Ζούμε σε μία γενιά όπου ο σεβασμός δε κερδίζεται, αλλά απαιτείται. Είτε λόγω μειονοτήτων, ψυχολογικών προβλημάτων, υπερβολικής ευαισθησίας, κτλ. Οι άνθρωποι, και ιδιαίτερα οι νέοι, θεωρούν υποχρέωση τους να σέβονται σε υπερβολικό βαθμό τους πάντες, ακόμα και όταν εκείνοι δεν έχουν κερδίσει το σεβασμό τους με τις πράξεις και τη συμπεριφορά τους. Τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι όμως (ευτυχώς και σήμερα υπάρχουν ακόμα λίγες εξαιρέσεις). Το 1913 ο κάθε άνθρωπος έπρεπε να κερδίζει το σεβασμό της κοινωνίας και των γύρω του. Και με αυτή τη μικρή εισαγωγή, πάμε στην ιστορία μας.
Είναι 11:00 το πρωί της 20ης Ιουνίου του 1913 στη Βρέμη της Γερμανίας. Βρισκόμαστε στο καθολικό σχολείο της Παναγίας (St. Marien-Schule) όταν ο 29 ετών άνεργος δάσκαλος Χάινζ Σμιτ εισβάλει στο σχολείο. Επάνω του έχει έξι γεμάτα περίστροφα (μερικές αναφορές μιλάνε για 10, αλλά οι περισσότερες αναφέρουν έξι) ώστε να μη χρειάζεται να ξαναγεμίζει τα όπλα του, και είχε περίπου 1000 φυσίγγια επάνω του. Βλέπετε μία πρόσφατη φωτογραφία του σχολείου παρακάτω.
Αρχικά ο επιστάτης του σχολείου, Μπαντς, πήγε να τον σταματήσει αλλά ο δολοφόνος ήταν πιο γρήγορος και τον πυροβόλησε και έτρεξε προς το πρώτο όροφο του σχολείου. Εκεί πήγε να τον σταματήσει η δασκάλα Μαρί Πωλ που τη πυροβόλησε και μπήκε αμέσως στην αίθουσα 8B και άρχισε να βάλλει προς τα παιδιά ηλικίας 6-7 ετών.
Ο δολοφόνος πήγε να βγει από την αίθουσα και τότε ο δάσκαλος της διπλανής αίθουσας, Χιούμπερτ Χόλμαν, έτρεξε και τον χτύπησε και τον έριξε στο έδαφος. Αμέσως ο Χ. Χόλμαν μαζί με τον επιστάτη του σχολείου, τον Μπαντς, άρχισαν να τον χτυπάνε χρησιμοποιώντας τις γωνίες από τις σκάλες για να του χτυπούν το κεφάλι ώστε να τον εξουδετερώσουν. Αμέσως τα παιδιά από τις αίθουσες έφτασαν και άρχισαν να τους βοηθάνε χτυπώντας το δολοφόνο με οτιδήποτε υπήρχε διαθέσιμο γύρω τους.
Όταν η αστυνομία έφτασε δε προσπαθούσε να σώσει τους μαθητές και τους δασκάλους από το δολοφόνο, αλλά το δολοφόνο από το σχολείο! Ολόκληρο το σχολείο είχε αρχίσει να τον λιντσάρει και να τον οδηγεί αργά προς τη ταράτσα του σχολείου για να τον ρίξουν από εκεί στο προαύλιο. Τελικά η αστυνομία όμως τους σταμάτησε και σχεδόν αμέσως ο δολοφόνος καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη σε ψυχιατρικό άσυλο όπου και πέθανε το 1932, 19 χρόνια αργότερα.
Ο απολογισμός της επίθεσης ήταν 5 νεκροί και 20 τραυματίες. Μάλιστα, μόνο οι τέσσερις νεκροί ήταν από τα πυρά του δολοφόνου. Το πέμπτο άτυχο θύμα ήταν η Σόφι Γκόρνισιβιτς η οποία έπεσε από τις σκάλες και έπαθε κάταγμα στον αυχένα που την οδήγησε στο θάνατο.
Αν συνδυάσουμε αυτή την υπόθεση με τα στατιστικά που αναφέραμε στην αρχή, βλέπουμε καθαρά ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε τα όπλα-εργαλεία που χρησιμοποιούνται, ούτε οι δολοφόνοι που δυστυχώς θα υπάρχουν πάντα γύρω μας. Το πρόβλημα είναι πως αντιμετωπίζουμε αυτές τις επιθέσεις ως μία κοινότητα που θέλει ο ένας να προστατέψει τον άλλον, και όχι ο ένας να ρίχνει το φταίξιμο στον άλλον (π.χ. φταίνε τα όπλα, φταίει ότι δεν έχουμε κατάλληλη εκπαίδευση, φταίει ότι δεν έχουμε ασφάλεια στα σχολεία, φταίει ότι το όπλο χωράνε πολλά φυσίγγια, κτλ.). Πρέπει πολλοί άνθρωποι να ξαναμάθουν ότι πρέπει να κερδίζουν τον σεβασμό των συνανθρώπων με τις πράξεις τους, και όχι με οτιδήποτε τους διαφοροποιεί από τη πλειοψηφία. Ας διδαχθούμε όλοι κάτι από αυτό το περιστατικό και να σταματήσουμε να είμαστε υπερευαίσθητοι κάνοντας κακό στα νέα παιδιά, και διδάσκοντας τους ψέματα που βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τους όπως ότι πάντα θα υπάρχει ένας από μηχανής Θεός που ονομάζεται κράτος ή αστυνομία και θα έρθει να τα σώσει, ή ότι αν κρυφτείς τότε είσαι ασφαλής και όλα θα πάνε καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου