Υπάρχουν φορές που η πραγματικότητα αποδεικνύεται ακόμα πιο περίεργη από τη μυθοπλασία και για μια τέτοια θα κάνουμε λόγο εδώ.
Η οποία εμφανίστηκε μάλιστα σε μια καθοριστική στιγμή για την ανθρωπότητα, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και θα μπορούσε να είχε αλλάξει και τις στρατιωτικές ισορροπίες αλλά και την ίδια την έκβασή του.
Ήταν το πρώτο τζετ αεροσκάφος τύπου all-wing που έβλεπε ποτέ ο κόσμος και λογιζόταν φόβητρο για ότι πετούσε εκεί πάνω.
Όποιος έχει δει το «Κάπτεν Αμέρικα: Ο Πρώτος Εκδικητής» (2011), θα θυμάται ίσως πως ο σούπερ ήρωας πολεμούσε τους κακούς Ναζί και τον διαβολικό Ρεντ Σκαλ, ο οποίος προσπαθεί να το σκάσει μέσα σε ένα αεροπλάνο που μοιάζει εντελώς παράταιρο με τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου.
Κι ενώ όλα είναι φανταστικά στη superhero ταινία, πανάκριβα οπτικά εφέ και χολιγουντιανή μαγεία δηλαδή, το all-wing του Ρεντ Σκαλ ήταν αληθινό.
Μπορεί μεν να βγήκε από την καρπερή φαντασία των δημιουργών, οι ομοιότητές του ωστόσο με το Ho 229 V3 παραείναι εντυπωσιακές για να περάσουν στα ψιλά.
Το οποίο εκτίθεται εξάλλου στο Μουσείο Αεροπορίας του Smithsonian στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ και οι μελετητές του Β’ Παγκοσμίου το γνωρίζουν καλά. Ίσως και οι άνθρωποι που έφτιαξαν το φουτουριστικό αεροπλάνο της ταινίας.
Αυτό δεν δεν ήταν βέβαια άλλη μια τρελή ιδέα των Ναζί για να κλέψουν τον πόλεμο, αλλά η προσεκτική και η πάντα υποσχόμενη δουλειά των αδελφών Χόρτεν…
Οι αδελφοί Χόρτεν, ο Βάλτερ και ο Ράιμαρ, αυτοδίδακτοι μηχανικοί αεροσκαφών, κατάφεραν να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν μερικά από τα πλέον επαναστατικά πρωτότυπα αεροπλάνα στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου.
Δούλευαν μάλιστα την ιδέα για ένα αεριωθούμενο all-wing πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, έχοντας παρουσιάσει πολλά και διάφορα «τρελά». Από μεγάλα ανεμόπτερα μέχρι και τζετ αεροσκάφη, ακόμα και ένα πελώριο βομβαρδιστικό με 4 κινητήρες.
Από τη δική τους δουλειά μπολιάστηκε γόνιμα η αεροναυπηγική μετά τον πόλεμο και φτιάχτηκαν πράγματα μέχρι και το περιβόητο stealth βομβαρδιστικό των 200 τόνων Northrop Grumman B-2.
«Ο Ράιμαρ ήταν εξαιρετικός σχεδιαστής και ο Βάλτερ πιλότος μαχητικών», εξηγεί χαρακτηριστικά ο Russell Lee, επιμελητής στο National Air and Space Museum της Αμερικής.
«Ένα από τα μαθήματα που πήραν από τη Μάχη της Βρετανίας ήταν η ανάγκη για ένα νέο μαχητικό αεροσκάφος. Ο Βάλτερ θεώρησε πως ένα all-wing θα ήταν η απάντηση στις ανάγκες της Γερμανίας».
Κι έτσι το 1942 τα δυο φοβερά και τρομερά αδέρφια στρώθηκαν στη δουλειά για να σχεδιάσουν το πρωτότυπο αυτού που θα γινόταν τελικά το Horten 229. Ο Lee είναι μελετητής της δουλειάς τους και το 2011 κυκλοφόρησε ένα σχετικό βιβλίο πάνω στο πειραματικό αεροπλάνο, αλλά και την καριέρα των Χόρτεν.
Ο σκοπός του ήταν, όπως λέει, να διαλύσει κάποιους από τους μύθους που περιβάλλουν το θρυλικό πια πρωτότυπο. Όπως το Νο 1 χαρακτηριστικό που συνοδεύει συνήθως τις αφηγήσεις για το Horten 229, ότι διέθετε stealth ικανότητες!
Είναι ένας μύθος που πυροδοτείται από τον φουτουριστικό σχεδιασμό του. Τέτοιες καινοτομίες δεν θα έβλεπε η αεροναυπηγική παρά χρόνια αργότερα. Εδώ μερίδιο ευθύνης έχει βέβαια και ο ίδιος ο Βάλτερ Χόρτεν.
Τα σχόλια του οποίου μετά τον πόλεμο οδήγησαν πολλούς να πιστέψουν ότι το αεροσκάφος μπορούσε να πετά απαρατήρητο από τα ραντάρ.
Ο Lee λέει ωστόσο πως ο Ράιμαρ «καταλάβαινε τη χημεία των stealth επιστρώσεων και είχε σκοπό, ή είχε κάνει ήδη, να προσθέσει ένα τέτοιο υλικό στο Ho 229 V3». Τόσο ο ίδιος και όσο και άλλοι μελετητές λένε σήμερα πως δεν ήταν «το πρώτο stealth μαχητικό του κόσμου», η αεροδυναμική του σχεδίαση το έκανε ωστόσο λιγότερο ορατό στα ραντάρ.
«Οι λείες επιφάνειες και το γεγονός ότι το αεροσκάφος δεν είχε οξείες γωνίες μπορούσαν να εκτρέψουν κάποια από αυτά τα κύματα», λέει ο Lee. Ο ίδιος και η ερευνητική του ομάδα στο Smithsonian θέλησαν βέβαια να το εξακριβώσουν. Πού κατέληξαν;
Ότι ήταν πράγματι λιγότερο αθέατο στα ραντάρ. Παρά το γεγονός ότι οι Χόρτεν δεν είχαν καν στο μυαλό τους να το κάνουν stealth.
Το Ho 229 V3 ήταν αναμφίβολα πολύ μπροστά από την εποχή του. Με άνοιγμα φτερών στα 15 μέτρα και χωρίς ουρά, δεν υπήρχε κάτι που να πετά στον αέρα εκείνη την εποχή και να του μοιάζει.
Στα χαρτιά μπορούσε να ξεπεράσει σε μανούβρες ακόμα και το γερμανικό Messerschmitt Me 262, το πρώτο λειτουργικό jet μαχητικό που είδε ποτέ η οικουμένη.
Το Ho 229 έπιανε ταχύτητες κοντά στα 1.000 χλμ/ώρα. Τίποτα δεν πήγαινε τόσο γρήγορα. Το Me 262 άγγιζε τα 850 χλμ/ώρα, το αμερικανικό P-51 Mustang κλείδωνε στα 700 χλμ/ώρα, ενώ το βρετανικό Supermarine Spitfire μόλις που ξεπερνούσε τα 500 χλμ/ώρα.
Οι Χόρτεν είχαν καταφέρει να δώσουν σάρκα και ζωή στον all-wing σχεδιασμό, ένα όνειρο των αεροναυπηγών από τις πρώτες κιόλας στιγμές της αεροπορίας.
Τα δύο αδέλφια κατάφεραν να αναπτύξουν ένα λειτουργικό μοντέλο που αποδείκνυε στην πράξη πως όσα ονειρεύονταν εδώ και δεκαετίες οι μηχανικοί ήταν απόλυτα σωστά.
Οι Χόρτεν μεγάλωσαν στον Μεσοπόλεμο, σε μια εποχή που η Συνθήκη των Βερσαλλιών απαγόρευε στη Γερμανία να φτιάχνει μηχανοκίνητα αεροσκάφη. Κι έτσι πειραματίζονταν με ανεμόπτερα, παρουσιάζοντας all-wing μοντέλα που άφηναν τους μηχανικούς με το στόμα ανοιχτό.
Αυτοί δεν ήταν βέβαια σπουδαγμένοι μηχανικοί, κι έτσι τους σνόμπαραν όλοι. Δούλευαν ωστόσο ανεξάρτητα στο εργαστήριό τους και έκλειναν στόματα με κάθε τους δουλειά.
Μέλη του ναζιστικού κόμματος από παιδιά, με το ξέσπασμα του πολέμου έγιναν αμφότεροι πιλότοι στη Λουφτβάφε. Είχαν και έναν τρίτο αδερφό, που σκοτώθηκε στη Δουνκέρκη πετώντας ένα βομβαρδιστικό.
Από τις πρώτες στιγμές του Β’ Παγκοσμίου, οραματίζονταν ένα αεριωθούμενο all-wing μαχητικό. Κάποια στιγμή πλησίασαν τον Χέρμαν Γκέρινγκ, το Νο 2 του ναζιστικού μηχανισμού που λειτουργούσε ως υπουργός Αεροπορίας, και του παρουσίασαν την ιδέα τους.
Ο πιλότος του Α’ Παγκοσμίου και στρατάρχης πια του Γ’ Ράιχ ενθουσιάστηκε τόσο με το σχέδιο των δύο αδερφών που τους έδωσε αμέσως 500.000 μάρκα για να του φτιάξουν τρία πρωτότυπα.
Ο Γκέρινγκ κάλεσε το 1943 τους αεροναυπηγούς του Ράιχ να του φτιάξουν αεροπλάνα στη βάση του δικού του ονείρου, που το έλεγε «3×1.000». Να μεταφέρουν βόμβες 1.000 κιλών δηλαδή, σε αποστάσεις 1.000 χιλιομέτρων και με ταχύτητες 1.000 χλμ/ώρα.
Όλοι αναγνώρισαν από την πρώτη στιγμή ότι το Ho 229 ήταν το μόνο που θα μπορούσε να πλησιάσει κάπως αυτές τις τρελές προδιαγραφές. Ο Ράιμαρ το έφτιαξε και το ονόμασε H.IX, ο Γκέρινγκ το άλλαξε ωστόσο σε Ho 229.
Τα τρία πρωτότυπα ήταν τα V1, V2 και V3, πολύ παραπλήσιες εκδοχές του ίδιου πράγματος, με μικρές βελτιώσεις το καθένα σε επιμέρους τομείς. Όλα τους είχαν πολύ μακριά φτερά και καθόλου ουρά.
«Ακόμα και μόνο να το κάνεις να πετάξει, ήταν επαναστατική τομή», παρατηρεί ο Lee, «δεν υπήρχε τίποτα σαν αυτό σε όλες τις αεροπορίες του κόσμου εκείνη την εποχή».
Το V1 έκανε τα πρώτα του δοκιμαστικά τον Φεβρουάριο του 1944 και τα περισσότερα ήταν απόλυτα επιτυχημένα. Χωρίς να λείπουν ωστόσο απρόοπτα και μικρά ατυχήματα. Ήταν τόσο επαναστατικός ο σχεδιασμός που οι πιλότοι έπρεπε να μάθουν να το πετούν από την αρχή.
Κρίθηκε ωστόσο επιτυχές, καθώς ο χρόνος πίεζε πολύ, και ο Ράιμαρ άρχισε να φτιάχνει μια εκδοχή με δυο τουρμποκινητήρες.
Το V2 πέταξε μόλις τρεις φορές. Στη δεύτερη πτήση του, τον Φεβρουάριο του 1945, καταστράφηκε μερικώς κατά την προσγείωση και χρειάστηκε εκτεταμένες επισκευές που καθυστέρησαν πολύ την ανάπτυξή του.
