Το πάρκο των ψυχών στην Πάρνηθα

Εκεί ψηλά στην κορυφή της Πάρνηθας, ανάμεσα σε καμένους κορμούς δέντρων και μία φύση που παλεύει να ξαναφυτρώσει, υπάρχει ένα πάρκο διαφορετικό από τα άλλα. Δεν έχει κούνιες, ούτε τραμπάλες. Δεν θα δείτε τσουλήθρες ούτε θα ακούσετε παιδικές φωνές να γεμίζουν το χώρο. Αυτό το πάρκο δεν είναι για παιχνίδι, είναι για νοσταλγία για μνήμη.

Πρόκειται για το έργο του δασικού υπαλλήλου Σπύρου Ντασιώτη.
Στέκεται απέναντι από το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο «Ξενία».
Ένα κτήριο που λίγοι θα θυμούνται ότι η αρχική του χρήση ήταν να λειτουργήσει ως σανατόριο από το 1912 και για τα επόμενα 30 χρόνια.
Ένα σανατόριο για ασθενείς με φυματίωση που νοσηλεύονταν εκεί, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, στην κορυφή του όρους.
Εκατοντάδες άνθρωποι άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή και αυτούς ακριβώς θέλει να τιμήσει το συγκεκριμένο πάρκο.
Η αίσθηση που αποπνέει στον επισκέπτη είναι σίγουρα βαριά, ακόμα και στον καθαρό αέρα που έχει η κορυφή της Πάρνηθας.
Παρόλα αυτά όποιος και να περπατήσει ανάμεσα στα φτιαγμένα από καμένους κορμούς έργα τέχνης δεν μπορεί παρά να συλλογιστεί συνοφρυωμένος τα όσα θα έχουν διαδραματιστεί λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα στους τοίχους του εγκαταλελειμμένου σανατορίου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ένας από τους «επισκέπτες» του σανατόριου ήταν ο μεγάλος έλληνας ποιητής Γιάννης Ρίτσος, ο οποίος νοσηλεύτηκε εκεί για περίπου έξι μήνες στη διάρκεια του 1937, οπότε και εμπνεύστηκε και έγραψε την «Εαρινή Συμφωνία».

Εμπνευσμένος από την ιστορία του Σανατορίου Πάρνηθας ο γλύπτης Σπυρίδων Ντασιώτης επέλεξε τον χώρο απέναντι οπό το επιβλητικό και γεμάτο μνήμες, εγκαταλελειμμένο πλέον Σανατόριο για να δημιουργήσει, αφιλοκερδώς, «Το Πάρκο των ψυχών». Ένα σύνολο γλυπτών από κορμούς καμένων δέντρων από την γύρω περιοχή του Σανατορίου από το haanity.

Ο γλύπτης δεν χάραξε απλά κορμούς. Έδωσε «ζωή» σε νεκρούς κορμούς δέντρων εκφράζοντας έτσι τα συναισθήματα που κατείχαν τους τροφίμους του Σανατορίου κατά την περίοδο του εγκλεισμού τους. Εκθέματα όπως «Η έγκυος», «Ο σταυρός του μαρτυρίου», «Η νοσταλγία της μάνας για το παιδί που άφησε πίσω», «Το ζευγάρι», «Το αυτί», «Το φτερό», «Ο συλλογισμός» κ.ά. συνθέτουν αυτό το εναλλακτικό αν μη τι άλλο μουσείο.
Άραγε τα συναισθήματα αυτά αφορούν μόνο το παρελθόν; Ο γλύπτης απαντάει αρνητικά. Είναι συναισθήματα που κάθε άνθρωπος νιώθει σε διάφορες στιγμές της ζωής του. Άλλωστε, αυτός είναι και ο στόχος του. Να θυμίσει το παρελθόν για να διορθωθεί το μέλλον. Πιστεύω του είναι ότι όταν ξεχνάμε το παρελθόν αυτό τότε επιστρέφει σε εμάς πιο σκληρό και πιο δύσκολο..
Όλα αυτά, στα 1000 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και στα 40 λεπτά από το κέντρο της Αθήνας.