ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΑΤΡΑΧΑΝΘΡΩΠΟΙ: Πύραυλος AIM-54 Phoenix

Πέμπτη 9 Απριλίου 2020

Πύραυλος AIM-54 Phoenix

Από το 1966 έως και σήμερα, ο πύραυλος μακράς εμβέλειας αέρος-αέρος AIM-54 με κωδική ονομασία Phoenix (Φοίνιξ), έχει γράψει τη δική του ιστορία.
Πλέον, η μοναδική χώρα που επισήμως το χρησιμοποιεί ακόμα είναι το Ιράν, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι ένα πολύ ενδιαφέρον όπλο και σε αυτό το άρθρο μας θα το γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.

Βρισκόμαστε στη καρδιά του Ψυχρού Πολέμου και η Σοβιετική Ένωση διαθέτει στο οπλοστάσιο της ένα βομβαρδιστικό αεροσκάφος που έχει τη δυνατότητα μεταφοράς χαμηλής πτήσης, υψηλής ταχύτητας, και με πολλά αντίμετρα συμβατικά και πυρηνικά όπλα.
Ήταν το στρατηγικό βομβαρδιστικό αεροσκάφος «Туполев Ту-4» (Τουπόλεβ Του-4), χαρακτηρισμένο στο ΝΑΤΟ με το κωδικό όνομα «Bull» (Ταύρος). Ένα αερσκάφος που θα μπορούσε να προκαλέσει τρομακτικά χτυπήματα στο πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ που δεν είχε κατάλληλα όπλα για να το αντιμετωπίσει.

Ως λύση το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ σκέφτηκε τη χρήση ενός γρήγορου μαχητικού αεροσκάφους, ικανό να προλάβει να αναχαιτίσει το σοβιετικό βομβαρδιστικό.
Η πρώτη προσπάθεια για αυτό έγινε πειραματικά το 1958 με το μαχητικό αεροσκάφος Douglas F6D Missileer που έφερε ένα πύραυλο με κωδική ονομασία AAM-N-10 Eagle κατασκευασμένο από την εταιρία Bendix.
Για αυτό το όπλο θα μιλήσουμε σε ένα άλλο άρθρο μας, αλλά εν συντομία το πρόγραμμα ανάπτυξης του ακυρώθηκε προτού καν αρχίσουν οι δοκιμές καθώς ο πύραυλος ήτο ιδιαιτέρως βαρύς και δε κάλυπτε τις απαιτήσεις.

Ωστόσο, αυτός ο πύραυλος έθεσε τις βάσεις για τον AIM-54 με κωδικό όνομα Phoenix (Φοίνιξ). Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, ήταν ο κινητήρας Mk. 47 Mod 1 της εταιρίας Rocketdyne που χρησιμοποιούσε από το 1958.
Η πρώτη σημαντική αλλαγή στα σχέδια του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ ήταν ότι πλέον ένα νέο μαχητικό αναχαιτίσεων είχε ξεκινήσει τις δοκιμές, το F-111B των εταιριών General Dynamics και Grumman.
Έτσι αναπτύχθηκε το νέο αυτό όπλο, ο πύραυλος AIM-54 Phoenix, που λειτουργούσε σε συνδυασμό με το ραντάρ παντός καιρού AN/AWG-9.

Όμως η τύχη του με το αεροσκάφος F-111B δε κράτησε πολύ, καθώς προτού δει πραγματική χρήση, το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ κατέληξε ότι το αεροσκάφος F-111B δε καλύπτει τις ανάγκες του και αποφάσισε να μη προχωρήσει στην υιοθέτηση του.
Αντίθετα, τη θέση του πήρε το πασίγνωστο F-14 «Tomcat» (Αίλουρος) από την εταιρία Grumman υπό το πρόγραμμα πειραματικού μαχητικού αεροσκάφους ναυτικού VFX. Καθώς τόσο το ραντάρ όσο και το όπλο ήταν αρκετά καλά, μεταφέρθηκαν σε αυτή τη πλατφόρμα και άρχισαν να χρησιμοποιούνται από τα F-14 του πολεμικού ναυτικού.
Όλα αυτά έγιναν το 1974 και έχει ενδιαφέρον ότι λόγω αμυντικών συμβάσεων ο κινητήρας του κατασκευάζονταν πλέον από την εταιρία Aerojet, το οποίο άλλαξε ξανά το 1978 με ένα νέο συμβόλαιο που κέρδισε η εταιρία Hercules.
Και στις τρεις εκδόσεις του, αυτή της Rocketdyne, Aerojet, και Hercules ο κινητήρας παρέμεινε ο ίδιος.

Το 1986 βγήκε μία νέα βελτιωμένη έκδοση του πυραύλου, η έκδοση AIM-54C, η οποία παραμένει μέχρι και σήμερα η πιο σύγχρονη εκδοχή του.
Ο πύραυλος αυτός γνώρισε πραγματική χρήση αρκετά χρόνια αργότερα, το 1999 κατά το βομβαρδισμό του Ιράκ.
Υπάρχουν τουλάχιστον δύο καταγεγραμμένα περιστατικά χρήσης του από αμερικανικά F-14 για κατάρριψη ιρακινών MiG-25 και MiG-23 κατά τη διάρκεια αερομαχιών.
Σε όλες τις περιπτώσεις οι Αμερικανοί απέτυχαν να πετύχουν τους στόχους τους. Εν τέλει, το πολεμικό ναυτικό το απέσυρε το 2004 ακολουθούμενο από τη απόσυρση των F-14 το 2006.

Κάτι εξίσου ενδιαφέρον είναι ότι πριν την επανάσταση του Ιράν, το Ιράν προμηθεύονταν αυτούς του πυραύλους για τη πολεμική του αεροπορία από τις ΗΠΑ.
Μάλιστα, η πολεμική αεροπορία του Ιράν τους χρησιμοποίησε με σχετικά καλά ποσοστά επιτυχίας σε αερομαχίες κατά το πόλεμο Ιράν-Ιράκ το 1980, καταρρίπτοντας 78 ιρακινά αεροσκάφη και πυραύλους.
Ωστόσο, μετά την επανάσταση του 1979 και την αλλαγή του καθεστώτος, οι ΗΠΑ σταμάτησαν τις εμπορικές συναλλαγές με το Ιράν.
Χάρη στη τεχνογνωσία που είχε όμως αποκτήσει το Ιράν κατάφερε να συντηρεί, αλλά και να κατασκευάζει πανομοιότυπους πυραύλους για τα F-14 που διαθέτει.
Το πιο γνωστό παράδειγμα ήταν το 2013 όταν το Ιράν ανακοίνωσε το νέο του πύραυλο, το πύραυλο Fakour-90 που είναι η ιρανική εξελιγμένη έκδοση του AIM-54. Από το 2018 το Ιράν έχει ξεκινήσει τη μαζική παραγωγή του Fakour-90.

Τώρα που είδαμε εν συντομία την ιστορία του, πάμε να δούμε τα χαρακτηριστικά του. Παρακάτω είναι τα γενικά τεχνικά χαρακτηριστικά του.

Κατασκευαστές	Hughes και Raytheon
Βασικό κόστος	$477000
Μήκος	4 μέτρα
Διάμετρος	38 εκατοστά
Εκπέτασμα πτερυγίων	91 εκατοστά (ανάλογα το μοντέλο)
Βάρος	450-470 κιλά
Κινητήρας	Ρουκέτα στερεού καυσίμου μοντέλο Mk 47 Mod 1 ή Mk 60 (ανάλογα το μοντέλο)
Εμβέλεια	130 έως 150 ναυτικά μίλια (ανάλογα το μοντέλο)
Ταχύτητα	Άνω των 4680 χλμ/ώρα (Mach 4.5)
Σύστημα πλοήγησης	Ημι-αυτόνομο, ενεργή ακολούθηση ραντάρ
Κεφαλή	61 κιλά υψηλής εκρηκτικότητας (ανάλογα το μοντέλο του πυραύλου οι κεφάλες ήταν οι Mk 11 Mod 3, Mk 82 Mod 0, και WDU-29/B)
Πυροδοτικός μηχανισμός	Εγγύτητας
Βάσεις εκτόξευσης	LAU-93 ή/και LAU-132
Χρήση	Μακράς εμβέλειας, αέρος, πύραυλος αναχαιτίσεως

Η πρώτη μεγάλη καινοτομία του πυραύλου Phoenix ήτο ότι μέσω του ραντάρ AN/AWG-9 έδινε τη δυνατότητα στο μαχητικό αεροσκάφος να ακολουθεί έως και 24 στόχους (αεροσκάφη ή εχθρικούς πυραύλους), συνεχίζοντας να σαρώνει συνεχώς τη περιοχή για άλλα αντικείμενα.
Ήταν η πρώτη φορά που ένα ραντάρ είχε αυτή τη δυνατότητα, δηλαδή ακολούθηση πολλαπλών στόχων δίχως να σταματάει η σάρωση για νέους.
Το AN/AWG-9 λειτουργούσε με παλμούς και μετρήσεις ντόπλερ στο εύρος συχνοτήτων X (γνωστό ως X Band) και είχε λειτουργία για συνεχές σήμα μακράς εμβέλειας για ανίχνευση ταχύτητας αντικειμένων, και εντοπισμό ταχύτητας κατά τη σάρωση σε μικρή εμβέλεια.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι παρότι το όριο του τεχνικά ήταν στους 24 στόχους ταυτόχρονα, μόνο 18 εξ’αυτών μπορούσαν να εμφανίζονται στην οθόνη του την ίδια στιγμή. Επίσης, καθώς όπως περιγράψαμε είχε σχεδιαστεί κατά στρατηγικών βομβαρδιστικών της Σοβιετικής Ένωσης, έπρεπε να μπορεί να εξαπολύσει επιθέσεις στο βομβαρδιστικό αλλά και τη συνοδεία του ταυτοχρόνως.
Κατ’επέκταση, το AN/AWG-9 είχε ακόμα μία μοναδική καινοτομία. Μπορούσε να διαχειρίζεται έως και 6 πυραύλους AIM-54 που εκτοξεύτηκαν από το αεροσκάφος ταυτόχρονα.

Στη παραπάνω φωτογραφία είναι η κεραία του AN/AWG-9 σε ένα αεροσκάφος F-14 που όπως μπορείτε να δείτε, προσφέρει σάρωση όχι μόνο δεξιά-αριστερά, αλλά και επάνω-κάτω, με αρκετά υψηλή γωνία κλίσης επιτρέποντας μεγαλύτερη ορατότητα για απειλές στο μαχητικό αεροσκάφος. Ολόκληρο αυτό το σύστημα αποτελείτο από αναλογικά συστήματα και από τη πλευρά του χειριστού, η διαχείριση πραγματοποιούνταν μέσω του TID (Tactical Information Display, Οθόνη Τακτικών Πληροφοριών). Βλέπετε την απεικόνιση στο TID καλύτερα στην ακόλουθη φωτογραφία.
Οι δύο ανοικτές γραμμές που δημιουργούν ένα ημιτελές τρίγωνο συμβολίζουν το πεδίο σάρωσης του ραντάρ.

Όταν ο χειριστής «κλειδώσει» το στόχο του σε αυτό το σύστημα, τότε μπορεί να εξαπολύσει έως και 6 πυραύλους AIM-54 ταυτόχρονα.
Αυτό που θα συμβεί σε αυτή τη περίπτωση είναι ότι οι πύραυλοι αυτοί θα ενεργοποιηθούν και θα ξεκινήσουν τη πτήση τους καθοδηγούμενοι από το ραντάρ του αεροσκάφους το οποίο βρίσκεται σε ασύρματη επικοινωνία μαζί τους.
Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να βρίσκεται σε επαφή με τη κεραία του ραντάρ. Εάν χαθεί αυτή η επαφή λόγω κάποιου ελιγμού του αεροσκάφους που τους εξαπέλυσε, τότε ο πύραυλος θα προσπαθήσει να εντοπίσει το στόχο με το δικό του ραντάρ, αλλά εκτός και εάν βρίσκεται πολύ κοντά, το πιθανότερο είναι ότι δε θα καταφέρει να πετύχει το στόχο του.
Μετά την εκτόξευση, ο πύραυλος ακολουθεί ανοδική πορεία με όριο στο υψόμετρο των 120.000 ποδών (περίπου 37 χιλιόμετρα).
Η ταχύτητα που αναπτύσσει σε αυτό το σημείο ο πύραυλος φτάνει τα Mach 4.5, κάτι που το κάνει μέχρι και τη σήμερον ημέραν το πιο γρήγορο πύραυλο στη κατηγορία του.
Πρέπει να τονίσουμε όμως, ότι στο χώρο των ειδικών ο πύραυλος αυτός κοροϊδευτικά περιγράφονταν ως «Buffalo» (Βουβάλι) καθότι λόγω βάρους απαιτούσε αρκετό χρόνο για να φτάσει σε αυτή τη ταχύτητα, και ήταν και ένας από τους λόγους που σχεδιάστηκε να ανεβαίνει ψηλά και έπειτα να πέφτει.
Με απλά λόγια, ήταν δύσκολο να αναπτύξει ταχύτητα, αλλά όταν την ανέπτυσσε είχε πολύ καλή διατήρηση της.
Όπως ένα βουβάλι που αρχίζει να τρέχει.

Μετά από τη μικρή-μεσαία απόσταση η επικοινωνία με το ραντάρ του αεροσκάφους διακόπτεται, συγκεκριμένα σε απόσταση 18 χιλιομέτρων από το στόχο, και στον AIM-54 ενεργοποιείται το ραντάρ του το οποίο αναζητά το ίχνος του στόχου και συνεχίζει την ακολούθηση για να το πετύχει. Επίσης, σε αυτό το στάδιο, ο πύραυλος εκκινεί τη καθοδική του πορεία προς το στόχο.
Αυτό γίνεται για ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα, μικρότερη κατανάλωση καυσίμου, αλλά και για δυσκολέψει το στόχο εάν προσπαθήσει να τον αποφύγει.
Η τρομακτικά υψηλή του ταχύτητα, Mach 4.5, είχε σαφώς το πλεονέκτημα ότι ένα στρατηγικό βομβαρδιστικό αεροσκάφος δε θα μπορούσε εύκολα να προλάβει να κάνει ελιγμό διαφυγής, αλλά είχε και ένα σοβαρό μειονέκτημα.
Ότι εάν ο στόχος έκανε κάποιο ελιγμό διαφυγής, ο πύραυλος δε θα είχε αρκετά καύσιμα ή δυνατότητα αλλαγής της πορείας του αποκλειστικά και μόνο λόγω της υψηλής του ταχύτητας που επέτρεπε μόνο μικρές αλλαγές πορείας.
Η ελάχιστη απόσταση εκτόξευσης του Phoenix είναι 2 ναυτικά μίλια (3.7 χιλιόμετρα) όπου αμέσως γίνεται ενεργοποίηση του ραντάρ του και η ακολούθηση του στόχου γίνεται μόνο μέσω του ραντάρ του πυραύλου.

Τέλος, όταν AIM-54 εντοπίσει κάποιο μαγνητικό πεδίο θεωρεί ότι βρίσκεται εγγύς του στόχου του και πυροδοτεί το γέμισμα των 61 κιλών υψηλής εκρηκτικότητας ύλης ως ένα στεφάνη γύρω του. Ένα πρακτικό παράδειγμα όλων των παραπάνω μπορείτε να δείτε στο ακόλουθο βίντεο δοκιμών όπου ένα F-14 εξαπολύει ταυτόχρονα έξι AIM-54 προς έξι ιπτάμενους στόχους (μη επανδρωμένα αεροσκάφη), και καταφέρνει επιτυχώς να καταρρίψει τα 4 εξ’αυτών, δίνοντας του ένα ποσοστό επιτυχίας 80%.

Ο κινητήρας του είχε επίσης αρκετό ενδιαφέρον.
Ήταν ένας ASRM (Advanced Solid Rocket Motor, Προηγμένος Κινητήρας Ρουκέτας Στερεού καυσίμου) που χρησιμοποιούσε HTPB (Hydroxil Terminated Polybutadine, Υδροξύλιο Τερματισμένο Πολυβουταδιένιο) και παρότι είχε χαμηλό ίχνος καπνού κατά τη καύση, άφηνε έντονα ίχνη σε ύψομετρο από 19 έως 40 χιλιάδες πόδια.
Η αρχή λειτουργίας του ήταν πολύ ισχυρή καύση κατά την εκκίνηση ώστε να φτάσει σε μεγάλο υψόμετρο με μέτρια προς υψηλή ταχύτητα, όταν θα αρχίσει η κάθοδος προς το στόχο θα κάνει οικονομία καυσίμων για μεγαλύτερη εμβέλεια, αλλά λόγω της καθοδικής πορείας η ταχύτητα του αυξάνεται δραματικά.

Στη συνέχεια βλέπετε ότι ο εν λόγο πύραυλος αναγράφει «AIM-54A».
Αυτή ήταν η πρώτη του γενιά που μπήκε σε επιχειρησιακό επίπεδο το 1974 και είχε όλα όσα περιγράψαμε.
Η δεύτερη γενιά του, η «AIM-54B» δε βγήκε ποτέ στη παραγωγή καθώς μόνο 6 τέτοιοι πύραυλοι κατασκευάστηκαν τον Ιανουάριο του 1972 για δοκιμές.
Ο στόχος ήταν η απλοποίηση του σχεδιασμού του όπως αφαίρεση της διαχείρισης θερμοκρασίας του ψυκτικού υγρού του κινητήρα, και αλλαγές στο σύστημα πλοήγησης.
Ωστόσο, δεν απεδείχθη οικονομικότερη λύση και έτσι η Β γενιά δε βγήκε ποτέ στην αγορά.
Η έκδοση Α όμως εξελίχθηκε ελαφρώς με ένα πακέτο αναβάθμισης 1979 λόγω της επανάστασης του Ιράν.
Καθώς το Ιράν είχε στη κατοχή του Phoenix, μετά την επανάσταση οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όλη η τεχνογνωσία του Phoenix θα ήταν στα χέρια των δύο μεγαλύτερων, τότε εχθρών της, Σοβιετική Ένωση και Ιράν.
Γι’ αυτό, έκαναν αυτή την αναβάθμιση που περιελάμβανε κάποια ηλεκτρονικά συστήματα που είχαν στόχο πρώτον την αύξηση αποτελεσματικότητος κατά αντικειμένων που πετούν σε χαμηλό υψόμετρο επάνω από νερό, και δεύτερον βελτιώσεις ώστε να μη το «ξεγελάνε» τα σοβιετικά ηλεκτρονικά αντίμετρα της εποχής, αλλάζοντας το παλαιό του ίχνος.
Τα τρία συστήματα που δέχθηκε ήταν το RID (Reject Image Device, Συσκευή Αγνόησης Εικόνων), το HAP (High Altitude Performance, Επιδόσεις Μεγάλου Υψομέτρου), κα το EAG (Extended Active Gate, Αυξημένη Ενεργή Πύλη).

Πέρασαν αρκετά χρόνια, αλλά το 1986 βγήκε το τρίτο μοντέλο του πυραύλου, γνωστό ως «AIM-54C» με τη σημαντικότερη βελτίωση του να είναι ότι όλα του τα συστήματα ήταν πλέον ψηφιακά, και όχι αναλογικά όπως ήταν πριν, και είχε βελτιωθεί με το νέο του λογισμικό για πιο αποτελεσματική ακολούθηση και κατάρριψη πυραύλων κατά πλοίων τόσο σε χαμηλά όσο και σε υψηλά υψόμετρα.
Μέχρι σήμερα, αυτή είναι η πιο γνωστή έκδοση του Phoenix.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά για την έκδοση C καθώς σχεδόν κάθε υποσύστημα του πυραύλου άλλαξε ριζικά.
Για παράδειγμα, πλέον είχε σύστημα αυτόματου ανεξάρτητου ελέγχου BIST (Built In Self Test, Ενσωματωμένη Αυτόνομη Δοκιμή), είχε νέα μόνωση για προστασία από ηλεκτρονικά αντίμετρα, ολοκαίνουργιο ψηφιακό σύστημα πλοήγησης με το επίσης νέο SSRTU (Solid-State Receiver-Transmitter Unit, Μονάδα Πομποδέκτη Στερεάς Κατάστασης), επίσης καινούργιο ECU (Electrical Conversion Unit, Μονάδα Ηλεκτρικής Μετατροπής) που δεν είχε ανάγκη για ρύθμιση θερμοκρασίας και έτσι δε χρειάζονταν κανένα σύστημα θέρμανσης, και πολλές ακόμη βελτιώσεις που σε μεγάλο βαθμό έγιναν εφικτές λόγω του ότι πλέον τα συστήματα του ήταν ψηφιακά, και όχι αναλογικά. Ειδικά το σύστημα ψύξης-θέρμανσης ήταν ένα τεράστιο βήμα εμπρός διότι, παλαιότερα ο εκτοξευτής του (LAU-93) περιείχε ένα ολόκληρο υποσύστημα με ειδικό λάδι για να διατηρεί τα ηλεκτρονικά συστήματα του πυραύλου σε σταθερή θερμοκρασία.
Στην έκδοση 54C όμως, αυτά τα ηλεκτρονικά συστήματα ήταν πλέον μονωμένα και δίχως ανάγκη για θέρμανση με λάδι από αυτή την εξωτερική μονάδα που ήταν μέσα στον εκτοξευτή. Επίσης, σημαντική ήταν και η αναβάθμιση του συστήματος πλοήγησης DSQ-26 με το ESCA (Electronic Servo Control Amplifier, Ηλεκτρονικός Ενισχυτής Σερβοκινητήρων) επιτρέποντας πλέον ελιγμούς που έφταναν έως και τα 21G.
Τέλος, αυτή η νέα έκδοση είχε και νέο κινητήρα, την έκδοση Mk 60 που άφηνε μικρότερο ίχνος καπνού κατά τη πτήση του πυραύλου κάνοντας πιο δύσκολη την οπτική αναγνώριση του.

Μία ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια εξέλιξης του έγινε το 1988 με την έκδοση AIM-54ECCM με στόχο να καταπολεμάει τα αντίμετρα ηλεκτρονικού πολέμου με καλύτερα συστήματα εντοπισμού τους, και να βελτιώσει τις επιδόσεις του όπλου.
Συγκεκριμένα, εάν το ραντάρ του έβλεπε ότι «έχασε» το στόχο τότε πυροδοτεί άμεσα τη κεφαλή του ώστε να πετύχει ότι είναι γύρω του.
Δεύτερον, είχε νέα RPM (Re-Programmable Memory, Επαναπρογραμματιζόμενη Μνήμη) που επέτρεπε ταχεία ενημέρωση και αλλαγή των ιχνών του πυραύλου όπως αλλαγή συχνοτήτων-καναλιών μετάδοσης, ταχύτητα σάρωσης και PRI (Pulse Repetition Interval, Χρόνος Επανάληψης Παλμού) του ραντάρ του πυραύλου.
Αντίστοιχα, πολλά υποσυστήματα του απλοποιήθηκαν ενοποιώντας τα από δεκάδες μικρά υποσυστήματα, σε μόλις 6 ηλεκτρονικές μονάδες.
Τέλος, η καύση του κινητήρα άλλαξε για μεγαλύτερη ισχύ και άρα ταχύτερη επιτάχυνση, αλλά αυτό κόστισε μείωση της εμβέλειας κατά περίπου 50 ναυτικά μίλια.
Αυτή η έκδοση δοκιμάστηκε με διάφορες κωδικές ονομασίες εκπαιδευτικών πυραύλων που είχαν ελαφρώς διαφορετικές ρυθμίσεις. Αυτές ήταν οι ATM-54, AEM-54, DATM-54A, και CATM-54.

Τέλος, μία πολύ ενδιαφέρουσα πειραματική έκδοση του Phoenix τη δεκαετία του 1970 ήταν η έκδοση «Sea Phoenix» όπου ο πύραυλος χρησιμοποιούνταν ως μεσαίου βεληνεκούς αντι-αεροπορικό σύστημα για να εξοπλίζει πλοία του πολεμικού ναυτικού και του σώματος πεζοναυτών των ΗΠΑ. Η εταιρία Hughes παρατήρησε ότι τα 27 από τα 29 βασικά υποσυστήματα του ραντάρ AN/AWG-9 μπορούσαν να μεταφερθούν σε επίγειο σύστημα με ελάχιστες τροποποιήσεις.
Έτσι κατασκεύασε ένα σταθμό ραντάρ εδάφους που ήλεγχε ένα πολλαπλό εκτοξευτή αποτελούμενο από 12 πυραύλους Phoenix.
Με τρία τέτοια συστήματα, ένα αεροπλανοφόρο μπορούσε να έχει περιμετρική κάλυψη.

Παρακάτω βλέπετε μία ωραία απεικόνιση από την εταιρία Raytheon όπου δείχνει πως σε διαφορετικές αποστάσεις ο πύραυλος είναι ημι-αυτόνομος (semi-active) λαμβάνοντας εντολές πλοήγησης από το ραντάρ του αεροσκάφους, και πως όταν είναι σε απόσταση 18 χιλιομέτρων ή μικρότερη από το στόχο, λειτουργεί αυτόνομα με το δικό του ραντάρ.
Μας ανεφέρει επίσης ότι η σάρωση των «κλειδωμένων» στόχων γίνεται κάθε 2 δευτερόλεπτα.

Η μεγαλύτερη δύναμη αυτού του όπλου είναι και η αδυναμία του.
Είναι μεγάλο, και πάρα πολύ γρήγορο. Αυτό σημαίνει ότι αργεί να επιταχύνει αλλά εάν βρεθεί κοντά στο στόχο του μπορεί να έχει εξαιρετικά αποτελέσματα.
Από την άλλη πλευρά, λόγω της υψηλής ταχύτητας και βάρους του, οι ελιγμοί είναι πολύ δύσκολοι και έτσι ένας έμπειρος πιλότος μπορεί να τον αποφύγει με σχετικά απλές τακτικές.
Γι’αυτό, από τη πλευρά του χειριστή του, χρειάζεται προσεκτική μελέτη για τακτική χρήση του σε τέτοιες αποστάσεις και θέσεις των στόχων ώστε να μη προλάβουν να εκτελέσουν αυτούς τους ελιγμούς διαφυγής.
Σύμφωνα με έναν μηχανικό με μεγάλη εμπειρία σε αυτό το όπλο, η (απόρρητη) «πραγματική» μέγιστη ταχύτητα του αναφέρεται ως 5.6 Mach αλλά αυτό είναι κάτω από ιδανικές συνθήκες.
Βάσει των πραγματικών χρήσεων και δοκιμών του, η ταχύτητα του είναι πιο κοντά στα 3.6 Mach.

Δυστυχώς για το άρθρο μας, οι περισσότερες τεχνικές λεπτομέρειες για το πως ακριβώς λειτουργούν τα υποσυστήματα του, σχεδιαγραάμματα τους, κτλ. παραμένουν διαβαθμισμένα μέχρι και σήμερα. Παρ’όλα αυτά, ελπίζουμε να βρήκατε αυτή την εισαγωγή χρήσιμη.
Κλείνοντας, σύμφωνα με την εταιρία Raytheon ο πύραυλος AIM-54 αποτελεί το πιο βαρύ, μεγαλύτερο, γρηγορότερο, αλλά και ακριβότερο πύραυλο αέρος-αέρος που έχει κατασκευαστεί ποτέ στις ΗΠΑ.
Επιπρόσθετα, ήταν ο πρώτος πύραυλος που κατάφερε να δείξει έμπρακτα την ικανότητα ακολούθησης όχι ενός ή δύο, αλλά έξι στόχων ταυτόχρονα από ένα μαχητικό αεροσκάφος.

Μπάρα

Πέμπτη 9 Απριλίου 2020

Πύραυλος AIM-54 Phoenix

Πηγή: defensegr.wordpress.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πρωτοσέλιδα εφημερίδων

Ελληνικά νησιά:

Ζώδια

Διαχειριστής