Σε αυτή την αστεία ιστορία θα δούμε ένα περιστατικό που έχει τόσο
χιουμοριστική πλευρά, όσο και πολύ διδακτική αναφορικά με την
εκμετάλλευση των αδυναμιών του εχθρού. Η ιστορία που θα παραθέσουμε
είναι ένα απόσπασμα του βιβλίου «Escape the wolf», γραμμένο από ένα θρύλο των ειδικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ, τον κύριο Κλιντ Έμερσον.
Πηγή: Shutterstock.com
Για όσους δε τον γνωρίζουν, ο κύριος Κλιντ Έμερσον μετά τη πολυετή
υπηρεσία του σε ομάδες των SEAL, εργάστηκε στο χώρο των υπηρεσιών
πληροφοριών στις ΗΠΑ, και πιο συγκεκριμένα στη NSA (National Security Agency, Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας)
διενεργώντας μυστικές επιχειρήσεις σε όλο το κόσμο, και τελείωσε τη
καριέρα του στη πιο επίλεκτη αντιτρομοκρατική μονάδα του πολεμικού
ναυτικού των ΗΠΑ, τη DEVGRU, τη μονάδα που εξουδετέρωσε τον Οσάμα Μπιν
Λάντεν το 2011 στο Πακιστάν, διέσωσε τον Καπετάνιο Φίλιπς στη Σομαλία το
2009, και πολλά άλλα. Βλέπετε μία φωτογραφία του εδώ.
Πηγή: ClintEmerson.com
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, η ιστορία περιγράφει το πως να
χρησιμοποιείς της αδυναμίες του εχθρού όταν ταξιδεύεις στο εξωτερικό με
έξυπνο και εφευρετικό τρόπο. Το σχετικό απόσπασμα του βιβλίου σε
ελληνική απόδοση είναι διαθέσιμο παρακάτω. Όταν ένα έθνος έχει περιορισμένες ικανότητες παρακολουθήσεως,
έλλειψη εκπαίδευσης, ή απλά διάθεση να σε εκφοβίζει για να μην
εκτελέσεις τη δουλειά σου, τότε ίσως να χρησιμοποιήσει κάτι που
αποκαλούμε «κολλημένος προφυλακτήρας». Αυτή η τακτική αποτελείται από
εμφανή έντονη παρακολούθηση όλων των δραστηριοτήτων σου. Εν συντομία, η
ομάδα παρακολούθησης είναι συνεχώς κολλημένη πίσω σου, τους βλέπεις στο
καθρέφτη σου, σου ανοίγουν τη πόρτα στο σούπερ-μάρκετ, είναι εκεί όταν
ξυπνάς το πρωί, και σχεδόν σε σκεπάζουν πριν πέσεις για ύπνο. Η λήψη
αποφάσεων όταν είσαι υπό τέτοιου είδους κάλυψη είναι δύσκολη.
Είναι κάποια ομάδα παρακολούθησης της κυβέρνησης γιατί νομίζουν ότι
διενεργώ κατασκοπευτική δράση; Είναι ένα μάτσο κακοποιοί που θέλουν να
κλέψουν το νοικιασμένο μου αυτοκίνητο; Ή μήπως είναι τίποτα τρομοκράτες
και θέλουν να με πιάσουν και να με αποκεφαλίσουν; Δε μπορείς να
καταλήξεις στο ποιοι είναι «αυτοί» ή τι προθέσεις έχουν, άρα τι κάνεις;
Αυτή είναι μάλλον μία από τις δυσκολότερες εξισώσεις. Η απάντηση
βρίσκεται μέσα στο άτομο που παρακολουθείται. Ένας επαγγελματίας
κατάσκοπος θα σου πει να καλοδέχεσαι τη παρακολούθηση. Να τους κάνεις να
σε βαρεθούν. Να τους κάνεις να σε συμπαθήσουν ώστε να τους
εκμεταλλευτείς όταν είναι η κατάλληλη στιγμή.
Είχα μία τέτοια εμπειρία όταν προσγειώθηκα σε μία χώρα του πρώην
Ανατολικού Μπλοκ με αποστολή να προσπαθήσω να εντοπίσω πιθανές απειλές
σε μία εγκατάσταση των ΗΠΑ εκεί. Αμέσως ήμουν με «κολλημένο
προφυλακτήρα» από το αεροδρόμιο έως το ξενοδοχείο. Στο καθρέφτη μου πίσω
έβλεπα ένα λευκό Toyota Corolla με τέσσερις μεγαλόσωμους λευκούς άντρες
στριμωγμένους μέσα. Το πιθανότερο ήταν ότι ήταν ομάδα παρακολούθησης
της κυβέρνησης με αποστολή να δει τι έκανα και γιατί ήμουν εκεί.
Κατέληξα στο ότι λόγω έλλειψης πόρων και εκπαίδευσης τους ήταν
ευκολότερο να είναι είναι με «κολλημένο προφυλακτήρα» για να δουν τι
κάνω, πως θα αντιδράσω, και τι επίπεδο εκπαίδευσης είχα στις μυστικές
παρακολουθήσεις. Η δουλειά μου ήταν να τους καλοδεχτώ, να συμπεριφέρομαι
σαν να μην υπάρχουν, και να συνεχίζω τη δουλειά μου με πολύ βαρετό,
καθόλου ελκυστικό τρόπο.
Βαριόμουν με τη συγκεκριμένη αποστολή και αποφάσισα να διασκεδάσω λίγο
με τους νέους μου φίλους. Έτσι, μια μέρα καθώς οδηγούσα στη πόλη, απλά
κάνοντας ψώνια, στάσεις για φαγητό και παίζοντας τον τουρίστα, αποφάσισα
να παίξω ένα παιχνίδι στην ομάδα των φουσκωτών. Όπως ίσως να γνωρίζετε,
άλλες λιγότερο ανεπτυγμένες υπηρεσίες πληροφοριών νομίζουν ότι οι
Ηνωμένες Πολιτείες έχουν χιλιάδες αόρατα Μη Επανδρωμένα Αεροχήματα (UAV)
που κατακλύζουν τους ουρανούς σαν αετοί. Νομίζουν ότι αυτά τα εναέρια
όπλα πετούν προληπτικά για επέμβαση σε κάθε περιστατικό έκτακτης ανάγκης
σε κάθε χώρα έτοιμα να εξαπολύσουν πυραύλους σε οτιδήποτε κινείται, και
ότι ο κάθε Αμερικάνος κατάσκοπος χρεώνεται μαζί με τα άρβυλα του και
από ένα δορυφόρο που τον/την ακολουθεί. Προφανώς δεν ισχύει, αλλά γιατί
να μην εκμεταλλευτώ αυτό το μύθο, έτσι για πλάκα;
Σε κάθε στάση μου, πάρκαρα, έβγαινα από το αυτοκίνητο, κοιτούσα το ρολόι
μου, και μετά κοιτούσα στον ουρανό. Οι φουσκωτοί δε το πρόσεξαν στην
αρχή. Απλά πάρκαραν και έβγαιναν από το Toyota τους. Ο ένας με
ακολουθούσε όπου πήγαινα, και οι άλλοι περίμεναν καπνίζοντας. Τη δεύτερη
ημέρα και συγκεκριμένα στη τρίτη μου στάση, πρέπει να αντιλήφθηκαν τη
περίεργη συνήθεια μου να κοιτάω το ρολόι μου και μετά επάνω προς τον
ουρανό. Στη τέταρτη στάση, όλοι οι φουσκωτοί έμειναν μέσα στο αυτοκίνητο
και άνοιξαν τα παράθυρα τους. Τέσσερα κεφάλια βγήκαν έξω, και κοίταζαν
προς τον ουρανό προσπαθώντας να δουν τι κοίταγα. Με το ζόρι κρατιόμουν
για να μη σκάσω στα γέλια (με τον εαυτό μου ασφαλώς).
Στο τέλος της ημέρας, γύρισα στο δωμάτιο μου στο ξενοδοχείο, και βρήκα
όλα μου τα πράγματα πεταμένα παντού, τα έπιπλα είχαν μετακινηθεί, και η
τουαλέτα ήταν βουλωμένη με ένα φρέσκο «δώρο». Σιγά το πράγμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου