύτη, τα αυτιά, της ξεσχίζουν το πρό­σωπο.
Οι πόνοι αφόρητοι, ενώ το γνήσιο ελληνικό της αίμα ποτίζει την γη της «κόκκινης χαράδρας» του ΣΚΡΑ. Και όμως η Βασιλική Παπαθανασίου δεν κάμπτεται. 
Παραμένει άκαμπτη στις Ελληνοχριστιανικές της πε­ποιθήσεις. 
Αρνείται την αποκήρυξη του «ΠΙΣΤΕΥΩ» της καί ζητωκραυ­γάζει υπέρ των Εθνικών, Χριστιανικών αρχών της, υβρίζοντας τους ­εγκληματίας εθνοπροδότας του ΚΚΕ, οι οποίοι με κάθε καννιβαλικό, βίαιο τρόπο προσπαθούν να την εξαναγκάσουν να υποκύψει. 
Η Βασιλική Παπαθανασίου παραμένει άκαμπτη φωνάζοντας «ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ». 
«Ζήτω η Ελλάδα» φωνάζει σχεδόν ξεψυχισμένα γιά τελευταία φορά, γιατί τα άνθρωπόμορφα αυτά τέρατα της κολάσεως, σαν λυσσασμένες ύαινες της κόβουν την γλώσσα, γιά να μην την ακούν πλέον…
Τό λαμπρό αυτό φωτεινό μετέωρο τοΰ ακριτικού όσον και ήρωϊκοΰ Σκρά, ή νηπιαγωγός φαινόμενο ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, υπέκυ­ψε μετά τά μεσαιωνικά φρικιαστικά μαρτύρια εις τά όποια υπεβλήθη άπό τά τέρατα τής κολάσεως, τούς έθνοπροδότες τής Φυλής μας. 
Ή Ελλη­νική υπέροχη Ψυχή της πέταςε εκεί ψηλά στά ουράνια, νά συναντήσει τον Αγωνιστή Μακεδονομάχο ‘Ιερέα πατέρα της και τον επίσης άπανθρώπως εκτελεσθέντα Υπολοχαγό Ήρωα αδελφό της.  Τά άνθρωπόμορφα τέρατα, οί καννίβαλοι δήμιοι τής νηπιαγωγού τοΰ Σκρά, δεν θά κατορθώσουν ποτέ νά καταλάβουν, ότι τό άπαίσιο φρικτό άνοσιούργημά τους έγινε λαμπρός μετεωρίτης πού θά φωτίζει στήν αιω­νιότητα όχι μόνον τό ιστορικό – ακριτικό Σκρά, όχι μόνον τήν ‘Ελλάδα μας άλλα και ολόκληρη τήν Οικουμένη, διότι όλους τούς πολιτισμένους λαούς τής γής, συνεκλόνισε βαθύτατα ό ακατονόμαστος τρόπος εκτελέσεως τής Έθνομάρτυρος και συνεκίνησε άφάνταστα κάθε γνήσιο πατριώτη, τό με­γαλείο τής ψυχής τής ήρωίδος νηπιαγωγού ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΠΑΠΑΘΑ­ΝΑΣΙΟΥ.
Τό τραγικό αύτό δράμα τής οικογενείας ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ή ΖΙΑΡΑ, ολοκληρώθηκε μέ τόν έπισυμβάντα νευροψυχικό κλονισμό τής μεγαλυτέρας άδελφής τής νηπιαγωγού, ΑΝΤΩΝΙΑΣ, ή όποία παρακολουθώντας τό φρικτό μαρτύριο καί τήν θανάτωση τής Βασιλικής, είχε σάν ε­πακόλουθο τήν άθεράπευτη ψυχοπάθειά της. 
Τό άβουλο αύτό άνθρώπινο ράκος, περιεφέρετο επί έτη στό Δημόσιο Ψυχιατρείο τής Θεσσαλονίκης. Ύπαιτιοι της μεγάλης οικογενειακής τραγωδιας, είναι οι αρνησιπατριδες – μητραλοίαι τού Κ.Κ.Ε., οί άμετανοητοι έγκληματίαι τού Ελληνισμού.
Κατά τήν πανηγυρική συνεδρίαση τής 24ης Μαρτίου 1947, ή ‘Ακα­δημία ‘Αθηνών άπένειμε μεταθανατίως είς τήν ‘Εθνομάρτυρα ΒΑΣΙΛΙ­ΚΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ «ΒΡΑΒΕΙΟΝ άρετής καί αύτοθυσίας καί ύπερτάτου πατριωτισμού».
ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ
Απόσπασμα Εκθέσεως. Συνταχθείσης υπό τοΰ Γενικού Γραμματέως κ. Γεωργίου Π. Οικονόμου και άναγνωσθείσης ύπό αυτού έν τή πανηγυ­ρική Συνεδρία τής ‘Ακαδημίας τής 24ης Μαρτίου 1947 περί τών απονε­μομένων Βραβείων, Μεταλλίων και ‘Αριστείων.
ΒΡΑΒΕΙΟΝ ‘Εθνικής αρετής και αύτοθυσίας και υπέρτατου πα­τριωτισμού απονέμει ή Άκαδημία μετά θάνατον εις τήν έν Σκρά μαρτυρήσασα δημοδιδασκάλισσα ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ.
Η διδασκάλισσα αύτη καταγόμενη εκ Σκρά είργάσθη επί μακρά έτη ώς νηπιαγωγός μεταξύ τών ξενόφωνων κατοίκων. 
Κατά τήν τελευταίαν διετίαν εις το χωρίον της δεν υπήρχον διδάσκαλοι, το οίκημα δε του σχο­λείου είχε πυρποληθή, αύτη συνεκέντρου εις τήν πατρικήν της οίκίαν όχι μόνον τά νήπια άλλα και τούς άλλους μεγαλυτέρους μαθητάς, τούς πα­ραμένοντας άνευ διδασκάλου και έδίδασκεν αυτούς Ελληνικά ‘Εθνικά τρα­γούδια και γράμματα.
Ένεκα τής δράσεως αυτής ταύτης ή Παπαθανασίου είχε προκαλέσει τήν μήνιν τών άντεθνικών στοιχείων τής περιοχής. 
Οτε κατά τάς περί τά μέσα τοΰ Νοεμβρίου τοΰ 1946 γενομένας μάχας τοΰ Ε­θνικού Στρατού κατά τών σλαβοαναρχικών συμμοριών κατελήφθη προσω­ρινώς τό Σκρά, ή διδασκάλισσα συνελήφθη πρώτη ύπό τών συμμοριτών και έβασανίσθη άπανθρώπως. 
“Ηρχισαν νά τής άποσποΰν τάς τρίχας τής κε­φαλής διά νά τήν άναγκάσουν νά φωνάξη διεθνιστικά συνθήματα και νά άρνηθή τήν πατρίδα της, άλλ’ αύτη έμενε άκλόνητος εις τήν έθνικήν της πίστιν. Τής απέκοψαν τά δάκτυλα τής δεξιάς χειρός, διότι «μέ αύτά έμάθαινε τά παιδιά νά γράφουν Ελληνικά». Τής άπέκοψαν έπειτα τά ώτα και τήν ρίνα. 
Αύτη όμως έμεινε μέχρι τέλους άκλόνητος. Αί τελευταίαι αυτής λέξεις πριν έκπνεύση εκ τών συνεχισθέντων μαρτυρίων ήσαν «Ζή­τω ή Ελλάς». 
Ούδένα καταλείπει συγγενή, ίνα άπολάβη τό Βραβεΐον διότι οί μεν γονείς αύτης προαπέθανον (ό πατήρ της ήτο Ιερεύς Εθνικής δράσεως), ό δέ αδελφός της Υπολοχαγός τοΰ Εθνικού Στρατού έσφάγη ύπό αντεθνικών στοιχείων τω 1944, ή δέ μόνη επιζώσα αδελφή της θερα­πεύεται έν Ψυχιατρείω Θεσσαλονίκης.

Ακριβές άντίγραφον

ΒΛΑΧΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ταγ/ρχης – Δ/ντής Γ.Δ.Σ/Χ Μερ.

’Ακριβές απόσπασμα

 Έν ‘Αθήναις τή 1η Μαΐου 1947 

Ό Γενικός Γραμματεύς

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Π. ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ

ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ ΤΥΧΗ ΑΓΑΘΗ ΕΔΟΞΕ ΤΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΒΡΑΒΕΥΣΑΙ ΑΡΕΤΗΣ ΕΝΕΚΑ ΚΑΙ ΑΥΊΌΘΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΟΥ ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑΣ ΑΝΕΤΠΕΙΝ ΔΕ ΤΑΣ ΤΙΜΑΣ ΕΝ ΤΗ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΣΤΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ΑΝΗΓΥΡΕΙ ΕΤΟΥΣ ΕΒΔΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΕΣ­ΣΑΡΑΚΟΣΤΟΥ ΚΑΙ ΕΝΝΕΑΚΟΣΙΟΣΤΟΥ ΚΑΙ ΧΙΛΙΟΣΤΟΥ.

Κατά τήν ήμέραν τής άπονομής τοΰ Βραβείου δεν παρευρίσκετο κα­νένας συγγενής έξ αίματος νά δεχθή τήν υπέρτατη αυτή τιμή. 
Διότι ή μεν αδελφή της, άβουλο ράκος άνθρώπινο, ένοσηλεύετο είς τό Δημόσιο Ψυ­χιατρείο θεσσαλονίκης, το δέ παιδί, τοΰ άγρίως σφαγιασθέντος ‘Υπολοχα­γού άδελφού της ήτο νήπιο μόλις τεσσάρων χρόνων, τήν έποχή έκείνη.

Τό Γενικό ‘Επιτελείο Στρατού, τό έτος 1961 (15 έτη μετά τον άπάνθρωπο σφαγιασμό τής Διδασκαλίσσης), άναγνωρίζοντας τήν μεγάλη θυσία τής τραγικής νηπιαγωγού καί τιμώντας τήν Ιερά της μνήμη, έτοποθέτησε τήν χαλκίνη προτομή της είς τό προαύλιο τού νεοανεγερθέντος είς ΣΚΡΑ Δημοτικού Σχολείου, πού έγνώρισε καί αύτό κατά τό 1944 τήν καταστροφική μανία τής πυρπολήσεως τών έρυθρών καννιβάλων επιδρο­μέων τών ΕΑΜ – ΕΛΑΣ τοΰ ΚουΚουΕ.

’Επί τής προτομής ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΣΣΑ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΣ ΕΣΦΑΓΙΑΣΘΗ ΤΗΝ 13ην ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1946 ΥΠΟ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΩΝ.ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΕΞ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΗΡΩΪΔΟΣ ΔΙΑ ΝΑ ΔΕΧΘΗ ΤΗΝ ΤΙΜΗΝ, ΑΛΛ’ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΕΚ ΨΥΧΗΣ OΛΟΚΛΗΡΟΣ Η ΕΛΛΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ.ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ ΕΣΤΗΘΗ ΥΠΟ ΤΟΥ ΓΕΣ, ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ, ΔΙΟΤΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΘΥ­ΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΤΕΣΤΗ ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙ­ΚΗΣ ΙΔΕΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΒΑΡ­ΒΑΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΟΜΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ.   

 ΑΘΑΝΑΤΗ Η ΗΡΩΙΔΑ!

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2019

ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΗΣ .

  
Γράφει ο Λύκαστρος :

Δεν είχαμε καμία αμφιβολία για το γεγονός πως την τελευταία 5ετια έχουν μπει στη χώρα πάνω από 1 εκατομμύριο λαθροέποικοι ..Τα νούμερα που σας πουλάνε δεξιοί και αριστεροί έρχονται και διαψεύδονται από την ίδια την ύπατη αρμοστεία του ΟΗΕ. Δείτε τα νούμερα στον άνωθεν πίνακα. Τώρα θα μου πείτε ο κόσμος το έχει τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι.!! Βέβαια το πραγματικό νούμερο είναι κατά πολύ μεγαλύτερο . Από αυτούς Ελληνικό ΑΜΚΑ έχει πάρει το 95%, Ελληνικό ΑΦΜ το 74%. Σε προγράμματα ανεργίας έχει ενταχθεί το 35% ...Μόλις το 6% έχει τραπεζικό λογαριασμό σε Ελληνική τράπεζα . Ο διεθνής μεταναστευτικός οργανισμός αναφέρει επίσης πως 161.000 άτομα έχουν μπει σε πρόγραμμα στέγασης, ενώ αυτή την στιγμή είναι μισθωμένα 4.584 ακίνητα για αυτή την δουλειά.


Από το πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ παίρνουμε και άλλη μια πληροφορία. Βάση του προγράμματος έχουν δημιουργηθεί 25.000 θέσεις στέγασης ...Πάμε τώρα σε κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον.Ένα παιδί που γεννιόταν στον Ελλαδικό χώρο από ξένους γονείς, βάση του νόμου που ίσχυε έως το 2017, για να μπορέσει να πάρει την Ελληνική υπηκοότητα θα έπρεπε να φοιτήσει σε εξαετές Ελληνικό Δημοτικό σχολείο. Διαφορετικά δεν ...
Με την αλλαγή του νόμου από τους Συριζαίους από το 2017 και μετά, ένα παιδί για να πάρει Ελληνική υπηκοότητα ΑΡΚΕΙ να εγγραφεί και ΜΟΝΟ να εγγραφεί ,σε δομές υποδοχής μεταναστών για εκμάθησης της Ελληνικής γλώσσας.....

Πάμε και στο τραγικό του πράγματος ....
Βάση του προγράμματος Reframe του οργανισμού μεταναστευτικής πολιτικής, ΑΝ ένας λαθρομετανάστης δηλώσει και ΜΟΝΟ ΔΗΛΩΣΕΙ , πως :
α) Έχει υποστεί σεξουαλική βία
β) Είναι εξαρτημένος από ουσίες
αυτόματα εντάσσεται στο πρόγραμμα reframe και θεωρείται πρόσφυγας, παίρνοντας :
1) άσυλο
2) Προπληρωμένη κάρτα ....

 Η Ελλάδα έχει παραδοθεί εξολοκλήρου στις πολιτικές των μεταναστευτικών οργανισμών και MKO. Δεν μας ανήκει.

  
Σύμφωνα με στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ το 5% των μεταναστών που έρχονται στην χώρα μας και από την αρχή του έτους έως σήμερα ανέρχονται στους 2515 είναι παλαιστίνιοι..Δεν άκουσα όμως κανένα αλληλέγγυο και αριστερό να κατηγορεί για την φυγή αυτών των ανθρώπων από την πατρίδα τους τα εγκλήματα του Ισραήλ.
 Δεν άκουσα κανένα δεξιό υπερπατριώτη να μιλά για αυτό το έγκλημα κατά του παλαιστινιακού λαού. Αλλά ξεχάσαμε τώρα πλέον αριστεροί και δεξιοί κάνουν business με τα πετρέλαια μαζί τους..Όσο για τις αλληλέγγυες ψυχοπονιάρες ΜΚΟ είδαμε ποιος τους χρηματοδοτεί..αυτοί που επιζητούν την εκκένωση της μέσης Ανατολής για να κάνουν το μεγάλο Εβραϊκό κράτος..

 Είπαμε, τα πολιτικά και επιχειρηματικά λαμόγια χρειάζονται φτηνό κρέας για τα μαγαζιά τους. Αλλά από πίσω είναι  οι Εβραίοι εμπροσθοφυλακές σε αντικατάσταση των Γύφτων, για να περνάνε απαρατήρητοι αυτοί και η διαλυτική επίδραση που ασκούν στις δυτικές κοινωνίες. .


Πηγή: zeys-elaynon.blogspot.com 
 

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2019

ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΜΗΝΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΓΩΓΕΣ ΣΕ ΔΙΑΚΙΝΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΕΓΑΖΟΝΤΕΣ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΓΙΑ ΥΠΟΘΑΛΨΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΙΑ ΣΕ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟ. (ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΛΟΥΜΕ ΜΗΝΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΓΩΓΕΣ)


Ένα μεγάλο μπράβο στους ιεροδηλωσιτες της πόλης .  

Οι μηνύσεις θα συνεχιστούν και σε άλλες πόλεις.  
 ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΛΟΥΜΕ ΜΗΝΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΓΩΓΕΣ.

Καλλιόπη Σουφλή






ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ : 

Στις 18/11/2019 στο Α/Τ  Κιλκίς κατατέθηκε μήνυση εναντίον ιδιοκτητών και οδηγών λεωφορείων καθώς και ξενοδόχων που μεταφέρουν και δίνουν κατάλυμα σε λαθροεισβολείς.

Το Κιλκίς λέει ΟΧΙ και η φωνή μας θα φτάσει σε κάθε γωνιά της ΕΛΛΑΔΑΣ μας. 

Ένα μεγάλο μπράβο στους ιεροδηλωσιτες της πόλης .  

Οι μηνύσεις θα συνεχιστούν και σε άλλες πόλεις.  

Σήμερα πέρασα μια βόλτα από τα Βρασνά και μίλησα με τους κατοίκους....μόνο 200 σκουράντζες έμειναν από τους 400.! 

Έφυγαν διότι φοβήθηκαν. Θα φύγουν και οι υπόλοιποι...σιγά σιγά.  

Είπαμε ..εγχειρίδιο πολέμου Ναπολέων Βοναπάρτης για συντεταγμένη εθνική αντίσταση.!  

Σας το είχαμε πει ότι άπαντες οι επίορκοι θα καταμηνυθούν.!! 

Ε οι μηνύσεις...ξεκίνησαν. Κούλι πες αλεύρι....





Πηγή

Οι λαθρομετανάστες τρομοκρατούν τα Πομακοχώρια του Έβρου



Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Σε πρόσφατο άρθρο μας είχε επισημανθεί ότι η λαθρομετανάστευση απειλεί την Θράκη κάνοντας εκτεταμένη αναφορά στις αντιδράσεις της κοινής γνώμης όπως αυτή καταγράφεται σε μέσα ενημέρωσης και ιδιαίτερα το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η καθημερινότητα, πάντως,ξεπερνά την πολυτέλεια της καταγραφής και κινείται με ταχύτητες μεγαλύτερες από το 5G, αφού αποδεικνύεται ότι τα Πομακοχώρια του Έβρου βουλιάζουν από τις ορδές λαθρομεταναστών που κινούνται με απόλυτη σιγουριά ότι δεν θα συναντήσουν καμία αντίσταση κατά την εισβολή τους επί ελληνικού εδάφους.

Μεγάλο και Μικρό Δέρειο, Πετρόλοφος, Σιδηρώ, Ρούσσα, Γονικό, Άνω και Κάτω Μικράκιο, Κισσόs, Σιδηροχώρι, Ουράνια και Αγριάνη βιώνουν επί μακρό χρονικό διάστημα τις συνέπειες της μαζικής εισβολής από διακινητές και λαθρομετανάστες ενώ οι κάτοικοί αυτών των περιοχών ζουν σε καθημερινό φόβο.

Ο δημόσιος λόγος και γραφίδα καταγράφουν μία βίαια εισδοχή αλλοδαπών στοιχείων που εμφανίζονται από το πουθενά,(κυρίως από την περιοχή ανάμεσα σε Σουφλί και Λάβαρα μέσω Βρυσικών Διδυμοτείχου και Μαυροκκλησίου ή Πρωτοκλλησίου Σουφλίου ή και Παλιουρίου, Μεταξάδων Διδυμοτείχου), δημιουργώντας ακόμη και μικρούς πληθυσμιακούς πυρήνες μέχρι και 500 ατόμων που εναλλάσσονται ή ανακυκλώνονται στην πορεία τους προς την Θρακική Ενδοχώρα.


Αυτή η κατάσταση έχει τεράστιες επιπτώσεις στο περιβάλλον ασφαλείας της περιοχής όπως αναφέρουν οι μαρτυρίες των κατοίκων, οι περισσότεροι λεηλατούν και κλέβουν τους ντόπιους κλέβοντας ζώα από τα μαντριά της περιοχής, προϊόντα απόν τους κήπους και τα μποστάνια των χωρικών και κλέβουν οτιδήποτε υπάρχει σε αγροικίες ή στις περιφέρειες των χωριών

Το Μικρό Δέρειο έχει εξελιχθεί σε σημείο συναλλαγής, συνδιαλλαγής και “χώρος μετεπιβίβασης” λαθροδιακινητών και λαθρομεταναστών που δίνουν “ραντεβού” εκεί για να συνεχίσουν την διαδρομή τους προς Χλόη, Νέα Σάντα, Σάπες και μετά Κομοτηνή. Σημειωτέον, ότι στο Μικρό Δέρειο εντοπίζονται και ακόμη και εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα βουλγάρων διακινητών ή κλαπέντα αυτοκίνητα από τον Έβρο.

Ντόπιοι κάτοικοι μας αναφέρουν ότι λαθρομετανάστες εισβάλλουν όχι μόνον σε ακατοίκητα σπίτια αλλά και σε αγροικίες με ντόπιους κατοίκους “απαιτώντας” φιλοξενία ενώ συχνά απειλούνται επεισόδια ανάμεσα σε λαθρομετανάστες και ντόπιους κατοίκους που προσπαθούν να σώσουν τις περιουσίες τους απο λεηλασία, κλοπές και αρπαγή.



Ιδιαίτερα ανήσυχοι είναι οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται στην περιοχή και κατευθύνονται προς τα συγκεκριμένα χωριά αφού αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση τις καταστάσεις που περιγράφουμε παραπάνω κάτι που αποτυπώνεται και σε πρόσφατη επιστολή διαμαρτυρίας που δημοσιοποίησαν οι Σύλλογοι Εκπαιδευτικών του Έβρου.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στα παιδιά που φοιτούν στα σχολεία της περιοχής τα οποία φοβούνται βλέποντας από τα παράθυρο να διέρχονται ορδές λαθρομεταναστών με τους εκπαιδευτικούς να προσπαθούν να τα καθησυχάσουν όπως μας μεταφέρουν μάχιμοι δάσκαλοι και καθηγητές από την περιοχή του Έβρου.

Οι κλήσεις προς την ΕΛ.ΑΣ. είναι διαρκείς αλλά η ανταπόκριση της Αστυνομίας δεν μπορεί να ξεπεράσει τις δυνατότητες που έχει σε προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή και εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την νέα διαμορφούμενη πραγματικότητα που οδηγεί ακόμη και στην αλλοίωση του τοπικού στοιχείου από τους λάθρα εισελθόντες αλλοδαπούς.

Ένας ακόμη ανασταλτικός παράγοντας για την αντιμετώπιση των οργανωμένων ομάδων λαθρομεταναστών είναι και ο περιορισμός στην χρήση μέσων αποτροπής σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία.

Σε κατάσταση επαγρύπνησης βρίσκονται και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν, αφού οι διαταγές για την μη εμπλοκή με τους λαθρομετανάστες (ακόμη κι αν αυτοί απειλούν την ασφάλεια στρατοπέδων) είναι σαφείς.

Να σημειωθεί ότι επικεφαλής των λαθρομεταναστών γνωρίζουν με απόλυτη ακρίβεια τα ασφαλή (για αυτούς) δρομολόγια….

Η μεγάλη ανησυχία πάντως σε αναλυτές θεμάτων ασφαλείας εντοπίζεται στο μακρόχρονο σχέδιο που έχουν ανθελληνικά εξωχώρια κέντρα για την βίαιη πληθυσμιακή αλλαγή του πληθυσμιακού και θρησκευτικού χάρτη της περιοχής με την κατασκευή τουρκικής μειονότητας.

KomotiniPress

Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα για τους 50/60αρηδες… νοσταλγικά


Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτοί από εμάς που ήμασταν παιδιά τις δεκαετίες του 40 50 60 και 70 πιθανόν δεν θα έπρεπε να είχαμε επιζήσει.
Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο. 
Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαρειές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατούσες μας.

96a3be3cf272e017046d1b2674a52bd3

Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκύτη, μαγουλάδες, ανεμοβλογιά.
Δεν είχαμε καπάκια ασφαλείας στα μπουκάλια με τα φάρμακα, ούτε καπάκια στις πρίζες του δωματίου, εκείνες τις σκούρες τις φτιαγμένες από βακελίτη.
Ζεσταινόμασταν με σóμπες με ξύλα η με… κάρβουνο, η με θερμάστρες πετρελαίου. 
Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.

a2ef406e2c2351e0b9e80029c909242d

Τηλέφωνο είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις χαραγμένες, ή στο περίπτερο της γειτονιάς, που είχε κρεμασμένα με μανταλάκια τα περιοδικά μας ο Μικρός Ηρωας κι ο Μικρός Σερίφης, κι ακόμα το Ρομάντζο, το Πάνθεον, το Ντομινό, η Βεντέττα, το  Πρώτο, το Εμπρός.

e45ee7ce7e88149af8dd32b27f9512ce
7d0665438e81d8eceb98c1e31fca80c1
751d31dd6b56b26b29dac2c0e1839e34
faeac4e1eef307c2ab7b0a3821e6c667

Ακόμα ζητάω τη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλήρου, ή τις πρώτες γκοφρέτες ΜΕΛΟ με τα χαρτάκια με τις φορεσιές και τις σημαίες των χωρών του κόσμου, ακόμα θυμάμαι το Γλυφιτζούρι κοκοράκι, το μαλλί της γριάς στα πρόχειρα λούνα παρκ, το φρεσκοψημένο ποπ κορν , τις καραμέλες γάλακτος τις τυλιγμένες στο χρυσό χαρτί, τις κατακόκκινες καραμέλες τσάρλεστον ,το πεστίλι πέτσα βερίκοκο , το αυθεντικό παστέλι, και το κάτασπρο μαντολάτο. 
Ακόμα θυμάμαι τη γεύση απ το καλαμπόκι και τα κάστανα και συγκινούμαι όταν βλέπω καστανάδες, λίγους πια και καλαμποκάδες σε κάνα πανηγύρι.

d72d187df41e10ea7d9fcdc7f5909205
fad6f4e614a212e80c67249a666d2b09
0a8005f5594bd67041f88c6196192646
d3d9446802a44259755d38e6d163e820 59

Χάθηκαν τα αυθεντικά σουβλάκια με τα ντονέρ και την ξεροψημένη πίτα και το κοκινοπίπερο.

6512bd43d9caa6e02c990b0a82652dca 38

Τα αστικά λεωφορεία Σκανια Βάμπις, Σκόντα, Βόλβο κι αργότερα Βritish Leyland και ΗΙΝΟ, είχαν τη μηχανή μέσα και ήταν συνήθως καλυμμένη με μπλέ δερμάτινα καπιτονέ καλύμματα. 
Βόγκαγαν κάθε φορά που ο οδηγός άλλαζε ταχύτητα. Καμμιά φορά είχε και μια θέση μπροστά δεξιά δίπλα στη μηχανή που ηταν η καλύτερη για τα παιδικά μας όνειρα.
Υπήρχε και εισπράκτορας στριμωγμένος δίπλα στην πίσω πόρτα με το κλασσικό γκρί καπέλο με το γείσο, ένα πρωτόγονο μικρόφωνο κι έλεγε τις στάσεις ή φώναζε τέρμα τα μία και είκοσι. 
Θυμάστε εκείνες τις κερματοθήκες που έβαζε τα κέρματα και που τώρα τελευταία ξανάγιναν της μόδας;
Τα κίτρινα τρόλευ με τους οδηγούς και τους εισπράκτορες με τις καφέ στολές, κι εκείνο το περίεργο μηχανάκι με τη μανιβέλλα που έκοβε τα εισιτήρια.

c20ad4d76fe97759aa27a0c99bff6710 32
c51ce410c124a10e0db5e4b97fc2af39 27
 aab3238922bcc25a6f606eb525ffdc56 26

Τα γκρίζα αμερικάνικα πελώρια ταξί με τα καθισματάκια που έπεφταν από τις πλάτες των μπροστινών καθισμάτων, γυρόφερναν ή άραζαν στις πιάτσες. 
Κι οι πειρατές, «ένα διφραγκάκι Σύνταγμα» τους έκοβαν το μεροκάματο.
Ποιος να έχει τότε Ι.Χ Οι λίγοι τυχεροί αγόραζαν VW σκαραβαίους, ή μεταχειρισμένα Consoul Cortina, Hansa, Wartburg, FIAT 1100, Opel Olympia. Θυμάστε τα Anglia, τα Peugeot 403, τα Renault 10 ή το Simca 1000, με τα ανύπαρκτα καλοριφέρ και τα λιγνά λάστιχα.

9bf31c7ff062936a96d3c8bd1f8f2ff3 23

Το γάλα μας το έφερνε ο γαλατάς ή μέσα σε γυάλινα μπουκάλια με αλουμινένια καπάκια ή μας το άδειαζε από μεγάλες καρδάρες στην κατσαρόλα στην εξώπορτα.

c74d97b01eae257e44aa9d5bade97baf 17

Οι κολώνες του πάγου που τις έφερνε ο παγοπώλης με την τρίκυκλη μοτοσυκλέτα του και τις κουβάλαγε με εκείνο το περίεργο εργαλείο γάντζο, αργοέλιωναν στο κεφαλόσκαλο. 
Και η βρύση του ψυγείου είχε στο στόμιο της τυλιγμένο ένα λευκό τουλπάνι σα φίλτρο. Που ηλεκτρικά ψυγεία. Αργότερα θυμάμαι κάτι ΠΙΤΣΟΣ ΙΖΟΛΑ και ΚΕΛΒΙΝΕΙΤΟΡ.

70efdf2ec9b086079795c442636b55fb 16
6f4922f45568161a8cdf4ad2299f6d23 16
1f0e3dad99908345f7439f8ffabdffc4 14

Οι παπλωματάδες, οι καρεκλάδες οι γανωτζήδες οι ακονιστές κι οι τσαγκάρηδες είχαν πολλή δουλειά. Στην κεντρική λεωφόρο ένα πλήθος από λούστρους με καλογυαλισμένα κασελάκια που λαμποκοπούσαν περιίμεναν πελάτη.
Και σε κάποια γωνιά σε μια καμαρούλα 2Χ2 ήταν το βασίλειο του τσαγκάρη με εκείνο το περίεργο καλαπόδι που έβαζε ανάποδα το παπούτσι και το κόλλαγε και το κάρφωνε με εκείνες τις μαύρες πρόκες με το πλατύ κεφάλι και διάχυτη η μυρουδιά της βενζινόκολλας

98f13708210194c475687be6106a3b84 13

Στη γωνιά του δρόμου μια ΕΒΓΑ που πούλαγε γάλα, γιαούρτια και παγωτά σε ψυγεία με μαύρα λαχιστένια καπάκια, και σε μια γωνιά μεταλλικά κουτιά με γυάλινο επάνω μέρος και μέσα μπισκότα γεμιστά με κρέμα γεύση βανίλλια σοκολάτα φράουλα και μπανάνα και κουραμπιέδες Μπούσιου αν θυμάμαι τυλιγμένους σε ημιδιαφανές χαρτί.

3c59dc048e8850243be8079a5c74d079 13

Στο κομμωτήριο της γειτονιάς οι κυρίες ψηνόντουσαν με τις ώρες κάτω απ τις κάσκες σεσουάρ με τα μαλλιά πασαλειμένα πλίξ τυλιγμένα σε ρόλλει κι όλα μαζί σκεπασμένα με δίχτυ και τα αυτιά σκεπασμένα με κοκκάλινα καπάκια. 
Η μανικιουρίστα καθάριζε τα πετσάκια και έβαφε τα νύχια με κατακόκκινο μανό που μύριζε ασετόν από δέκα μέτρα μακριά.

b6d767d2f8ed5d21a44b0e5886680cb9 12

Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. 
Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα.
Οι πρώτες καφετιέρες ήταν κάτι γυάλινες κανάτες γεμάτες νερό πάνω στη φωτιά,με ένα ειδικό μεταλλικό φίλτρο που ο ατμός που υγροποιόταν έπεφτε πάνω στον καφέ τον έριχνε στο νερό και ο κύκλος συνεχιζόταν μέχρις εξαντλήσεως του περιεχομένου.

37693cfc748049e45d87b8c7d8b9aacd 14

Σαββατόβραδο στα μικράτα μας σινεμαδάκι την σπουδαία περίοδο του Ελληνικού κινηματογράφου και το βράδυ ταβερνάκι με μπριζολίτσα παιδάκια και μια γουλιά μπύρα που μας έδινε κρυφά η μάνα μας γιατί «το παιδί δεν πρέπει να πίνει».

d975e832dbf4f3b21b4df37e6db330fd

Και αργότερα πιο μεγάλοι πια σινεμά και καφετέρια στον Πύργο των Αθηνών ,το Loubier, το Blue Bell, του Φλόκα, το Βυζάντιο, του Βρυλώνια με τις φοβερές μακαρονάδες. Τη Σόνια.

1ff1de774005f8da13f42943881c655f 12

Με πόση χαρά ακολουθούσαμε Κυριακή πρωϊ τον πατέρα στο καφενείο και απολαμβάναμε επί ώρες μια κουταλιά βανίλια, το γνωστο υποβρύχιο μεσα σε ένα ποτήρι παγωμένο νερό, ή τρώγαμε το μεζέ του ούζου και του αφήναμε το ούζο ξεροσφύρι.
Κι ύστερα με το ποδήλατο πάνω κάτω στο πεζοδρόμιο κι εκείνος να μας ρίχνει κλεφτές ματιές κάθε που σήκωνε το κεφάλι του απ το τραπέζι με την πρέφα ή το τάβλι. 
Και το μεσημέρι της Κυριακής μετά το οικογενειακό γεύμα πόση πίκρα όταν έφευγε για το γήπεδο χωρίς εμάς γιατί ήταν μεγάλο παιγνίδι και με πόση λαχτάρα περιμέναμε να ακούσουμε την περιγραφή απ το ραδιόφωνο. 
Γεωργίου, Φώσκολος, Λογοθέτης κι αργότερα απ την τηλεόραση Διακογιάννης Φουντουκίδης Κατσαρός.

234324234234312432vcsvsx4
4e732ced3463d06de0ca9a15b6153677 11
02e74f10e0327ad868d138f2b4fdd6f0 11

Η γλυκύτερη αναμονή το καλοκαίρι ήταν ο παγωτατζής με το καρότσι με τις σιδερένιες ρόδες που το σπρωχνε στο χωματόδρομο. Παπασπύρου ΑΣΤΥ ΕΒΓΑ. Μια δραχμή η κρέμα, μιάμιση το κακάο, δύο η σοκολάτα.

33e75ff09dd601bbe69f351039152189 11

Τα καλοκαίρια μπάνιο με το πούλμαν ή πάνω στις καρότσες των αγροτικών ή με φορτηγά ή άντε με προϊστορικά λεωφορεία που ζεμάταγαν σαν την κόλαση στις κοντινές παραλίες, Καβούρι Βουλιαγμένη, Βάρκιζα άντε και στη Λουμπάρδα ή απ την άλλη μεριά Ραφήνα Νέα Μάκρη Κόκκινο λιμανάκι.
Γελάγαμε με κάτι χοντρές γριές που κάνανε μπανιο με τις κομπιναιζόν, 
Πέφταμε κάτω και χτυπιόμασταν όταν βλέπαμε κάποιους με το ένα χέρι να κρατάνε τυλιγμένη την πετσέτα γύρω τους και με το άλλο να προσπαθούν να βγάλουν το μαγιό και ναι βάλουν εσώρουχο και παντελόνι. Σιχαινόμασταν τα κεφτεδάκια ή τα ντολμαδάκια στην αμμουδιά. 
Και το νερό που πίναμε ήταν πάντα χλιαρό.

6ea9ab1baa0efb9e19094440c317e21b 11

Και φρούτα, θεούλη μου τι φρούτα ήταν αυτά!  Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να κουβαλάει κάτι δωδεκάκιλα Αμερικάνικα ριγέ καρπούζια και γιαρμάδες που σε κάθε δαγκωνιά τα ζουμιά έτρεχαν στο πηγούνι και το λαιμό.
Και πεπόνια που μοσχομύριζαν. 
Και κεράσια μέλι. Και σταφύλια ολόγλυκα.  Ψωμί, τυρί φέτα και καρπούζι για φαγητό. Η υπέρτατη γεύση.

34173cb38f07f89ddbebc2ac9128303f 11

Πίναμε νερό απ το λάστιχο του κήπου (τι εμφιαλωμένα και πράσινα άλογα), τρώγαμε λουκουμάδες με ζάχαρη, κουλούρι και τριγωνάκι κεφαλοτύρι απ τον πλανόδιο κουλουρά έξω απ την εκκλησία, αμφίβολης καθαριότητας τυρόπιτες και σάμαλι ( Δεν έχω ξαναδοκιμάσει από τότε τέτοια νοστιμιά), κοκ και κορνέ με σαντιγύ, και πάστες νουγκατίνες σοκολατίνες και σεράνο απ τις ΕΒΓΑ της γειτονιάς.
Γευόμασταν βούτυρα και μαρμελάδες σπιτικές και σπιτικά γλυκά κουταλιού συκαλάκι, περγαμόντο, βύσσινο και πορτοκάλι, νερατζάκι, και φαγητά που δεν τα φτιάχνουν τώρα γιατί είναι κουραστικά. Ροστ μπήφ, μελιτζάνες παπουτσάκια, ιμάμ, παστίτσια, μουσακάδες. 
Τρώγαμε τόνους κεφτέδες με πατάτες τηγανιτές αλλά ποτέ δεν είμασταν υπέρβαροι γιατί γυρνάγαμε όλη μέρα στους δρόμους και τις αλάνες παίζοντας.

c16a5320fa475530d9583c34fd356ef5 10

Μοιραζόμασταν με τους φίλους μας μια πορτοκαλάδα ή γκαζόζα απ το ίδιο μπουκάλι και ποτέ κανένας μας δεν έπαθε τίποτε. Δεν πολυαρωσταίναμε , αλλά αν τύχαινε να αρρωστήσουμε πάντα υπήρχε μια καλή μάνα ή γιαγιά να μας δώσει λίγο φιδέ και να μας ρίξει βεντούζες να μας δώσει μια κουταλιά Νορισοντρίν, Ιπεσαντρίν ή ασπιρίνη διαλυμένη στο κουταλάκι μαζί με ζάχαρη, ή να μας κάνει μια ένεση με γυάλινη σύριγγα που τη βράζανε στο κατσαρολάκι, και πιο ύστερα να μας διαβάσει κανένα παραμυθάκι για να αποκοιμηθούμε. 
Και κάτι θερμόμετρα γυάλινα του πεντάλεπτου και στα πόδια του κρεβατιού να γουργουρίζει η γάτα η παρδαλή και να αναδεύεται και να παίζει με την άκρη της κουβέρτας.
Οταν κάναμε ποδήλατο (eska ή velamos) δεν φορούσαμε κράνος και στην πίσω ρόδα βάζαμε πάντα χαρτόνι από πακέττο τσιγάρα πιασμένο με ξύλινο μανταλάκι έτσι για να κάνει θόρυβο και να μας θυμίζει μηχανάκι
Περνάγαμε ώρες έξω απ το σπίτι φτιάχνοντας πατίνια με ρουλεμάν και σανίδια και κατεβαίναμε τις κατηφόρες τις γειτονιάς απλά για να διαπιστώσουμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένο. 
Κι όταν σηκωνόμασταν μέσα απ τους θάμνους που καταλήγαμε, μαθαίναμε πώς να διορθώνουμε το πρόβλημα των φρένων. 
Για να μη ξαναπληγώσουμε τα γόνατα μας και να μην αποκτήσουμε ευμεγέθη καρούμπαλα στο κέντρο του μετώπου μας Κι αν τα αποκτούσαμε τα πατάγαμε με εκείνα τα μεγάλα τάλληρα για να μη φουσκώσουν.

6364d3f0f495b6ab9dcf8d3b5c6e0b01 10

Είχαμε φίλους. Βγαίναμε στο δρόμο και τους βρίσκαμε. Παίζαμε μπάλα και κυνηγητό στους δρόμους. Τα δοκάρια στα αυτοσχέδια γήπεδα ήταν ή οι σχολικές τσάντες ή τα πουλόβερ κι οι ζακέττες μας κουβαριασμένες και για καλάθια του μπάσκετ είχαμε τα περβάζια των παραθύρων.
Πόσες φορές δεν σπάγαμε και κανένα τζάμι και εξαφανιζόμασταν όλοι μαζί αφήνοντας τη μπάλα στα χέρια κάποιου συνταξιούχου που την έσκιζε με το σουγιά και την πέταγε στο δρόμο. 
Ο παλιόγερος !
Σκάβαμε λακουβάκια για να παίξουμε γκαζές, ακόμα και κουτσό μαζί με τα κορίτσια, χαρτάκια ή απ αυτά που αγοράζαμε απ τα περίπτερα ή με τα χαρτόνια απ τα πακέτα τα τσιγάρα.
Πηγαίναμε στα σπίτια των φίλων μας και χτυπούσαμε την πόρτα, ή το πιο συνηθισμένο μπαίναμε χωρίς να ρωτήσουμε. 
Πέφταμε από δέντρα, κοβόμασταν, πληγώναμε τα γόνατα μας και σπάγαμε και κανένα χέρι και οι γονείς μας μάς κατσάδιαζαν κι αυτό ήταν. Λίγο βάμμα στην πληγή κι όξω απ την πόρτα.
Τσακωνόμασταν και παίζαμε μπουνιές και μαυρίζαμε και μελανιάζαμε και πάλι φιλιώναμε. Παίζαμε ξιφομαχίες με αυτοσχέδια ξύλινα σπαθιά. 
Τα ακόντια μας ήταν τα κοντάρια απ τις σκούπες ειδικά από εκείνες που τύλιγαν με μια μαξιλαροθήκη και ξαράχνιαζαν τα ταβάνια. Οι ασπίδες μας ήταν τα καπάκια απ τις μεγάλες κατσαρόλες .
Τρώγαμε ακόμα και σκουλήκια και λάσπες απ τον κήπο. 
Θυμάστε τη γεύση της λάσπης; 
Ούτε μάτια βγάλαμε, ούτε τα σκουλήκια έζησαν για πολύ το στομάχι μας.
Κι όταν η γιαγιά πότιζε τον κήπο τι πλάκα να της πατάς το λάστιχο του ποτίσματος και να της κόβεις το νερό κι εκείνη να φωνάζει.  
Κι ο πανικός ακόμα μεγαλύτερος όταν πιάναμε το φλίτ με το εντομοκτόνο για να παίξουμε ανίδεοι για το δηλητήριο που περιείχε.
Στους ποδοσφαιρικούς μας αγώνες την ομάδα την έφτιαχναν μερικοί, οι υπόλοιποι μάθαιναν να ζουν χωρίς αρχηγιλίκι.  Φεύγαμε απ το σπίτι το πρωί και παίζαμε όλη μέρα ελεύθεροι αρκεί να γυρίζαμε πίσω μόλις άρχιζε να σκοτεινιάζει, ή όταν η μάνα μας έβαζε τις φωνές απ το μπαλκόνι να τσακιστούμε να ανεβούμε για διάβασμα. 
Δεν είχαμε βιντεοπαιχνίδια ούτε καν τηλεόραση, ούτε κινητά ούτε υπολογιστές ή internet άντε κανένα ραδιόρφωνο με λυχνίες. Το καλύτερο δώρο ήταν ένα μικρό τρανζιστοράκι με εννιάβολτη Bereck για να ακούμε Εθνικό, ή Ενόπλων.

182be0c5cdcd5072bb1864cdee4d3d6e 9

Πηγαίναμε σχολείο και τα Σάββατα. Τρείς μέρες πρωι, τρείς μέρες απόγευμα. Τετάρτη απόγευμα Πέμπτη πρωί και την πρώτη ώρα Μαθηματικά. 
Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε το χέρι κάποιου καθηγητή να μας σηκώνει απ τη φαβορίτα ή να μας τραβάει τα αυτιά, η να μας ρίχνει μια σβουριχτή σφαλιάρα. Κι η βίτσα, συνήθως από μουριά να μας πληγώνει την παλάμη. 
Οι πράξεις μας ήταν δικές μας και οι συνέπειες θα βάρυναν εμάς.
Ποιος δε θυμάται τις καζούρες ιδιαίτερα στους Θεολόγους, τις Αγγλικούδες και τους Τεχνικούς. Τα παρατσούκλια που τους βγάζαμε τα παλιόπαιδα. 
Ο γιαουρτάς, ο καρκίνος ο θέκλας η θρούμπος ο φισφιρίκος. Την αγωνία μόλις έμπαινε ο μαθηματικός κι άνοιγε τον κατάλογο. -Για να σηκωθεί σήμερα ο ………. Και μέχρι να πεί τον μελλοθάνατο, κόμπος το στομάχι.
Θυμάστε στα διαγωνίσματα την απεγνωσμένη προσπάθεια να αντιγράψουμε με το βιβλίο στα γόνατα, ή τα σκονάκια κρυμμένα στα μανίκια, ή τα κορίτσια που τάγραφαν με στυλό BIC ή SCHNEIDER πάνω στα μπούτια τους και τα κάλυπταν με τις μπλέ ποδιές τους. 
Μπλέ κοριτσίστικες ποδιές, άσπρο γιακαδάκι και άσπρη μπλέ κορδέλλα στα μαλλιά. 
Ποδιές που εξαφανιζόντουσαν στο λεωφορείο και χωνόντουσαν μες στις τσάντες και ταΆ αγόρια που περίμεναν στο τέρμα του λεωφορείου.

e369853df766fa44e1ed0ff613f563bd 8

Ποιος δε θυμάται τις ημερήσιες εκδρομές στον Κάλαμο, τον Αη Γιάννη το Ρώσσο, το Ναύπλιο, τον Οσιο Λουκά, τους Δελφούς για να δούμε τον Ηνίοχο τον σκανδαλιάρη που σε κοίταγε πονηρά όπου κι αν στεκόσουνα ,με κάτι απίστευτα πούλμαν.
Και τους ποδοσφαιρικούς αγώνες των τριών ωρών και βάλε στα άδεια οικόπεδα που τώρα έχουν γίνει μεζονέτες και στούντιο.
Κάποιοι μαθητές όχι τόσο έξυπνοι ή επιμελείς έχαναν την τάξη και ξαναπήγαιναν στην ίδια. Θυμηθείτε πόσους διετείς είχατε στην τάξη σας στο γυμνάσιο.
 Ήταν εύκολα αναγνωρίσιμοι απ τα γένια και τη χοντρή φωνή.

19ca14e7ea6328a42e0eb13d585e4c22 7

Ο πρώτος μας έρωτας ήταν συνήθως αδελφή ή εξαδέλφη του καλύτερου φίλου μας. Θυμόσαστε το χτυποκάρδι αλήθεια; Την αγωνία μη μας πάρουν χαμπάρι. 
Το πρώτο φιλί. Τα ξαναμμένα μάγουλα ,το χνούδι πάνω απ το χείλος μας.
Θυμάστε τα πάρτυ γενεθλίων με 15 αγόρια και δύο κορίτσια, (Ποιος να αφήσει την κόρη του να πάει) με πορτοκαλάδα ή ΤΑΜ ΤΑΜ, πατατάκια τσιπς και σπιτικό κέϊκ κι αργότερα βερμουτάκι και ξηρούς καρπούς.  
Τις άπειρες φορές που χορεύαμε το ίδιο μπλούζ σε συνενόηση με τον υπεύθυνο του πικάπ, έτσι για να μένουμε πιο πολλή ώρα αγκαλιασμένοι με το κορίτσι των ονείρων μας. Την απίστευτη φράση ΤΑ ΦΤΙΑΞΑΜΕ. Τι φτιάξαμε ο Θεός κι η ψυχή μας.
Πηγαίναμε στο γήπεδο τρείς ώρες πριν το μάτς και γυρίζαμε παπί απ τη βροχή και παγωμένοι μέχρι το μεδούλι τυλιγμένοι με μουσκεμένες σημαίες και χωμένοι σε πλαστικές σακούλες Κι με τις κάλτσες να τρέχουν
Υπήρχαν τέσσερις εποχές διακριτές μεταξύ τους. 
Τα φύλλα των δέντρων έπεφταν το φθινόπωρο και τα μπουμπούκια των λουλουδιών άνθιζαν την άνοιξη. 
Υπήρχαν δέντρα και κήποι στις αυλές των σπιτιών και πηγάδια και χώμα που μύριζε μετά το πότισμα . Θυμάστε τους πανσέδες; Τα σκυλάκια; Τα χρυσάνθεμα;
Τις πλεχτές ζακέτες που βάζαμε κάπου μετά το Πάσχα. 
Τα πρώτα μακριά παντελόνια.
Τα καλοκαιρινά βράδια τα βγάζαμε ή στα σκαλιά παρέες παρέες, ή παίζοντας κρυφτό και κρυφτοντένεκο, ή στα καλοκαιρινά σινεμά με τα χαλίκια, τις καρέκλες με το πλαστικό σκοινί, τις μπουκαμβίλιες στη μάντρα , τον πασατέμπο και την πορτοκαλάδα ΠΑΡΘΕΝΩΝ. Αξέχαστα χρόνια.

1c383cd30b7c298ab50293adfecb7b18 7

Οι γενιές αυτές έβγαλαν μερικούς απ τους καλύτερους επιστήμονες, γιατρούς, μηχανικούς, ανθρώπους εργατικούς και τίμιους οικογενειάρχες και πολλούς άλλους. 
Τα τελευταία πενήντα χρόνια έγινε έκρηξη σε καινοτομίες και νέες ιδέες. 
Είχαμε επιτυχίες, αποτυχίες και υπευθυνότητα και μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα.
Μεγαλώσαμε σαν παιδιά με τις χαρές και τις λύπες, μας. Ζήσαμε. 
Και θα εξακολουθήσουμε να ζούμε όσο μας χρωστάει ο Θεός, σε πείσμα όλων αυτών που μας πλαστικοποίησαν τη ζωή με δικές τους ιδέες και για δικό τους όφελος.

 Πηγή: omorfhzwh.gr