Η μάχη, που κράτησε όλη την ημέρα, έγινε στις 28 Αυγούστου 1826.
Ο Ιμπραήμ, με τα την αποτυχία του να καταλάβει τη Μάνη από τα δυτικά τον Ιούνιο του 1826, στη Βέργα και τον Διρό, επιχείρησε νέα εκστρατεία από τα ανατολικά αυτή τη φορά, δύο μήνες αργότερα. Με 4.000 άνδρες κατευθύνθηκε προς την ανατολική πλευρά του Ταΰγετου, υπό τη διαρκή παρενόχληση των Ελλήνων, που προκαλούσαν φθορές στο στρατό με την τακτική του κλεφτοπολέμου.
Η αποφασιστική αναμέτρηση δόθηκε στην τοποθεσία Πολυάραβος (75 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Σπάρτης και 26 χιλιόμετρα βόρεια του Γυθείου), που βρίσκεται σε υψόμετρο 840 μέτρων στο όρος Ζίζαλι της οροσειράς του Ταΰγετου.
Εκεί είχαν οχυρωθεί 2.000 Μανιάτες με αρχηγούς τον Παναγιώτη, Γεώργιο και Νικόλαο Γιατράκο, τον Ηλία Κατσάκο, τον Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη και τον Ηλία Τσαλαφατίνο.
Ο Ιμπραήμ εξαπέλυσε ορμητικά κύματα επιθέσεων κατά των Ελλήνων, οι οποίοι όχι μόνο τις απέκρουσαν με επιτυχία, αλλά, κατά τη διάρκεια της ημέρας, πέρασαν στην αντεπίθεση, προξενώντας βαριές απώλειες στον εχθρό, που άφησε 200 νεκρούς στο πεδίο μάχης.
Οι Μανιάτες είχαν μόνο 9 νεκρούς και ισάριθμους τραυματίες, σύμφωνα με τον ιστορικό Σπυρίδωνα Τρικούπη.
Η τρίτη ήττα από τους Μανιάτες σε διάστημα δύο μηνών ανάγκασε τον Ιμπραήμ να παραδεχθεί την αδυναμία του να καταλάβει τη Μάνη κι έτσι πήρε το δρόμο της επιστροφής προς την Τριπολιτσά, όπου έφθασε στις αρχές Σεπτεμβρίου.
Οι Μανιάτες με τη μελετημένη και γενναία τους αντίσταση κράτησαν αδούλωτη την πατρίδα τους και με το παράδειγμά τους αναπτέρωσαν το ηθικό των άλλων Ελλήνων.
Την εποχή της Επανάστασης ο Πολυάραβος ονομαζόταν Πολυτσάραβος (δηλαδή τόπος με πολλά τσάρα: αφάνες, ρεϊκια). Πολυάραβος επικράτησε να ονομάζεται παρετυμολογικά, μετά την πανωλεθρία των «Αράβων» του Ιμπραήμ.
Ποιο είναι όμως αυτό το ένδοξο χωριό;
Ο Πολυάραβος είναι κτισμένος πάνω σε λόφο σε υψόμετρο 840 μέτρων, στους πρόποδες της Ζίζιαλης (Κουμπένοβα, ύψ. 1.466 μ.) στην οροσειρά του Ταϋγέτου και αποτελεί το ψηλότερο χωριό της Μάνης. Απέχει από το Γύθειο 26 χιλ. και υπάγεται στην περιοχή της Κάτω Μάνης. Ο Πολυάραβος μαζί με τον Σκουφομύτη-Λυγερέα (το μέρος όπου έζησε για 20 περίπου χρόνια ο περιβόητος κλέφτης Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης) θεωρούνται οι ιστορικώτερες περιοχές του Μαλευρίου και της Κάτω Μάνης και γι αυτό έχουν χαρακτηρισθεί και οι δύο «Παραδοσιακοί Οικισμοί» με προεδ. Διάταγμα του 1978.
Για να φτάσει κανείς εκεί θα περάσει από τα χωριά Μυρσίνη (πρώην Πάνιτσα) και Σιδηρόκαστρο. Από το Σιδηρόκαστρο και πάνω ο δρόμος είναι χωματόδρομος (4 χιλ.) αλλά πάει αυτοκίνητο μέχρι τις υπώρειες του χωριού.
Η αρχική ονομασία του τόπου ήταν Πολυτσ(ζ)άραβος δηλ. τόπος με πολλά τσ(ζ)άρα (είδος φρύγανου, αφάνας), από τα οποία κατασκευάζονταν σάρωθρα, αλλά για το σημαντικό γεγονός της μάχης του Πολυαράβου (1826), που θα διαβάσουμε παρακάτω, και τη φωνητική συγγένεια ονομάστηκε «Πολυάραβος» για να δηλώσει τον τόπο όπου σκοτώθηκαν πολλοί Άραβες (του Ιμπραήμ Πασά).
Η περιοχή που καθορίζεται από τα χωριά Πολυάραβο, Σιδηρόκαστρο και Σκυφιάνικα, προ του 1770 επικοινωνούσε με τα υπόλοιπα χαμηλά μέρη της Μάνης με πέντε κατσικόδρομους. Ο ένας ήταν ο ερχόμενος από τη Μηλιά (Δυτ. Μάνη). Ο άλλος από τον Αγ. Νικόλαο Μελιτίνης, τον οποίο χρησιμοποίησε ο Ιμπραήμ για να καταλάβει την περιοχή και την υπόλοιπη Μάνη (1826). Ο τρίτος κατσικόδρομος, πολύ δύσβατος, άρχιζε από τα Κονάκια, Τόμπρα, Σιδηρόκαστρο και ο πέμπτος, ο χειρότερος όλων, από Άνω Καρέα στα Σκυφιάνικα. Η περιοχή μοιάζει με αυτή της Μέσα Μάνης με τη διαφορά ότι ενώ η Μάνη στερείται παντελώς ύδατος, εδώ αναβλύζουν μερικές πηγές με νερό αρκετό για το πότισμα ανθρώπων και ζώων.
Σύμφωνα με παλαιότερη περιγραφή (1929) ο Πολυάραβος κατά το 1821 αριθμούσε 60-80 σπίτια στα οποία κατοικούσαν ανάλογες οικογένειες. Τα σπίτια του χωριού, λόγω του πάχους των τοίχων και των υλικών δόμησης ήσαν πολύ στερεά και εκαλούντο πύργοι. Πολλοί από αυτούς διέθεταν πάνω από τη στέγη, επάλξεις. Οι στέγες των σπιτιών ήταν καλυμμένες από πέτρινες πλάκες, διότι τα κεραμίδια πολλές φορές παρασύρονταν από τους ανέμους. Σήμερα το χωριό έχει περίπου 35 σπίτια που είναι κτισμένα τα περισσότερα επάνω σε μεγάλους βράχους με τοίχους με μεγάλο πάχος. Δυστυχώς μόνο 10-15 μπορούν να επισκευαστούν, τα υπόλοιπα είναι μισογκρεμισμένα.
Ο Πολυάραβος περιβάλλεται από ελατόφυτη περιοχή και φημίζεται για το εξαιρετικό του κλίμα. Πριν το 1940 ήταν τόπος παραθερισμού πάρα πολλών ατόμων, ιδιαίτερα αυτών που έπασχαν από στηθικά νοσήματα. Έχει άφθονα και άριστης ποιότητας νερά. Καλλιεργούνται οπωροφόρα δέντρα όπως καρυδιές, μηλιές, βυσσινιές καθώς και πατάτες, ντομάτες, φασόλια κ.λ.π. Επίσης παράγονται και αρωματικά αφεψήματα, όπως τσάι, φασκόμηλο, ρίγανη, μέντα, μελισσόχορτο, κ.λ.π.
Σήμερα ο Πολυάραβος αποτελεί συνοικισμό της τ. Κοινότητας Σιδηρόκαστρου που ανήκει στον Δήμο Γυθείου. Το 1835 σχηματίσθηκε Δήμος με έδρα τον Πολυάραβο, ο Δήμος Πολυάραβου και 1116 κατοίκους. Στον Πολυάραβο ανήκει και ο συνοικισμός Μεσοχώρι που είναι ο τόπος καταγωγής της οικογένειας Δαβάκη γνωστής κυρίως από τον στρατηγό της Πίνδου Δαβάκη.
Πηγή: www.mani.org.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου