ΜΥΚ / Οι Έλληνες βατραχάνθρωποι σε δράση

ΟΤΑΝ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΠΥΛΗ ΣΤΟ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ, Η ΩΡΑ ΘΕΩΡΕΙΤΟ ΠΡΩΙΝΗ. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΤΡΑΧΑΝΘΡΩΠΟΥΣ Η ΜΕΡΑ ΗΤΑΝ ΗΔΗ ΣΤΑ ΜΙΣΑ ΤΗΣ. ΟΙ ΕΧΟΝΤΕΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ ΘΗΤΕΙΑ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ Η ΜΕΡΑ 24 ΩΡΕΣ ΟΙ 20 ΣΧΕΔΟΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΧΙΜΕΣ…

 

by Μαριάννα Αντωνακάκη
photo Παντελής Ζερβός

Στις ειδικές δυνάμεις ο πήχης δεν ανεβαίνει μόνο σε ότι αφορά τη σωματική εξώθηση των φυσικών ορίων σε δείκτες αντοχής που έχουμε δει σε ταινίες.
Στις ειδικές δυνάμεις το πρώτο που διευρύνεται είναι η πεποίθηση του ανθρώπινου εγκεφάλου στο γεγονός ότι οι ικανότητες του ανθρώπου είναι απεριόριστες και σε αυτή την εντολή προγραμματίζονται συνεκδοχικά όλες οι φυσικές δυνατότητες.
Δεν είναι το ότι κάθε τους κίνηση θυμίζει ακραίο ακροβατικό.
Δεν είναι πως έχουν εξελίσσει κάθε λειτουργικό του αναπνευστικού τους σε mode αμφίβιου.
Δεν είναι ούτε καν πως η τεχνολογία που έχουν λειτουργεί επιδοτικά σε ένα φυσικό σώμα που έχει μάθει πια να είναι σε απόλυτη εγρήγορση και ζητά συγκλονιστικό αυτοέλεγχο για να δουλεύει σαν μια κονσόλα με άπειρα νοητικά και εμπειρικά κουμπάκια που κάνουν τις αισθήσεις τους να ηρεμούν στις 8.000 στροφές…
Το μαγικό των βατραχανθρώπων είναι πως πια, μετά από πολλές χιλιάδες ώρες εκπαίδευσης κάθε ένα από τα παραπάνω των σχεδόν υπερανθρώπινων δυνατοτήτων τους έχει περάσει στο υποσυνείδητο. Στο μεγάλο εκείνο αρχηγείο του νου όπου όλα έχουν γίνει φύσει και θέσει μέρος του είναι τους.
Κανείς μας δε σκέφτεται πως να αναπνεύσει…
Η λειτουργία γίνεται αυτόματα…
Ο εαυτός μας ξέρει πως να το κάνει…
Αυτονόητα.



Ακριβώς αυτό. Μπορούν να μένουν κάτω από νερό σε χρόνους που αθλητικά μιλώντας είναι σε άλλο επίπεδο, να βλέπουν στο απόλυτο χάος, να αποκρούουν τον εχθρό όποιος κι αν είναι, να ορκίζονται πίστη στη σημαία και να είναι εκεί παρόντες είτε ο κέλσιος κάνει εξάρτηση και ρουχισμό καζάνι που βράζει είτε το νερό γίνεται πάγος.
Μπορούν να μην έχουν ημερολόγιο και κάθε μέρα στη δική τους ατζέντα να είναι μέρα καθήκοντος. Μπορούν να ξεχνούν ότι έχουν οικογένεια, μάνα, πατέρα, γυναίκα παιδιά και να χαιρετάνε φεύγοντας με την ίδια φυσικότητα σα να είναι αυτονόητο το: «Honey I’m home» που λέμε όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί έχοντας απλά επιβιώσει ενός μποτιλιαρίσματος.
Μπορούν επίσης να μην πονάνε, να μην αρρωσταίνουν, να συγκεντρώνονται και να πολεμάνε πρώτα από όλα τον φθαρτό εαυτό τους.
Μπορούν να θυμούνται ταυτόχρονα πόσο υπεράνθρωποι είναι χωρίς να έχουν βγει από κόμικ υπερηρώων και μαζί να δίνουν άλλο νόημα στην έννοια υπακοή στην ιεραρχία και να πειθαρχούν.
Κι έχουν κι ένα άλλο… χαμογελάνε.
Νιώθουν πολύ βολικά με πυρά στραμμένα πάνω τους κι άβολα όταν ο φωτογράφος μας τους φωτογράφιζε.
Ναι σαφώς και η διάπλαση δείχνει πως έχουν γυμνάσει και υποτάξει κάθε μυ αλλά είναι δυο από τους ανθρώπινους μύες που σηκώνουν μεγάλο σεβασμό.
Εκείνος ο οφθαλμικός που δείχνει πως η περιφερειακή όραση τους είναι τόσο προπονημένη όσο κι η περιφερειακή αντίληψη των πραγμάτων, γι’ αυτό και μπορούν να σκέφτονται στρατηγικά και ο μυς της καρδιάς γιατί μπορούν να στήνουν παντού σαν υπερυπολογιστής πυραμίδες λογικών επιπέδων σκέψης και δράσης – όχι χωρίς συναίσθημα, αλλά με στοχευμένο και υψηλό συναισθηματικό φρόνημα.
Κι όλα με ανωνυμία…

Μπορούν να θυμούνται ταυτόχρονα πόσο ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΙ είναι χωρίς να έχουν βγει από κόμικ υπερηρώων και μαζί να δίνουν άλλο νόημα στην έννοια υπακοή στην ιεραρχία και να πειθαρχούν. Κι έχουν κι ένα άλλο… χαμογελάνε. Νιώθουν πολύ βολικά με πυρά στραμμένα πάνω τους κι άβολα όταν ο φωτογράφος μας τους φωτογράφιζε

Θέλει να έχεις κολλήσει κάμποσα ένσημα στην αυτογνωσία σου για θες συνειδητά, με την αρετή της επιλογής κι όχι τη σκουντιά της ανάγκης να γίνεις ήρωας χωρίς να σε νοιάζει η λεζάντα.
Ο στρατός είναι άλλη πολιτεία…
Με δομή και νόμους που αποτελούν την απόλυτη και ρεαλιστική εφαρμογή της τέχνης του πολέμου, της ειρήνης και του εφικτού.
Και πάλι την ενέργεια της ανωτερότητας της δύναμης και μαζί της εσωτερικής γαλήνης τη νιώθεις μαζί με μια μεγάλη δόση σεμνότητας μαζί τους από την αρχή.
Στην κάλυψη των πεπραγμένων τους από τα ειδησεογραφικά μέσα, τηρουμένων πάντα των διπλωματικών ισορροπιών, αυτά μπαίνουν σε δυο φτωχές αγκύλες που ορίζουν οι λέξεις «Θερμό Επεισόδιο».
Μιλώντας για γενικά θερμά επεισόδια, δικαιούμαστε ίσως να μιλά- με για πολεμικές συνθήκες αν όχι πράξεις όπου η ισορροπία μεταξύ ζωής και θανάτου είναι τόσο εύθραυστη όσο αυτονόητα εσείς διάβαζε- τε αυτές τις σειρές.
Και πίστη στη σημαία και την πατρίδα, στο διά ταύτα, αυτό της υπερκομματικής κάθε φοράς ανωνυμίας στην προσφορά και στην ηρωική πρόταξη του ενός και μοναδικού φυσικού τους σώματος.



Δεν είναι λεκτικές υπερβολές…. Αν κάνατε download αυτή τη στιγμή στο μυαλό σας πως ήσασταν την τελευταία φορά που σας έριξε μια εμπύρετη ίωση και σερνόσαστε μέχρι το τηλεκοντρόλ όταν σε ίδιες συνθήκες ένας βατραχάνθρωπος χειρίζεται σε ακρότητες φυσικών και καιρικών συνθηκών τη στρατιωτική έκβαση ενός θερμού επεισοδίου εν ψυχρώ.
Στο γραφείο Διοίκησης σε μια προθήκη από κρύσταλλο η σημαία των Ιμίων.
Με όλη τη δόνηση που σπάει το τζάμι και ξεχύνεται χρόνια επί χρόνων μετά στο χώρο κάνοντας κάθε πόρο του δέρματος να αντιδράσει ανατριχιάζοντας.
Και λες ναι… η αμυγδαλή στον ανθρώπινο εγκέφαλο ελέγχει κάθε ενστικτώδη αντίδραση στην έλλειψη έλεγχου της οποίας χρωστάμε την επιβίωση μας και τη διαιώνιση του είδους περισσότερο από ότι στην αναπαραγωγή, μα διάολε αυτοί οι τύποι δε φοβούνται.



«Ο φόβος αν γίνει φίλος σου, αν μάθεις να τον ακούς και να του απαντάς στη γλώσσα του, γίνεται ο μυστικοσύμβουλός σου… αυτός στον οποίο οφείλεις τη ζωή σου τελικά, όχι γιατί σε ακινητοποιεί αλλά γιατί σου δίνει το καύσιμο στην ψυχή να πας μπροστά κι αυτό το καύσιμο επειδή πάει στην ψυχή δεν αδειάζει ποτέ το ντεπόζιτο.
Κι είναι για τα ιερά και τα όσια σου κι όποια κι αν είναι όλων των άλλων Ελλήνων κι ας μην ξέρεις καν πόσοι κι ποιοι είναι αυτοί», είπε ο Γιάννης Ν. σκουπίζοντας τη μαυρίλα της παραλλαγής κάτω από τα μάτια του και περνώντας με χιούμορ στην επόμενη ατάκα: «Ρομαντικό ακούγεται σήμερα ίσως, αλλά μη μας κοιτάτε έτσι με τα όπλα και κατά βάθος είμαστε ρομαντικοί, αγαπάμε πολύ την Ελλάδα».
Να θυμίσω πως αυτά τα μάτια της περιφερειακής όρασης, της πολεμικής μηχανής που είναι πια το σώμα τους, που βλέπουν κάτω από το νερό και κοιτάνε πολεμικά σχήματα, ονειρεύονται όταν κλείνουν για λίγο, ειρήνη και ευημερία και επειδή εμείς τα έχουμε αυτά τα αγαθά, ας βάλουμε έναν υπότιτλο στις σκέψεις μας για το ποιοι βάζουν πλάτη να είναι για μας μια αυτονόητη ρουτίνα.