Η
περιοχή του γεφυριού της Κλειδωνιαβίστας (ή Κλειδωνιάς)
είναι συνδεδεμένη μ’ ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που συνέβησαν στο
Ζαγόρι και που για αιώνες έμεινε χαραγμένο στην μνήμη των κατοίκων του...
Ένα άγριο φονικό που στη συνέχεια το ακολούθησε και «βεντέτα» οδήγησε στη διάλυση του παλιού χωριού Αγίου Μηνά.
Πιο συγκεκριμένα στα τέλη του 16ου αιώνα οι οικογένειες των Γεραίνη και Σταμάτη, δυο από τις μεγαλύτερες οικογένειες του παλιού χωριού Αγίου Μηνά (χωριό που βρισκόταν κτισμένο κοντά στη περιοχή «Καστράκι», γειτονική περιοχή με το χώρο του γεφυριού), συγκρούστηκαν για
λόγους τιμής.
Πιο συγκεκριμένα στα τέλη του 16ου αιώνα οι οικογένειες των Γεραίνη και Σταμάτη, δυο από τις μεγαλύτερες οικογένειες του παλιού χωριού Αγίου Μηνά (χωριό που βρισκόταν κτισμένο κοντά στη περιοχή «Καστράκι», γειτονική περιοχή με το χώρο του γεφυριού), συγκρούστηκαν για
λόγους τιμής.
Κάποιοι υποστηρίζουν επίσης ότι η διαμάχη δεν έγινε μεταξύ δυο διαφορετικών οικογενειών, αλλά μεταξύ δυο απογόνων της ίδιας οικογένειας, του Γεραίνη Σταμάτη.
Ο Άγιος Μηνάς ήταν ένα από τα παλιά χωριά του Ζαγορίου και σύμφωνα με τον Ηπειρώτη γιατρό και ιστοριοδίφη Ιωάννη Λαμπρίδη, στους βυζαντινούς καιρούς ο πληθυσμός του οικισμού έφτανε τους 700 κατοίκους. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει , η κόρη του Γεραίνη ξεκίνησε ντυμένη νύφη μαζί με τους οικείους της, πηγαίνοντας προς το σπίτι του γαμπρού.
Ο Άγιος Μηνάς ήταν ένα από τα παλιά χωριά του Ζαγορίου και σύμφωνα με τον Ηπειρώτη γιατρό και ιστοριοδίφη Ιωάννη Λαμπρίδη, στους βυζαντινούς καιρούς ο πληθυσμός του οικισμού έφτανε τους 700 κατοίκους. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει , η κόρη του Γεραίνη ξεκίνησε ντυμένη νύφη μαζί με τους οικείους της, πηγαίνοντας προς το σπίτι του γαμπρού.
Τότε λέγεται
ότι ο συγχωριανός τους Σταμάτης, που είχε λόγους να μην επιθυμεί να
γίνει ο γάμος, έχοντας μαζί του συγγενείς και φίλους του, έστησε ενέδρα στη γαμήλια πομπή την ώρα που αυτή περνούσε από το παλιό γεφύρι της περιοχής.
Το γεφύρι αυτό στις αρχές του 19ου αιώνα κατέρρευσε και στη θέση του το 1853 κτίσθηκε το νέο πέτρινο γεφύρι που υπάρχει ως τις μέρες μας.
Το γεφύρι αυτό στις αρχές του 19ου αιώνα κατέρρευσε και στη θέση του το 1853 κτίσθηκε το νέο πέτρινο γεφύρι που υπάρχει ως τις μέρες μας.
Όταν η νύφη και η
συνοδεία της έφτασε στην περιοχή τότε ο Σταμάτης και οι δικοί του, τους
επιτέθηκαν. Στο σημείο αυτό δόθηκε μάχη στην οποία σκοτώθηκε ο Γεραίνης, η γυναίκα του καθώς και δυο συγγενικά τους πρόσωπα (ξαδέλφια της νύφης).
Οι βιαιοπραγίες όμως δεν σταμάτησαν, και τα επόμενα χρόνια τα αιματηρά επεισόδια μεταξύ των δυο οικογενειών συνεχίστηκαν.
Οι βιαιοπραγίες όμως δεν σταμάτησαν, και τα επόμενα χρόνια τα αιματηρά επεισόδια μεταξύ των δυο οικογενειών συνεχίστηκαν.
Ακόμη και οι παρεμβάσεις των οθωμανικών αρχών δεν
στάθηκαν ικανές να σβήσουν το μίσος των δυο αντιμαχόμενων πλευρών.
Οι
κάτοικοι του χωριού μη μπορώντας να αντέξουν τη κατάσταση το εγκατέλειψαν οριστικά. Κάποιοι από αυτούς λέγεται ότι ενσωματώθηκαν στα Κάτω Σουδενά και μάλιστα γιορτάζουν την ημέρα του Αγίου Μηνά.
Η αιματηρή συμπλοκή και τα όσα ακολούθησαν, όπως ήταν φυσικό σοκάρισαν τους κατοίκους της περιοχής και για πολλά χρόνια το σημείο του γεφυριού, ήταν στην μνήμη τους συνδεδεμένο, με τα βίαια αυτά γεγονότα.
Η αιματηρή συμπλοκή και τα όσα ακολούθησαν, όπως ήταν φυσικό σοκάρισαν τους κατοίκους της περιοχής και για πολλά χρόνια το σημείο του γεφυριού, ήταν στην μνήμη τους συνδεδεμένο, με τα βίαια αυτά γεγονότα.
Μάλιστα
κατά τα ήθη της περιοχής, τα όσα συνέβησαν εκεί καταγράφηκαν και
μνημονεύονται από ένα παλιό Ζαγορίσιο τραγούδι, που μας το μεταφέρει ο Ιωάννης Λαμπρίδης στο βιβλίο του «Ζαγοριακά»:
«Κοράσιο ετραγούδαγε, πέρδικα, περδικούλα μου,
λέει επάνω στο γεφύρι, γιάς Γεραίνη μ΄, κόρη μ΄ γιάς,
και το γεφύρι εσείσθηκε, πέρδικα, περδικούλα μου λέει,
κι ο ποταμός εστάθη. Κι το θεριό αντικρίθηκε λέει,
από δεξιά καμάρα για πέστο , πέστο κόρη μου λέει, μεταδευτερωσέ το.
Τι το καλό έχω να ειπώ Και να δευτερώσω;
Έχασα κύριον και κυρά λέει, και δυο πρώτα ξαδέρφια».
Τα γεγονότα αυτά υπολογίζεται ότι συνέβησαν μετά το 1571, γιατί τη χρονιά εκείνη, σύμφωνα με τον Ιωάννη Λαμπρίδη, ο Γεραίνης και ο Σταμάτης έκτισαν μαζί στο χωριό τους τη «Μεγάλη εκκλησιά». Το γεγονός αυτό σύμφωνα με τον Ηπειρώτη λόγιο μαρτυρούσε επιγραφή που βρισκόταν στο πίσω μέρος της Αγίας Τράπεζας στο ιερό του ναού..
«Κοράσιο ετραγούδαγε, πέρδικα, περδικούλα μου,
λέει επάνω στο γεφύρι, γιάς Γεραίνη μ΄, κόρη μ΄ γιάς,
και το γεφύρι εσείσθηκε, πέρδικα, περδικούλα μου λέει,
κι ο ποταμός εστάθη. Κι το θεριό αντικρίθηκε λέει,
από δεξιά καμάρα για πέστο , πέστο κόρη μου λέει, μεταδευτερωσέ το.
Τι το καλό έχω να ειπώ Και να δευτερώσω;
Έχασα κύριον και κυρά λέει, και δυο πρώτα ξαδέρφια».
Τα γεγονότα αυτά υπολογίζεται ότι συνέβησαν μετά το 1571, γιατί τη χρονιά εκείνη, σύμφωνα με τον Ιωάννη Λαμπρίδη, ο Γεραίνης και ο Σταμάτης έκτισαν μαζί στο χωριό τους τη «Μεγάλη εκκλησιά». Το γεγονός αυτό σύμφωνα με τον Ηπειρώτη λόγιο μαρτυρούσε επιγραφή που βρισκόταν στο πίσω μέρος της Αγίας Τράπεζας στο ιερό του ναού..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου