Οι Αναμνήσεις ενός αεροπόρου που το όνομά του ήταν, < ο Αθηναίος >

Φωτογραφία: Δημήτρης Λαρόζας

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΡΟΖΑΣ

Πολεμική Αεροπορία.1973. Χειμώνας. Πύργος Ελέγχου Σέδες.

 

Ισως το πιο ιστορικό, σίγουρα το πιο όμορφο αεροδρόμιο στην Ελλάδα.

Κτίρια χτισμένα στις αρχές του αιώνα μέσα σε δάσος από πεύκα.

Ο διάδρομος σιδερένιος (PSP), έχει δεχθεί όλους σχεδόν τους τύπους των ελικοφόρων αεροσκαφών (από διπλάνα μέχρι Dakota), υπόστεγα συναρμολογημένα από τους Γερμανούς. 

Τότε (1973) όλα τα αεροπλάνα ήταν από τον Β' ΠΠ. 

Στον πύργο ελέγχου όλα σχεδόν (πομποί, δέκτες, μεγάφωνα, μικρόφωνο, μαγνητικά τηλέφωνα, κλπ) ήταν από υλικά του Πολέμου. Πιστόλι φωτοβολίδων και ALDIS (λάμπα σημάτων), απαραίτητα για όσα αεροσκάφη δεν είχαν ασύρματο. 

Τρομερή ζέστη το καλοκαίρι, τρομερό κρύο τον χειμώνα.

Πήγα ορεξάτος τότε να κάνω εναέρια κυκλοφορία αλλά μόλις άνοιξα το καπάκι και μπήκα για πρώτη φορά... προσγειώθηκα στην πραγματικότητα.

Είκοσι αεροπλάνα στον αέρα. 

Οι ασύρματοι φούλ στα παράσιτα, δεν άφηναν τίποτα να καταλάβουν τα απαίδευτα αυτιά μου, εκτός από ελάχιστα αγγλικά με προφορά από Λιανοκλάδι. 

Τα μαγνητικά τηλέφωνα κτυπούσαν διαρκώς, καλοκαίρι, συνθήκες θερμοκηπίου, ίδρωνες στα πρώτα τρία λεπτά.

Όλοι να ζητάνε οδηγίες και άντε να συνεννοηθείς με τα χωρίς ασύρματο α/φη (του στρατού) με το ALDIS και... τηλεπάθεια.

 

Ωραία χρόνια. Eπί δεκαέξι μήνες ΔΕΝ προξένησα κανένα ατύχημα. Για δεκάξι μήνες δεν είχα όνομα. 

Το 99,9% του προσωπικού ήταν από Θεσσαλονίκη.

 

Το όνομα μου ήταν…."ο Αθηναίος".