Κι αυτό όμως τα πήγε ιδιαιτέρως καλά εκεί πάνω. Η τρίτη πτήση ήταν ωστόσο μοιραία, σκοτώνοντας τον πιλότο. Το δυστύχημα ήταν μάλλον ανθρώπινο λάθος
Ο Βάλτερ το πήρε κατάκαρδα. Μίλησε από την πρώτη στιγμή για σαμποτάζ. Μετά τον πόλεμο, είπε πως «ήταν ένα απαίσιο γεγονός. Όλη η δουλειά μας έγινε παρελθόν σε μια στιγμή».
Και τότε ήρθε το Ho 229 V3. Το καμάρι των Χόρτεν, που ήταν εφοδιασμένο με δύο πολυβόλα των 30 χιλιοστών. Δεν θα πετούσε όμως ποτέ.
Ο πόλεμος στην Ευρώπη θα τελείωνε τρεις μήνες αργότερα. Το αεροσκάφος ήταν ακόμα ημιτελές. Αυτό, και τρία ακόμα ανολοκλήρωτα πρωτότυπα, έμελλε να πέσουν στα χέρια της Γ’ Στρατιάς του Τζορτζ Πάτον.
Ο θρύλος της Νορμανδίας τα ήθελε πώς και πώς. Οι Σύμμαχοι τα είχαν ακούσει και αναζητούσαν μάλιστα ένα άλλο πρωτότυπο των Χόρτεν, το H.XVIII, ένα πελώριο διηπειρωτικό βομβαρδιστικό. «Ήταν μόνο στα χαρτιά», λέει σήμερα ο Lee, «δεν έφτιαξαν ποτέ κατασκευή από ξύλο ή μέταλλο».
Ο Πάτον έφερε το all-wing τζετ μαχητικό στις ΗΠΑ, βάζοντας τους μηχανικούς του να αποκρυπτογραφήσουν τα μυστικά του. «UFO του Χίτλερ» το αποκαλούσαν πια, καθώς ερχόταν πράγματι από το μέλλον.
Η αμερικανική Πολεμική Αεροπορία χάρισε το V3 και μερικά ακόμα πρωτότυπα ανεμόπτερα των Χόρτεν για να φτιαχτεί το National Air and Space Museum το 1952.
Εκεί σάπισαν εκτεθειμένα στις καιρικές συνθήκες. Οι εργασίες συντήρησαν δεν θα ξεκινούσαν παρά το 2011.
Όσο για τα φοβερά αδέρφια της πολεμικής αεροπορίας, μετά τον πόλεμο τράβηξαν δρόμους χωριστούς. Ο Βάλτερ έμεινε στην πατρίδα του και έγινε αξιωματικός στη νέα πολεμική αεροπορία της Δυτικής Γερμανίας. Πέθανε αφανής το 1998.
Ο Ράιμαρ διέφυγε στην Αργεντινή, μετά τις αποτυχημένες διαπραγματεύσεις με τους Βρετανούς, και συνέχισε τους πειραματισμούς με τον all-wing σχεδιασμό, χωρίς ωστόσο να ξαναβρεί την επιτυχία του Ho 229. Πέθανε ξεχασμένος το 1994.
«Ο Ράιμαρ έπεσε σε δύσκολες συνθήκες κατά τη δεκαετία του 1950», εξηγεί ο Lee, «η Αργεντινή δεν είχε τα αεροναυπηγικά μέσα των ΗΠΑ. Δεν νομίζω να το ήξερε αυτό πριν φτάσει εκεί. Αν τα πράγματα είχαν έρθει αλλιώς, ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να είχε καταφέρει».
Όσο για το Ho 229, παραμένει ένα και μοναδικό στο αμερικανικό μουσείο. Δεν έγινε ποτέ αυτό που προοριζόταν να γίνει. Ίσως γιατί δεν έφτασε ο χρόνος.
Ίσως γιατί δεν ήταν ακόμα ο καιρός του…
Πηγή: newsbeast.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου