Στρατηγός Ανδρέας Kαλλίνσκης ο ιδρυτής των Δυνάμεων Καταδρομών.

 

Στις 21 Μαίου 1956…πεθαίνει από καρκίνο του πνεύμονα σε ηλικία 61 ετών, ένας εκ των εκλεκτών Πολεμιστών Αξιωματικών, ο Υποστράτηγος Ανδρέας Καλίνσκης.

 

  Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός πως την ιστορία την χαρακτηρίζουν και την οριοθετούν οι προσωπικότητες.
Αυτές την καθορίζουν, οι ημέρες τα έργα και οι πράξεις των επιφανών ανθρώπων.
Η Ελλάδα αποτελεί την μοναδική περίπτωση στον ανθρώπινο πολιτισμό που η ιστορία της εγράφη ταυτόχρονα σε σελίδες δόξας τόσο με την πένα όσο και με το σπαθί.

Με πολιτισμό και πόλεμο, έννοιες άλλωστε τόσο στενά και άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους.

Οι Έλληνες υπήρξαν πάντοτε φυλή φιλοσόφων και πολεμιστών, τόσο στα βάθη της αρχαίας και βυζαντινής ιστορίας μας, όσο και στα κοντινά με εμάς χρόνια του περασμένου αιώνα.
Στο ατελείωτο πάνθεον των Ελλήνων πολεμιστών ξεχωρίζει η φυσιογνωμία του Στρατηγού Ανδρέα Καλλίνσκη, ιδρυτή και πρώτου Αρχηγού των ΛΟΚ, των θρυλικών «πρασινομπερέδων», του πλέον εκλεκτού σώματος του Ελληνικού Στρατού. Ο Καλλίνσκης υπήρξε ένας ξεχωριστός αξιωματικός, ένας μεγάλος πολεμιστής, ένας εξαίρετος και σεμνός άνδρας σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, αλλά δεν μας κάνει καμία εντύπωση που το όνομα του στην πλειοψηφία των συμπολιτών μας είναι άγνωστο.

Με την μελέτη αυτή επιχειρούμε να κάνουμε μια συνοπτική παρουσίαση της δράσης αυτού του μεγάλου Έλληνα, σε μια εποχή που εισαγωγή προτύπων παρακμής απειλεί να διαλύσει κάθε έννοια κοινωνικού δεσμού, παιδείας και εθνικών ιδανικών.

 

 

Οι οικογενειακές καταβολές και η αρχή της σταδιοδρομίας του

 

Οι ρίζες της οικογένειας Καλλίνσκη ξεκινούν κάπου στην Πολωνία, εκεί στις αρχές του 19ου αιώνα ένας Πολωνός αξιωματικός ο Ανδρέας Καλλίνσκη καταδικάζεται σε θάνατο για την συμμετοχή του σε επαναστατικό κίνημα των Πολωνών πατριωτών ενάντια στους Ρώσους.

Καταφέρνει να δραπετεύσει, και έπειτα από περιπλάνηση στις χώρες της Ευρώπης καταφεύγει στην Αθηνα, πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Το 1830 εργάσθηκε στο Υπουργείο Στρατιωτικών, διορίσθηκε γραμματέας του βασιλέα Όθωνος και έπειτα του Γεωργίου Α’. Νυμφεύθη την Ελένη Σέκερη, κόρη του Φιλικού Παναγιώτη Σέκερη, απέκτησαν μια κόρη η οποία παντρεύτηκε τον γόνο της αρχοντικής αθηναϊκής οικογένειας, Ευστράτιο Ροΐδη, με τον οποίο απέκτησαν δυο υιούς τον Νικόλαο και τον Ανδρέα, ο οποίος κατά το παλαιό έθιμο κράτησε το επώνυμο της μητέρας του ακολουθώντας στρατιωτική σταδιοδρομία.

Ο Αντιστράτηγος Ανδρέας Ροΐδης- Καλλίνσκης φοίτησε στο Στρατιωτικό σχολείο της Γερμανίας υπηρετώντας για δυο έτη (1885-1887) στο Σαξονικό Σώμα Ευελπίδων.
Τον Ιούνιο του 1887 κατατάσσεται στον Ελληνικό Στρατό με τον βαθμό του Ανθυπασπιστή Ιππικού, λαμβάνοντας μέρος στις επιχειρήσεις για την κατάληψη και απελευθέρωση της Κρήτης με το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα του Συνταγματάρχη Τημολέοντος Βάσσου.
Στην διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων ήταν απεσπασμένος στο Γενικό Στρατηγείο.
Εξαιτίας του εθνοκτόνου διχασμού απομακρύνθηκε από το στράτευμα το 1917, για να επανέλθει το 1920 όπου τοποθετήθηκε στην Στρατιά Μικράς Ασίας ως Υποστράτηγος- Διοικητής της ΙΧ Μεραρχίας Πεζικού και έπειτα  Μεραρχίας Ιππικού έως το τέλος της Εκστρατείας.
Απεβίωσε στην Αθηνα το 1930, έχοντας αποκτήσει με την κόρη του Στρατηγού Τ. Βάσσου τρία παιδία, εκ των οποίων ο Ανδρέας Καλλινσκης (1895), ο ιδρυτής και πρώτος Αρχηγός των Δυνάμεων Καταδρομών, των ένδοξων «Λοκατζήδων».

Παρατηρούμε πως οι οικογενειακές καταβολές του Ανδρέα Καλλίνσκη ήταν οι πλέον εκλεκτές.
Γόνος επιφανών  αξιωματικών, καθώς και αγωνιστών του 1821.

Έτσι σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του και εισέρχεται κατόπιν εξετάσεων 3ος στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ).

Εκεί θα τον βρει σαν δευτεροετή Εύελπι η έναρξη της μεγάλης εξόρμησης των Ελλήνων, ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος το 1912.
Με την κήρυξη της γενικής επιστράτευσης ο νεαρός Ανδρέας Καλλινσκης (μόλις 17 ετών) τοποθετείται στο στράτευμα ως Λοχίας. Πεζικού, και λαμβάνει μέρος ως Διμοιρίτης στις επιχειρήσεις του Συντάγματος του στη δυτική Μακεδονία, στις μάχες του Αμύνταιου, του Κομανού, της Φλώρινας και του Πισσοδερίου.
Λόγω της μικρής διάρκειας του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, ο Καλλινσκης, έχοντας προαχθή στον βαθμό του Ανθυπασπιστή, και όλοι οι συμμαθητές του της 3ης τάξης της ΣΣΕ,  παρέμειναν στα διάφορα Έμπεδα του στρατού χωρίς να λάβουν μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις.

Για την πολεμική του δράση στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο ο Καλλίνσκης τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος, και  η ταραχώδης περίοδος που ακολουθεί τον βρίσκει Ανθυπίλαρχο στο 3ο Σύνταγμα Ιππικού.

 

Το πρώτο έμβλημα των Δυναμέων Καταδρομών1947 έως 1949… 

 

 

Εθνικός διχασμός Σύνηθες φαινόμενο της ελληνικής ιστορίας είναι έπειτα από μια εθνική δόξα να ακολουθεί η τραγωδία του εθνικού διχασμού.
Μετά την δόξα των περσικών πολέμων ήρθε η αλληλοσφαγή Αθηναίων και Λακεδαιμονίων στον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Έπειτα από την δημιουργία της Ελληνιστικής κοσμοκρατορίας, ακολούθησαν έριδες και εμφύλιοι πόλεμοι, με συνέπεια την υποταγή της Ελλάδας στους Ρωμαίους.
Πολλά τα παραδείγματα.
Έτσι μετά την μεγαλειώδη απελευθέρωση της Μακεδονίας και του Αιγαίου το 1912-13, ακολούθησε ο καταστροφικός Εθνικός Διχασμός.
Ο  Καλλινσκης και η οικογένεια του ανήκαν στην παράταξη των βασιλοφρόνων, έτσι ο εξαίρετος αυτός άνδρας απετάχθη από το στράτευμα τον Αύγουστο του 1917 χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους διεγράφη από Στέλεχος Εφεδρείας, ενώ ο συνονόματος πατέρας του είχε και αυτός την ίδια τύχη καθώς τέθηκε σε αυτεπάγγελτη αποστρατεία!
Οι πολιτικάντηδες από τότε λέρωναν με τα άθλια έργα τους την δόξα του Ελληνικού Στρατού

Με την άνοδο στην εξουσία της κυβέρνησης Γούναρη, έπειτα από τις αμφιλεγόμενες εκλογές του 1920, ο Καλλίνσκης, προαχθείς αναδρομικά στον βαθμό του Ίλαρχου, τοποθετήθηκε τον Φεβρουάριο του 1921 στο μέτωπο της Μικράς Ασίας και συγκεκριμένα στην Ταξιαρχία Ιππικού.

 

Η δράση του στην Mικρασιατική εκστρατεία 

 

Το στήθος του Ανδρέα Καλλίνσκη κοσμούσε πλήθος παρασήμων και μεταλλίων, από τα οποία πολλά ήταν για την ανδρεία του κατά την περίοδο της θρυλικής Μικρασιατικής Εκστρατείας.
Τότε που το άνθος του Ελληνισμού θυσιαζόταν για να πραγματώσει τα πεπρωμένα της Φυλής μας.

 

 

Ο Καλλίνσκης έλαβε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις του μικρασιατικού μετώπου έως και την ώρα της κατάρρευσης της Στρατιάς.
Είναι χαρακτηριστικό πως σύμφωνα με την γνώμη όλων όσων πολέμησαν μαζί του στη γη της Μικρασίας, ο Καλλίνσκης διακρίθηκε ως εκλεκτός πολεμιστής, ως ένας από τους καλύτερους ηγήτορες του Ελληνικού Ιππικού.

Στο σημείο αυτό όμως και προτού αναφερθούμε στις μάχες στις οποίες διακρίθηκε ο Καλλίνσκης, είναι απαραίτητο να κάνουμε μια σημαντική παρατήρηση.

Ο Ανδρέας Καλλίνσκης είχε μια συνεχή παρουσία στα πεδία των μαχών, και ιδιαίτερα στην Μικρασιατική Εκστρατεία, σε έναν πόλεμο με πρωτοφανείς κακουχίες και αντιξοότητες.

Ο Καλλίνσκης εκμεταλλευόμενος την αριστοκρατική του καταγωγή και την θέση του πατέρα του, πολύ εύκολα θα μπορούσε να αποφύγει το μέτωπο, και να είναι «βολεμένος» σε κάποιο γραφείο της πρωτεύουσας όπως τόσοι άλλοι.
Αυτός όμως επέλεξε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, πράγμα που θα συνεχίσει να κάνει, όπως θα δούμε, έως την τελευταία ημέρα της ζωής του.

Ο Καλλίνσκης έλαβε μέρος με την Ταξιαρχία Ιππικού στις επιθετικές επιχειρήσεις του Γ’ Σώματος Στρατού από την Προύσσα έως το Δορύλαιον (Εσκί Σεχίρ) ενώ τον Μάρτιο το 1921 συμμετείχε στις μάχες του Αβγκίν και της Κοβαλίτσας.

Τον Ιούνιο του ίδιου έτους ως Διοικητής της 1ης Επιλαρχίας του 3ου Συντάγματος Ιππικού, λαμβάνει μέρος στις ηρωικές επιθέσεις του Α’ Σ.Σ. για την καταδίωξη των Τούρκων.
Μαλιστα στην μάχη του Ουτς Σεράι αν και τραυματίσθηκε σοβαρά από πυροβόλο συνέχισε να μάχεται κερδίζοντας τον θαυμασμό αξιωματικών και οπλιτών.

Η δράση όμως αυτού του μεγάλου αξιωματικού δε σταματάει εκεί.
Βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μυθικής επίθεσης προς την Άγκυρα, λαμβάνοντας μέρος στην μάχη του Σαγγαρίου,  και στις 29 Αυγούστου του 1921 αναλαμβάνει προσωρινά την διοίκηση του 3ου Συντάγματος Ιππικού, με το οποίο πολέμησε στην σκληρότατη μάχη του Σιβρί- Χισάρ.
Η γενική υποχώρηση του Ελληνικού Στρατού και η τραγωδία της κατάρρευσης του μετώπου, βρίσκει τον Καλλίνσκη Διοικητή του 1ου Συντάγματος Ιππικού,  επικεφαλής του οποίου έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις καλύψεως των συμπτυσσομένων ελληνικών δυνάμεων.

Την περίοδο εκείνη οι μονάδες του πολέμησαν στις ηρωικές μάχες της Ορτάντζας και του Σαλιχλή (Αύγουστος 1922).

Στα πεδία των μαχών στη γη της Μικρασίας ο Καλλίνσκης επέδειξε πρωτοφανή ηρωισμό και αυτοθυσία, γεγονός που μαρτυρούν όλοι όσοι τον γνώρισαν.
Για την ανδρεία του τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας και το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Δ’ Τάξεως, τιμές ανάλογες της αξίας και του ήθους αυτού του άνδρα.

 

Το Έπος του 1940 και ο Ιερός Λόχος

 

Το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940 βρίσκει τον Καλλίνσκη σε πολεμική διαθεσιμότητα, στην οποία βρισκόταν από το 1924 λόγω προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε.

Όμως η πίστη του στα ελληνικά ιδανικά και η στρατιωτική του αρετή δεν μπορούν να τον αφήσουν αδιάφορο μπροστά στον νέο αγώνα του έθνους.
Ζητά εθελοντικά την ανάκληση του ως εφέδρου εκ μονίμων, η οποία γίνεται αμέσως δεκτή, έτσι την 1η Νοεμβρίου ο Καλλινσκης βρίσκεται ξανά στην πρώτη γραμμή του πολέμου ως Επίλαρχος  της Α’ Ομάδας Αναγνωρίσεως, λαμβάνοντας μέρος στις ηρωικές μάχες της Καστάνιανης, της Κακαβιάς και του Αυλώνος.

Ως επικεφαλής της VIII Ομάδας Αναγνωρίσεως, υπό τον Χαράλαμπο Κατσιμήτρο ο Καλλίνσκης αγωνίστηκε από τον Μάρτιο έως τον Απρίλιο του 1941 στο Τεπελένι.

Για άλλη μια φορά ο Καλλίνσκης τίμησε με την ηρωική και υπέροχη δράση του τα ελληνικά όπλα, και για τις πράξεις του ο εθελοντής αυτός πολεμιστής τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας,  τον Πολεμικό Σταυρό Β’ Τάξεως και  το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων.

Το δράμα της Κατοχής αλλά και το πολεμικό πνεύμα του Καλλίνσκη τον οδηγούν στο να πάρει την απόφαση να διαφύγει στην Μέση Ανατολή όπου είχε πληροφορηθεί ότι δημιουργείται ένας νέος Ελληνικός Στρατός.
Έτσι τον Ιανουάριο του 1942 φτάνει μέσω Τουρκίας στην Μέση Ανατολή και τοποθετείται στην Ι Ελληνική Ταξιαρχία.

Είχε φτάσει πλέον η στιγμή της δόξας του Ιερού Λόχου.

Τον Σεπτέμβριο του 1942 συγκροτείται από εθελοντές αξιωματικούς η επίλεκτη ελληνική μονάδα, ο περίφημος Ιερός Λόχος, οι πρώτοι Έλληνες Καταδρομείς της σύγχρονης ιστορίας.

Ο Καλλινσκης (αντισυνταγματάρχης πλέον)  ήταν προσωπική επιλογή του Διοικητή του Ιερού Λόχου Συνταγματάρχη Χ. Τσιγάντε, που γνώριζε τον ηρωισμό και την αξία του.

Ο Καλλίνσκης υπηρέτησε στον Ιερό Λόχο συνεχώς έως την ημέρα της διαλύσεως του τον Αύγουστο του 1945.

Έλαβε μέρος με απαράμιλλο ηρωισμό  στους σκληρούς αγώνες του αδελφοκτόνου Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην Τυνησία, στα νησιά του Αιγαίου και στα Δωδεκάνησα, προαχθείς επ’ ανδραγαθία στον βαθμό του Συνταγματάρχη.

Αξίζει όμως να δούμε συνοπτικά την δράση του με τους Ιερολοχίτες.
Από τον Φεβρουάριο έως τον Απρίλιο του 1943 συμμετείχε στην εκστρατεία του Ιερού Λόχου στην Τυνησία, όπου ο Καλλίνσκης τιμήθηκε για την δράση του με τον Πολεμικό Σταυρό Γ’ Τάξεως.
Έπειτα από την εκστρατεία ο Ιερός Λόχος επιστρέφει στην Παλαιστίνη όπου και εκπαιδεύεται στα αλεξίπτωτα και στα πλωτά μέσα, με σκοπό να αναλάβει την εκτέλεση καταδρομικών επιχειρήσεων στο Αιγαίο.

Ο Καλλίνσκης παρά την ηλικία του διακρίνεται ως ένας από τους καλλίτερους και πλέον τολμηρούς  αλεξιπτωτιστές.

 

Λαμβάνει μέρος ως επικεφαλής 200 Ιερολοχιτών Αλεξιπτωτιστών στην νυκτερινή  καταδρομική επιχείρηση στην Σάμο το 1943 και διευθύνει τις αμφίβιες καταδρομικές επιχειρήσεις  στα Ψαρά, στη Λέσβο, στην Σάμο και στη Χίο το 1944.
Η Α’ Μοίρα του Ιερού Λόχου επικεφαλής της οποίας ήταν ο Καλλινσκης, είτε ανεξάρτητα είτε σε συνεργασία με Βρετανούς commandos, εκτελεί αμφίβιες καταδρομές στη Νάξο, στη Μήλο, στη Λήμνο στην Χάλκη και στη Ρόδο, στο τέλος του 1944 και στις αρχές του 1945, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην έκβαση του πολέμου στον χώρο της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Είναι περιττό να αναφέρουμε το πλήθος των μεταλλίων που απονεμήθηκαν στον Καλλίνσκη για τον ηρωισμό και την τόλμη που επέδειξε για άλλη μια φορά.
Αξίζει μόνο να αναφέρουμε πως του απονεμήθηκαν το Ανώτερο Βρετανικό Πολεμικό Παράσημο «Διακεκριμένης Υπηρεσίας» (DSO), καθώς και οι Βρετανικές «Πτέρυγες Αλεξιπτωτιστών», για την καταδρομική επιχείρηση στη Σάμο.

 

Η ίδρυση και η δράση των ΛΟΚ Τα δεινά για τους Έλληνες όμως δεν σταμάτησαν με την αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής το 1944.
Τότε είναι που ξεκίνησαν και μαλιστα φρικτά όσο ποτέ.

Οι Κομμουνιστές από την περίοδο της Κατοχής είχαν αναπτύξει μια ιδιαίτερα ισχυρή στρατιωτική δύναμη και είχαν υπό τον έλεγχο τους μεγάλο μέρος της ελληνικής υπαίθρου.

 

 

Έπειτα από την ένοπλη ανταρσία και την θηριωδία του Κόκκινου Δεκέμβρη, ήταν φανερό πως το ΚΚΕ αναζητούσε την κατάλληλη στιγμή για να εξαπολύσει μιας ευρείας κλίμακας ένοπλη εξέγερση.

Τον Αύγουστο του 1945, επικείμενης της διαλύσεως του Ιερού Λόχου και την ανασυγκρότησης του Ελληνικού Στρατού, ο Καλλίνσκης υποβάλει στο ΓΕΣ πρόταση για την διατήρηση ενός πυρήνα του Ιερού Λόχου, ο οποίος θα αποτελούσε μια δύναμη Καταδρομών, σχεδιασμένη πάνω στα χαρακτηριστικά των Βρετανικών Δυνάμεων Καταδρομών (Commando, SBS, και SAS).

Η πρόταση αυτή προέβλεπε δημιουργία Ταξιαρχίας Καταδρομών 2000 ανδρών  με έδρα τον Βόλο, αλλά ενώ έγινε δεκτή  τελικά δεν υλοποιήθηκε.
Το πόσο ορθή ήταν η πρόταση του Καλλίνσκη φάνηκε με την έκρηξη του Συμμοριτοπολέμου την άνοιξη του 1946.

Η ηγεσία του Στρατού δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση, ενώ και οι στρατιωτικές δυνάμεις δεν ήταν προετοιμασμένες να αντεπεξέλθουν σε επιχειρήσεις ορεινού αγώνα και ανταρτοπολέμου.
Προ αυτής της καταστάσεως ο γηραιός Ιερολοχίτης- Καταδρομέας, υποβάλει στο ΓΕΣ λεπτομερή εισήγηση για την συγκρότηση των πρώτων ανεξάρτητων «Λόχων Ορεινών Καταδρομών» (ΛΟΚ), η οποία γίνεται αμέσως δεκτή.

Εδώ πρέπει να τονίσουμε πως η ιστορία των Ελλήνων Καταδρομέων χάνεται στα βάθη της αρχαιότητας.

Στην Μάχη των Θερμοπυλών, ομάδα τολμηρών Σπαρτιατών πραγματοποιεί νυκτερινή αμφίβια καταδρομική επιχείρηση και εισέρχεται στο στρατόπεδο των Περσών, όπου διασκορπίζει τον θάνατο.
Εκλεκτούς Καταδρομείς είχε επίσης ο Μέγας Αλέξανδρος, οι οποίοι σε μια άκρως τολμηρή αποστολή κατέλαβαν σε μια νύκτα τον απόκρημνο βράχο της Σογδιανής, αναγκάζοντας τους βαρβάρους να παραδοθούν.

Τον Δεκέμβριο του 1946 το ΓΕΣ εκδίδει διαταγή καθορίζοντα την οργάνωση και λειτουργία των ΛΟΚ ενώ με δεύτερη διαταγή τον Ιανουάριο του 1947 καθορίσθηκαν οι βασικές τους αποστολές.

Οι πρώτοι 40 ΛΟΚ συγκροτήθηκαν στις αρχές του 1947, και στάλθηκαν εσπευσμένα στο μέτωπο του πολέμου.
Η δράση τους όμως δεν ήταν η αναμενόμενη, κυρίως λόγω ελλείψεως επαρκούς εξειδικευμένης εκπαιδεύσεως και ελλείψεως εμπειρίας των στελεχών σε επιχειρήσεις ανορθόδοξου πολέμου.
Έτσι μετά από πρόταση του Καλλίνσκη αποφασίζεται η διάλυση τους με σκοπό την ανασύνταξη και την λεπτομερή εκπαίδευση.

Πρώτος στόχος του Καλλίνσκη ήταν η δημιουργία ενός Κέντρου Εκπαιδεύσεως Μονάδων Καταδρομών (ΚΕΜΚ) και εν συνεχεία η συγκρότηση των πρώτων 20 νέων ΛΟΚ αυτή τη φορά άριστα εξοπλισμένων και εκπαιδευμένων.
Πράγματι η εκπαίδευση ήταν τόσο σκληρή που εθεωρείτο μια αναίμακτη μάχη.
Ο Καλλίνσκης υλοποιεί το σχέδιο του και επανδρώνει τους 20 νέους ΛΟΚ με εμπειροπόλεμους και άριστους αξιωματικούς του Ιερού Λόχου και της ΙΙΙ Ορεινής Ταξιαρχίας- Ρίμινι.
Οι πρώτοι 20 ΛΟΚ απετέλεσαν τις Α’ και Β΄ Μοίρες Καταδρομών, ενώ οι 20 επόμενοι τις Γ’ και Δ’ ΜΚ.
Πράγματι από τον Μάιο του 1947 έως τον Απρίλιο του 1949 οι Έλληνες Λοκατζήδες συμμετέχουν στις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Κομμουνιστοσυμμοριτών, και όντας τολμηροί, ταχείς και ακούραστοι επιτυγχάνουν εντυπωσιακά αποτελέσματα, κερδίζοντας τον θαυμασμό τόσο των Ενόπλων Δυνάμεων, όσο και του ελληνικού λαού, που υπέφερε από την κομμουνιστική τρομοκρατία.

Ταυτόχρονα ο Ανδρέας Καλλίνσκης προάγεται στον βαθμό του Υποστρατήγου.

Οι Έλληνες Καταδρομείς δίνοντας βαρύ φόρο αίματος στον αγώνα εναντίον του Μπολσεβικισμού πολέμησαν ηρωικά στα βουνά της Ηπείρου και της Μακεδονίας, δίνοντας φοβερές μάχες, όπως στην Μουργκάνα, στην Κόνιτσα, στο Καιματσαλάν.
Η ασύγκριτη δόξα όμως των ΛΟΚ ήταν στις μάχες του Βίτσι και του Γράμμου, στα πλαίσια ης επιχείρησης Πυρσός.
Τον Αύγουστο του 1949 με διαταγή του Στρατάρχη Παπάγου, αναπτύσσεται η ΙΙΙ Ταξιαρχία Καταδρομών, της οποίας η συμμετοχή στις επιχειρήσεις με επικεφαλής τον Υποστράτηγο Καλλίνσκη υπήρξε όχι μόνο εντυπωσιακή και αποφασιστική, αλλά άλλαξε την μορφή του πολέμου, διότι οι ΛΟΚ μπορούσαν να απαντούν στην τακτική των Μπολσεβίκων, να διεξάγουν νυκτερινές επιχειρήσεις, να ανεβαίνουν σε δύσκολες πλάγιες καταλαμβάνοντας τις πλέον απρόσιτες κορυφές των βουνών, που θεωρούνταν τα κάστρα των Κομμουνιστών.

Τον Αύγουστο του 1949 οι Έλληνες Καταδρομείς υψώνουν την Ελληνική Σημαία στον Γράμμο και εκδιώκουν τους προδότες έξω από τα σύνορα της χώρας μας.

 

Η Ελληνική Πολιτεία τίμησε την πρόσφορα τους με την απονομή του Χρυσού Αριστείου Ανδρείας και του Πολεμικού Σταυρού Α’ Τάξεως στις Πολεμικές Σημαίες των ΜΚ.

 

Οι τιμές προς τον υποστράτηγο Καλλίνσκη ήταν πράγματι εντυπωσιακές.
Τιμήθηκε με: τον Σταυρό των Ανωτέρων Ταξιαρχών του Τάγματος του Γεωργίου του Α μετά Ξιφών, το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, τον Πολεμικό Σταυρό Α Τάξεως, ενώ ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χ. Τρούμαν  του απένειμε το Ανώτερο Παράσημο της Λεγεώνας της Αξίας (The Legion of Merit).

 

Ο Ανδρέας Καλλίνσκης παρέμεινε διοικητής των Μονάδων Καταδρομών έως τον θάνατο του.
Έφυγε γεμάτος τιμές και δόξα, με το στήθος του γεμάτο παράσημα,  έχοντας δώσει το παρόν σε όλους του εθνικούς αγώνες του 20ου αιώνα, γεγονός πρωτοφανές.

Είναι ακόμη χαρακτηριστικό να αναφέρουμε πως με δική του πρόταση συγκροτήθηκε το 1955 η Σχολή Αλεξιπτωτιστών.

 

Στις 22 Μαΐου του 1956 κηδεύτηκε με όλες τις στρατιωτικές τιμές στο Α Νεκροταφείο, φορώντας τον τιμημένο πράσινο μπερέ που τόσο αγάπησε.

 

Αυτόν υπέροχο  Έλληνα Αξιωματικό δεν τίμησε ποτέ το μεταπολιτευτικό κράτος.

 

Έχει προτεραιότητα ο Φλωράκης.

 

Πηγή