Στις 4 Σεπτεμβρίου του 2020 ένας εν αποστρατεία χειριστής σόναρ υποβρυχίων των ΗΠΑ, ο κύριος Άαρον Άμικ, μοιράστηκε τέσσερις τακτικές μάχης υποβρυχίων που αντιμετώπιζε συχνότερα κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου από τα υποβρύχια της Σοβιετικής Ενώσεως.
Καθώς ο χώρος του υποβρύχιου πολέμου είναι πολύ σπουδαίος για τη πατρίδα μας, θεωρήσαμε σωστό να τις μεταφέρουμε εις την ελληνικήν γλώσσαν και να τις παραθέσουμε εις το παρόν άρθρο.
1. Παγοκόφτης
Η τακτική αυτή αποσκοπούσε στο να κρυφτεί ένα υποβρύχιο και να είναι
εξαιρετικά δύσκολος ο εντοπισμός του στον Αρκτικό Κύκλο, ενώ το ίδιο
μπορούσε να παρακολουθεί οτιδήποτε κινούνταν στη περιοχή.
Όπως ανέφερε ο κύριος Ά. Άμικ, αρχικά εντόπιζαν κάποιο παγόβουνο που να έχει μία επίπεδη επιφάνεια δίπλα από ένα βαθύ κέντρο και πήγαιναν κάτω από την επίπεδη επιφάνεια. Έπειτα με πολύ αργό ρυθμό (ανέφερε περί το 30-60 εκατοστά ανά λεπτό) αναδύονταν μέχρι το ιστίο να ακουμπήσει ελαφρώς το πάγο.
Αυτό του επέτρεπε να κρατιέται σταθερό παρά τα ρεύματα χωρίς κινητήρες να παράγουν θόρυβο, και το παγόβουνο το κάλυπτε από τη μία πλευρά του σε περίπτωση που κάποιο εχθρικό υποβρύχιο προσπαθούσε να το εντοπίσει.
Μας αναφέρει επίσης ότι αυτή η τακτική πιθανόν να χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα γιατί πέραν των παραπάνω, έχει και ένα άλλο πλεονέκτημα, καλύπτει οποιοδήποτε θόρυβο διότι οι πάγοι συνεχώς παράγουν δυνατούς ήχους στον Αρκτικό Κύκλο καθώς κινούνται, συγκρούονται, και σπάνε. Έτσι ακόμα και να έκανε κάποιο μικρό θόρυβο το υποβρύχιο-παγοκόφτης, θα καλύπτονταν από τους ήχους του παγόβουνου.
2. Ξάπλωμα στο βυθό
Όπως φαίνεται και από το όνομα του, εδώ το υποβρύχιο καταδύονταν
σιγά-σιγά στο βυθό και παρέμενε εκεί παρακολουθώντας τις κινήσεις του
εχθρού.
Συνήθως αυτό γίνονταν σε ρηχά νερά, δηλαδή όταν ο βυθός είναι περίπου 300-400 μέτρα.
Ωστόσο, ο κύριος Ά Άμικ μας αναφέρει ότι αυτή η τακτική μάχης έχει δύο βασικά μειονεκτήματα. Παρότι κάνει σε μεγάλο βαθμό «αόρατο» το υποβρύχιο, σημαίνει ότι είναι αδύνατο να γίνει ανάπτυξη της συρόμενης συστοιχίας υδροφώνων γιατί απλά θα βυθιστεί στη λάσπη του βυθού.
Έτσι έχει λιγότερους αισθητήρες σε λειτουργία. Δεύτερον, μας αναφέρει ότι αυτή η τακτική λειτουργεί σχεδόν αποκλειστικά σε πετρελαιοκίνητα υποβρύχια διότι μπορούν να σβήσουν τους κινητήρες τους και να κάθονται στο βυθό μόνο με τις μπαταρίες τους.
Ωστόσο, τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια δε μπορούν να σβήσουν όλους τους αντιδραστήρες τους και έτσι εάν κάνουν αυτή τη τακτική μπαίνει λάσπη στο σύστημα εισαγωγής-εξαγωγής θαλάσσιου νερού που χρησιμοποιείται για τη ψύξη του αντιδραστήρα.
Γι’ αυτό η τακτική αυτή ήτο αποτελεσματική μόνο στα πετρελαιοκίνητα υποβρύχια.
3. Ξαπλωμένο στην υγρή άμμο
Αυτή η τακτική εκμεταλλεύεται ένα φυσικό φαινόμενο που ονομάζεται «layer depth» (επίπεδο βάθους)
και περιγράφει το βάθος από τη επιφάνεια της θάλασσας έως το σημείο
εκείνο όπου υπάρχει η πρώτη αρνητική θερμοκλίνη, δηλαδή από εκεί και
κάτω γίνεται μία έντονη πτώση της θερμοκρασίας και πυκνότητας το οποίο
σημαίνει ότι η ταχύτητα του ήχου (και κατ’επέκταση των σόναρ) έχει τη μέγιστη ταχύτητα.
Έτσι, το στρώμα αυτό δρα ως «καθρέφτης» χωρίς να αφήνει τον ήχο να το διαπεράσει. Μία υπέραπλουστευμένη απεικόνιση του μπορείτε να δείτε εδώ.
Μας αναφέρει ότι πρώτη φορά που εντόπισαν τη τακτική που θα δούμε εδώ ήταν το 1967 όταν ένα σοβιετικό υποβρύχιο κλάσης Delta I (ή «Μουρένα» κατά τη Σοβιετική Ένωση) εντοπίστηκε στον Ειρηνικό Ωκεανό, εις τη χερσόνησο Καμτσάτκα, να την εκτελεί. Βλέπετε ένα τέτοιο υποβρύχιο παρακάτω.
Αυτό που έκανε λοιπόν, ήταν αριστοτεχνικά να ακουμπάει επάνω στη θερμοκλίνη και να μπαίνει σε κατάσταση απόλυτης σιωπής. Δηλαδή, σταμάτημα της προπέλας, κλείσιμο του ενός εκ των δύο αντιδραστήρων, κτλ.
Με αυτό το τρόπο η θερμοκλίνη το προστάτευε από εχθρικά σόναρ ενώ το ίδιο έπλεε με τη ταχύτητα του ρεύματος που σύμφωνα με τον κύριο Ά. Άμικ είναι της τάξης των 1-3 κόμβων.
Το πλοίο παρέμενε σε αυτή τη θέση για εβδομάδες. Χαρακτηριστικά μας αναφέρει ότι σε αυτή τη πρώτη αναγνώριση της τακτικής το 1967, το συγκεκριμένο Delta I της Σοβιετικής Ενώσεως παρέμεινε σε αυτή τη θέση επί 7 ημέρες.
Δηλαδή, εάν υποθέσουμε ότι το ρεύμα είχε ταχύτητα 2 κόμβους, τότε διένυσε απόσταση 620 χιλιομέτρων δίχως να χρειαστεί καν να λειτουργήσει τη προπέλα του.
Όπως μας αναφέρει ο κύριος Ά. Άμικ, ένα ακόμη πλεονέκτημα του συγκεκριμένο υποβρυχίου ήτο ότι διέθετε μία χαμηλής ορατότητος σημαδούρα για δορυφορική επικοινωνία.
Έτσι, καθώς έπλεε σε βάθη της τάξεως των 120-150 μέτρων επάνω στη θερμοκλίνη ανέδυε αυτή τη σημαδούρα και είχε δορυφορική επικοινωνία παρότι παρέμενε σχεδόν απόλυτα αθόρυβο.
Ωστόσο, όταν το ΝΑΤΟ ανακάλυψε τη τακτική αυτή τότε έκανε αναζητήσεις σε αυτό το βάθος και τα εντόπιζε αμέσως, παρότι θεωρητικά απολύτως αθόρυβα.
4. Φύλαξη σταθμού
Αυτή η τέταρτη τακτική υποβρύχιας μάχης ήταν μία εξέλιξη της τρίτης.
Όπως αναφέρει ο κύριος Άαρον Άμικ, σοβιετικά υποβρύχια των κλάσεων Βίκτωρ και Ακούλα έκαναν εκτενή χρήση της τακτικής αυτής κατά το Ψυχρό Πόλεμο σε λιμένες στρατιωτικού ενδιαφέροντος. Αναφέρει ότι είχαν εντοπίσει τη τακτική σε σοβιετικά υποβρύχια στο Μέιπορτ της Φλόριντα, στη ναυτική βάση βαλλιστικών πυραύλων Κινγκς, στις βάσεις βαλλιστικών πυραύλων Μπάνγκορ και Μπρέμεντρον στην Ουάσινγκτον, όπως επίσης και στη Σκωτία στις αντίστοιχες υποδομές της Μεγάλης Βρετανίας.
Παρακάτω βλέπετε ένα σοβιετικό υποβρύχιο κλάσεως Βίκτωρ.
Πρακτικά ήταν η ίδια τακτική με τη σοβιετική «ξαπλωμένο στην υγρή άμμο» με μία διαφορά, δεν ήθελαν να τους παρασέρνει το ρεύμα.
Ήθελαν να παραμένουν σταθερά ώστε να παρατηρούν όλες τις κινήσεις στους λιμένες ενδιαφέροντος. Έτσι έκαναν κάτι πολύ έξυπνο.
Κατασκεύασαν μικρούς ηλεκτρικούς κινητήρες με προπέλες που περιστασιακά λειτουργούσαν μόνο και μόνο ώστε να αντιστρέφουν τη πίεση του ρεύματος.
Δηλαδή, κινητήρες για ταχύτητες της τάξης των 1-3 κόμβων.
Με αυτό το τρόπο το υποβρύχιο έμενε στην ίδια ακριβώς θέση επί εβδομάδες χωρίς να λειτουργεί τη προπέλα του ή τους αντιδραστήρες του και έχοντας πολύ χαμηλό ίχνος.
Όπως έχουμε αναφέρει σε πολλά άρθρα μας, η υποβρύχια μάχη είναι ένας εντυπωσιακός κόσμος που σπανίως αναλύεται τόσο γιατί αποτελεί ένα σημαντικό όπλο για κάθε κράτος, όσο και γιατί οι λίγοι που γνωρίζουν δε διατίθενται συχνά να μιλήσουν.
Εδώ είδαμε κάποιες τακτικές που είναι δεκαετίες πίσω από τα σημερινά δεδομένα αλλά δίνουν μία εικόνα το τι γίνεται κάθε μέρα στους βυθούς όλων των θαλασσών και ωκεανών, μία αθόρυβη, και αόρατη στο ευρύ κοινό, μάχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου