Η Έλλαδα Εάλω.

Πριν λίγο γύρισα από το πατρικό του πατέρα μου στον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών. Εκεί που έχω καταπληκτικές αναμνήσεις μέχρι τα 12 μου χρόνια που μετακομίσαμε.
Παλιό αρχοντικό και υπέροχο σπίτι.
Όμως τα ωραία τελειώνουν εδώ.
Σφίγγεται η καρδιά σου με όσα βλέπεις εκεί. Καταρχήν οι Έλληνες δεν ξεπερνάνε το 10 - 15% του κόσμου που συναντάς.
Όσο για τα μαγαζιά το 95% το διαθέτουν ξένοι.
Στην καλύτερη περίπτωση Αλβανοί.
Είδα μπροστά στην πλατεία συναλλαγές ναρκωτικών με ανθρώπους ξένους με δεσμίδες από κατοστάευρα.
Είδα κάτι πραγματικά δολοφονικές φάτσες να γυρνάνε με εκπαιδευμένα σκυλιά για την ασφάλειά τους;
Είδα στην εκκλησία κόσμημα, λαθρομετανάστες και πρόσφυγες να παίζουν μπάλα με το τέρμα να είναι στα σκαλιά της.
Είδα παρέες παιδιών (δεκάδες παιδιά και εφήβους) που ούτε ένας τους δεν ήταν Έλληνας. 
Και το χειρότερο; Δεν υπήρχαν πουθενά γυναίκες. 
Γιατί προφανώς η θρησκεία τους τις θέλει δουλάρες στο σπίτι. 
Που ήταν τα παλιά τα χρόνια που βγαίναμε και φλερτάραμε ή παίζαμε αγόρια και κορίτσια μαζί μέχρι το βράδυ;
Είδα να περνάνε άπειρες γυναίκες με μαντήλες, πολλές μαντήλες, η πλειοψηφία θαρρώ θα ήτανε.
Γιατί πήγα θα μου πείτε.
Γιατί ένας πολύ καλός γείτονας μου είπε πως χτες το βράδυ μου σπάσανε για 1245η φορά το πατρικό μου σπίτι.
Όλη η οδός Μύρων (κάθετος στην Αχαρνών) με ένα φως. ΕΝΑ. 
Όλα τα άλλα δεν λειτουργούν, να μην πω καμιά κουβέντα για τον Καμίνη και με σβήσει το fb.
Ένας παππούς που με γνώρισε μου είπε πρώτα καλημέρα και μετά: <<Γιώργη μου καλά κάνατε και φύγατε. 
Από τις 6 το απόγευμα φοβόμαστε και καθόμαστε σπίτι. 
Έλληνες δεν υπάρχουν και όσοι υπάρχουν κρύβονται. Καμπούλ μας κάνανε. 
Ναρκωτικά, πορνεία, εγκληματικότητα, σκοτάδι, όλες οι φυλές του κόσμου είναι εδώ και παντού κυριαρχεί ο φόβος>>. Δεν είπα τίποτα, μόνο μια λέξη. 
Κουράγιο κ. Παντελή, κουράγιο, ελπίζω να φτιάξουν τα πράγματα. 
Εγώ μου λέει αγόρι μου έχω πάψει να ελπίζω. 
Κάθε χρόνο και χειρότερα είμαστε μου λέει.
Τον χαιρέτησα και έφυγα. 
Έχω γυρίσει τρεις ώρες στο σπίτι μου και το στομάχι μου πάει να σπάσει από την στεναχώρια μου.
 
Όχι αυτή δεν είναι πολυπολιτισμικότητα. 
Ή μάλλον είναι, αλλά είναι μια πολυπολιτισμικότητα ΧΩΡΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Στη χώρα τους. 
Στο κέντρο της Αθήνας.
Ντροπή σε  όλους. ... 

George Athanasios Tsoukaladakis